เมื่อเห็นเขาเปลี่ยนเรื่อง กู๋ ฉิวอี้ ก็ไม่ก้าวร้าวต่อไป ดังนั้นเธอจึงทำตามคำพูดของเขาและพูดว่า: ตั้งแต่ต้นเดือนหน้า ฉันจะไปแคนาดาก่อน แวนคูเวอร์ มอนทรีออล โตรอนโต และออตตาวาแต่ละคนจะมี จากนั้นลงใต้จากแคนาดาไปยังสหรัฐอเมริกา จุดแวะพักหนึ่งคือนิวยอร์ก จากนั้นจากชายฝั่งตะวันออกไปตะวันตก เมืองชิคาโก ฮูสตัน จากนั้นไปยังลอสแองเจลิสและซานฟรานซิสโกทางชายฝั่งตะวันตก อาจใช้เวลาหนึ่งเดือน ไปเที่ยวอเมริกาเหนือแล้วไปยุโรปหลังจบ
หลังจากพูด กู๋ ฉิวอี้ มองไปที่ เย่เฉิน ด้วยท่าทางเศร้าโศก พี่ชาย เย่เฉิน เมื่อฉันเริ่มทัวร์ต่างประเทศแล้วฉันอาจจะไม่ได้พบคุณอีกสองหรือสามเดือน …
เย่เฉินปลอบโยน: การทำงานไม่สำคัญสำหรับคุณหรือ นอกจากนี้ ก็เป็นคอนเสิร์ตอำลาอีกงานหนึ่ง หลังจากคุณทัวร์คอนเสิร์ตนี้เสร็จ คุณสามารถพักที่หยานจิงได้เรื่อยๆ
กู๋ ฉิวอี้ พยักหน้าและกล่าวว่า: หลังจากที่ฉันออกจากวงการบันเทิงอย่างเป็นทางการแล้ว ฉันต้องไปที่ กู๋ กรุ๊ป เพื่อเข้าครอบครอง
หลังจากนั้น เธอมองไปที่เย่เฉินและพูดด้วยรอยยิ้มว่า พี่เย่เฉิน ฉันคิดดูแล้ว หลังจากที่ฉันรับช่วงต่อ ฉันจะลงทุนในโครงการสองสามโครงการในจินหลิงก่อน แล้วจึงวิ่งไปที่จินหลิงในสองหรือสองทุ่ม สามวัน คุณจะต้อนรับฉันไหม
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า: เอาล่ะ ตราบใดที่คุณเต็มใจ ฉันยินดีต้อนรับแน่นอน
กู๋ ฉิวอี้ รีบพูด: ถ้าอย่างนั้นก็พูดอย่างนั้นเถอะ อย่าดูถูกฉันเพียงเพราะฉันแก่แล้วไม่ต้องเห็นฉัน
ก็ได้… เย่เฉินต้องตกลง
ด้วยความพึงพอใจ กู๋ ฉิวอี้ ขับรถไปจนถึงโรงเก็บเครื่องบินของสนามบิน เครื่องบินส่วนตัวที่ กู๋เย่นจง มอบให้ เย่เฉิน หยุดที่นี่และเครื่องบินโดยสาร คองคอร์ด ที่อยู่ถัดไปได้ออกเดินทางไปยุโรปเหนืออีกครั้ง
คราวนี้กลับไปที่ จิงหลิน นอกเหนือจาก ตู้ไห่ฉิ่ง ที่จะเดินทางกลับพร้อมกับเครื่องบินของ เย่เฉิน แล้ว หงห้า และ เฉินจือข่าย ก็วิ่งไปรับเครื่องบินกลับ
เมื่อ เย่เฉิน มาถึงสนามบินพวกเขามาถึงเป็นเวลานานแล้ว ตู้ไห่ฉิ่ง ยืนอยู่ข้างรถขึ้นเครื่องพร้อมกับกระเป๋าเดินทางขนาดเล็กในขณะที่ หงห้า และ เฉินจือข่าย ยืนอยู่ที่ประตูโรงเก็บเครื่องบินและสูบบุหรี่อย่างเงียบ ๆ
