เมื่อว่านพั่วจวินได้ยินที่เย่เฉินเอ่ย ก็ถามด้วยความอยากรู้: คุณเย่ คุณกะว่าจะเจรจากับพวกเขายังไงเหรอ? ผมกังวลว่าตอนนี้พวกเขาจะไม่เชื่อสำนักว่านหลงอีก…
เมื่อก่อนหน้านี้ ขณะที่เย่เฉินเป็นตัวแทนฮามิดไปเจรจากับทหารรัฐบาล ก็ตราหน้าว่าสำนักว่านหลงต้องการจะเป็นกาฝากอยู่ส่วนในของซีเรีย ดังนั้นฝั่งทางซีเรียจึงเกลียดสำนักว่านหลงเข้ากระดูกดำ ไม่งั้นก็คงไม่จับทหารของสำนักว่านหลงจำนวนหมื่นห้านายไว้ทั้งหมด
ครั้งเย่เฉินกลับไม่คิดว่ามันคือปัญหา เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ: ขอแค่จับความคาดหวังทางจิตของฝ่ายนั้นไว้ได้ ก็สามารถเจรจาสำเร็จสูง ถึงยังไงบนโลกนี้ก็ไม่มีศัตรูตลอดกาลหรอก ทุกอย่างยังต้องดูด้วยว่าผลประโยชน์ในนั้นมากน้อยแค่ไหน
สิ้นเสียง เย่เฉินก็เอ่ยขึ้นอีก: ตอนนี้ สถานการณ์ของพวกเขามีความเปลี่ยนแปลงเยอะมากๆ กองกำลังติดอาวุธที่เป็นกบฏอย่างฮามิดนี้ การป้องกันในตอนนี้จะต้องเพิ่มขึ้นต่อเนื่อง อย่าว่าแต่พวกเขาเลน ต่อให้เป็นสำนักว่านหลงของพวกนาย ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีอาวุธหนักใดๆ หากต้องการที่จะล้มฮามิดนั้น เป็นการฝันกลางวันชัดๆ
อีกทั้ง กบฏกองกำลังติดอาวุธอื่นๆ ก็เริ่มเรียนรู้จากคนอื่น ลอกเลียนแบบรูปแบบของฮามิด เริ่มที่จะขุดถ้ำลึก สะสมอาหาร และเพิ่มการป้องกันภายในให้เข้มแข็งไป พร้อมทั้งก่อสร้างป้อมปราการกักตุนกระสุนและอื่นๆ จำนวนมากไปด้วย
ดังนั้นสิ่งที่สามารถคาดเดาไว้ในอนาคตก็คือ ทางฝั่งทหารรัฐบาลทำอะไรกับฝ่ายกบฏไม่ได้ ทว่าฝั่งฝ่ายกบฏก็ไม่มีความสามารถที่จะหนีออกจากป้อมอันแข็งแกร่ง รวมถึงการสู้รบที่ดุเดือดจากภายนอกได้ ดังนั้นลำดับต่อไปพวกเขาจะต้องเข้าสู่สภาวะอิ่มตัวที่ทั้งสองฝ่ายต่างก็จนปัญญาทั้งคู่แน่นอน
พูดถึงตรงนี้ เย่เฉินเอ่ยต่อด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม: ในกรณีที่ทั้งคู่อยู่ในสภาวะอิ่มตัว ทางฝั่งทหารรัฐบาลถือว่าขาดความรู้สึกปลอดภัย เพราะถึงยังไงพวกเขาก็ไม่สามารถที่จะมุดหัวอยู่ในกระดองที่ป้อมภูเขาได้ ยังต้องเฝ้ารักษาการณ์ที่เมืองหลวงกันต่อไป ต้องเฝ้าระวังในเมืองใหญ่ต่างๆ รวมทั้งคอขวดจราจรด้วย หมิหนำซ้ำพื้นที่ดังกล่าวก็ล้วนเป็นสถานที่ที่โจมตีง่ายแต่รักษาเอาไว้ยาก ดังนั้นพวกเขาจะต้องถูกล้อมไว้อย่างไม่ปลอดภัยเป็นเวลานาน และยิ่งเป็นแบบนี้พวกเขาก็ยิ่งต้องการการันตีเรื่องความปลอดภัยภายนอกด้วย
ว่านพั่วจวินถามเขา: คุณเย่ครับ ความหมายของคุณคือ ให้สำนักว่านหลงคุ้มกันความปลอดภัยให้กับทหารรัฐบาล เพื่อแลกมากับสิทธิ์การใช้พื้นที่ของพวกเขาเหรอครับ?
ใช่ เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยว่า: ถ้างั้นก็สามารถให้ที่ดินกับเราได้โดยสิ้นเชิง แล้วเราใช้ที่ดินผืนนั้นสำหรับทำเป็นฐาน พัฒนาการก่อสร้างเต็มกำลัง แล้วก็เซ็นสัญญากับพวกเขาไปด้วยเลย ถ้าพวกเขาถูกโจมตี พวกเราก็ช่วยเหลือพวกเขาโต้กลับศัตรู แบบนี้แล้วก็เป็นการการันตีความปลอดภัยให้พวกเขาเหมือนกัน
สิ้นเสียง เย่เฉินเอ่ยต่อ: เรื่องของอัฟกานิสถานช่วงนี้เป็นที่น่าตกตะลึงทั่วโลก คิดว่าพวกเขาเองก็คงจะตึงเครียดมากเหมือนกัน
อัฟกานิสถานเกิดการเปลี่ยนแปลงระบอบการปกครองเมื่อก่อนหน้านี้ ฝ่ายค้านได้เริ่มรวมอาณาเขตเป็นหนึ่งเดียวอย่างเป็นทางการ เมื่อได้รับบทเรียนก่อนหน้าแล้ว ความกดดันด้านการป้องกันทางซีเรียจะต้องมีมากแน่นอน
ดังนั้น ภายในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าร่วมมือกับสำนักว่านหลงส่งผลประโยชน์ต่อพวกเขาอย่างแน่นอน
ว่านพั่วจวินเข้าใจสถานการณ์อัฟกานิสถานเป็นอย่างดี เขาพยักหน้าหงึกๆ เอ่ยว่า: ก็อย่างที่คุณพูด ผมคิดว่าตอนนนี้ซีเรียต้องเร่งยกระดับความปลอดภัยโดยด่วน ถ้าเจรจากับพวกเขาดีๆ ละก็ เรื่องสร้างฐานน่าจะสามารถเป็นจริงได้
สิ้นเสียง ว่านพั่วจวินก็เอ่ยด้วยความเศร้า: หลายปีมานี้ กระผมอยากหาสถานที่ปักรกรากที่เหมาะสมให้สำนักว่านหลงมาโดยตลอด เพียงแค่ว่าพยายามมาตั้งหลายปีก็ไม่สามารถทำให้ความปรารถนานี้เป็นจริงได้เสียที…
เย่เฉินยิ้มเบาๆ ปริปากเอ่ยว่า: ถ้างั้นครั้งนี้ฉันจะพยายามช่วยจัดการปัญหานี้ให้พวกนายเต็มที่
