หลังจากเข้าวัง หรงเยว่ไม่ได้ไปหาฮ่องเต้หมิงหยวน แต่ไปหาฮู่เฟยที่ตำหนัก พูดคุยปรึกษาฮู่เฟยเรื่องอาการต่างๆของคนท้อง รอเมื่อพูดอยู่อย่างตื่นเต้น ก็ค่อยถามขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจว่า “ช่วงนี้เสด็จพ่อยุ่งกับงานราชการมากมั้ง? มีเวลามาหาเจ้าไหม?”
ฮู่เฟยหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “หลายวันนี้มาทานข้าวกับข้าตลอด”
หรงเยว่ถามขึ้นว่า “อืม งั้นเสด็จพ่อดีกับเหนียงเหนียงมาก ได้ยินว่าเสด็จพ่อไม่ชอบร่วมโต๊ะทานข้าวกับคนอื่น ใช่ เสด็จพ่อเป็นกังวลเรื่องทำศึกไหม?”
ฮู่เฟยพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ความกังวลย่อมมีอยู่แล้ว แต่ฮ่องเต้บอกว่าเชื่อมั่นไท่ซ่างหวงกับองค์ชายรัชทายาท และครั้งนี้มีอ๋องชินเฟิงอันคอยช่วย เป่ยถังเราจะต้องได้ชัยชนะ”
มองในแง่ดีขนาดนี้ ยังสามารถทานอาหารเป็นเพื่อนฮู่เฟยทุกวัน คิดว่ายังไง องค์ชายรัชทายาทก็ปลอดภัยดี
แต่นางก็คิดถึงเรื่องที่เมื่อคืนพระชายารัชทายาทฝันร้ายขึ้นมา หรือว่าเกิดเรื่องเมื่อคืนแล้วยังไม่ทันส่งข่าวมาเมืองหลวงล่ะ? ดังนั้น นางคุยสักพัก แล้วพูดขึ้นว่า “ข้ากลับไปก่อนแล้ว ไม่รบกวนเดี๋ยวเหนียงเหนียงทานข้าวกับเสด็จพ่อ พรุ่งนี้ข้าค่อยมา”
ฮู่เฟยหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายาหวย เจ้ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
หรงเยว่รู้ว่าตนเองปิดบังฮู่เฟยไม่ได้ คนอย่างฮู่เฟยดูร่าเริงแจ่มใส แต่มีบางครั้งก็ค่อนข้างละเอียดอ่อนมาก โดยเฉพาะเมื่อมีคนมาถามเรื่องฮ่องเต้
นางนั่งลง เล่าเรื่องที่เมื่อคืนพระชายารัชทายาทฝันร้ายให้ฟังว่า “นางเป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับองค์ชายรัชทายาท ให้ข้าส่งคนไปสืบ แต่ต่อให้ข้าส่งคนออกไป ก็ต้องใช้เวลาหลายวัน ถึงจะกลับมา ดังนั้น ข้าก็เลยอยากมาถาม…..ถามดูว่า สองวันนี้เสด็จพ่อมีอะไรผิดปกติไหม หากเสด็จพ่อสบายดี องค์ชายรัชทายาทก็น่าจะไม่เป็นไร”
ฮู่เฟยอึ้งไปสักพัก พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องฝันร้าย จะเอามาคิดเป็นจริงได้อย่างไร เป็นเพราะพระชายารัชทายาทเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลาแล้วนำไปฝันหรือเปล่า?”
“ข้าก็บอกกับนางเช่นนี้ แต่นาง……” เสียงหรงเยว่ต่ำลง พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “แต่นางบอกว่าเจ้าแฝดสองก็ฝันเห็นเหมือนกัน นี่ค่อนข้างน่าแปลก ใช่ไหม?”
ฮู่เฟยตกใจกับท่าทีลึกลับของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่….พระชายารัชทายาทกับหลานต่างก็ฝันเห็น? ทำไมถึงได้บังเอิญขนาดนี้?”
“ก็เพราะบังเอิญ ถึงทำให้ต้องเป็นห่วง” หรงเยว่พูดขึ้น
เดิมเมื่อเช้า ตอนที่หรงเยว่ฟังหยวนชิงหลิงพูด ยังไม่รู้สึกว่ามีปัญหาอะไร ยังคิดว่าเป็นเพราะนางตั้งครรภ์เลยคิดมาก แต่ตอนนี้ไปมาแล้วสองที่ แล้วก็ได้คุยกับฮู่เฟย ก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ค่อนข้างน่าแปลก ความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาระหว่างพ่อกับลูกนั้น นางเคยได้ยินมาก่อน เกิดอะไรขึ้นกับองค์ชายรัชทายาทจริงๆหรือเปล่า?
