I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! – ตอนที่ 47

หมัดนั้นเร็วมาก!

ระยะเพียงสามฟุตภายในชั่วอึดใจ

Warrior’s Fist!

เทคนิคกำปั้นพื้นฐานที่นักศิลปะการต่อสู้ทุกคนต้องเรียนรู้

เน้นไปที่การลบศัตรูทันทีโดยเฉพาะอย่างยิ่งในระยะประชิด นักเรียนหลายคนสามารถเห็นได้เพียงภาพเบลอ ดวงตาของพวกเขาไม่สามารถติดตามการกระทำที่รวดเร็วนั้นได้

ร่างกายของเหย่หลิงเฉินแกว่งไปมา แขนของเขายกขึ้นมือซ้ายขวางกำปั้นในขณะที่มือขวาจับที่ต้นแขนจากด้านข้าง

หลังจากนั้นร่างกายของเขาก็งอตัวลงเพื่อขว้างเหนือศีรษะ!

ซุนเฉาเหวี่ยงขึ้นไปในอากาศตีลังกาและร่อนลงบนเท้าของเขา

“หน็อย นี่แกกล้าสู้กลับอย่างนั้นหรือ!?” ในที่สุดฝูงชนก็หายจากอาการตกใจและมองไปที่ซุนเฉาด้วยความประหลาดใจ

“เหย่ ยอดเยี่ยมมาก!” เซียงอุทาน

หญิงสาวจำนวนมากจับจ้องไปที่เหย่หลิงเฉิน ดวงตาที่สวยงามของพวกเธอเผยให้เห็นถึงความอัศจรรย์ใจ

“ถ้าอย่างนั้นแกก็คงรู้เรื่องศิลปะการต่อสู้ประมาณหนึ่งหรือสองอย่าง ไม่น่าแปลกใจที่แกมาทำตัวยุ่งวุ่นวายขนาดนี้!” ซุนเฉาหันกลับมาแสงจ้าเย็นเยียบของเขาจับจ้องไปที่เหย่หลิงเฉินทำให้กลิ่นอายซาดิสต์ออกมา

เหย่หลิงเฉินเม้มริมฝีปากแน่นแล้วพูดออกมาทีละคำช้า ๆ “ผม ขอ ท้า!”

เสียงที่นุ่มนวลพร้อมคำง่ายๆ แต่แต่ละคำเมื่อถึงหูนักเรียนก็ฟังเหมือนเสียงคำรามดังสนั่น รูม่านตาหดลงจนสุดขอบตา

หลังจากนั้นไม่นานในที่สุดพวกเขาก็มาถึงโดยไม่เชื่อหูตัวเอง

เหย่หลิงเฉินท้าทายอาจารย์!

นั่นเหมือนกับว่าทารกแรกเกิดกำลังพยายามท้าทายผู้ใหญ่

“เหย่ นายบ้าไปแล้วเหรอ! เขาเป็นผู้สอนนะ แถมเขายังเป็นคนจากสมาคมนักรบด้วย เขาเป็นนักศิลปะการต่อสู้ตัวจริง!” เซียงหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อนของเขา

“ใช่เหย่ นายรีบกลับคำพูดของนายเดี๋ยวนี้ นี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะ!” โปเตโต้กล่าวเสริมอย่างรวดเร็ว

“เหย่ใจเย็น ๆ! ที่แย่ที่สุดเราจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไป นายไม่จำเป็นต้องเสี่ยงชีวิตนายแบบนี้” เกิ้งกล่าว

คนอื่น ๆ ในชั้นเรียนก็แสดงสีหน้าแปลก ๆ เช่นกัน

สุดช็อก!

มันน่าตกใจเกินไป!

มหาวิทยาลัยแห่งนี้มีกฎว่าภายในระยะเวลาการฝึกการต่อสู้นักศึกษาจะได้รับอนุญาตให้ท้าทายอาจารย์

หากนักศึกษาประสบความสำเร็จ พวกเขาสามารถขออะไรก็ได้ที่มหาวิทยาลัย

อย่างไรก็ตามแม้ว่ากฎจะมีอยู่จริง แต่ก็ไม่มีใครให้ความสำคัญกับมันมากนัก และถือว่าเป็นเรื่องตลกแทน

สำหรับคนที่ลงทะเบียนเรียนในมหาวิทยาลัยล้วนแต่เป็นบุคคลธรรมดาทั่วไปมิใช่นักกีฬาหรือผู้ปกป้องประเทศ ด้วยเหตุนี้จะสามารถท้าทายผู้สอนศิลปะการต่อสู้ได้อย่างไร หากต้องการเอาชนะนั้นยิ่งเป็นไปแทบไม่ได้เลย

ไม่คาดคิดว่าในวันนี้จะมีคนออกคำท้า!

