แต่คนใช้ชีวิตมาพันปีจะตายง่าย ๆ ได้อย่างไรกัน?
ดังนั้นหนานกงจิ่นไม่มีทางตาย
คนที่ไม่มีวันตายจะเอาแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ไปทำอะไร?
ต้องเข้าใจก่อนว่า เหตุผลที่แผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์เป็นดั่งตำนานและเป็นที่ต้องการและแย่งชิงของเหล่าผู้ที่มีอำนาจ ก็เพราะมันสามารถทำให้มีชีวิตเป็นอมตะได้นั่นเอง
แต่คนที่อยู่ตรงหน้า มีชีวิตอยู่ในนานแสนนาน กลับยังดูเหมือนคนอายุราวสามสิบปีเท่านั้น
นี่ไม่เรียกว่าเป็นอมตะอย่างนั้นหรือ?
เช่นนั้นเขาจะต้องของพรรค์นี้ไปทำอะไรกัน?
หนานมู่หรงรู้สึกได้ถึงความผิดปกติแต่เขาไม่กล้าพูดอะไร
เขาได้แต่ถือกล่องหยกนั้นอย่างระมัดระวังแล้วลุกขึ้นและโค้งคำนับ จากนั้นเหล่าโม่ก็พาเขาออกไป
หลังจากเขาออกไป ภายในห้อง หนานกงยวู่จึงพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ
“นายท่าน เรื่องสำคัญแบบนี้ คุณมอบหมายให้เขามันจะเสี่ยงเกินไปรึเปล่า?”
ที่สุดแล้ว ในใจของเขา หนานมู่หรงก็เป็นเพียงแค่ลูกหลานที่อยู่วงนอก ก่อนที่จะเกิดเรื่องนี้ เขาไม่มีคุณสมบัติจะพบเขาด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่หนานกงจิ่นเลย
เมื่อมองดูเรื่องนี้ มีความสำคัญเช่นนี้ ต้นเงินทองนั้นส่งผลต่อชะตากรรมของทั้งวงศ์ตระกูลเลยทีเดียว แล้วนายท่านก็มอบหมายงานนี้ให้เขาอย่างนั้นหรือ?
หากหนานมู่หรงคิดไม่ซื่อ มันจะไม่เป็นเรื่องเลวร้ายหรอกเหรอ?
กลับเห็นหนานกงจิ่นที่มีสีหน้าเฉยเมย “เขาทำอะไรเราไม่ได้หรอก”
ขณะที่เขาพูด เขาเหยียดมือที่เหมือนหยกเหล่านั้นออก ชงชาอีกหม้อหนึ่ง และกระซิบ: “ในเมื่อกูซือเฉียนเล่นงานกลับเราได้ แล้วทำไมผมจะเล่นงานเขากลับบ้างไม่ได้? เขาจะต้องเข้าใจว่าใครก็สามารถเลี้ยงดูต้นเงินทองได้? ต่อให้ผมส่งกิ่งหนึ่งที่ยังมีชีวิตให้กับเขาไป แต่สุดท้ายเขาก็ไม่มีทางจะใช้มันได้ ทำได้เพียงขอร้องผม หึ! ถึงเวลานั้น…”
เขายิ้มอย่างเย็นชา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่แยแสอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
หนานกงยวู่ตกใจเล็กน้อย
จนถึงตอนนี้ เขาเข้าใจได้โดยธรรมชาติว่าหนานกงจิ่นมีแผนอื่นแล้ว
ถึงจะบอกว่าเขาเพิ่งจะเห็นต้นเงินทองเมื่อครู่ก็ยังอดใจเต้นไม่ได้
แต่ต่อหน้าหนานกงจิ่น เขากลับไม่กล้าที่จะทำอะไรหรือแม้แต่จะคิดก็ยังไม่กล้าคิด
คนภายนอกไม่รู้ว่าหนานกงจิ่นน่ากลัวเพียงไร แต่การที่เขาได้สัมผัสมาเป็นเวลาสิบปี ในใจของเขารู้แจ้ง
เขารู้ว่าต่อให้ตนเองได้ต้นเงินทองมา ก็ไม่อาจจะเป็นเหมือนดั่งหนานกงจิ่นที่ควบคุมชะตากรรมของทั้งตระกูลไว้ได้
ดังนั้นเขาจึงไม่โง่พอจะทรยศหนานกงจิ่น
แต่หนานมู่หรงจะทำหรือเปล่านั้น เขาก็ไม่อาจจะรับรองได้
ในเวลานี้ หนานมู่หรงถูกส่งกลับไปและอยู่บนเครื่องบิน
ขามาเขานั่งเฮลิคอปเตอร์มา แน่นอนว่าขากลับก็ย่อมต้องนั่งเฮลิคอปเตอร์กลับ
ก่อนเดินทาง เขากอดกล่องหยกเอาไว้และลังเล อีกทั้งยังถามเหล่าโม่: “คุณ ผมอยากจะถามสักหน่อย คุณอยู่ข้าง ๆ นายท่านมาตลอดเลยเหรอครับ?”
จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่กล้าที่จะแน่ใจทั้งหมด หนานกงจิ่นคือราชครูหนานจิ่นคนนั้นที่เป็นผู้สร้างตระกูลหนานขึ้นมาเมื่อหนึ่งพันปีก่อนจริง ๆ
ดังนั้นเขาจึงอยากจะยืนยันมันอีกครั้ง
เห็นเพียงที่มองมาที่เขา ยิ้มเล็กน้อยและพูด: “ใช่แล้ว ผมอยู่ข้างกายนายท่านมาห้าสิบปีแล้ว”
ห้าสิบปี? ! ! !
หนานมู่หรงมองดูชายชราผมสีดอกเลาที่อยู่ตรงหน้าและนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของหนานกงจิ่นที่อายุไม่น่าจะเกินสามสิบปีแล้วอดที่จะกลืนน้ำลายไม่ได้
“แบบนี้ คุณก็เป็นคนตระกูลหนานเหรอครับ? คุณรู้ความลับของนายท่านมานานแล้ว? เขาเป็นแบบตอนนี้ตลอดเวลาเลยอย่างนั้นเหรอครับ?”
แท้จริงแล้วเหล่าโม่รู้ว่าเขากำลังสงสัยอะไรอยู่ในใจ
เขายิ้มเล็กน้อยและพูด: “ผมไม่ใช่คนตระกูลหนาน นายท่านเป็นแบบนี้มาตลอดไม่เคยแก่ ส่วนเรื่องความลับ…”
เหล่าโม่ยิ้ม “ผมเป็นแค่ผู้น้อย สนใจแค่เพียงเรื่องปากท้องและใส่ใจว่าเจ้านายจะได้รับการดูแลอย่างดีหรือไม่ ส่วนเรื่องความลับของนายท่านนั้น นั่นไม่ได้อยู่ในขอบเขตที่ผมจะให้ความสนใจ ดังนั้นสิ่งที่คุณหรงถามผม ผมคิดว่าคุณถามผิดคนแล้วล่ะครับ”
หนานมู่หรงเดาออกแต่แรกแล้วว่าเขาคงไม่มีทางจะบอกตนเองแน่
ในตอนนี้เขาจึงรู้สึกจนใจอยู่บ้าง
“เอาเถอะ ผมเข้าใจแล้ว”
เขาหันหลังและเดินขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไป
เหล่าโม่ยืนอยู่บนพื้นและมองดูเฮลิคอปเตอร์เทคออฟออกไป มันกลายเป็นดาวดวงเล็กๆ ในท้องฟ้ายามราตรี และสุดท้ายก็หายไปอย่างสิ้นเชิงก่อนที่เขาจะหันหลังกลับ
หนานมู่หรงไม่กล้าที่จะล่าช้า และสั่งให้นักบินขับเครื่องบินโดยตรงและบินไปที่ปราสาทของกู่ซือเฉียนในเมืองหลิน
ก่อนที่จะถึงเขาโทรหากู้ซือเฉียนและบอกว่าเฮลิคอปเตอร์ของตนเองจะลงจอด ให้เขาและลูกน้องเตรียมรับเพื่อที่จะได้ไม่ต้องโจมตีพวกเดียวกัน
กู้ซือเฉียนไม่ได้ทำให้เขาต้องลำบากใจ เขาตกลง และไม่นานก็สั่งการลงไป
ราวหนึ่งชั่วโมงต่อมา เฮลิคอปเตอร์บินวนอยู่เหนือปราสาทและลงจอด
เฮลิคอปเตอร์ลงจอดที่ลานสนามหญ้าใหญ่ในสวนดอกไม้ภายในคฤหาสน์
