ถึงหนานกงจิ่นจะอธิบายแบบนี้ หนานมู่หรงก็ยังรู้สึกว่ามันไม่น่าเชื่อ
สุดท้ายแล้ว ของอย่างพวกชี่กงที่เคยได้ยินแต่ในหนังสือโบราณ มันกลายเป็นเรื่องจริงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
เขามองไปที่หนานกงจิ่นแล้วกลืนน้ำลาย
ครู่หนึ่งจึงพูดขึ้น: “ที่คุณเพิ่งพูดไป เป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ? จริง ๆ แล้วคุณคือ…”
หนานกงจิ่นมองไปที่เขาอย่างเรียบเฉย
มีแค่เพียงสายตาแบบนี้ หนานมู่หรงก็ไม่มีคำถามอะไรอีกแล้ว
เขาไม่รู้หนานกงจิ่นคือหนานจิ่นในเวลานั้นจริง ๆ หรือไม่ ถ้าอย่างนั้นเขามีชีวิตมาอย่างไรได้ตั้งหลายปีและยังดูหนุ่มได้ขนาดนี้
และไม่รู้ว่าตอนนี้เขาคิดจะทำอะไรกันแน่
เห็นได้ชัดว่าหนานกงจิ่นเองก็ไม่ต้องการให้เขารู้เรื่องนั้น
เขาพูดเสียงขรึม: “วันนี้ผมเรียกคุณมาและแสดงตัวกับคุณก็เพราะผมเชื่อใจคุณ ยิ่งกว่านั้นยังมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องจะมอบหมายให้คุณ เรื่องนี้มีเพียงคุณเท่านั้น ผมถึงจะวางใจได้ คุณเข้าใจรึเปล่า?”
หนานมู่หรงพยักหน้าเหมือนเครื่องจักร
“เชิญคุณพูด”
“พวกกู้ซือเฉียนกำลังตามหาแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ แต่ผมไม่เชื่อใจพวกเขา ดังนั้นคุณจะต้องตามติดพวกเขา เมื่อเขาหามันเจอ คุณก็นำมันมาให้ผม รอจนถึงพวกเขาหาได้จนถึงชิ้นสุดท้าย คุณจะต้องบอกให้พวกเรารู้ล่วงหน้าและขโมยชิ้นส่วนสุดท้ายไป คุณเข้าใจที่ผมพูดไหม?”
หนานมู่หรงตกใจอย่างรุนแรง
มองไปที่พวกเขาด้วยสายตาไม่น่าเชื่อยิ่งกว่าเดิม
เขาแทบจะร้องตะโกนออกมา: “จะเป็นไปได้ยังไง?”
เพียงได้ยินเขาพูดแบบนี้ ผู้ชายที่อยู่ตรงข้ามก็มีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที
หนานมู่หรงรู้ตัวว่าตนเองลืมตัวไปจึงได้รีบพูดแก้ตัว: “ผมหมายความว่า ระ…เรื่องนี้มันยากเกินไป ใคร ๆ ก็รู้ว่าผมเป็นคนของตระกูลหนาน และก็เป็นคุณและเขาที่ทำข้อตกลงกันในครั้งนี้ ถ้าผมไป เขาจะต้องสงสัยในตัวผมอยู่แล้ว เขาไม่มีทางเชื่อว่าผมจะปกป้องเขา แล้วผมจะไปขโมยของออกมาได้ยังไงกันครับ?”
หนานกงจิ่นยิ้มและพูด: “คุณวางใจ ขอเพียงคุณไปที่นั่น ถึงเวลานั้น ผมจะช่วยคุณเอง และคุณจะหาทางขโมยของสิ่งนั้นมาได้เอง”
ครั้งนี้ในน้ำเสียงของอีกฝ่ายมีท่าทีไม่พอใจขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
หนานมู่หรงชะงักงันและไม่รู้จะพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง
ในใจของเขาอยากจะบอกว่าอีกฝ่ายต้องการเพียงแค่ยาเท่านั้น ในเมื่อพวกเรามี นั่นก็เป็นการแลกเปลี่ยนที่ยุติธรรม ก็แค่เอายาให้พวกเขาไปก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ?
