“อะเฉียว เธอรับปากจะแต่งงานกับฉันแล้ว เธอรับปากจะแต่งงานกับฉันแล้วจริง ๆ ใช่ไหม?”
เฉียวฉีเองก็รู้สึกตื่นเต้น
ถึงแม้ว่าเมื่อครู่กู้ซือเฉียนจะยังไม่อธิบายเรื่องที่ติดค้างในใจเธอ แต่เธอก็ไม่เสียใจกับการตัดสินใจครั้งนี้
ภาพของพวกเขาสองคนที่อยู่ด้วยกันในอดีต ผุดขึ้นมาในหัวเธอราวกับภาพยนตร์
เธอคิดว่าเธอควรจะเชื่อความรู้สึกในตอนนี้
ชีวิตคนเรานั้นสั้นเพียงไร ทำไมจะต้องเสียเวลาให้กับความเข้าใจผิดและการพลัดพรากที่ไม่สำคัญแบบนี้ด้วย?
ทั้งสองเข้าสวมกอดกันด้วยความดีใจ โดยมีจิ่งหนิงและกลุ่มเพื่อนมองดูด้วยความตื่นเต้นอยู่ข้างๆ
หัวเหยาพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “สำเร็จแล้วๆ คิดไม่ถึงว่าชีวิตนี้จะได้เห็นฉากในตำนานแบบนี้ เรียกได้ว่าประทับใจจริงๆ!”
จิ่งหนิงยกมุมปากยิ้มและพูด: “ตอนนี้ก็จบแล้ว พวกเขาสองคนสำเร็จแล้ว ที่เหลือก็รอดูพวกเธอแล้วนะ”
พูดแล้วก็หันไปมองหลินซง
หลินเซินจุ้นหน้าแดงเล็กน้อยและกระแอมเบา ๆ “ใกล้แล้ว ผมจะรีบเตรียมการ”
จนทำให้สาวน้อยที่อยู่ข้าง ๆ อายม้วนหน้าแดง
นี่เป็นภาพการสารภาพรักและขอแต่งงานที่ประสบความสำเร็จ
จิ่งหนิงเห็นทั้งสองคนกอดกันกลมแบบนั้น ทันใดนั้นก็รู้สึกว่า บางทีตอนนี้พวกเขาจะออกไปเป็นการชั่วคราวก็คงไม่ผิดอะไร
เป็นเพราะการพลัดพรากและความสูญเสียที่ผู้คนรู้ว่าการได้อยู่ด้วยกันนั้นมีค่าเพียงใด
ทันใดนั้นนิ้วของเธอก็อุ่นขึ้น เธอหันหน้าไปเจอกับใบหน้าอันหล่อเหลาไร้ที่ติของลู่จิ่งเซิน
คืนนี้ชายหนุ่มดูมีความสุขมาก ใบหน้าที่เดิมทีดูเย็นชาแต่ดูอ่อนโยนเป็นพิเศษอย่างเห็นได้ชัดภายใต้แสงไฟนั้น และมันเป็นความอ่อนโยนที่หาได้ยาก
เขากุมเธอแล้วพูดเบา ๆ “หนิงหนิง ผมโชคดีจริง ๆ”
จิ่งหนิงเลิกคิ้วอย่างงง ๆ “ทำไมจู่ ๆ ถึงรู้สึกแบบนั้นคะ?”
ลู่จิ่งเซินหันหน้ากลับไปมองเธอด้วยรอยยิ้มที่ลึกซึ้งในแววตา
“ไม่ ผมรู้สึกอย่างนั้นมาตลอด”
“ตั้งแต่วันนั้นที่ได้พบคุณก็รู้สึกอย่างนั้นมาตลอด”
เพราะคำพูดนี้ของเขา ทำให้จิตใจของจิ่งหนิงจู่ ๆ สั่นไหวอย่างรุนแรง
ราวกับจะจมลงไปในเบ้าตาลึกของเขา
ในขณะนี้จู่ ๆ มีเสียงตะโกนละกรีดร้องอยู่รอบ ๆ
เธอเงยหน้าขึ้นมองจึงพบว่าที่จริงกู้ซือเฉียนกับเฉียวฉีกำลังจูบกัน
หลินซงและพวกกำลังผิวปากอยู่ข้างๆ และดูเหมือนเฉียวฉีจะเขินอายจึงทำได้เพียงปล่อยให้กู้ซือเฉียนจูบสักพักแล้วค่อยผละออกจากตัวเขา
กู้ซือเฉียนอุ้มเธอขึ้นมาจากด้านข้าง
ทุกคนร้องเชียร์ “แต่งงานๆ ๆ ๆ!”