ด้วยเสียงอันดังจากใบพัด หนานมู่หรงลงจากเครื่องบินโดยถือกล่องหยกไว้แน่นตลอดทาง
เขาเห็นเฉียวฉีและกู้ซือเฉียนยืนอยู่ไม่ไกล ในขณะนี้ ใบหน้าของเขาดูไร้ชีวิตชีวา
ถึงแม้จะไม่ได้เจอกันเพียงไม่กี่ชั่วโมง แต่ใบหน้าของเขากลับดูไม่ยินดีปรีดาเหมือนกับตอนขามาครั้งก่อน
เขาเดินเข้าไปและส่งกล่องนั้นให้กู้ซือเฉียน
“อะ ของที่นายต้องการ ฉันเอามาให้แล้ว”
กู้ซือเฉียนมองเขาแต่กลับไม่ได้รีบยื่นมือออกไปรับกล่องนั้น
หนานมู่หรงยื่นให้อยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นเขาไม่มีปฏิกิริยาจึงรู้สึกโกรธขึ้นมา
“นายเป็นอะไรน่ะ? ฉันพูดด้วยนายไม่ได้ยินรึไง ฉันเอาของมาให้นายด้วย นายรีบรับไปสิ”
พูดแล้วก็ยัดกล่องนั้นเข้าไปในอกเขา
อย่างไรก็ตาม กู้ซือเฉียนและเฉียวฉีกลับถอยหลังไปหนึ่งก้าว
หนานมู่หรงตกตะลึงครู่หนึ่ง จ้องมองมาที่เขาอย่างว่างเปล่า ราวกับกำลังมองดูสัตว์ประหลาด
กู้ซือเฉียนพูดอย่างเย็นชา: “นายเปิดกล่องออกมาให้ฉันดูสิ”
หนานมู่หรงจึงได้รู้สึกตัวว่า พวกเขากลัวที่จะมีอะไรตุกติกจึงไม่กล้ารับไป
ครู่หนึ่งเขาจึงหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ
“ฉันว่า กู้ซือเฉียนนายหมายความว่าไงกันแน่? หรือว่านายคิดว่าฉันจะวางยาใส่ระเบิดเพื่อฆ่าพวกเรางั้นเหรอ?”
กู้ซือเฉียนยกมุมปากอย่างเย็นชา
“ก็ไม่แน่”
“นาย!”
หนานมู่หรงโกรธมากแล้วในตอนนี้
แต่เมื่อคิดถึงหนานกงจิ่นและคิดถึงสิ่งที่เขาคิดวางแผนไว้ก่อนก็โทษเขาไม่ได้ที่ตอนนี้จะต้องระวัง
เขาได้แต่เปิดกล่องนั้นอย่างไม่สบอารมณ์และพูดด้วยความโกรธ: “ได้ ๆ ๆ ฉันเปิดให้นายดู ต่อให้มันมีระเบิดก็คงระเบิดฉันตายก่อน แบบนี้ก็ได้แล้วใช่ไหม!”
เพราะเป็นเวลากลางคืนและอยู่นอกห้อง แสงไฟจึงไม่ได้สว่างมาก
ดังนั้นในตอนที่กล่องถูกเปิดออก ประกายแสงสีทองที่ส่องออกมาจึงทำให้ผู้คนต้องตาลุกวาว
เป็นครั้งแรกที่เฉียวฉีและกู้ซือเฉียนได้เห็นต้นเงินทองที่ยังมีชีวิตอยู่ เพียงเห็นพืชที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งมีลำต้นเหมือนต้นไม้ทั่วไป ยาวประมาณครึ่งเมตร ออกผลสีทองห้าหรือหกผล อยู่ในกล่องหยกล้ำค่าสีขาว สีทองและสีขาวตัดกัน มีความงามที่แปลกประหลาดสุดจะพรรณนา