ทำไมจะต้องทำหลอกลวงคนอื่นแบบนี้ด้วย?
แต่จะให้พูดแบบนี้ออกไปเขาเองก็ไม่กล้า
ที่สุดแล้วต่อให้เขาพูดออกไป เกรงว่าผู้ชายสองคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขา ก็คงจะไม่มีใครรับฟัง
ไม่เพียงเท่านั้น มีความเป็นไปได้ว่าเขาอาจจะต้องโดนลงโทษหนักด้วย
ดังนั้น เขาจึงได้แต่ก้มหน้าและแสดงความไม่เห็นด้วยอย่างเงียบ ๆ
หนานกงจิ่นไม่รีบร้อนอะไรและจิบชาอึกหนึ่งแล้วจึงพูดอย่างเรียบเฉย: “หากคุณรู้สึกว่าการที่ผมทำแบบนี้มันน่ารังเกียจมาก แต่คุณควรจะรู้ไว้ว่าบนโลกนี้ มีเพียงผู้ที่เหมาะสมเท่านั้นที่จะอยู่รอด ในตอนนั้นพ่อของเฉียวฉีทรยศผม ผมไม่ได้ตามไล่ล่าเธอ นั่นก็ถือว่าเมตตามากพอแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยให้เธอมีชีวิตต่อไป ยานั่น ไม่ใช่บอกว่ามีก็จะมีได้ ผมให้เธอไป พวกคุณก็จะมีมันน้อยลง ผมไม่สามารถจะให้คนของผมมีอายุน้อยลงแม้เพียงสักสองสามปีเพราะคนทรยศ คุณเข้าใจไหม?”
หนานมู่หรงไม่กล้าพูดอะไรอีกเลยทำได้เพียงแต่พยักหน้า
หนานกงจิ่นจึงได้พูดขึ้นด้วยความพึงพอใจ: “ดีแล้ว เอาของมาให้ได้”
เขายื่นมือออกไป
หนานมู่หรงลังเลเล็กน้อย
หากเป็นเมื่อครู่เขาคงจะหยิบเอาของออกมาให้พวกเขาอย่างไม่ลังเลเลยแม้เพียงเล็กน้อย
แต่ในตอนนี้ เมื่อคิดถึงสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่แล้ว ก็ไม่รู้ว่าเหตุใดในใจกลับไม่เต็มใจอย่างบอกไม่ถูก
เขารู้ว่าตนเองไม่ใช่คนมีคุณธรรม และไม่เคยมีคุณสมบัติของคนที่มีคุณธรรม
ปกติแล้วก็ทำเรื่องแย่ ๆ มากับกู้ซือเฉียนมาไม่น้อย แต่ครั้งนี้กลับต้องหลอกลวงเพื่อน เขารู้สึกว่าทำไม่ลง
หนานกงยวู่เห็นเขาไม่ขยับจึงมีสีหน้าเคร่งขรึมและพูดด้วยความโกรธ: “มัวอึ้งอะไรอยู่อีก? ทำแกเอาของออกมา แกก็เอาออกมาสิ! หรือว่าแกก็คิดจะหักหลังตระกูล?”
เขาเป็นหัวหน้าตระกูลมานานมากแล้ว ถึงแม้จะเป็นเพียงตัวแทนและเป็นแค่ตัวปลอม แต่เมื่อพูดคำพูดนี้ออกไปก็ยังมีบารมี
หนานมู่หรงหมดหนทาง สุดท้ายจึงต้องนำสิ่งนั้นออกมา
เมื่อเขานำกล่องไม้ออกมา คนที่อยู่โดยรอบต่างตาลุกวาว
หนานกงจิ่นรับไปแทบจะในทันทีและเปิดกล่องนั้น
เห็นหยกขาวชิ้นหนึ่งอย่างที่คาดไว้ หากไม่ใช่แผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์แล้วจะเป็นอะไรได้?
เขาพยักหน้า ยิ้มและพูด: “มันนี่แหละ! มันนี่แหละ!”
