ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – บทที่ 3405

ครอบครัว เย่ ที่เสียใจนั้นมีมากกว่า เย่ ชางกง และ เย่เฟิง

สมาชิกทุกคนในตระกูลเย่ที่คุกเข่าอยู่ที่นี่แล้วรู้สึกเสียใจในหัวใจของเขาในเวลานี้

หากพวกเขารู้ว่า เย่เฉิน มีความสามารถที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ พวกเขาจะไม่ทำให้เขาขุ่นเคืองเมื่อพวกเขาตาย นับประสาซื้อ เซียวyi อย่างเงียบๆ และวางแผนที่จะยอมจำนนต่อ วันโพจัน

พวกเขาเป็นเหมือนผู้ทรยศหลังจากชัยชนะของสงครามต่อต้านญี่ปุ่น

นอกจากความเสียใจแล้ว แต่ละคนก็มีความเป็นตัวของตัวเองและเข้าใจยากขึ้นทีละคน

ในเวลานี้ ข้างหลังตระกูลเย่ คนสองคนยังคงคุกเข่าอยู่

คนสองคนนี้คือ ซูเฉิงเฟิง จากตระกูลซูและ ซูโซ่วเต้า และลูกชายของเขา

เดิมที เมื่อวัดว่านหลงคุกเข่าทั้งวันทั้งคืน พวกเขามาถึงเวลานั้นแล้ว แต่ซูเฉิงเฟิงต้องจับซู่ซั่วเถาเพื่อคุกเข่าต่อไป และต้องคุกเข่าจนกว่าเย่เฉินจะมา

ในเวลานี้ เมื่อทั้งสองได้ยินว่า เย่เฉิน ได้ส่ง เฮเลน่า ขึ้นสู่บัลลังก์ของจักรพรรดินีแห่งยุโรปเหนือแล้วพวกเขาก็ตกใจในใจ

เย่เฉินเหลือบมองทั้งสองคนและถามว่า  ซูเฉิงเฟิง ซู่โสวเถา ทำไมคุณสองคนถึงยังอยู่ที่นี่ 

ซูเฉิงเฟิงรีบพูด:  กลับไปหาอาจารย์เย่…เจ้าไม่ได้มา พวกเรากล้าดียังไงออกไปอย่างไม่ตั้งใจ… 

เย่เฉินยิ้มและพูดอย่างเป็นกันเอง: โอเค คุณสองคนไม่จำเป็นต้องแสดงที่นี่อีกต่อไป กลับไปเตรียมตัวให้เร็ว และไปด้วยตัวเอง

เมื่อกล่าวเช่นนั้น เย่เฉินก็นึกถึงโอลิเวียและกล่าวว่า อย่างไรก็ตาม ซูเฉิงเฟิง ฉันจะหาคนงานระยะยาวจำนวนหนึ่งสำหรับคฤหาสน์ของคุณในมาดากัสการ์ในอนาคต ในหมู่พวกเขามีครอบครัวสามคน เจ้าหญิงโอลิเวียจากราชวงศ์นอร์ดิก สมัยนั้น สมัยก่อนถูกมองว่าเป็นทาสผิวดำ เหลือแต่ปลูกฝ้ายและตัดอ้อย

ซูเฉิงเฟิงอดไม่ได้ที่จะสั่นเทา และเขาคิดกับตัวเองว่า โอลิเวียผู้นี้ไม่เพียงเป็นเจ้าหญิงของราชวงศ์นอร์ดิกเท่านั้น แต่ยังเป็นทายาทของบัลลังก์ก่อนหน้าด้วย พ่อของเธอยังเป็นเจ้าชายของราชวงศ์นอร์ดิกอีกด้วย เขา ในอนาคตจะพาพวกเขาทั้งหมดไปที่คฤหาสน์ของฉัน เพื่อเป็นลูกจ้างระยะยาว เย่ เฉิน เพิกเฉยต่อศักดิ์ศรีของราชวงศ์นอร์ดิกมากเกินไปใช่ไหม…

แม้ว่าเขาจะคิดอย่างนั้นในใจ ซูเฉิงเฟิงยังคงสัญญาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า พูดอย่างซาบซึ้งว่า ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของคุณ อาจารย์เย่ ฉันต้องคิดถึงทุกอย่าง

เย่เฉินพูดอย่างเฉยเมย:  คุณไปที่มาดากัสการ์ และคุณต้องจัดการมันให้ดีสำหรับฉัน ในอนาคต ฉันอาจจะยังมีคนส่งถึงคุณ

ซูเฉิงเฟิงตื่นตระหนกและอดไม่ได้ที่จะถามตัวเองว่า ทริปนี้ไปมาดากัสการ์บ้าๆ บอๆ ฉันไปพบเจ้าเมืองหรือทำหน้าที่เป็นผู้คุมให้เย่เฉิน

เขาพูดด้วยความตื่นตระหนกโดยไม่ลังเล:  อาจารย์เย่สามารถมั่นใจได้ว่าฉันจะจัดการอุตสาหกรรมมาดากัสการ์ได้ดี ก่อนที่ฉันจะจากไป ฉันจะสื่อสารกับ จือหยู อีกครั้งและตรวจสอบรายละเอียด

เย่เฉินพูดอย่างไม่เป็นทางการ: เร็วเข้า ฉันมีผู้คนมากมายรอการจัดเตรียมในยุโรปเหนือ

ซูเฉิงเฟิงกล่าวอย่างรวดเร็วและให้เกียรติ: เอาล่ะ อาจารย์เย่ ฉันต้องรีบไป

เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า: โอเค ต่อจากนี้ไป ส่วนที่เหลือของเย่หลิงซานเป็นธุรกิจของตระกูลเย่ ไปกันเถอะ

หลังจากนั้น เขาก็ทักทายทหาร ว่านหลงเตี้ยน หลายคนและพูดว่า: พวกคุณจะพาพวกเขาทั้งคู่ไปที่พระราชวังบัคกิ้งแฮมเพื่อตามหา ซู จือหยู และปล่อยให้พวกเขาทำสิ่งที่พวกเขาสัญญาไว้ทั้งหมด

สมาชิกหลายคนของวังว่านหลงส่งมอบทันทีและกล่าวว่า เอาล่ะ คุณเย่ ลูกน้องต้องปฏิบัติตาม

เมื่อเห็นว่า ซูเฉิงเฟิง และ ซูโซ่วเต้า ถูกพาตัวไป เย่เฉิน ก็มองไปที่ครอบครัว เย่ ที่กำลังคุกเข่าอยู่ต่อหน้าเขา จากนั้นจึงหันกลับมาพูดกับ เย่จงฉวน ว่า  ฉันจะอยู่ต่อหน้าวิญญาณพ่อแม่ของฉันสักพัก ,และรอกลุ่มคนลงเขาโคกโทวไปจนสุด , ให้คุกเข่าตรงนี้ก่อน

เย่จงฉวน กล่าวโดยไม่ลังเล:  ไม่มีปัญหา เย่เฉิน ไปและสอนฉันที่นี่

เย่เฉินพยักหน้า และเดินผ่านหลุมฝังศพหลายแถว เดินไปที่หลุมฝังศพของพ่อแม่ของเขา และคุกเข่าลงช้าๆ