ณ ตอนนี้.
เย่เฉินและเฮเลน่ามาถึงห้องของราชินีบนยอดปราสาทแล้ว
เดิมทียามที่ประตูต้องการหยุด แต่หลังจากขอคำแนะนำจากโอลิเวีย เขาก็ปล่อยมันไปทันที
เมื่อเขามาถึงวอร์ด เย่เฉินก็ส่งเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ออกไปและเหลือบมองหญิงชราบนเตียง นี่คือหญิงชราที่กำลังจะตาย เธอถูกทรมานด้วยอาการป่วยเป็นเวลานาน และเธอไม่สามารถอีกต่อไป เห็นรัศมีและความยิ่งใหญ่ของราชินี
เฮเลนาที่ด้านข้างมองเย่เฉินอย่างคาดหวังและถามเขาว่า: คุณเย่ คุณช่วยรักษาคุณยายของฉันและปลุกเธอได้ไหม
เย่เฉินพูดเบา ๆ : ตราบใดที่เธอยังมีลมหายใจ ฉันมั่นใจว่าทำได้ รักษาให้หาย
เย่เฉินเดินไปที่เตียงของโรงพยาบาล วางมือบนเส้นเลือดของหญิงชรา และร่องรอยของออร่าเล็ดลอดเข้ามาอย่างเงียบ ๆ
หลังจากนั้นไม่นาน เย่เฉินก็ขมวดคิ้วและพูดว่า: ท่านหญิง ฉันคิดว่าคุณควรเป็นคนที่เหงาที่สุดในโลกตอนนี้
เย่เฉินรู้สึกว่านิ้วของหญิงชราสั่นเล็กน้อย
เฮเลนาถามอย่างสงสัย: เย่เฉินคุณหมายความว่าอย่างไรโดยสิ่งนี้
เย่เฉินส่ายหัวและร้องอุทาน: สติของคุณยายยังคงมีสติอยู่ ถ้าฉันเดาถูกต้อง เธอน่าจะได้ยินตอนนี้ เรามาเริ่มกันเลย พูด
อะไรนะ เฮเลนาอุทาน: คุณย่าได้ยินเราไหม แล้วทำไมเธอถึงอยู่ในอาการโคม่าตลอดเวลา
เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง: เป็นเพียงร่างกายของเธอที่หมดสติไม่ใช่เธอ เพียงว่าเธอไม่สามารถ ควบคุมร่างกายของเธอ
เย่เฉินจงใจพูดด้วยน้ำเสียงที่เสียใจมาก: ทำไมฉันถึงบอกว่าคุณยายของคุณเป็นคนที่เหงาที่สุดในโลก เป็นเพราะไม่มีใครรู้จักจิตสำนึกของเธอ เธอยังคงเงียบขรึม ไม่มีใครรู้ว่าเธอเพิ่งสูญเสีย ควบคุมร่างกายของเธอ
ตอนนี้เธอติดอยู่ในร่างกายของเธอตลอดไป หากเธอสามารถฟื้นฟูการควบคุมร่างกายของเธอได้ เธอจะมีความหมายอย่างแท้จริง เธอมีสติสัมปชัญญะ ไม่เช่นนั้น เธอจะอยู่ในสมองที่ปิดได้ตลอดไป ไม่สามารถสื่อสารกับใครได้จนกว่าร่างกายจะประกาศความตาย
เรื่องแบบนี้ไม่ตื่นตระหนก คนผักจำนวนมากไม่ได้สมองตาย ในทางกลับกัน สมองของพวกเขาไม่มีปัญหาเลย แต่พวกเขาสูญเสียการควบคุมร่างกาย คนเหล่านี้เป็นคนที่เหงาที่สุดใน โลกทั้งใบ ทุกอย่างชัดเจน แต่เคลื่อนไหวไม่ได้ ทำได้แค่นอนที่นี่เหมือนตายทั้งเป็น
