เมื่อเห็น หงห้า ล้อเล่น เฉินจือข่าย เย่เฉิน ก็อดยิ้มไม่ได้ เมื่อนึกถึงคำแนะนำของ กู๋เย่นจง เกี่ยวกับว่านหลงเตี้ยน เขารู้สึกและพูดว่า: หงห้า คุณต้องใช้เวลาในการปรับปรุงตนเองมากขึ้นจะเกิดอะไรขึ้น ในอนาคต ฉันคิดว่าคุณไม่สามารถควบคุมได้ด้วยตัวเอง ให้กษัตริย์ทั้งสี่แก่คุณและปล่อยให้พวกเขารับผิดชอบอย่างเต็มที่
หงหวู่ตกลงโดยไม่ลังเล และกล่าวว่า อาจารย์เย่ ฉันจะทำตามที่คุณพูด ฉันจะมีการประชุมกับพวกเขาเมื่อฉันกลับไป และฝากสิ่งเหล่านี้ไว้กับพวกเขา
หลังจากนั้น หงห้าcai ถามอย่างเขินอายเล็กน้อย: ยังไงก็ตาม อาจารย์เย่…ข้ามอบทุกอย่างให้แล้ว จะทำอย่างไรต่อไป
เหตุผลที่ เย่เฉิน ให้ หงห้า อยู่เคียงข้างเขาเป็นเพราะ หงห้า ภักดีต่อเขา
แม้ว่าคุณจะไม่รู้ว่าคุณจะทำอะไรต่อไป และจะทำอะไรได้ คุณต้องยอมรับข้อกำหนดของคุณเสียก่อน นี่เป็นความจริงใจมากกว่าคนทั่วไป
ในทำนองเดียวกัน หากคุณเปลี่ยนไปเป็นคนอื่น อีกฝ่ายอาจจะถามตัวเองก่อนว่าคุณต้องการทำอะไรต่อไป จากนั้นจึงชั่งน้ำหนักข้อดีและข้อเสีย แล้วตัดสินใจในที่สุด
แต่หงหวู่เชื่อฟังจริงๆ
ทำในสิ่งที่อยากทำ ส่วนเรื่องอื่นๆ ให้ทำก่อน
ดังนั้น เย่เฉิน จึงพูดกับ หงห้า อย่างจริงจัง: ต่อไป ฉันวางแผนที่จะให้ตระกูล เย่ เพิ่มการลงทุนใน จิงหลิน และสร้าง จิงหลิน ให้เป็นค่ายฐานที่สองของ เย่ family เมื่อถึงตอนนั้น โครงการขนาดใหญ่จำนวนมากจะเปิดตัวใน จิงหลิน ทีละรายการ ฉันจะหาธุระให้คุณ และฉันจะทำให้แน่ใจว่าคุณจะมีรายได้มากกว่าเดิม และยังหารายได้ที่สะอาดขึ้นอีกด้วย
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หงหวู่ยี่กล่าวด้วยความซาบซึ้งอย่างยิ่ง: อาจารย์เย่…ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ หงหวู่รู้สึกขอบคุณมาก
เย่เฉินโบกมือและแนะนำ: อย่าพูดถึงความกตัญญูของคุณเสมอไป ทำสิ่งที่ดี
ใช่ อาจารย์เย่
เย่เฉินมองที่ เฉินจือข่าย อีกครั้ง และเมื่อ เฉินจือข่าย ได้ยินว่าเขาให้สัญญากับ หงห้า เขาก็ไม่รู้สึกอึดอัดหรือหึงหวงเลยแม้แต่น้อย นอกจากนี้ เขายังจำนิสัยของ เฉินจือข่าย ได้อีกเล็กน้อยในใจ
ดังนั้นเขาจึงพูดกับ เฉินจือข่าย: ผู้เฒ่า เฉิน ในอนาคตธุรกิจของตระกูล เย่ ใน จิงหลิน จะได้รับความไว้วางใจจากคุณโดยทั่วไปและคุณต้องขยายทีมของคุณเพื่อที่จะตกเป็นของ จิงหลิน ในอนาคต การลงทุน อาจต้องคำนวนเป็นแสนล้าน จานใหญ่ๆ แบบนี้ต้องควบคุมได้
เฉินจือข่าย พยักหน้าอย่างสงบและพูดว่า: อาจารย์เย่สามารถวางใจได้ว่าฉันจะขยายขนาดทีมและปรับปรุงระดับของทีมโดยเร็วที่สุด
เย่เฉินพยักหน้าเบา ๆ แล้วพูดกับ กู๋ ฉิวอี้: หนานหนาน คุณสามารถส่งฉันมาที่นี่กลับไปบอกลุง กู๋ และป้าหลิน ให้ฉัน ครั้งต่อไปที่ฉันมาที่ เย่นจิง ฉันจะไปเยี่ยมพวกเขาที่บ้าน
กู๋ ฉิวอี้ กล่าวอย่างท้อแท้: พี่ชาย เย่เฉิน มิฉะนั้นคุณขึ้นเครื่องบินก่อนและฉันจะรอให้เครื่องบินของคุณออกเดินทางก่อนออกเดินทาง
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า: บางทีเราอาจจะพบกันอีกครั้งในอีกสองสามวัน อย่าทำให้มันเหมือนเป็นการบอกลาชีวิตและความตาย ฉันจะโล่งใจที่เห็นคุณขับรถออกไปด้วยตาของฉันเอง
กู๋ ฉิวอี้ พยักหน้าเบา ๆ : เอาละ พี่ชาย เย่เฉิน ฉันหวังว่าคุณจะเดินทางได้ดีและแจ้งให้เราทราบเมื่อคุณไปถึงที่นั่น
ดี.
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: กลับไปเร็ว
กู๋ ฉิวอี้ ออกไปอย่างไม่เต็มใจ
ถ้าไม่ใช่สำหรับ หงห้า และ เฉินจือข่าย ที่นี่ เธอจะต้องถาม เย่เฉินguo สักครู่แล้วกอดเขาก่อนที่จะปล่อยให้เขากลับไป
เย่เฉิน มองดู กู๋ ฉิวอี้ ขับรถออกจากโรงเก็บเครื่องบิน จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและมาถึงบันไดขึ้นเครื่อง ตู้ไห่ฉิ่ง ยืนอยู่ตรงจุดนั้นพร้อมกับรถเข็นในมือทั้งสองข้าง เขามองที่ เย่เฉิน ด้วยรอยยิ้มและพูดด้วยรอยยิ้ม : พาฉันกลับไปที่จินหลิง คุณลำบากไหม
