พูดไปๆ หัวก็เขยิบเข้ามา
ทั้งสองคนจูบกันตอนไหนแม้แต่พวกเขาก็ยังไม่รู้ตัว
รู้แต่เพียงว่าภายใต้แสงแดดยามบ่ายที่ส่องแสงบนใบหน้าของพวกเขา ดูเหมือนจะส่องแสงในใจพวกเขา มันช่างอบอุ่น
สุดท้ายกำหนดการงานแต่งงานของพวกเขาสองคนก็ถูกกำหนดขึ้นในวันที่สามเดือนหน้า
ได้ยินลุงโอบอกว่าวันนั้นเป็นวันฤกษ์ดี แม้แต่ในปฏิทินโหราศาสตร์ก็ยังบอกว่าเหมาะแก่การจัดงานแต่งงาน
ส่วนเรื่องสถานที่ เพราะเฉียวฉีนั้นชื่นชอบทะเลมาตลอด แต่เพราะไม่สะดวกที่จะการจัดการเรื่องการรักษาความปลอดภัยที่ริมหาด กู้ซือเฉียนเป็นกังวลว่าจะมีคนใช้โอกาสงานแต่งงานนี่มาก่อความวุ่นวาย ดังนั้นพวกเขาจึงจะจัดงานภายในเกาะส่วนตัว
เกาะส่วนตัวนี้เป็นเกาะที่เขาซื้อไว้นานแล้ว ในตอนที่เฉียวฉีถามเขาว่าเกาะนี้มีชื่อว่าอะไร เขาก็มองเธออย่างลึกซึ้งแล้วยิ้มและบอกชื่อของมันกับเธอ
หน้าเธอก็แดงขึ้นมา
เพราะเขาบอกว่า “เกาะนี้ชื่อเกาะเฉียวเฉียว”
เฉียวเฉียว…ต่อให้โง่กว่านี้เธอก็รู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร
เธอเพิ่งจะได้รู้ว่า นานมาแล้วเขาได้มอบเกาะให้กับเธอ และอาจจะนานมาแล้ว ผู้ชายคนนี้ได้ตัดสินใจจะใช้ชีวิตที่เหลือไปจนแก่เฒ่าไปพร้อมกับเธอ
เพียงแต่ว่าเธอไม่เคยรับรู้มาก่อนเท่านั้น
หัวใจของเฉียวฉีอบอุ่น และด้วยเรื่องนี้ทำให้ความรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยนั้นได้มลายหายไปจนหมด
วันที่สาม ใกล้จะมาถึงแล้ว
และเพราะเฉียวฉีไม่มีผู้ใหญ่ฝั่งเจ้าสาว ท่านผู้อำนวยการก็จากไปนานแล้ว ดังนั้นคนที่จะต้องส่งตัวเธอ จึงกลายเป็นลุงโอ
ลุงโออยู่ข้างกายกู้ซือเฉียนมานาน และถือได้ว่าเห็นทั้งคู่เติบโตมา สำหรับเธอแล้ว เขาเป็นทั้งครู เพื่อน และพ่อ
ถึงแม้ว่าเขาจะประมาณตนอยู่เสมอและไม่เคยทำอะไรนอกเหนือกฎเกณฑ์ แต่เฉียวฉียังคงรู้สึกถึงความรักอันอบอุ่นของพ่อจากเขา
ในวันนี้บนเกาะมีการจัดดอกไม้งานเฉลิมฉลอง ผ้าไหมสีขาวปลิวว่อนไปทั่วทุกหนทุกแห่ง มีเสียงหัวเราะทุกหนทุกแห่ง และบรรยากาศก็มีชีวิตชีวาและเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
ในฐานะเพื่อน จิ่งหนิงและลู่จิ่งเซิน รวมทั้งจี้หลินยวนและหัวเหยา หลินซงหรือแม้กระทั่งเฟิงยี่ก็มาด้วย
การเดินขบวนของงานแต่งงานดังขึ้น และพวกเขาดูเฉียวฉีจับแขนของลุงโลเดินเข้ามาทีละก้าว และหัวใจของพวกเขาทั้งหมดก็สั่นไหว
คู่นี้เรียกได้ว่าไม่ง่ายเลย จนถึงวันนี้พวกเขาก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
และในตอนนี้ บนเวที กู้ซือเฉียนก็อยู่ในอารมณ์เดียวกัน
เมื่อผ่านวันนี้ไป เฉียวฉีก็จะเป็นภรรยาของเขาแล้ว
ห่างหายไปนานนับปี โชคดีที่ยังไม่เสียเธอไป และโชคดีที่พวกเขายังมีอนาคตที่ยืนยาวต่อไป
ลุงโอพาเธอเดินมาถึงตรงหน้าเขา
เขามองไปที่กู้ซือเฉียน ใบหน้าที่ใจดีและอ่อนโยนมาโดยตลอด รู้สึกสะเทือนใจมากในเวลานี้ด้วยความตื่นเต้นที่ไม่เป็นเขาเลย
“คุณชาย ผมยินดีขะมอบคุณหนูเฉียวให้คุณ ขอถามคุณว่าต่อจากนี้ไป จะยินดีที่จะรักเธอ ปกป้องเธอ และดูแลเธอหรือเปล่าครับ? อย่าให้เธอต้องเจ็บอีก?”