เฉียวฉีที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาใช้มือกุมหน้าอย่างทนไม่ได้และตะโกน: “พวกคุณเลิกพูดได้แล้ว!”
กู้ซือเฉียนเองก็ยิ้มและพูดกลับ “ได้ ไม่พูดแล้ว เดือนหน้าเราแต่งงานกันเถอะ!”
“จริงเหรอ?”
ข่าวดีมาอย่างกะทันหันจนทุกคนไม่ทันได้มีปฏิกิริยาใดๆ
กู้ซือเฉียนพยักหน้า “อือ ถึงเวลาพวกนายอย่าลืมมาด้วยล่ะ”
หัวเหยาพูดพร้อมกับหัวเราะนำ: “ไปแน่นอน!”
พวกเขาพูดคุยเสียงดังพักใหญ่ก่อนจะออกไปกินมื้อดึก สุดท้ายงานฉลองที่ที่มีชีวิตชีวานี้ก็ดำเนินไปจนสองทุ่ม
ตอนที่จิ่งหนิงกลับไปที่ห้องตาก็แทบจะลืมไม่ไหวแล้ว
เธอมึนงงและรู้สึกอยากจะนอนหลับลงบนเตียง
แต่พอหัวถึงหมอนก็ถูกลู่จิ่งเซินลากขึ้นมา
“ที่รัก ไปอาบน้ำ”
จิ่งหนิงโบกมือไปมา “วันนี้ฉันไม่อาบ ฉันอยากนอน”
พูดจบก็หันไปและคลานไปหัวเตียง
เวลานี้จู่ ๆ เงาก็ตกลงมาเหนือศีรษะของเธอ
ลู่จิ่งเซินวางมือทั้งสองข้างที่ไหล่ของเธอ มองดูเธอจากมุมบนแล้วถาม: “เหนื่อยเหรอ?”
จิ่งหนิงกะพริบตามองที่เขาและพยักหน้า
“งั้นฉันช่วยอาบให้เธอ?”
คำพูดของเขาทำให้เธอตกใจ
เธอดึงผ้าห่มและห่อตัวเองโดยไม่รู้ตัว “ไม่เอา”
“ทำไมไม่เอา?”
เขาเปิดผ้าห่มและแกะเธอออกจากผ้าห่มเหมือนแกะออกจากเปลือกและถามไปด้วย: “สามีช่วยอาบน้ำให้ไม่ดีเหรอ?”
“ไม่ดี ฉันไม่อยากให้คุณอาบ”
“ทำไมไม่ดี?”
จิ่งหนิง: “…”
คนคนนี้ยังจะมีหน้ามาถาม?
เมื่อก่อนหลายต่อหลายครั้งเวลาเขาบอกจะช่วยเธออาบน้ำ แล้วสุดท้ายมันเป็นการอาบน้ำที่ไหนกัน?
เมื่อคิดถึงภาพเหล่านั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงไปถึงหูและไม่สนว่าเขาจะยังยืนกราน เธอคลานเข้าไปข้างในขณะดึงผ้าห่ม
“คุณฮย่ารบกวนฉันสิ ฉันจะนอน ถ้าคุณอยากอาบก็ไปอาบเองสิ”
พูดจบก็ม้วนตัวเป็นหนอนอยู่ในผ้าห่ม
ลู่จิ่งเซินเห็นเธอปฏิเสธแบบนี้ก็จนใจ ทำได้เพียงปล่อยมือและลุกขึ้นยืน
แต่ก็ถามขึ้นอีกครั้งอย่างไม่ถอดใจ “ไม่อาบจริงนะ?”
