ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – บทที่ 4375 แม่คิดถึงลูกจริงๆ นะ !

บทที่ 4375 แม่คิดถึงลูกจริงๆ นะ !

แต่ว่า เธอประเมินค่าสถานะของเธอในใจหลิวเจียฮุยสูงเกินไป

และประเมินค่าความเกลียดแค้นเฉินจ้างโจงที่อยู่ในใจหลิวเจียฮุยต่ำเกินไป

ตบที่หน้า เธอรู้สึกหวาดกลัวทันที

เพราะว่า เธอกลัวว่าเธอจะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปอีกครั้ง

ดังนั้น เธอจึงรีบอธิบายกับหลิวเจียฮุยว่า: เจียฮุย……คุณอย่าเข้าใจผิด……ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น……ฉันก็แค่…… 

หลิวเจียฮุยพูดอย่างเย็นชา: คุณไม่ต้องพูดแล้ว! ฉันไม่อยากรู้ว่าคุณหมายถึงอะไร ฉันแค่อยากจะบอกคุณว่า ต่อไปคุณห้ามพูดถึงสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเฉินจ้างโจง สามคำนี้ต่อหน้าฉัน ไม่เช่นนั้น คุณก็ไสหัวไปให้ไกลๆ เลย! 

ฟางเจียซินรู้สึกหวาดกลัวสุดๆ

เธอรู้ว่า ถึงแม้หลิวเจียฮุยจะชอบเธอ และมีความเป็นเจ้าของอย่างมากกับเธอ แต่เขาก็ระมัดระวังเธออยู่เสมอ

แม้ว่าจะแต่งงานกับเขาแล้ว แต่ทรัพย์สิน ไม่เกี่ยวกับเธอมาโดยตลอด

ตอนนั้นก่อนที่หลิวเจียฮุยจะให้เธอแต่งเขามา เขาได้ให้เธอเซ็นข้อตกลง ที่จะสละทรัพย์สินส่วนกลางทั้งหมดของสามีและภรรยาโดยสมัครใจ

ดังนั้น ตราบใดที่หลิวเจียฮุยหย่ากับเธอ เธอจะมีตัวเลือกแค่ออกจากบ้านตัวเปล่าเท่านั้น

ดังนั้น เธอร้องไห้ไป พูดกับหลิวเจียฮุยไปด้วยว่า: เจียฮุย ฉันผิดไปแล้ว…… คุณวางใจได้…… ต่อไปฉันจะไม่ทำให้คุณโกรธอีกเด็ดขาด…… 

หลิวเจียฮุยพยักหน้าด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก และพูดอย่างเย็นชาว่า: คุณนายหานน่าจะยังรอคุณอยู่ 

ฟางเจียซินรีบพูดว่า: ใช่……คุณนายหานยังรอฉันอยู่ที่สนามแข่งม้า……เจียฮุย งั้นฉันไปก่อนนะ ตอนเย็นคุณจะกินอะไร ฉันจะให้คนใช้เตรียมไว้ล่วงหน้า 

 ไม่จำเป็น หลิวเจียฮุยโบกมือ: ตอนนี้ฉันรู้สึกอารมณ์เสียนิดหน่อย อยากอยู่คนเดียวสักหน่อย 

ฟางเจียซินพูดอย่างกลัวๆ : โอเค……งั้นฉันไปก่อนนะ…… 

พูดจบ ก็หันหลังอย่างรวดเร็ว และจากไปด้วยความตื่นตระหนก

เช้าที่นิวยอร์ก

ตอนที่เซียวชูหรันลืมตา เย่เฉินยังหลับสนิทอยู่ข้างๆ

เธอไม่รู้ว่าเมื่อคืนเย่เฉินออกไปคนเดียว และไม่ได้กลับมาเลยจนเกือบเช้า

หลังจากตื่นขึ้น เธอให้แผนกอาหารและเครื่องดื่มของโรงแรมนำอาหารเช้ามาให้ เย่เฉินออกมาจากห้องนอนพอดี เธอถามด้วยรอยยิ้มว่า: ที่รัก คุณหลับสบายดีไหมคะ? 

 ก็ดีนะ เย่เฉินยิ้ม และตอบแบบไม่คิด อันที่จริง เขาไม่ได้นอนเลย แค่นอนอยู่บนเตียง คิดมากเรื่องที่เกี่ยวข้องกับองค์กรลึกลับนั้น

เซียวชูหรันเรียกเขา: อาหารเช้ามาแล้ว มากินเร็ว! 

เย่เฉินพยักหน้า และทันทีที่ทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะอาหาร หม่าหลันก็วิดีโอคอลมาหาเซียวชูหรัน

ทันทีที่รับวิดีโอ เซียวชูหรันมองไปที่หม่าหลันในวิดีโอ และถามด้วยรอยยิ้มว่า: แม่ ทำไมโทรวิดีโอคอลมาเร็วจัง 

หม่าหลันเบะปาก ร้องไห้ทำตัวน่าสงสารกับชูหรัน และพูดว่า: ชูหรัน……แม่คิดถึงลูกมากๆ …… เธอไม่รู้หรอกหลังจากที่เธอกับเย่เฉินไป แม่อยู่บ้านคนเดียวเหงาขนาดไหน ฉันไม่อยากอยู่ในบ้านหลังนี้คนเดียวสักวินาที 

อีกด้านหนึ่ง หม่าหลันหลั่งน้ำตาใส่กล้องไปด้วย แล้วค่อยๆ ทิ้งยาหยอดตาไปยังจุดบอด ที่วิดีโอถ่ายไม่ได้

ในอีกด้านของวิดีโอ เซียวชูหรันเห็นแม่ร้องไห้เพราะเธอเหงา ในใจก็รู้สึกเป็นปวดใจมาก และพูดโดยไม่รู้ตัวว่า: แม่ไปเที่ยวก่อนไหมล่ะ? เย่เฉินให้แม่ 500,000ไม่ใช่เหรอ แม่ไปลงชื่อทัวร์ท่องเที่ยวระดับไฮเอนด์เลยสิ ออกไปเที่ยวให้สนุกสักพัก พอเที่ยวจนพอแล้ว พวกเราก็ได้เวลากลับแล้ว 

เมื่อหม่าหลันได้ยินเช่นนี้ คิดในใจว่า: ความคิดของลูกสาวนั้นดีมาก ประเด็นสำคัญคือ ฉันยังมีเงินไปเที่ยวได้สักที่ไหนกันล่ะ……