“นี่แกต้องการที่จะท้าทายฉันหรือ?”

ซุนเฉารู้สึกประหลาดใจไม่แพ้กันแม้ว่ามันจะมาจากความตื่นเต้นมากกว่าความตกใจ

เขาขดขอบปากและเลียริมฝีปากของเขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น!

เมื่อออกคำท้าแล้วจะถือว่าเป็นการดวล ความเสี่ยงควบคู่ไปกับการต่อสู้ ไม่มีใครรับผิดชอบต่อการบาดเจ็บและความพิการถาวรอันเป็นผลมาจากการสู้รบ

ภายใต้สถานการณ์ปกติเขาจะต้องรับผลบางอย่างหากเขาต้องการทำอะไรกับเหย่หลิงเฉิน แต่ในความท้าทายนี้เขาสามารถทำตามที่เขาชอบต่อเหย่หลิงเฉินโดยไม่มีผลกระทบใด ๆ ทั้งสิ้น

“เหย่ คิดให้ดี อย่าหุนหันพลันแล่น!”

อย่างไรก็ตามเหย่หลิงเฉินก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและเดินตรงไปที่ใบหน้าของซุนเฉา เขาใช้ประโยชน์จากพื้นที่สูงกว่าเขามองลงไปที่ซุนเฉา “ผมขอท้าคุณ คุณจะยอมรับคำท้าไหม”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ทำไมฉันจะไม่!? เดินซะในขณะที่ยังทำได้ก่อนที่จะกลายเป็นอัมพาต!” ซุนเฉาหัวเราะออกมาดัง ๆ ขณะเดินจากไป

หลังจากการออกคำท้ามีเวลาเตรียมตัวหนึ่งชั่วโมง

ข่าวแพร่กระจายไปทั่วทั้งมหาวิทยาลัยอย่างรวดเร็ว

“อะไรกัน? เด็กคนนั้นต้องการท้าทายครูฝึกเหรอ?”

ในสำนักงานเหอหยวนกระโดดขึ้นใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“เขาขอตาย ขอความตาย! ตอนแรกฉันยังคงคิดว่าจะแก้แค้นเด็กคนนั้นได้อย่างไร แต่ตอนนี้เขากำลังมองหาความตายด้วยตัวเอง ฮ่าฮ่าฮ่า นั่นทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นจริง ๆ!”

เขารู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ “มาเลย เรามาดูกันดีกว่า ฉันต้องเป็นพยานว่าเด็กคนนั้นต้องทนทุกข์ทรมานกับชีวิตของเขา!”

ในสนาม การฝึกยุทธ์หยุดลง

นักเรียนและอาจารย์ต่างก็ตกตะลึงกับข่าวนี้

ในเวลาเดียวกันพวกเขาทั้งหมดก็เปลี่ยนความสนใจไปที่ชายหนุ่มคนนั้น

เขามีลักษณะและแต่งกายด้วยชุดลำลอง ไม่มีอะไรโดดเด่นสำหรับเขา

“เหย่ ฉันเอาเสื้อแจ็คเก็ตขนแกะมาให้ด้วย นายควรใส่มันนะ ควรป้องกันร่างกายไว้บ้าง” เกิ้งกล่าว

“เราเอาชุดลองจอนมาให้นายด้วยเหย่ ใส่ไว้ด้วยล่ะ” โปเตโต้กล่าวเสริม

เหย่หลิงเฉินส่ายหัวปฏิเสธพร้อมรอยยิ้ม “ไม่ต้องกังวลไปน่า ฉันได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี ผลการต่อสู้ยังไม่ได้รับการตัดสินสักหน่อย”

“เหย่ นายเป็นลูกผู้ชาย! จากนี้ไปนายจะเป็นหัวหน้าหอพักของเรา พวกเราในฐานะผู้ติดตามของนายก็จะมีเกียรติเช่นกัน” เซียงพูดติดตลกพยายามบรรเทาสถานการณ์ที่ตึงเครียด

