ตอนที่ 96 ราชาแห่งการบล็อก
เหอหยวนยืนนิ่งอยู่นาน มีนงงและไม่อยากเชื่อว่าเขาถูกบล็อก
เป็นไปได้ไง?!
ในที่สุดเขาก็ตื่นขึ้นจากความงุนงงหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาจ้องเขม็งไปที่เหย่หลิงเฉินด้วยความไม่เชื่อในสายตาของเขา
ยังมีเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อีกเยอะ เหยู่หลิงเฉิน เรียบเรียงราวกับว่ามันไม่มีอะไร
เนื่องจากเหย่หลิงเฉินส่งลูกบอลออกจากสนาม สาขากีฬาจึงยังคงได้สิทธิ์ในการได้ลูกก่อน
การแข่งขันเพิ่งเริ่มต้นขึ้น แต่ทุกคนสามารถสัมผัสได้ถึงความเป็นปฏิปักษ์ที่รุนแรงระหว่างพวกเขา การบล็อกของเหย่หลิงเฉินทิ้งความประทับใจที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้นไว้ในใจของพวกเขา
ไม่ต้องป้องกัน ปล่อยให้เขาพยายามทําคะแนน เหย่หลิงเฉินบอกผู้เล่นจากสาขาภาษา
ฝ่ายตรงข้ามไม่สนใจกฎ ทําให้การป้องกันไร้ประโยชน์
บอลถูกเสิร์ฟ!
อย่างไรก็ตาม เมื่อเหอหยวนจับลูกบอลได้ เขาก็ตกตะลึง
ไม่เพียงแค่เขาเท่านั้น แต่ทุกคนก็ตกตะลึงเช่นกัน
ในสนามไม่มีใครป้องกันลูกเลย ผู้เล่นจากทีมของสาขาภาษาเพียงแค่ยืนดูจากด้านข้างกองหลังเปิดเต็มที่ ปล่อยให้เขาเตรียมชูททําคะแนน
การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปอย่างน่าเกลียด การดูหมิ่นเช่นนี้ทําร้ายจิตใจมากกว่าคําพูดหลายร้อยเท่า
เขาหายใจเข้าลึก ๆ และหรี่ตา ฉันจะทําให้แกเสียใจแน่!
เขาเลี้ยงลูกและพุ่งตรงไปข้างหน้า!
กระโดดแล้วช้ท!
อย่างไรก็ตามฉากเดียวกันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ร่างเงากระโดดขึ้นไปข้างบน!
ทั้ง!!
เสียงนั้นดังกึกก้องกว่ารอบก่อนหน้า ลูกบอลพุ่งออกไปโดยแทบจะไม่ถูกหัวของเหอหยวน!
ดวงตาของเหย่หลิงเฉินไร้อารมณ์ มองไปที่เหอหยวนอย่างเฉยเมย และพูดช้า ๆ เล่นต่อสิ!
ครั้งที่สามเหย่หลิงเฉินเลี้ยงบอลไปรอบ ๆ ราวกับวิญญาณ ผ่านคู่ต่อสู้ของเขาได้อย่างง่ายดาย
บั้งพ!
การบล็อกครั้งที่สามดังขึ้น
เงียบทั้งสนาม!
ผู้ชมต่างตกตะลึง เหอหยวนและทีมเชียร์ลีดเดอร์ของเขาตกตะลึง แม้แต่คนจากสาขาภาษาก็ยังตกตะลึง
เหอหยวนยืนอยู่ใต้ห่วงด้วยท่าทางท้อแท้ ร่างกายของเขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว
ความอัปยศ!
ความอัปยศสุดขีด!
ดวงตาของเขาแดงกําด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะปลิดชีพเหย่หลิงเฉิน
เหย่หลิงเฉินจงใจยกเลิกการป้องกันเพียงเพื่อที่เขาจะได้บล็อกเขาได้
ไปต่อ! เหย่หลิงเฉินเร่งเร้าเสียงที่คงที่ของเขาทําให้ร่างกายของเหอหยวนสั่นสะเทือนรุนแรงเขากลัว!
