บัลลังก์หมอยาเซียน – บทที่ 1225 ข่าวดีของฮุ่ยผิง

กวาดซื้อยา ไม่เพียงเพราะโรงผลิตยาต้องการยา ยังเป็นเพราะโรงหมอที่นางเปิดเพิ่มมากมาย ผู้ป่วยไม่ใช่สิ่งที่ขาด โดยเฉพาะตอนนี้เข้าสู่ฤดูหนาว เปิดโรงหมอมากเท่าไหร่ ผู้ป่วยก็มีจำนวนมากเท่านั้น ประสบการณ์หลายปีมานี้ ทำให้นางรู้สภาพการณ์พวกนี้ดี

เรื่องที่องค์หญิงฮุ่ยผิงกวาดซื้อยาสมุนไพร ท่านชายสี่รู้อยู่แล้ว วันนี้ท่านชายสี่ไปหาหยวนชิงหลิงถึงโรงพยาบาลด้วยตนเอง บอกว่าองค์หญิงฮุ่ยผิงกำลังกวาดซื้อยาสมุนไพรในราคาสูง

หยวนชิงหลิงถามขึ้นว่า “งั้นสามารถซื้อยาที่ขาดได้ไหม?”

“หาซื้อไม่ได้ ก่อนหน้านี้ข้าซื้อยาจากที่พ่อค้ารับซื้อยากักตุน ข้าวางแผนที่จะขายออกไปครึ่งหนึ่ง ยาพวกนี้ข้าซื้อมาในราคาถูกมากๆ แต่ตอนนี้ฮุ่ยผิงกวาดซื้อในราคาสูง ข้าขายให้กับนาง ได้กำไรมาเพิ่ม”

หยวนชิงหลิงอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมล่ะ? ยาในตลาดตอนนี้ถูกกวาดซื้อไปพอสมควรแล้ว ยของพวกเราหากขายออกไป เมื่อต้องใช้ยาจะทำอย่างไร? หาซื้อไม่ได้แล้วนะ”

ในฤดูหนาว ท่านชายสี่ส่ายพัด พูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ทำการค้าขาย มีกำไรก็ต้องทำเพื่อกำไร ยาพวกนี้ตอนที่พวกเราซื้อกลับมา ได้ใช้เงินชดเชยของฮุ่ยผิง ลงทุนไปไม่เยอะ ตอนนี้เหลือไว้ครึ่งหนึ่ง ขายไปครึ่งหนึ่ง แค่นี้ เงินแสนก็มาอยู่ในมือแล้ว ได้กำไรนี้มาหลายแสน เรายังมียาอีกครึ่งหนึ่ง เพียงพอใช้ในช่วงนี้”

“ผ่านช่วงนี้ไปล่ะ? พวกเราจะไปซื้อยาที่ไหน?” หยวนชิงหลิงถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

ท่านชายสี่มองดูคนซื่อบื้อคนนี้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าถามเจ้า ตอนนี้คนในเมืองหลวงใครต้องการใช้ยามากที่สุด?”

“องค์หญิงฮุ่ยผิงไง”

“ตอนนี้นางนำเข้าสินค้ามากมายขนาดนั้น และยังกวาดซื้อสินค้าอย่างไม่หยุด พ่อค้ายาจะนำเข้าสินค้ามาจากข้างนอกไหม?”

“อันนี้…..เอามามั้ง?”

ท่านชายสี่พูดขึ้นว่า “จะนำสินค้าเข้าใหม่ แต่องค์หญิงฮุ่ยผิงจะรับสินค้ามากมายพวกนี้ไม่ไหว หลังจากสินค้าข้างนอกมาถึงเมืองหลวงแล้ว ก็จะมีคนซื้อไม่มาก เมื่อไม่มีคนซื้อ สินค้าเหลือเยอะ จะทำอย่างไร? พ่อค้ายาไม่มีทางจะกักตุนสินค้าได้มากมายขนาดนี้ พวกเขาต้องหมุนเงิน จึงต้องขายในราคาถูก เมื่อขายถูก เราค่อยซื้อ จากต้นทุนพวกเราก็จะได้เปรียบกว่าองค์หญิงฮุ่ยผิง เจ้าคิดว่าต่อไปเมื่อยาที่ผลิตออกมาวางตลาด ราคาของใครจะได้เปรียบกว่ากัน?”

หยวนชิงหลิงฟังอย่างตั้งใจ สุดท้ายก็ต้องยกนิ้วโป้งให้ พร้อมพูดขึ้นว่า “อาจารย์ ท่านเก่งที่สุด”

“เจ้าคิดว่าใครๆก็ล้วนโง่เหมือนเจ้าหรือ?”