หนานกงยวู่เองก็มองไปที่แผ่นหยกนั้นแล้วยิ้มและพูด: “ยินดีด้วยครับนายท่าน ได้มาอีกชิ้นแล้ว”
มีความปีติอยู่เต็มใบหน้าหนานกงจิ่น จนทำให้ความโกรธของหนานมู่หรงนั้นมลายหายไป
เขามองไปที่หนานมู่หรงและพูดอย่างเรียบเฉย: “ครั้งนี้คุณทำได้ดีมาก ครั้งหน้าก็ทำให้เหมือนครั้งนี้ล่ะ เข้าใจไหม?”
หนานมู่หรงมีสีหน้าไม่สู้ดีนักและก้มหน้าก้มตาพูดขึ้นด้วยความกังวล: “เข้าใจแล้วครับ”
หนานกงจิ่นไม่สนใจในท่าทีของเขาและเอาแต่มองดูหยกชิ้นนั้น
อย่างไรก็ตาม คราวนี้มีบางอย่างผิดปกติ
เขาขมวดคิ้วและหยิบหยกชิ้นนั้นขึ้นมาดูซ้ำไปซ้ำมา สุดท้ายสีหน้าก็เคร่งขรึม “โครม” เขาโยนหยกนั้นลงบนโต๊ะ
และเห็นหยกใสซึ่งแตกออกเป็นสองซีกในคราวเดียว
หนานกงยวู่หน้าเสียด้วยความตกใจ
“นายท่าน! นี่คุณ…”
หนานมู่หรงก็ตกใจเช่นกัน
เพียงเห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของหนานกงจิ่นมองไปที่หยกที่ตกแตกนั่นแล้วพูดเสียงเข้ม: “นี่มันของปลอม!”
“หา?”
ทั้งสองคนต่างประหลาดใจ แต่ที่ต่างกันก็คือหนานกงยวู่นั้นประหลาดใจจริง ๆ แต่หนานมู่หรงนั้นนอกจากจะประหลาดใจแล้ว อันที่จริงเขาแอบรู้สึกยินดี
ปลอม? จะเป็นไปได้ยังไง?
หรือว่ากู้ซือเฉียนจะรู้อยู่แล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับหนานกงจิ่น?
และใช่ กู้ซือเฉียนเจ้าจิ้งจอกนั่น หลายปีมานี้ เขาไม่เคยต้องขาดทุนให้กับใครเลย
และเขาอาจจะรู้สึกได้นานแล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับหนานกงจิ่น ดังนั้นจึงจงใจยั้งมือรอเขา
เมื่อคิดแบบนี้ ทันใดนั้นหนานมู่หรงก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง
หนานกงยวู่ในเวลานี้ตกใจจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว
ครู่หนึ่งจึงได้พูดอึกอักขึ้น: “นะ…นี่ทำไมถึงเป็นของปลอมได้? กู้ซือเฉียนเขา…”
“กล้าเล่นงานฉัน! เอาหยกปลอมมาหลอกฉันได้ หี ๆ…”
ใบหน้าที่อ่อนโยนและหล่อเหลาของหนานกงจิ่น ทันใดนั้นก็บิดเบี้ยว
อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้เอง เสียงของบุคคลที่สี่ก็ดังขึ้นในห้อง
“เมื่อครู่คุณหนานก็คิดจะเล่นงานผมไม่ใช่เหรอครับ? พวกเราหายกัน ทำไมจะต้องโมโหถึงขนาดนี้ด้วย?”
เมื่อคำพูดนี้ถูกพูดออกมา ก็เหมือนกับเสียงฟ้าร้องระเบิดดังขึ้นภายในห้องนั้น
ทั้งสามคนในห้องต่างประหลาดใจ หนานมู่หรงนั้นรู้สึกยิ่งกว่าหัวของเขากำลังจะระเบิด แต่หลังของเขาชาไปหมด
แต่สุดท้ายเขาก็มีปฏิกิริยาอย่างรวดเร็วและจ้องไปที่กล่องไม้บนโต๊ะอย่างไว
