ซ่งหวั่นถิง ตกลงทันทีและพูดเบา ๆ ว่า: อาจารย์ เย่ ไม่ต้องกังวล หวั่นถิง จะจัดการทุกคน
ตกลง เย่เฉิน โค้งมือให้ทุกคนอีกครั้งจับมือกำปั้น และพูดว่า ทุกคนในภายหลังเป็น พิธีบวงสรวงบรรพบุรุษตระกูลเย่
ทุกคนจะไปพักผ่อนที่โรงแรมก่อน หลังจากพิธีบวงสรวงบรรพบุรุษเสร็จแล้ว ฉันจะรีบไปให้เร็วที่สุด ทุกคนรู้ดีว่าพิธีบวงสรวงบรรพบุรุษตระกูลเย่มีเพียงครั้งเดียว ในรอบ 12 ปี เป็นพิธีที่เคร่งขรึมไม่ใช่งานสาธารณะ กิจกรรม ไม่เหมาะให้ใครมาพักที่นี่เลยจริงๆ
เป็นผลให้ทุกคนอำลา เย่เฉิน และ เย่จงฉวน และขึ้นรถบัสที่จัดโดย ซ่งหวั่นถิง และ อิโตะ นานาโกะ เพื่อออกจากภูเขา เย่หลิง ไปที่ โรงแรมบักกิงแฮมพาเลซ โรงแรม ใน เย่นจิง
หลังจากจำนวนรถประจำทางหมดลง นอกจากทหารของวัดว่านหลงที่คุกเข่าอยู่บนพื้น และพ่อและลูกชายของตระกูลซู ที่เหลือทั้งหมดคือตระกูลเย่และพ่อบ้านถังซื่อไห่
วังว่านหลงนำโดยวันโพจุน เกือบร้อยคนคุกเข่าเป็นรูปปิรามิด คนเหล่านี้มีขาชิดกัน แขนของพวกเขางอและเคาะหน้าผากลงกับพื้น
ท้ายที่สุด พวกเขาทั้งหมดคือเหลียนเจียซี่ ดังนั้นเมื่อทุกคนคุกเข่าลง พวกเขายังคงรักษามุมและท่าทางที่เหมือนกัน และดูเรียบร้อยและสม่ำเสมอ
ยิ่งกว่านั้น พวกเขาคุกเข่าลงกับพื้นทีละคนในสภาพเคร่งศาสนาอย่างยิ่ง
โดยเฉพาะวันโพจุนที่คุกเข่าอยู่ข้างหน้า เต็มไปด้วยความละอายทั้งๆ ที่ท่าทางที่ซ่อนอยู่ในอ้อมแขนของเขา
และพ่อและลูกชายของตระกูลซูแม้ว่าพวกเขาจะไม่กล้าละเลย แต่หลังจากความแข็งแกร่งทางร่างกายของพวกเขาไม่สามารถสนับสนุนพวกเขาได้ พวกเขาไม่สามารถรองรับร่างกายของพวกเขาได้หลังจากที่พวกเขาคุกเข่าเป็นเวลานานจึงทำได้เพียงปล่อยให้ร่างกายส่วนบนของพวกเขา นอนอยู่บนพื้น
เป็นผลให้ท่าคุกเข่าของทั้งสองคนเกือบจะเหมือนกับของซ่งเจียงในละครทีวีเรื่อง Water Margin
ทางด้านตระกูลเย่ เย่ ชางกง, เย่เฟิง และคนอื่น ๆ มอง เย่เฉิน อย่างประหม่าเพราะกลัวว่าเขาจะชำระบัญชีกับพวกเขาในเวลานี้
เย่เฉินมองดูขบวนรถบัสลงจากภูเขา ค่อยๆ หันกลับมา จ้องมองไปที่ตระกูลเย่ด้วยคบเพลิง แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า วันนี้ ต่อหน้าบรรพบุรุษของตระกูลเย่ ฉันได้เข้าครอบครองกิจการของตระกูลเย่อย่างเป็นทางการ ครอบครัวเย่ สิ่งแรกคือการให้อาหารเสริมแคลเซียมที่ดีแก่บุตรชายของกระดูกอ่อน
หลังจากได้ยินคำพูดของ เย่เฉิน ผู้คนที่มีความรู้สึกผิดก็อดไม่ได้ที่จะสั่น เมื่อพวกเขาเห็นท่าทางของ เย่เฉิน พวกเขารู้ว่าเขากำลังจะเริ่มชำระบัญชี
ในเวลานี้ ผู้เฒ่าเย่ผู้ซึ่งเพิ่งยึดอำนาจของตระกูลเย่โดยเย่เฉินกล่าวอย่างชอบธรรมว่า เฉินเอ๋อ สถานการณ์ปัจจุบันของตระกูลเย่จำเป็นต้องได้รับการแก้ไขจริงๆ คุณทำได้ จงอย่าเมตตาเพียงเพราะห่วงใยครอบครัวของคุณ เย่เฉินพยักหน้าและพูดอย่างเย็นชา: แน่นอน ลูกหลานของตระกูลเย่บางคนเพื่อความอยู่รอด อย่าลังเลที่จะลืมศักดิ์ศรีและผลประโยชน์ของตระกูลเย่ และไม่รีรอที่จะทิ้งหลุมศพของบรรพบุรุษและกิจการครอบครัวไว้เบื้องหลัง จะมอบ และแม้กระทั่งเตรียมเครื่องไว้ทุกข์ให้ภิมะทัยเซียวผู้ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดขออโหสิกรรมให้ คนเหล่านี้และปีนั้น วิกฤตชาติ กบฏ ศัตรู ยอมจำนน คนทรยศ ต่างกันอย่างไร
ทุกคนแบกเสื้อผ้ากตัญญู สมาชิกในครอบครัวเย่ประหม่าจนขาสั่น
เย่ชางหมินผู้กังวลมากที่สุดเกี่ยวกับเย่เฉิน คุกเข่าลงบนพื้นและสำลักน้ำตาที่จมูก: เฉินเอ๋อป้าคิดผิดป้าขอโทษต่อบรรพบุรุษและบรรพบุรุษ ของตระกูลเย่ .. ตอนนี้ท่านเป็นผู้นำตระกูลของตระกูลเย่ ไม่ว่าท่านจะลงโทษท่านอย่างไร ป้าของข้าก็จะไม่บ่น
ขณะร้องไห้ นางก็ดึงความกตัญญูที่ซ่อนอยู่ในตัวนางออกมา ยกแขนปาดพื้นเสียใจที่ไม่ได้ร้องไห้ บอกว่า เฉินเอ๋อ ช่วยดูป้าให้ที ว่ายอมรับผิดเป็นคนแรก แล้วปฏิบัติต่อป้าอย่างแผ่วเบา ป้าจะไม่ก่ออาชญากรรมแน่นอน อีกครั้งในอนาคต เย่ชางคง เย่ชางหยุนและคนอื่นๆ มองดูมันทันที โง่เขลา
พวกเขายังสงสัยว่าเย่ ชางมิน ตัวละครที่แข็งแกร่งที่สุด เป็นคนแรกที่ยอมรับความผิดพลาดของเขาในวันนี้ เพราะเขาต้องการคว้าแจ็คพอตเพื่อที่เขาจะได้เบาลง
เย่ชางกงคันฟันด้วยความเกลียดชัง และเขาสาปแช่งภายในใจ: สมองของชางมินเติบโตได้อย่างไร กำแพงไม่เร็วเท่าการตอบสนองของเธอ