บนใบหน้าหล่อเหลาของท่านชายสี่ เผยท่าทีค่อนข้างได้ใจ เหมือนการมาในครั้งนี้ ตอบเพื่อมาพูดประโยคนี้ให้นางฟัง ในขณะเดียวกัน ต้องการที่จะหัวเราะเยาะกับความโง่เขลาของนาง

หยวนชิงหลิงมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “อาจารย์ ข้ามีผู้ป่วยคนหนึ่งท้องเสียอาเจียนมาหลายวันแล้ว ท่านว่า ใช้ยาอะไรดี?”

ท่านชายสี่หันหน้าไป พูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร?”

หยวนชิงหลิงหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “อืม ใช่ ท่านชายสี่ไม่มีศรีเมืองทางการแพทย์ ไม่รู้ก็ไม่ถือว่าแปลก เหมือนอย่างที่ข้าไม่รู้เรื่องการทำมาค้าขาย ไม่รู้วิธีการทำธุรกิจ ก็ถือเป็นเรื่องปกติ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับความโง่เขลา”

สีหน้าท่านชายสี่เยือกเย็นลงทันที

สุดท้ายเขาพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ยาหลายชนิดพวกนั้น ข้าก็จะขายออกไป แต่จะขายในราคาแพงให้กับฮุ่ยผิง เจ้ารู้ไหมว่าเพื่ออะไร?”

หยวนชิงหลิงเห็นสีหน้าของเขาไม่เป็นมิตร รู้ว่ามีบางครั้งที่เขาจะขี้น้อยใจ จึงทำเป็นแสดงท่าทีไม่เข้าใจ พร้อมถามขึ้นว่า “ทำไมหรือ?”

“เพราะข้ากักตุนไว้เยอะมาก ไม่ขายออกไปก็จะเป็นมอดเสียเปล่า ทำให้เกิดความเสียหายอย่างมาก และในตอนนี้ฮุ่ยผิงต้องการที่สุด ราคาแพงนางก็จะซื้อ ดังนั้น ข้าก็จะได้กำไรอีกมากมาย”

หยวนชิงหลิงปรบมือ พร้อมพูดชมว่า “ท่านชายสี่เก่งจริงๆ ได้กำไรมาเพิ่มอีก”

“ทำไมเจ้าไม่ถามข้า ฮุ่ยผิงอาจจะไม่ซื้อ ตอนนี้นางตุนสินค้าไว้มากมายขนาดนี้ สามารถเปลี่ยนสูตรผลิตยาอย่างอื่น ทำไมจะต้องซื้อยาที่ขาดหลายอย่างนั่น?”

หยวนชิงหลิงเบิกตาโตพร้อมถามขึ้นว่า “ใช่ เพราะอะไรหรือ?”

ท่านชายสี่พูดขึ้นว่า “เพราะข้าสั่งคนไปปล่อยข่าว โรงผลิตยาขององค์หญิงฮุ่ยผิงหาซื้อยาหลายชนิดพวกนั้นไม่ได้ ดังนั้นยาที่นางผลิตออกมา จึงมีสรรพคุณลดน้อยลงอย่างมาก เพื่อยืนยันว่ายาของนางไม่ได้มีประสิทธิภาพต่ำลง นางจึงจะซื้อยาอย่างโด่งดัง ข้าก็จะขายในราคาแพงมาก”

หยวนชิงหลิงพยักหัว มองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “อาจารย์ ที่จริงท่านต้องการที่จะมาเพื่อหาความรู้สึกที่ดีที่นี่ใช่ไหม?”

สีหน้าท่านชายสี่เยือกเย็นลงอีกครั้ง เพราะเป็นเช่นนี้จริง

ช่วงนี้เขารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่มีความท้าทายเลย ฮุ่ยผิงไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่ดีคนหนึ่ง ทุกขั้นตอนพวกนี้ ไม่ได้รับความชื่นชมจากสำนักเหลิ่งหลัง ทุกคนล้วนคิดว่าจัดการองค์หญิงฮุ่ยผิง เป็นเรื่องที่ง่ายอย่างมาก

แต่โชคดีที่หยวนชิงหลิงรู้สึกว่ายากมาก จากเริ่มแรกตอนที่นางได้ยินแผนการของเขา ก็แสดงท่าทีชื่นชมนับถืออย่างที่สุด ดังนั้น เมื่อเขาดำเนินการขั้นตอนต่อไป ก็รอให้หยวนชิงหลิงมาถาม ที่ไหนได้ นางมัวแต่ยุ่งกับงานในโรงพยาบาล ไม่ไปหาเขาเลย ไม่รู้จะทำอย่างไร เขาจึงมาด้วยตนเอง

กลับคิดไม่ถึงว่านางรู้ทันอย่างแล้งน้ำใจ พูดออกมาต่อหน้า น่าโมโหยิ่งนัก รู้ก็ไม่ต้องพูดออกมาสิ ไม่ต้องไว้หน้าเขาหรือ?