ในขณะนั้นอาจารย์ผู้สอนที่พวกเขาพบก่อนหน้านั้นในช่วงบ่ายก็มาปรากฏตัวอีกครั้ง

เขาจ้องมองไปที่เหย่หลิงเฉินด้วยสีหน้าบึ้งตึง “เมื่อช่วงบ่ายก่อนหน้านี้ฉันบอกให้เธออดทนไว้ แต่พวกเธอก็เพิกเฉยต่อคำแนะนำของฉัน” เขาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “ซุนเฉาเป็นอันธพาลมาก่อน เขามักจะพกความเหี้ยมโหดนั้นติดตัวไปด้วย นับตั้งแต่ที่เขาเข้ามาในสมาคมนักรบ ความโหดเหี้ยมของเขาก็เพิ่มขึ้น ไม่เพียงเท่านั้นเขายังขึ้นชื่อเรื่องความสามารถในการรบอีกด้วย”

“อาจารย์ ผมปล่อยเขาไปไม่ได้หรอกครับ” เหย่หลิงเฉินตอบด้วยรอยยิ้ม

“นี่เธอยังคงยิ้มในเวลาแบบนี้ได้อย่างไร” ผู้สอนรู้สึกหมดหนทางมากขึ้น เขาเคารพต่อสภาพจิตใจของเหย่หลิงเฉิน

เมื่อได้รับคำแนะนำที่ยืดยาวเขากล่าวเสริมว่า “หลังจากนั้นเมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้นเธอควรยอมแพ้ทันที เมื่อเธอยอมแพ้นั่นจะเป็นจุดสิ้นสุดของความท้าทาย ศักดิ์ศรีของเธอไม่สำคัญเท่าชีวิต เข้าใจใช่ไหม!”

“ขอบคุณสำหรับคำเตือนของคุณ ทำใจให้สบายครับ ผมรู้ว่าตัวเองทำอะไรได้บ้าง” เหย่หลิงเฉินขอบคุณเขา

**ขโมยมาจาก ThaiNovel / My Novel **

อ่านเรื่องนี้ที่ www.thai-novel.com หรือ mynovel.co ด้วยนะคะ ผู้แปลจะได้มีกำลังใจแปลต่อ ขอบคุณค่ะ 

FB : June6 Translate นิยายแปลไทย

เวลาผ่านไปทีละนิด

สนามแห่งนี้ไม่ได้เต็มไปด้วยนักศึกษาปีหนึ่งที่นั่นเพื่อฝึกฝนการต่อสู้อีกต่อไป แต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยผู้สูงอายุหลายคนที่สวมชุดสบาย ๆ พวกเขามารวมตัวกันที่นั่นเนื่องจากข่าวลือที่นักศึกษาท้าทายผู้สอน

นับตั้งแต่ก่อตั้งมหาวิทยาลัยมา ไม่เคยมีนักศึกษาท้าทายอาจารย์มาก่อน คิดว่าปีนี้จะเป็นครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้

“โอ้ นักศึกษาสมัยนี้น่ากลัวจริง ๆ กล้าท้าทายผู้สอนได้อย่างไร!”

“ความกล้าหาญของเขาน่ายกย่องนะ แต่น่าเสียดายที่เขาทำโดยไม่คิด ช่างเป็นเรื่องงี่เง่า”

“ผลลัพธ์จะเป็นยังไงไม่สำคัญ ฉันมาที่นี่เพื่อดูเท่านั้น”

พวกเขารวมตัวกัน การอภิปรายทุกประเภทเริ่มต้นขึ้นในหมู่นักศึกษา

บ่ายวันนั้นก็กลายเป็นวันแห่งการละทิ้งหน้าที่เช่นกัน ไม่เคยมีวันไหนที่ทั้งนักศึกษาและอาจารย์ต่างมารวมตัวกันโดยละทิ้งหน้าที่ของตนเองเช่นนี้