ภาพของเหย่หลิงเฉินในใจของเขาเพิ่มขึ้นนับไม่ถ้วนกลายเป็นภูเขาที่ผ่านไม่ได้ มันทําลาย ความมั่นใจของเขาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณของเขา
เหยู่หลิงเฉิน แกกําลังล้ําเส้น ฉันจะทําให้แกเสียใจกับเรื่องนี้เ เหอหยวนตะโกนอย่างไม่สนใจภาพลักษณ์ของเขา ทําตัวเหมือนคนบ้า
เขาพุ่งเข้าหาห่วงครั้งที่สี่
เขาสบตากับห่วง คราวนี้มันต้องได้แต้ม!
อย่างไรก็ตาม โดยไม่มีการเตือนใด ๆ เงาขนาดใหญ่ก็ปรากฏเหนือเขาอีกครั้ง กระแทกลูกบอลออกจากมือของเหอหยวน!
บั้ง!!!
เหอหยวนอยู่กลางอากาศพร้อมกับลูกบอลถูกกระแทกกับพื้นอย่างแรง!
ร่างกายของเขากระแทกกับพื้นอย่างแรง!
เหอหยวนยืนขึ้นด้วยความยากลําบากอย่างมาก เมื่อถึงตอนนั้น ดวงตาของเขาเสียโฟกัสและหน้าผากของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อที่เย็นเยียบราวกับว่าเขาได้รับบาดเจ็บทางจิตใจอย่างรุนแรง
ระหว่างการแลกเปลี่ยนนั้นไม่มีใครพูดอะไรสักคํา หรือมากกว่านั้น พวกเขาสูญเสียคําพูด
เหย่หลิงเฉินแข็งแกร่งเกินไป แข็งแกร่งอย่างมาก
เล่นต่อสิ!
คําพูดเดิมอีกครั้ง แต่ทําให้เหอหยวนหมดกําลังที่จะยกลูกบอล
เพียงไม่กี่ครั้ง เขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ รู้สึกเหนื่อยล้ามากกว่าจะลงเล่นแบบเต็มแมตช์
ตัวสํารอง… นี่มันเปลี่ยนตัว! พวกแกกําลังหมิ่นฉัน! ในที่สุดเหอหยวนก็โพล่งประโยคนั้นออกมาหลังจากนั้นไม่นาน ในน้ําเสียงของเขา ใคร ๆ ก็บอกได้ว่าเขาใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้ว
อย่างไรก็ตาม
บล็อก!
บล็อก!
บล็อกอีกแล้ว!
ไม่ว่าจะเป็นใคร พวกเขาต้องเผชิญกับความเสี่ยงที่จะถูกเหย่หลิงเฉินสกัดกั้นทุกครั้งที่พยายามชูท
จนถึงจุดสิ้นสุดไม่มีใครในสาขากีฬากล้าที่จะชูทแม้ลูกบอลอยู่ในมือ ลูกบอลกลายเป็นมันฝรั่งร้อนทําให้พวกเขาลังเลว่าจะจับมันหรือไม่
ฝูงชนโพล่งออกมา
นั่น… นั่นมันสุดยอดเกินไป ราชาแห่งการบล็อกเหรอ?
นี่มันบ้าไปแล้ว! การต้องแข่งขันบาสเกตบอลกับเขาเป็นความทรมานอย่างแท้จริง!
น่าสงสาร น่าสงสารเหลือเกิน! เขาบล็อกสาขากีฬาทั้งหมดได้ ฉันทนดูเรื่องนี้ไม่ไหวแล้ว!
นี่กําลังเข้าสู่หนังสือประวัติศาสตร์ในฐานะวันที่น่าอับอายที่สุดสําหรับสาขากีฬา!
แม้ว่าคะแนนจะยังมีช่องว่างอยู่มาก แต่สาขากีฬากลับถูกทําให้อับอายขายหน้า พวกเขาทั้งหมดพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง
ไม่มีใครกล้าชูทอีกแล้วเหรอ?
เหย่หลิงเฉินยิ้มจาง ๆ แล้วพุ่งเข้าหาผู้เล่นของสาขากีฬาคนหนึ่ง
ผู้เล่นคนนั้นมีลูกบอลอยู่ในมือ เมื่อเขาเห็นเหย่หลิงเฉินวิ่งมาที่เขา สีหน้าของเขากลายเป็นความตกใจ ขณะที่เขาพยายามส่งบอลไป มือของเขาก็รู้สึกว่างเปล่า เหย่หลิงเฉินได้ลูกไปแล้ว!
ลูกอยู่ในมือของเขา เหย่หลิงเฉินไม่ได้เลี้ยงบอล แต่กลับกระโดดขึ้นไปเพื่อชูทเลย!
