คำพูดนี้ ไม่ต้องมีเจ้านายหยูมาแปลให้ ชายหนุ่มเพียงแค่มองจากสีหน้าของเธอก็พออ่านออกเล็กน้อย
เขาไม่ได้พูดอะไร ก้มหน้าลง กัดริมฝีปากอย่างดื้อดึง
พอเจ้านายหยูเห็นเช่นนี้แล้ว ในใจรู้สึกทนไม่ได้
ถอนหายใจและพูดว่า：“เด็กประเภทนี้ โดยทั่วไปแล้วเป็นเด็กกำพร้า เมืองTนั้นต่างจากประเทศของเรา เด็กกำพร้าผู้ลี้ภัยจำนวนมากไม่ถูกรับเลี้ยง สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ต้องอาศัยอยู่ตามท้องถนน กินก็ไม่อิ่ม แล้วยังไม่มีคนอยากจะรับเข้ามาทำงานอีก เรื่องไปโรงเรียนยิ่งไม่ต้องพูดถึง”
โม่ไฉ่เวยถึงจะเข้าใจ สีหน้าของเธอก็อดไม่ได้ที่จะปรากฏความสงสารออกมา
เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงเปิดกระเป๋าขึ้นมา หยิบเงินทั้งหมดที่อยู่ในนั้นออกมา แล้วยื่นให้กับชายหนุ่มคนนั้นไป
“รับเอาไว้เถอะ ถึงแม้ว่าจะไม่เยอะมากนัก แต่ฉันก็ช่วยคุณได้เพียงแค่นี้ หลังจากนี้ต้องดูแลตัวเองดีๆ อย่าทำเรื่องอะไรอย่างนี้อีกเลย”
ชายหนุ่มคนนั้นยืนนิ่ง และเงยหน้าขึ้นมามองเธอ
เจ้านายหยูพูดว่า：“ยังยืนนิ่งอยู่อีกทำไม？ ให้คุณก็รับไว้เร็วสิ”
จากนั้นชายหนุ่งจึงจะตั้งสติแล้วตอบสนองกลับ แล้วรีบรับเงินไปอย่างเร็ว หันหลังกลับและวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
เชวซู่ขมวดคิ้ว พร้อมกับมองดูเบื้องหลังของชายหนุ่มที่วิ่งหนีไปอย่างเร็วไว ถอนหายใจและกล่าวว่า：“ไฉ่เวย คุณนั้นช่างใจดีมากเกินไปแล้ว”
สีหน้าของโม่ไฉ่เวยนั้นเหม่อลอยและมึนงงเล็กน้อย
“ไม่ใช่ว่าฉันใจดีจนเกินไป แต่เป็นเพราะว่ามีคนที่น่าสงสารมากเกินไปบนโลกใบนี้ต่างหาก อันที่จริงเขายังเด็กอยู่เลย แต่กลับต้องมาแบกรับกับอะไรมากมาย เห้อ……！”
เธอถอนหายใจ
จิ่งหนิงนั้นไม่อยากให้เธอเสียใจ แล้วบวกกับ พอเห็นกู้ซือเฉียนพวกเขาก็ได้มากันหมด ภายในใจคือมีความสุขเล็กน้อย
ฉะนั้นจึงได้เปลี่ยนหัวข้อที่คุยกันไปเป็นเรื่องของกู้ซือเฉียนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ
“กู้ซือเฉียน พวกคุณทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้หรือ？”
กู้ซือเฉียนยิ้มอย่างแผ่วเบา：“มาทำธุระหน่อยน่ะ”
ขณะที่เขาพูดอยู่ หยุดนิ่งไปพักหนึ่ง แล้วชี้ไปทางโม่ไฉ่เวย “ไม่แนะนำกันหน่อยหรือ？”
จิ่งหนิงถึงจะตอบสนองมาได้ แล้วหัวเราะและรีบแนะนำว่า：“อ้อ ใช่แล้ว คนนี้คือแม่ของฉันเอง และนี่คือเชวซู่เป็นสามีของแม่ฉัน”
กู้ซือเฉียนตกตะลึง
สีหน้านั้นเขียนเต็มไปด้วยความสงสัย
ทำไมไม่เจอหน้ากันเพียงแค่สักพักหนึ่ง จิ่งหนิงก็มีแม่แล้ว และยังเป็นภรรยาของเชวซู่อีก？
ในขณะที่เขากำลังคิดว่า นี่เป็นแม่บุญธรรมของจิ่งหนิงนั้น โม่ไฉ่เวยก็ยิ้มพร้อมกับแนะนำตัวว่า：“สวัสดี ฉันชื่อโม่ไฉ่เวย”
กู้ซือเฉียนตกใจอย่างรุนแรง
หลังจากช่วงเวลาที่ได้ให้การชี้แนะของจิ่งหนิงช่วงนี้ โม่ไฉ่เวยไม่ตีตัวออกห่างกับคนแปลกหน้าแล้วตอนนี้