ภายในหนึ่งชั่วโมงทั้งสามระดับด้านในและด้านนอกของสนามเต็มไปด้วยผู้คน

ภายในฝูงชนมีหญิงสาวสองคนรออยู่เหมือนกัน

หนึ่งในนั้นมีการแต่งหน้าเบา ๆ ยืนเท่ ๆ อยู่ที่นั่น ในขณะที่อีกคนมีผมของเธอย้อมสีแดงสด รากฐานบนใบหน้าของเธอทำให้ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปจากรูปแบบเดิม สิ่งที่เห็นได้คือดวงตากลมโตของเธอและท่าทางที่ไม่เป็นระเบียบของเธอ ความประทับใจแรกที่ได้รับจากเธอคือนักเลงหญิง

อย่างไรก็ตาม หญิงสาวสองคนนี้ต่างมีที่โล่งรอบ ๆ ตัวพวกเธอ ไม่เหมือนกับคนอื่น ๆ ไม่มีผู้ชายหรือผู้หญิงคนไหนกล้าเข้าใกล้พวกเขา

คนช่างสังเกตจะรู้ดีว่าผู้ชายหลายคนมักจะมองพวกเขาจากหางตา

เมื่อพวกเขามองไปที่หญิงสาวผู้เย็นชาดวงตาของพวกเขาก็ตกตะลึง ในขณะที่พวกเขามองไปที่นักเลงหญิงการจ้องมองของพวกเขาก็เผยให้เห็นสัญญาณของความกลัว

“เสี่ยวหมิง เธอพาฉันมาที่นี่เพื่อดูสิ่งนี้เหรอ?” ลี่มู่ซือกลอกตาของเธอ “มีอะไรดี นี่ก็แค่การต่อสู้โง่ ๆ”

“นี่เป็นครั้งแรกของนักศึกษาที่ท้าทายอาจารย์ นับว่าเป็นประวัติศาสตร์ของมหาวิทยาลัย! ถ้าพลาดเราจะเสียใจไปตลอดชีวิต!” หวงเสี่ยวหมิงโพล่งอย่างตื่นเต้น

ด้วยเหตุนี้เธอจึงเขย่งปลายเท้าเพื่อสังเกตสนาม น่าเสียดายที่ความสูงของเธอนั้นสั้นดังนั้นสิ่งที่เธอเห็นมีเพียงแค่หัวที่ขยับไปมา

“นี่ ไอ้พวกข้างหน้า ฉันจะเตะผ่าหมากแกถ้าขืนแกยังบังฉันอยู่แบบนี้!”

ทันใดนั้นเสียงคำรามของหวงเสี่ยวหมิงก็ทำให้เสียงที่พลุกพล่านเงียบลง

ช่วงเวลาต่อมาอาจได้ยินเสียงสับเท้าขณะที่คนที่อยู่ข้างหน้าเธอหมอบลงอย่างสม่ำเสมอ

ลี่มู่ซือวางมือลงบนหัวของเธอพร้อมใบหน้าที่แดง “เสี่ยวหมิงหยุดทำเรื่องบ้า ๆ ได้ไหม”

“ลี่มู่ซื่อ ผู้คนจะกลั่นแกล้งเธอถ้าเธออ่อนแอ ถ้าเธอเป็นเหมือนฉัน เธอคิดว่าอันธพาลในตอนนั้นจะสามารถใช้ประโยชน์จากเธอได้ไหมล่ะ” หวงเสี่ยวหมิงตอบจากนั้นเหวี่ยงกำปั้นนุ่ม ๆ ของเธอไปรอบ ๆ “เขาขโมยจูบแรกของเธอและทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานมานาน รอจนกว่าฉันจะพบมัน ฉันจะล้างแค้นให้เธอเอง!”

ในขณะเดียวกันฝูงชนก็เริ่มเคลื่อนไหว

เหย่หลิงเฉินก้าวเท้าขึ้นไปบนเวทีหลัก

“นั่นเขานี่!” ลี่มู่ซือเห็นร่างที่คุ้นเคยนั้น เธอตัวสั่นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ

“ใคร?” หวงเสี่ยวหมิงเงยหน้าขึ้น

“นั่นแหละคือคนที่ฉันบอกเธอ!” ลี่มู่ซือกัดฟัน

“ฟั*! ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะจูบเธอ! ฉันต้องเจอเขาให้ได้!” หวงเสี่ยวหมิงเดือดด้วยความตื่นเต้น

ลี่มู่ซือจ้องที่เหย่หลิงเฉินแล้วกัดริมฝีปากของเธอ “ทำไมเขาถึงท้าทายอาจารย์ผู้สอน? นี่มันหาเรื่องใส่ตัวชัด ๆ ไม่ใช่เหรอ?”