ทุกคนต่างตื่นเต้น!
บอลพุ่งเข้าห่วง!
น่าทึ่ง!
เขาไม่เพียงแต่บล็อกได้ดีเท่านั้น แม้แต่ลูกชูทของเขาก็ยังน่าทึ่งอีกด้วย!
นั่นมันสามแต้ม! ชูทครึ่งสนาม!! นั่นคือโชคหรือทักษะของเขากัน?!
ตั้งแต่วินาทีที่เหย่หลิงเฉินเข้ามาในสนาม ทุกคนรู้สึกว่าหัวใจของพวกเขาไม่แข็งแรงพอ
ถ้าพวกนายไม่รู้ทต่ออีก ก็ถึงตาฉันแล้ว! เหย่หลิงเฉินเมินเฉยต่อพวกเขาที่เหลือและให้สาขาภาษาเปิดลูก
เลี้ยงบอล บุกทะลวง!
ลูกบอลดูเหมือนมีชีวิตอยู่ในมือของเขา สาขากีฬายังแตะไม่ได้เลย พวกเขามองเห็นแต่ความพร่ามัวและในวินาทีต่อมา เหยู่หลิงเฉินก็ทะลวงการป้องกันของพวกเขาได้สําเร็จ!
เขาชู้ท!
ตั้ง!!
อีกสามแต้ม!!
สงต่อไป!
เหย่หลิงเฉินไม่เสียเวลา
ลูกบาสเกตบอลบินไปในอากาศ สร้างส่วนโค้งที่สวยงามที่ละลูก
สามแต้ม!
สามแต้ม!
อีกสามแต้ม!
ทุกอย่างรวดเร็วมาก คะแนนไปถึง 63: 93
คะแนนของสาขาภาษาเพิ่มขึ้นอย่างน่าตกใจ ในขณะเดียวกัน สาขากีฬาไม่ได้แต้มเลยแม้แต่แต้มเดียว!
สนามทั้งหมดกลายเป็นสนามเหย้าของเหย่หลิงเฉินตราบใดที่ลูกบอลตกอยู่ในมือของเขามันก็จะทําคะแนนในวินาทีต่อไป!
หากลูกบอลตกไปอยู่ในการควบคุมของสาขากีฬา เหย่หลิงเฉินจะขโมยลูกไปภายในสามวิ นาที!
ผู้เล่นที่ภาคภูมิใจแต่เดิมจากสาขากีฬามีจิตใจที่แตกสลาย พวกเขาหลบตา รู้สึกเหนื่อยล้าทางร่างกายและจิตใจ
ในขณะนั้น ความคิดเดียวของพวกเขาคือยุติการแข่งขันโดยเร็วที่สุด
ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะเล่นบาสเกตบอลเก่งขนาดนั้น ลี่ม่ซื้ออุทาน เธอจ้องไปที่ร่างที่วิ่งไปทั่วสนามด้วยความประหลาดใจในดวงตาที่สวยงามของเธอ
ข้างเธอ ฮวงเสี่ยวหมิงรู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นการจ้องมองของลี่มู่ชื่อ ฮวงเสี่ยวหมิงมองไปที่เหยหลิงเฉินอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มซุกซนปรากฏขึ้นที่ขอบริมฝีปากของเธอ
มู่ซื้อเป็นของฉัน ไม่มีใครสามารถขโมยเธอไปจากฉันได้เ
มู่ซื้อ ทําไมเราไม่เลี้ยงข้าวเขาเพื่อเคลียร์ความเข้าใจผิดระหว่างเราล่ะ?
อะไรของเธอเนี่ย? ทําไมจู่ ๆ เธอถึงคิดที่จะทําดีกับเขาล่ะ มู่ชื่อถามด้วยความสงสัย
มันเป็นแค่ความเข้าใจผิดตั้งแต่ต้น การมีมิตรย่อมดีกว่ามีศัตรูหนิ จริงไหม? อย่าปล่อยให้เราเข้าใจผิดกันต่อไปอีกเลย เราจะทําดีต่อเขาทันทีหลังการแข่งขันครั้งนี้!ฮวงเสี่ยวหมิงตอบอย่างตื่นเต้น
ก็ได้ ลี่ม่ซื้อตกลงหลังจากพึมพํากับตัวเองอยู่พักหนึ่ง