กู้ซือเฉียนกล่าวอย่างเคร่งขรึม: “ผมทำได้”
ลุงโอจึงได้ส่งมือของเธอให้เขาอย่างมีความสุข
เขายื่นมือออกไปรับมือของเธอและจูงมือเธอขึ้นไปบนเวที
ตอนนี้ศิษยาภิบาลมาถึงแล้วเพราะลุงโอไม่ใช่บิดาผู้ให้กำเนิดของเฉียวฉี เขารับตำแหน่งนี้ในฐานะผู้อาวุโสเพียงชั่วคราวเท่านั้นดังนั้นกระบวนการพูดของบิดาของเขาจึงถูกละเว้น
เขามองไปที่คู่ชายหญิงที่ดูเหมาะสมกันและยิ้มแล้วพูด: “คุณกู้ซือเฉียน คุณอยากจะมอบความรักให้คุณเฉียวฉีตลอดไป ปกป้องเธอไปตลอดชีวิต หวงแหนเธอ และจะไม่มีวันทอดทิ้งเธอโดยไม่คำนึงถึงความยากจน ความมั่งคั่ง โรคภัยไข้เจ็บ หรือสุขภาพในอนาคตหรือไม่?”
กู้ซือเฉียนพูดอย่างหนักแน่น: “ผมยินดีครับ”
ศิษยาภิบาลถามเฉียวฉีในคำถามเดียวกันอีกครั้ง
เฉียวฉีตอบด้วยรอยยิ้ม “ฉันก็ยินดีค่ะ”
ศิษยาภิบาลกล่าว: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันมาที่นี่เพื่อประกาศว่าคุณกู้ซือเฉียนและคุณเฉียวฉีจะเป็นสามีภรรยากันอย่างเป็นทางการตั้งแต่วันนี้!”
คำพูดนี้ทำให้ทุกคนในสถานที่จัดงานต่างลุกขึ้นเฉลิมฉลอง
ท่ามกลางเสียงโห่ร้องของทุกคน ศิษยาภิบาลก็ยิ้มแล้วพูด “เจ้าบ่าว คุณสามารถจุมพิตเจ้าสาวได้”
เฉียวฉีเม้มปากของเธออย่างเขินอาย และกู่ซีเฉียนมองดูเธออย่างลึกซึ้งและโน้มตัวลงมา
และในระหว่างที่พวกเขากำลังจะจูบกันนั้น——
“โธ่เอ๊ย ดูเหมือนฉันจะมาช้าไปหน่อยนะ!”