“สภานักศึกษามา!”

ฝูงชนเคลื่อนตัวออกไปทันทีโดยเปิดเส้นทาง

เหอหยวนพาคนบางส่วนไปและค่อย ๆ มุ่งหน้าไปยังเวทีหลัก

“ไอ้สวะนั่น!” เกิ้งร้องลั่นทันที

ไม่เพียงแต่เหอหยวนเพิกเฉยต่อคำวิงวอนของพวกเขา แต่เขายังเตือนซุนเฉาเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย หากเขาไม่ทำเช่นนั้นเรื่องก็คงจะไม่พาไปสู่สถานการณ์เช่นนี้

การจ้องมองที่เย็นชาของเหอหยวนกวาดไปทั่ว เกิ้งและคนในแก๊งแสดงถึงความไม่พอใจของเขา

เขามาที่นี่เพียงเพื่อจะได้เห็นเหย่หลิงเฉินถูกทุบตี จากนั้นเองเขาก็วางแผนที่จะเดินไปข้างหน้าเพื่อทำให้เหย่หลิงเฉินรู้สึกขายหน้าเมื่อแพ้ เพียงแค่นึกถึงฉากนั้นก็ทำให้เขาสั่นสะท้านในด้วยความสะใจ

แตะแตะแตะ

ในช่วงเวลาถัดไป เสียงฝีเท้าในเครื่องแบบก็ดังขึ้น อาจารย์เดินขบวนขึ้นไปบนเวทีเป็นแถว

ความท้าทายของนักศิลปะการต่อสู้ต้องมีพิธีเปิดที่เข้มงวดและจริงจัง

“ว้าวพวกอาจารย์อยู่ที่นี่แล้ว! การเดินขบวนนั้นเต็มไปด้วยความเพรียบพร้อม!”

“นักศิลปะการต่อสู้เหล่านี้ดูดีจริง ๆ!”

“การดวลระหว่างนักศึกษาและนักศิลปะการต่อสู้ นี่มันจะเกิดขึ้นแต่ในนวนิยายเท่านั้นใช่ไหม ฉันตื่นเต้นจริง ๆ!”

อาจารย์เดินไปที่ด้านล่างของเวทีจากนั้นก็หยุดนิ่ง

หลังจากนั้นซุนเฉาก็เดินออกจากแถวและมุ่งหน้าขึ้นไปบนเวทีอย่างช้า ๆ!

เขาวางขาซ้ายไว้บนบันไดจากนั้นร่างของเขาก็พุ่งขึ้นไปในอากาศ ด้วยการตีลังกาเขาลงบนเวทีหลักอย่างมั่นคง!

แม้ว่าเวทีหลักจะมีเพียงหกขั้น แต่การเข้าร่วมในลักษณะนี้ก็เรียกเสียงเชียร์จากฝูงชนได้ทันที

“เฮ้ เด็กคนนั้นจากชั้นเรียนของคุณโง่เหรอ เขาไม่มีทางเอาชนะได้แน่!” เหอหยวนเย้ยหยัน

“เงียบและออกไปซะ เหย่ทำได้อยู่แล้ว!”

“ฮ่ะ ๆ นี่พวกนายละเมอเหรอ” เหอหยวนเผยรอยยิ้มประชดประชัน “นายคิดว่าเขาจะอยู่บนเวทีได้นานแค่ไหนกันเชียว? ฉันเดิมพันที่สามนาที เดี๋ยวนะ.. สามวินาทีดีกว่า! ฉันว่าแค่สามวินาทีเขาก็จะนอนอยู่บนพื้นเหมือนสุนัขที่ตายแล้วแน่ ฮ่า ๆๆๆๆ”

“หุบปากของนายซะ ไม่งั้นฉันจะทำให้นายเป็นอัมพาตแน่!” ร่างสูงและมืดของเกิ้งก้าวไปข้างหน้าสีหน้าของเขามืดมนถึงขีดสุด

ส่วนที่เหลือก็หายใจหนักเช่นกัน ดวงตาของพวกเขาจับจ้องไปที่เวทีหลัก กำหมัดอย่างประหม่า…

…