ฉะนั้นแล้ว ตอนนี้พอเห็นกู้ซือเฉียนและคนอื่นๆแล้ว ก็สามารถแนะนำตัวได้อย่างราบรื่น
แต่กู้ซือเฉียนกลับรู้สึกตกใจซะเอง
เขามองดูโม่ไฉ่เวยอย่างไม่น่าเชื่อ แล้วหันกลับไปถามจิ่งหนิง “เธอไม่ได้……”
จิ่งหนิงเม้มริมฝีปาก “เรื่องมันยาว ไว้ค่อยมาอธิบายให้คุณทีหลังแล้วกัน”
กู้ซือเฉียนพยักหน้าตอบตกลง เจอกับเพื่อนเก่าแล้ว แน่นอนว่าจะแยกย้ายกันง่ายๆอย่างนี้ไม่ได้ ดังนั้น เลยนัดกลับห้องพักด้วยกัน ไปดื่มกาแฟตรงร้านกาแฟใกล้ๆที่นั่น
เจ้านายหยูเห็นว่าพวกเขามีเรื่องต้องคุยกันจึงขอตัวกลับไปก่อน
กลุ่มคนเหล่านี้ได้จองที่นั่งพิเศษ แล้วหลังจากที่นั่งลงกันหมดแล้ว จิ่งหนิงค่อยเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวเธอและแม่ของเธอที่ได้พบเจอกันเมื่อไม่นานมานี้
หลังจากที่กู้ซือเฉียนฟังเรื่องราวแล้ว เขาก็ตกใจอยู่พักใหญ่
แต่พอคิดไปคิดมาแล้ว ก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้
ไม่ว่ายังไง หลังจากที่โม่ไฉ่เวยเสียชีวิตในตอนนั้น มีผู้คนมากมายไปกอบกู้ศพขึ้นมาจากน้ำ แต่ตอนนั้นกลับเอาขึ้นมาไม่ได้
แต่เพราะในตอนนั้นเป็นช่วงที่น้ำกำลังท่วมหนัก และกระแสน้ำของแม่น้ำก็พัดอย่างรุนแรง หลังจากกอบกู้มามากกว่าครึ่งเดือน ก็ยังคงไม่มีข่าวคราว ทุกคนสันนิษฐานกันว่าเธอถูกน้ำพัดพาไป ไม่รู้ว่าจบไปอยู่ส่วนไหนของแม่น้ำหรือก้นทะเลแล้ว และไม่มีใครสอบสวนมันอีกเลย
เรื่องทั้งหมดนี้ เป็นเพราะจิ่งหนิงประสบปัญหาเมื่อตอนที่เธอไปต่างประเทศ และหลังจากที่ถูกเขาช่วยเหลือแล้ว จึงจะค่อยได้ยินเธอพูดถึงเรื่องนี้
ตอนนี้ดูเหมือนว่า คนดีมักได้รับผลตอบแทนที่ดี นั้นเป็นเรื่องจริงด้วย
ปรากฏว่าเธอยังไม่ตาย
กู้ซือเฉียนรู้ว่าข่าวดังกล่าวมีความหมายต่อจิ่งหนิงมากแค่ไหน ดังนั้น เขาจึงดีใจแทนเธอเป็นอย่างมาก
หลังจากที่พูดเกี่ยวกับเรื่องของโม่ไฉ่เวยจบ แน่นอนว่าก็ต้องพูดถึงธุระของกู้ซือเฉียนด้วย
เพราะว่าโม่ไฉ่เวยกับเชวซู่นั้นไม่ใช่คนแปลกหน้ากัน ฉะนั้นแล้วตอนนี้ลู่จิ่งเซินก็ไม่ได้ปิดบังอะไรอีกต่อไป
เขาถามกลับโดยตรงว่า：“ที่คุณมาเมืองTในครั้งนี้，มาเพื่อเรื่องของแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ใช่ไหม？”
กู้ซือเฉียนพยักหน้าตอบรับ
เขาได้ยกแก้วชาที่วางอยู่ข้างหน้า จิบชาคำหนึ่ง จึงจะพูดว่า：“ก่อนหน้านี้ผมได้ข่าวมา ว่าคนที่นี่มีคนมีแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์อยู่ชิ้นหนึ่ง ได้ขุดออกมาจากสุสานโบราณที่พบใหม่ ผมเลยมาดูสักหน่อย ว่ามันเป็นเรื่องจริงไหม”
ลู่จิ่งเซินประหลาดใจเล็กน้อย “สุสานโบราณ？”
“ใช่ รายละเอียดเป็นยังไงผมก็ไม่ค่อยทราบเท่าไหร่ ณ ตอนนี้มีแค่แนวทางเดียว แต่ผมได้ขอให้คนรู้จักช่วยผมสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว และน่าจะมีข่าวในสองวันนี้แหละ”