บางคนโชคดี อยู่ในอาการโคม่ามาหลายปีหรือกว่าสิบปีแล้ว มีโอกาสตื่นแต่บางคนอาจจะนอนลง
นางไม่อาจตื่นขึ้นบนเตียงในโรงพยาบาลนานหลายสิบปีจนร่างของนางตาย เย่เฉินกล่าวที่นี่ นางเห็นพระราชินีหลับตาลงสองบรรทัด น้ำตาของเธอไหลจากหางตา แต่เธอก็ยังควบคุมตัวเองไม่ได้ที่จะลืมตา
เวลานี้เฮเลนาทั้งน้ำตาและหายใจไม่ออก: คุณเย่ ช่วยคุณยายของฉันด้วย อย่าปล่อยให้เธอถูกทรมานอย่างไร้มนุษยธรรมอีกต่อไป
เย่เฉินถอนหายใจ: ช่วยเธอด้วย แน่นอน ช่วยเธอด้วย มันสามารถช่วยชีวิตได้แต่
เย่เฉินกล่าวเมื่อถึงจุดนี้ เขารู้สึกว่าหญิงชราพยายามจะเขย่านิ้วของเธออย่างสิ้นหวัง
น่าเสียดายที่จิตใจของเธอแข็งแกร่งมาก แต่ความแข็งแกร่งของเธออ่อนแอมาก แม้ว่าเธอจะพยายามอย่างดีที่สุดแล้วก็ตาม แอมพลิจูดของการสั่นของนิ้วของเธอนั้นมีเพียงสองสามมิลลิเมตร
เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่เฉินก็คิดในใจว่า ความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอดของหญิงชราผู้นี้แข็งแกร่งมาก หากเป็นเช่นนั้น พวกเจ้าก็อาจกระตุ้นนางได้เช่นกัน
ในเวลานี้ เย่เฉินแห่งเฮเลนาหยุดพูดและรีบถามเขาว่า เย่ ในเมื่อเจ้ามีหนทางแล้ว ช่วยยายข้าด้วย ชาตินี้ข้าต้องชดใช้ความกรุณาของท่านในฐานะวัวและม้า
เย่เฉินกล่าวว่า ข้ามียาจีนโบราณ เจ้ารักษาได้ คุณยาย แต่ยานี้มีค่าเกินไป ประเมินค่าไม่ได้ แม้จะเพียงเล็กน้อยของทั้งสองอย่าง พูดตามตรง สำหรับผู้สูงอายุที่อายุมาก ยานี้ค่อนข้างคุ้มค่า
เฮเลน่าสักครู่ เธอตะลึง เธอไม่เข้าใจ เห็นได้ชัดว่า เย่เฉิน ได้สัญญาว่าจะช่วยคุณยายของเธอและช่วยให้ตัวเองกลายเป็นราชินี ทำไมมันถึงรู้สึกเสียใจในตอนนี้
แต่ในเวลานี้ เย่เฉินก็หันไปมองราชินีที่หมดสติอยู่บนเตียง และกล่าวว่า ท่านหญิง ข้ามีวิธีที่จะทำให้เจ้ามีสติอีกครั้ง และข้ามีวิธีที่จะทำให้เจ้าอยู่กันสองคนได้ สามหรือห้าปี สิบปี แต่เธอต้องสัญญากับฉันสักสองสามข้อ ฉันไม่รู้ว่าเธอตกลงไหม
เมื่อพูดเช่นนี้ เย่เฉินรู้สึกได้ว่าความคิดของหญิงชราที่พยายามจะควบคุมนิ้วของเธอ แข็งแกร่งขึ้น
เย่เฉินกล่าวต่อ: ด้วยวิธีนี้ ข้าจะให้ท่านควบคุมนิ้วของท่านชั่วคราว จากนั้นข้าจะชี้แจงเงื่อนไขให้ชัดเจนแก่ท่านทีละข้อ หากท่านยอมรับได้ ท่านจะยกนิ้วขึ้น แต่ท่านทำไม่ได้ ยอมรับมัน คุณแค่ยกสองนิ้วขึ้น