มีเสียงเสียงหนึ่งขัดบรรยากาศสุดโรแมนติกนี้
ทุกคนตกใจ และเมื่อพวกเขาเงยหน้าขึ้น พวกเขาเห็นหนานมู่หรงเดินมาที่นี่พร้อมกับกลุ่มคนที่หัวเราะและเดินเข้ามาในงาน
สีหน้าของกู้ซือเฉียนเย็นชาลง
เรื่องครั้งก่อนแทบจะฉีกหน้าระหว่างเขากับหนานมู่หรงได้เลย เรียกได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองไม่ใช่เพื่อนกันแต่เป็นเหมือนศัตรูมากกว่า
เดิมที่คิดว่าเขาไม่ควรจะปรากฏตัวในวันนี้ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะมา
ส่วนคนอื่นๆ ก็มีสีหน้าแปลกมาก เนื่องจากการหายตัวไปของเฉียวฉี ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างกู้ซือเฉียนและตระกูลหนานเกิดรอยร้าวซึ่งมันก็ไม่ใช่ความลับ
ถึงแม้ทุกคนจะไม่พูดแต่ก็รู้อยู่ในใจ
ตอนนี้ การมาถึงของหนานมู่หรง มีเพียงแต่ผีเท่านั้นที่จะเชื่อว่ามาร่วมยินดี คงจะมาป่วยเสียมากกว่า
ดังนั้นฉินเยว่และคนอื่น ๆ ซึ่งอยู่ไม่ไกลที่กำลังแอบเตรียมการอยู่นั้น
กู้ซือเฉียนยืดตัวขึ้นและเผชิญหน้ากับเขา เพียงเห็นหนานมู่หรงที่กำลังเดินไปทางนี้เขายิ้มและพูด: “ซือเฉียน แต่งงานทั้งทีไม่บอกฉันบ้างเลย นายทำแบบนี้มันไม่ใจแคบไปหน่อยเหรอ ไม่ว่ายังไงเราก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งสิบกว่าปี ไม่แม้แต่จะบอกกันสักคำเลยรึไง?”
ขณะพูดก็เดินเข้าไป
กู้ซือเฉียนยื่นมือออกไปจับมือกับเขา ดึงเขาเข้ามาโดยไม่คาดคิดและทั้งสองก็กอดกันอย่างเรียบง่าย
ชายผู้หัวเราะร่วนในนาทีที่แล้ว และเปลี่ยนสีหน้าเคร่งขรึมในทันที เขาลดเสียงลงแล้วพูด: “ซือเฉียน แต่งงานไม่เชิญฉัน เพราะร้อนตัวงั้นเหรอ?”
สีหน้าของกู้ซือเฉียนไม่เปลี่ยนไปแต่กลับกัดฟันแน่น
“ฉันยังไม่ได้เช็คบิลกับพวกนายกับอะฉีเลยนะ!”
“หึ! เธอก็ไม่ได้อยู่ข้างนายอย่างดีอย่างนั้นเหรอ? ยังจะมีอะไรให้เช็คบิลอีก?”
ทั้งสองพูดคุยกันสักพักแล้วผละออกจากกัน
พวกเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งและมีรอยยิ้ม
หนานมู่หรงมองไปที่เฉียวฉีแล้วยิ้มและพูด: “พูดไปแล้ว ผมกับซือเฉียนรู้จักกันมาสิบกว่าปี อายุมากกว่าเขาก็หลายปี นับๆ ดูแล้วเขาควรจะเรียกผมว่าพี่ด้วยซ้ำ ผมเป็นคนใจกว้าง เรียกเธอว่าน้องสะใภ้แล้วกัน”
ขณะพูดก็ยื่นมือไปข้างหลังและหยิบของขวัญออกมา
“ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ไม่มีค่าอะไร รบกวนน้องสะใภ้รับไว้ด้วยนะ”
เฉียวฉีเงยหน้าและมองไปที่กู้ซือเฉียน
เมื่อเห็นเขาไม่คัดค้านจึงรับเอาไว้
ตอนนั้นเอง หลินเยว่เอ๋อร์ที่ยืนอยู่หลังหนานมู่หรงอยู่ตลอดก็ก้าวมาข้างหน้า
เธอมองไปที่เฉียวฉี ใบหน้าที่สวยงามนั้นไม่ได้มีวี่แววความปีติยินดีอยู่เลย มีแต่ความเฉยเมยและความเกลียดชัง
“คุณนายกู้ ยินดีด้วย ของให้พวกคุณครองคู่กันเป็นร้อยปี มีลูกไวๆ”
เฉียวฉียิ้มเล็กน้อย “ขอบคุณมากค่ะคุณนายหนาน”
ทั้งสองคนนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ในตอนนี้ พิธีกรที่อยู่ข้างๆ ขัดจังหวะและขอให้พวกเขานั่งในหอประชุมแล้วพวกเขาก็จากไป
พิธีต้องดำเนินต่อไป
เฉียวฉียื่นกล่องของขวัญในมือให้คนข้างๆ และสบตากับกู้ซือเฉียน