ลู่จิ่งเซินยิ้มและพูดว่า：“ไม่ทราบว่าเป็นสุสานโบราณที่ไหนเลยหรือ？”
กู้ซือเฉียนพูดว่า：“เมื่อไม่นานมานี้ ได้มีการขุดออกมาจากหุบเขาเหมืองหยกที่อยู่ใกล้ๆ เป็นสุสานที่ฝังศพของกษัตริย์ในยุคโบราณ”
ทันทีที่เขาพูดออกมาแบบนี้ สีหน้าของลู่จิ่งเซินก็เปลี่ยนเป็นความสนใจอยากติดตามขึ้นมา
“หุบเขาเหมืองหยก？”เขายิ้มแผ่วเบาและพูดว่า：“คุณลองไปถามดูก่อน ถ้าต้องการขอความช่วยเหลืออะไรละก็ พอถึงเวลาก็มาติดต่อผมแล้วกัน”
กู้ซือเฉียนกลับไม่ได้สังเกตสีหน้าของเขา แค่เพียงพยักหน้าตอบตกลงไป
“ได้ ผมรู้แล้ว พอถึงเวลาผมค่อยมาหาคุณ”
ผู้คนนั่งดื่มชาอยู่พักหนึ่ง แล้วพูดถึงการตั้งครรภ์ของจิ่งหนิงอีกครั้ง
กู้ซือเฉียนและเฉียวฉีก็ได้แสดงความยินดีกันหมด
จิ่งหนิงกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับร่างกายของเฉียวฉี ค่อยยังดีที่สีหน้าของเธอก็ดูเหมือนคนปกติทั่วไป ได้ยินมาว่ากินยาที่หนานกงจิ่นให้มาตรงเวลา ในตอนนี้ยังไม่มีสถานการณ์เหมือนครั้งก่อนในงานแต่งงานอีกแล้ว จึงจะค่อยรู้สึกโล่งใจ
พวกเขาคุยกันจนถึงเที่ยงคืนก่อนจะแยกย้ายกันไป
ระหว่างทางกลับบ้าน จิ่งหนิงได้กอดแขนของลู่จิ่งเซินแล้วถามว่า：“คุณว่าหนานกงจิ่นจะโกหกมั้ย？บางทีอาจเป็นไปได้ว่าโรคที่อยู่ในร่างกายของเฉียวฉีนั้น อาจไม่ใช่โรคทางพันธุกรรมอะไรอย่างที่เขากำลังพูดถึงล่ะ？คุณอาเชวก็อยู่พอดี เอางี้ไหมให้เขาดูเฉียวฉีสักหน่อย？ไม่แน่อาจเก็บเกี่ยวอะไรที่นึกไม่ถึงมาก็ได้？”
ลู่จิ่งเซินยิ้มแล้วพูดว่า：“ถ้าจะโกหกคนนั้นไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะไม่ว่ายังไงกู้ซือเฉียนก็ได้เชิญคนมาดูเฉียวฉีก่อนแล้ว และไม่พบสาเหตุอะไรจริงๆ สำหรับเรื่องที่ตระกูลหนานมีโรคทางพันธุกรรมนั้น ทุกคนในตระกูลหนานรับรู้กันหมด เขาไม่น่ามีวิธีอะไรมาสร้างคำลวงหลอกอย่างนี้ได้ เพราะมันง่ายต่อการเปิดโปงมากเกินไป”
จิ่งหนิงพยักหน้าตอบรับ“นั่นมันก็จริงอยู่”
ลู่จิ่งเซินก็พูดขึ้นมากะทันหันว่า：“จะว่าไปเมื่อกี้คุณทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่า เชวซู่นั้นถูกโลกภายนอกขนานนามว่าเป็นหมออัจฉริยะผู้เชี่ยวชาญ วิธีการของเขามากมายขัดกับการแพทย์ที่สืบมาแต่โบราณหมด เลยไม่ค่อยได้รับความสนใจจากที่นิยมกันทางการแพทย์สักเท่าไหร่ แต่ในบางเวลา บ่อยครั้งที่วิธีการที่น่าประหลาดใจนี้มีประสิทธิภาพมากกว่าอีก ควรให้เขามาดูเฉียวฉีหน่อยจริงๆ”
จิ่งหนิงยิ้มและพูดว่า：“งั้นเดี๋ยวฉันไปคุยกับเขาดูก่อน ให้เขาไปดูเฉียวฉีวันพรุ่งนี้ไหม？”
ลู่จิ่งเซินคร่ำครวญไปชั่วขณะ
“ยังไม่รีบ โทรหากู้ซือเฉียนเพื่อถามดูก่อนแล้วกัน ดูก่อนว่าเขาต้องการให้เฉียวฉีตรวจดูอีกรอบไหม”
จิ่งหนิงพยักหน้า
ดังนั้น ทั้งสองจึงได้โทรหากู้ซือเฉียว
อันที่จริงกู้ซือเฉียนมีความคิดนี้แต่แรกเริ่มตั้งแต่เมื่อกี้ที่เห็นเชวซู่แล้ว