พระชายารัชทายาทอาจเป็นไปได้ที่จะเกิดจากความคิดมาก แต่เจ้าแฝดสองตามหลักแล้วเป็นไปไม่ได้ ช่วงนี้นางอาศัยอยู่ในจวนอ๋องฉู่ เห็นเจ้าแฝดสองเล่นอยู่อย่างสนุกสนานทุกวัน คงลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าพ่ออยู่ในสนามรบ
ฮู่เฟยลองคิดดู พร้อมพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “เจ้ากลับไปก่อนเถอะ หากฮ่องเต้ได้รับข่าวไม่ได้ ข้าน่าจะรู้ ถึงตอนนั้น ข้าจะสั่งคนไปบอกเจ้า แต่ต่อหน้าพระชายารัชทายาทเจ้ายังไม่ต้องพูดอะไร ให้บอกว่าได้ส่งคนไปถามข่าวแล้ว ให้รอฟังข่าวก็พอ”
“ได้ งั้นขอบคุณฮู่เฟยอย่างมาก” หรงเยว่ลุกขึ้นมาถวายความเคารพ
ฮู่เฟยมองดูนางจากไป หลังจากนั้นสักพักก็หันไปพูดกับนางกำนัลด้านข้างว่า “เจ้าไปถามฮ่องเต้ เที่ยงวันนี้จะมาทานข้าวกับข้าไหม?”
“เพคะ” นางกำนัลได้รับคำสั่ง ถวายบังคมแล้วออกไป
มื้อเที่ยงฮ่องเต้หมิงหยวนไม่ได้มา มื้อค่ำก็ไม่มา ส่งคนไปถามได้ความมาว่า ฮ่องเต้ไม่ได้ทานทั้งมื้อเที่ยงและมื้อค่ำ ห้องอาหารส่งอาหารเข้าไป แล้วถูกส่งกลับออกมาอย่างไม่ได้แตะต้องเลย บอกว่าไม่ได้ทานสักคำเลยจริงๆ
ฮู่เฟยค่อนข้างนั่งไม่ติดแล้ว ส่งคนไปสืบข่าวที่วังหน้า ได้ความมาว่าเหล่าขุนนางล้วนยังอยู่ในห้องทรงพระอักษร ในใจฮู่เฟยหนักอึ้ง พร้อมถามขึ้นว่า “งั้นมู่หรูกงกงล่ะ?”
“มู่หรูกงกงรออยู่หน้าห้องห้องทรงพระอักษร”
ฮู่เฟยครุ่นคิด แล้วพูดขึ้นว่า “เจ้าไปเอาน้ำต้มโสมที่ห้องครัวมาให้ข้า ข้าจะไปด้วยตนเอง”
เช่นนี้ค่อนข้างไม่ปกติแล้ว ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดในราชสำนัก ก็คือการศึกระหว่างเป่ยโม่ มาตรการสำคัญอื่นๆ ล้วนถูกระงับหมดแล้ว นอกจากเรื่องการศึกแล้ว ก็ไม่มีเรื่องอะไรที่จะทำให้ฮ่องเต้ คุยเรื่องงานอยู่ในห้องทรงพระอักษร ถึงขั้นไม่ทานมื้อเที่ยงกับมื้อค่ำ
นางให้นางกำนัลยกน้ำต้มโสมแล้วเดินไปยังห้องทรงพระอักษร ภายในห้องทรงพระอักษร มีทหารรักษาพระองค์เฝ้าอยู่ ไม่ให้ใครเข้าใกล้ แม้แต่ฮู่เฟยก็ไม่ให้เข้า
มู่หรูกงกงมองเห็นจากระยะไกล จึงรีบเดินมาพร้อมพูดขึ้นว่า “เหนียงเหนียง ท่านมาได้อย่างไร?”
ฮู่เฟยมองดูมู่หรูกงกง เห็นสีหน้าที่โศกเศร้าของเขา แต่กลับยังฉีกยิ้ม ในใจยิ่งรู้สึกไม่ดีจึงพูดขึ้นว่า “ข้าได้ยินว่าฮ่องเต้ไม่ทานอาหาร ปล่อยเช่นนี้ต่อไปเกรงว่าพระวรกายจะรับไม่ไหว พอดีข้าต้มน้ำโสม จึงนำมาด้วยตนเอง”
นางยืนมองดูแวบหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นอย่างแปลกใจว่า “ทำไมถึงได้ยินเหมือนข้างในมีคนค่อนข้างเยอะ? ฮ่องเต้ยังกำลังคุยงานอยู่หรือ?”
มู่หรูกงกงยื่นมือรับน้ำต้มโสมมา พร้อมพูดขึ้นว่า “เหนียงเหนียงเสด็จกลับเถอะ กระหม่อมจะนำเข้าไปถวาย ฮ่องเต้กำลังคุยเรื่องงานกับเหล่าขุนนาง ตอนนี้ไม่สะดวกที่จะให้เหนียงเหนียงเข้าไป”
ฮู่เฟยรับคำ พร้อมถามขึ้นอีกว่า “ดึกขนาดนี้แล้วยังคุยเรื่องงานหรือ? เกิดอะไรขึ้น?”