ท่านชายสี่ไปอย่างรวดเร็ว

หยวนชิงหลิงมองดูเงาหลังของเขา แล้วยักไหล่ ในการทำธุรกิจ ท่านชายสี่อยู่ในขั้นที่ไม่มีใครเทียบได้แล้ว การไม่มีศัตรูคือสิ่งที่เหงาที่สุด

เขาควรที่จะมีลูก ตั้งหน้าตั้งตาทำหน้าที่พ่อเถอะ เช่นนี้ก็จะยิ่งมีความท้าทาย

สถานการณ์อย่างต่อเนื่องของท่านชายสี่ ฮุ่ยผิงยังไม่รู้ทัน กระทั่งเมื่อมีข่าวลือออกมา ในขณะที่นางกำลังโมโหอยู่ มีพ่อค้าขายยาที่เคยทำความร่วมมือกับนางก่อนหน้านี้ บอกว่าสามารถช่วยหาซื้อยาสมุนไพรที่นางขาดมาได้ นางยังคิดว่า สุดท้ายสวรรค์ก็ยังคงเข้าข้างนาง

ในความคิดของนาง ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามทิศทางที่นางคิดไว้

แล้วทางด้านยอดหมอหลิวยังมีข่าวดีสองเรื่อง อย่างแรกคือใต้เท้าอู๋รับเงินของเขาไปแล้ว บอกว่าจะกำหนดราคายาตามราคาที่พวกเขาให้ แสดงว่า ราคายาจะลดลง แต่จะลดลงไม่มาก ทุกอย่างยังคงอยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเขา

ข่าวดีอย่างที่สอง ก็คือหมอในโรงหมอของหยวนชิงหลิง ต่างทยอยมาแล้ว ล้วนบอกว่ายอมรับเงื่อนไขที่พวกเขาเสนอให้

ที่มาหาพวกเขา มีหมอทั้งหมดเก้าสิบแปดคน ก็เท่ากับว่า หลังจากคนพวกนี้ไปแล้ว หยวนชิงหลิงก็จะมีหมอที่สามารถใช้ได้ไม่มากแล้ว โรงพยาบาลของนางไม่สามารถเปิดต่อไปได้ ถูกกำหนดให้ต้องปิดตัวลง

เมื่อมีข่าวดีสองอย่างนี้ องค์หญิงฮุ่ยผิงรีบเร่งให้คนงานทำงาน ให้พวกเขาสร้างโรงหมอให้เสร็จโดยเร็ว เอาตู้อยากเข้าไป ขึ้นทะเบียนที่ทำการปกครอง

ยอดหมอหลิวนัดวันเวลาหมอที่จะมาเป็นพวก ถึงตอนนั้น พวกเขาที่จะออกมา ห้ามเปิดเผยก่อนล่วงหน้า ต้องการทำให้หยวนชิงหลิงไม่ทันตั้งตัว

วันที่กำหนดนี้ คือวันที่ 13 เดือน 12

ซึ่งวันดังกล่าว เป็นมงคลอย่างที่สุดในปีนี้ เป่าหยวนถังขององค์หญิงฮุ่ยผิงเริ่มเปิดตั้งแต่จื๋อลี่จนถึงเมืองหลวง รวมทั้งหมดมีประมาณแปดสิบกว่าแห่ง มีร้านมากกว่าครึ่ง เป็นร้านที่ซื้อมา และรับซื้อสินค้าเดิมด้วย เพราะต้องรีบสร้างให้เป็นโรงหมอ ดังนั้นค่าแรงจึงแพงมาก แต่ดีที่จ่ายเงินไปแล้ว การทำงานจึงรวดเร็ว ลงทุนไปทั้งหมดหลายล้านตำลึง โรงหมอแปดสิบสามแห่ง สามารถเปิดทำการได้แล้ว

และช่วงก่อนนางำกวาดซื้อยาสมุนไพรในท้องตลาดจนเกลี้ยง จ่ายไปกว่าสองล้านตำลึง เพื่อเก็บรักษายาสมุนไพร นางเช่าโกดังหลายแห่ง เพื่อใช้เป็นสถานที่เก็บยา ตั้งแต่ซื้อร้านจนถึงซื้อยา ทั้งหมดทั้งมวลนี้ นางจ่ายไปกว่าเจ็ดล้านตำลึง