พนักงานเตือนว่า คนสองคน ห้ามจุดพลุในโรงเก็บเครื่องบินโดยเด็ดขาด…
หงหวู่โบกมืออย่างดูถูก: เครื่องยนต์ขนาดใหญ่สองเครื่องบนเครื่องบินนั้นแค่อาศัยการจุดระเบิดเท่านั้นหรือ ไม่เป็นไร ก้นบุหรี่สองข้างของเรามีปัญหาอะไรหรือ
พนักงานพูดอย่างเขินอาย: ท่านครับ นี่ไม่ใช่ธรรมชาติ…
หงห้า ตบริมฝีปากของเขาและพูดว่า Tsk… ฉันพูดว่า ทำไมคุณถึงมีเส้นเอ็น แค่หันหน้าหนีและแสร้งทำเป็นว่าคุณไม่เห็นมัน
เฉินจือข่าย ยัดก้นบุหรี่ลงในขวดน้ำแร่ที่เขาดื่มไปครึ่งหนึ่งแล้ว ตบไหล่ หงห้า แล้วพูดว่า: เอาล่ะ อย่าทำให้คนอื่นอับอาย บีบบุหรี่
แม้ว่า หงห้า จะไม่มีความสุขเล็กน้อย เขาไม่ได้พูดอะไรและโยนก้นบุหรี่เข้าไป
ในเวลานี้ เย่เฉิน ขับรถไปที่ประตูโรงเก็บเครื่องบิน เมื่อพวกเขาเห็น เย่เฉิน กำลังมา พวกเขารีบลุกขึ้นยืนตัวตรงและรออย่างเคารพ
ทันทีที่รถฟังอย่างมั่นคง หงหวู่ก็รีบก้าวไปข้างหน้า เปิดประตูนักบินร่วม และกล่าวด้วยความเคารพต่อเย่เฉิน: อาจารย์ ท่านอยู่ที่นี่แล้ว
เย่เฉินขมวดคิ้วและพูดว่า หงหวู่ คุณเรียกผมว่าอาจารย์เย่ไม่ใช่หรือ คุณเปลี่ยนชื่อได้อย่างไร
หงหวู่กล่าวอย่างเร่งรีบ: ท่านอาจารย์ ตอนนี้ท่านเป็นปรมาจารย์ของตระกูลเย่หรือเจ้าของใหม่ของวังว่านหลง เมื่อมองดูโลกแล้วใครจะแข่งขันกับท่านได้ ด้วยสถานะอันสูงส่งในปัจจุบันของท่าน ฉันจะเรียกท่านอีกครั้งได้อย่างไร อาจารย์เย่อยู่ที่ไหน
เย่เฉินโบกมือ: อย่า คุณควรเรียกฉันว่าอาจารย์เย่ ฉันยังคงชอบชื่อนี้มากกว่า ผู้เฒ่าแห่งตระกูลเย่ และ นายน้อยเย่
หงหวู่ยังคงอายเล็กน้อย เขารู้สึกเสมอว่าเย่เฉินถูกทอดทิ้ง แต่เฉิน เจ๋อไค่ ฉลาดกว่าหงหวู่มาก เขากล่าวด้วยความเคารพ: ท่านอาจารย์เย่ เครื่องบินพร้อมและพร้อมที่จะบินเมื่อใดก็ได้ และ คุณตู่ก็มาด้วย ฉันแค่ขอให้เธอขึ้นเครื่องและพักผ่อนก่อน เธอไม่อยากพูดอะไร เธอยืนกรานที่จะรอให้คุณมาถึงก่อนจะขึ้นเครื่อง
เย่เฉิน พยักหน้า ชี้ไปที่ เฉินจือข่าย และพูดกับ หงห้า: คุณเห็นไหมว่า คุณเฉิน อยู่บนถนนมากกว่าคุณ
หงหวู่ยิ้มอย่างเชื่องช้า: อาจารย์เย่พูดถูก ฉันจะเป็นเจ้านายที่ยิ่งใหญ่กว่านายเฉินได้อย่างไร สมองของนายเฉินหมุนเร็วกว่าเครื่องยนต์ของเครื่องบิน