มู่หรูกงกงฝืนยิ้มอีกครั้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “กระหม่อมไม่ทราบ กระหม่อมก็เข้าไปไม่ได้เหมือนกัน แต่คิดว่าคงไม่มีอะไร คงจะเป็นเรื่องรายงานปกติเท่านั้น”
ฮู่เฟยพยักหัว หันกลับมาไล่นางกำนัลไป จากนั้นก็จ้องมองมู่หรูกงกง แสดงสีหน้าเป็นกังวล พร้อมถามขึ้นว่า “กงกงไม่ต้องปิดบังข้า เกิดอะไรขึ้นกับเสด็จพ่อของข้าหรือเปล่า?”
มู่หรูกงกงตกใจ พร้อมรีบพูดขึ้นว่า “เหตุใดเหนียงเหนียงถึงคิดเช่นนี้ แม่ทัพใหญ่ฮู่ไม่เป็นไร”
ฮู่เฟยพูดขึ้นด้วยสีหน้าโศกเศร้าว่า “เจ้าอย่าปิดบังข้า เมื่อคืนข้าฝันร้าย ฝันเห็นท่านพ่อ……”
คำพูดของฮู่เฟย สะอึกสะอื้นในตอนท้ายแล้วก็หยุด ยกมือขึ้นมาลูบหน้าท้อง ท่าทีดูเหมือนไม่สบาย
มู่หรูกงกงกลัวนางคิดไปเรื่อย แล้วส่งผลกระทบต่อลูกในครรภ์ จึงไม่กล้าปิดบัง พูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “เหนียงเหนียงวางใจ แม่ทัพใหญ่ฮู่ไม่เป็นอะไรจริงๆ คนที่เกิดเรื่องคือองค์ชายรัชทายาท”
ฮู่เฟยเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไป พร้อมพูดขึ้นว่า “เกิดเรื่องกับองค์ชายรัชทายาท? เกิดอะไรขึ้น?”
มู่หรูกงกงพูดขึ้นอย่างเจ็บปวดว่า “วันนี้ฮ่องเต้ ได้รับจดหมายจากนกพิราบของท่านชายสี่เหลิ่ง บอกว่าองค์ชายรัชทายาทกับเสด็จอ๋องอาน ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากสนามรบแนวหน้า อ๋องอานแขนขาดไปหนึ่งข้าง ส่วนองค์ชายรัชทายาทปอดได้รับบาดเจ็บสาหัส ใกล้วาระสุดท้ายของชีวิต ไท่ซ่างหวงสั่งคนไปเอายาเม็ดจื่อจินจากอ๋องชินเฟิงอันมา ตอนที่ส่งจดหมายมา ยาเม็ดจื่อจินยังมาไม่ถึง ดังนั้น ตอนนี้ฮ่องเต้กับเหล่าขุนนาง กำลังรอจดหมายฉบับที่สองจากนกพิราบ”
ใกล้วาระสุดท้ายของชีวิตประโยคนี้ แทบทำให้ฮู่เฟยตกใจจะเป็นลม ร่างกายของนางไหวเอน พร้อมพึมพำพูดขึ้นว่า “โอ้พระเจ้า นี่จะทำอย่างไร? หากพระชายารัชทายาทรู้ นางไม่ตกใจตายหรือ”
มู่หรูกงกงขึ้นอย่างจริงจังว่า “เหนียงเหนียง เรื่องนี้จะบอกให้พระชายารัชทายาทรู้ไม่ได้เด็ดขาด พระชายารัชทายาทรักองค์ชายรัชทายาทอย่างมาก ตอนนี้ก็กำลังตั้งครรภ์อยู่ หากนางรู้ว่าเกิดเรื่องกับองค์ชายรัชทายาท นางจะต้องรีบเดินทางไปยังเมืองซิ่วโจวเป็นแน่ ร่างกายของนางตอนนี้ จะไปได้ที่ไหน? ท่านจะบอกพระชายารัชทายาทไม่ได้เด็ดขาด”
ฮู่เฟยน้ำตาไหล แล้วก็รีบเช็ดน้ำตา ท่านพ่อเคยบอกกับนางตั้งแต่เด็ก คนในครอบครัวอยู่ในสนามรบ ห้ามน้ำตาไหล ดังนั้นนางจึงรีบปรับความรู้สึกของตนเอง พร้อมพูดขึ้นว่า “กงกงวางใจ ข้าจะไม่บอกพระชายารัชทายาทเด็ดขาด สภาพจิตใจฮ่องเต้เป็นอย่างไรบ้าง?”
มู่หรูกงกงถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮ่องเต้….เฮ้อ ฮ่องเต้เป็นห่วงอย่างมาก จนทานอะไรไม่ลง ยังหกล้มจนเท้าแพง ดังนั้นจึงตามเหล่าขุนนางมาปรึกษาเรื่องนี้ วันนี้ได้ส่งหมอหลวงสองคนไปแล้ว ใครพวกเขาขี่ม้าเร็วรีบเดินทางไปยังเมืองซิ่วโจว