“ไม่อาบ”
เสียงงึมงำของหญิงสาวลอดออกมาจากผ้าห่ม
เขาอดยิ้มไม่ได้และดึงผ้าห่มเบาๆ และสั่ง “อย่าคลุมแน่นเกินไป เดี๋ยวเป็นลมหรอก”
และพูดขึ้นอีก: “ไม่ต้องห่วง ผมไม่ลากคุณไปอาบน้ำหรอก เด็กดี คุณนอนก่อนเถอะ”
จิ่งหนิงโผล่หัวออกมาและรู้สึกโล่งใจที่เขายอมแพ้แล้วจึงถอนหายใจโล่งอก
ลู่จิ่งเซินหันและเดินไปที่ห้องอาบน้ำ
จิ่งหนิงง่วงจริงๆ ซึ่งปกติแล้วต่อให้งานยุ่งแค่ไหนเธอก็ไม่นอนดึกเกินเที่ยงคืน วันนี้กลับเที่ยวเล่นจนถึงตีสอง และนาฬิกาชีวภาพได้กระตุ้นให้เธอพักผ่อนมานานแล้ว
ดังนั้น พอเธอล้มตัวลงนอนครู่หนึ่งก็หลับไป
และไม่รู้ว่านานแค่ไหน ในระหว่างที่งัวเงียอยู่นั้นก็รู้สึกว่ามีอะไรนุ่มนิ่มคร่อมเธออยู่
เธอกระแอมเบาๆ และยื่นมือออกไปผลักโดยไม่รู้ตัวและร้องออกมาด้วยน้ำเสียงคลุมเครือ “อย่ายุ่ง ฉันจะนอน”
มีน้ำเสียงแหบพร่าของชายหนุ่ม “เธอหลับไปสิ ไม่เป็นไร”
จิ่งหนิงขมวดคิ้วและลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก
ก็เห็นชายหนุ่มกำลังคร่อมตัวเธอและทำเรื่องบางอย่างที่เหมาะสมกับเด็ก
เธอหน้าแดงด้วยความละอายและผลักเขาออกไป
“คุณทำอะไรน่ะ?”
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่วางมือบนหน้าอกของชายคนนั้น เขาก็จับมันและยกขึ้นไปที่ศีรษะของเขา
ลู่จิ่งเซินมองเธอด้วยรอยยิ้มลึกซึ้งเพราะเขาเพิ่งอาบน้ำ ยังคงมีความชื้นจางๆ อยู่บนร่างกายของเขาผสมกับกลิ่นหอมของเจลอาบน้ำ ซึ่งเป็นสิ่งล่อใจที่ต่างออกไป
เขายิ้มเล็กน้อยและพูด: “คู่สามีภรรยาอยู่ด้วยกันกลางดึก เธอว่าควรจะทำอะไรล่ะ?”
จิ่งหนิงโกรธมาก “ลู่จิ่งเซิน ฉันไม่ทำ! ฉันง่วง ฉันอยากนอน!”
ลู่จิ่งเซินพยักหน้า “เธอก็นอนไปสิ ผมทำเอง ผมบอกแล้ว ไม่เป็นไร”
“คุณ!”
แต่ไม่ว่าเธอจะต่อต้านอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์แล้ว
เธอไม่สามารถขยับหรือปฏิเสธชายคนนี้ได้เมื่อเขากลายร่างเป็นสัตว์ร้าย
ดังนั้นในท้ายที่สุดจิ่งหนิงจึงต้องตอบโต้ มันเป็นความจริงที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันเป็นเวลานานและเขารู้จุดอ่อนไหวเกือบทั้งหมดในร่างกายของเธอดีกว่าเธอด้วยซ้ำ
จนกระทั่งสองชั่วโมงต่อมาเธอจึงได้ผลักเขาออกไปอย่างเหนื่อยหอบ
“ลู่จิ่งเซิน คุณเป็นสัตว์ร้าย!”
ชายคนนั้นกระซิบขณะจูบคิ้วและตาของเธอ “อือ ผมเป็นสัตว์ร้ายแค่กับคุณเท่านั้น”
ค่ำคืนที่ยุ่งเหยิง
เช้าวันต่อมา
แน่นอนว่าจิ่งหนิงตื่นสาย
กว่าเธอจะตื่นก็เป็นเวลาสายมากแล้ว
เธอดูเวลาและตกใจและรีบพลิกตัวออกจากเตียง
หลังจากออกมา เดิมทีเธอคิดว่าตัวเองจะออกมาช้าสุดแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม เห็นชัดๆ ว่าเมื่อคืนทุกคนแยกย้ายกันไม่ได้ดึกมากนัก แต่วันนี้กลับยังไม่มีใครตื่นเลย
