บทที่19 ปรากฏตัว เพียงเพื่อแต่งงานกับคุณ
เวลาสามวัน คนชนชั้นสูงทั่วเมืองหมิงจูได้รับการ์ดเชิญงานแต่งงานแบบไม่เปิดเผยชื่อ
ที่ทำให้คนประหลาดใจก็คือ ตระกูลหลินก็ได้รับเชิญด้วย
เมื่อได้รับคำเชิญ ทุกคนก็อยู่ในอาการตกใจเหมือนกัน
“นี่มันงานแต่งงานของใคร ไม่ได้ระบุชื่อไว้สักชื่อ?” หลินอีเจิ้งถือการ์ดเชิญ และพลิกมันซ้ำไปซ้ำมา
“ไม่รู้ว่างานแต่งงานของใคร แต่สถานที่แต่งงานคือเรือสำราญเพิร์ลวัน ซึ่งเป็นร้านอาหารบนเรือสำราญที่หรูหราที่สุดในเมืองหมิงจู โต๊ะหนึ่งเป็นแสน”
โจวเหม่ยหยูนมองไปที่การ์ดเชิญด้วยสายตาที่ยิ้มแย้มแจ่มใส แล้วกล่าวว่า “ บ่าวสาวคู่นี้จัดงานเลี้ยงในร้านอาหารเรือสำราญ พวกเขาต้องเป็นคนรวยที่ถ่อมตนแน่นอน! ”
“ฮึ อยากให้ฉันพูด คุณคือผู้หญิงที่มองโลกแคบ ”
หลินเจิ้นสงพูดอย่างเย็นชา “แน่นอน บ่าวสาวคู่นี้ฐานะไม่ธรรมดา แต่ทำไมพวกเขาถึงเชิญครอบครัวเรา? ทั้ง ๆที่ตระกูลหลินของเราใกล้จะล่มสลายอยู่แล้ว”
คำพูดของหลินเจิ้นสง ทำให้ทุกคนเงียบสงบลง
อันที่จริง ถ้าจะเชิญก็ต้องเชิญผู้มั่งคั่งของเมืองหมิงจู เหตุใดตระกูลหลินจึงได้รับเชิญ?
ทันใดนั้น หลินฉ่ายเวยเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้ และหยิบหนังสือพิมพ์เมื่อสามวันก่อน และพูดว่า “พวกคุณรู้เรื่องมีคนประมูลแหวนเพชรชื่อ สมบัติพระเจ้า Tears of Venus ในราคาหนึ่งพันล้านเมื่อสามวันก่อนที่หรือไม่? ”
ทุกคนพยักหน้า
“รู้แน่นอน ทุ่มพันล้านซื้อแหวนเพชรเลือด ข่าวนี้มันกระจายไปทั่วเมืองหมิงจูแล้ว”
“ฉันคิดว่า คนที่จะแต่งงานน่าจะเป็นเศรษฐีลึกลับที่ซื้อแหวนเพชร Tears of Venus ในราคาพันล้าน”
หลินฉ่ายเวยวิเคราะห์อย่างจริงจัง “สำหรับเหตุผลที่เชิญพวกเรานั้น เป็นเพราะตระกูลหลินมีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาใช่หรือเปล่า? ”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ ทุกคนก็นิ่งไปชั่วขณะ หลังจากนั้นพวกเขาก็รู้สึกตื่นเต้น
“หากเป็นเช่นนั้น ตระกูลหลินของพวกก็มีความหวังที่เราจะผงาดขึ้นมาได้อีกครั้ง!”
ลุงใหญ่หลินจ้อง กล่าวอย่างตื่นเต้น “ถ้าเราสามารถทำความรู้จักกับคนรวยคนนั้น บวกกับการร่วมงานกับบริษัทลี่จิงกรุ๊ป วิกฤตของตระกูลหลินจะคลี่คลายได้โดยปริยาย”
หลินเจิ้นสงพยักหน้า และกล่าวว่า “ถ้าเป็นอย่างที่ฉ่ายเวยพูด มันก็จะดีที่สุด”
“แล้วงานแต่งงานครั้งนี้ พวกเราจะไปกันไหม?”
“ไป ไม่เพียงแต่ไปเท่านั้น เราจะต้องสร้างสัมพันธ์อันดีกับคู่บ่าวสาวคู่ใหม่นี้!”
หลินเจิ้นสงดวงตาแน่วแน่ และกล่าวว่า “เตรียมพร้อมออกเดินทางไปเรือสำราญเพิร์ลวันทันที”
ทุกคนในตระกูลหลินแยกย้ายไป หลินฉ่ายเวยและโจวเหม่ยหยูนก็หันหลังกลับไปที่ห้องเพื่อแต่งหน้าแต่งตัว
“พวกคุณสองคนรอก่อน”
หลินเจิ้นสงเรียกหลินฉ่ายเวยและโจวเหม่ยหยูนอย่างกะทันหัน “เรื่องที่ผมให้พวกคุณขอโทษเสี่ยวเฉา ถึงไหนแล้ว? ”
“……”
รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินฉ่ายเวยและโจวเหม่ยหยูนค้างทันที
“ พวกเราอยากจะขอโทษเขา แต่เขาไม่รับสายของพวกเรา ……. ” หลินฉ่ายเวยกล่าวอย่างฝืนเป็นธรรมชาติ
สีหน้าของหลินเจิ้นสงบึ้งตึงขึ้นมา “ดูเหมือนว่าเสี่ยวเฉาจะโกรธพวกเราจริงๆ ครั้งต่อไปหากพบเขา ต้องขอโทษเขาอย่างจริงใจ”
“ได้ค่ะ……”
สีหน้าของสองแม่ลูกนั้นน่าเกลียดอย่างสุดจะพรรณนา
การ์ดเชิญที่ส่งมาเชิญตระกูลหลินมีเพียงสามใบ ดังนั้นมีแต่ครอบครัวหลินเจิ้นสงเท่านั้นที่ไปร่วมงานแต่งครั้งนี้
วันนี้ บนถนนสายที่มุ่งหน้าไปเรือสำราญเพิร์ลวัน สามารถพบเห็นรถยนต์หรูหราราคาแพงมากมาย งานแต่งงานหนึ่งงาน และการประมูลที่สูงเสียดฟ้า สามารถดึงดูดผู้คนร่ำรวยทั้งหมดของเมืองหมิงจูมารวมตัวกัน
ในเวลาเดียวกัน ถังเฉายืนอยู่ที่ท่าเทียบเรือเมืองหมิงจู ด้านหลังเขาเป็นเรือสำราญหรูหราขนาดใหญ่
เมื่อดูเวลา ถังเฉาหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา และกดไปที่หมายเลขหนึ่ง
“ฮาโหล”
ไม่นาน ก็มีเสียงที่เย็นชาดังออกมาจากโทรศัพท์
“ชิงเสว่ ทำอะไรอยู่ครับ?” เสียงของถังเฉาอ่อนหวาน
หลินชิงเสว่เงียบไปชั่วขณะ และกล่าวว่า “เพิ่งรับเสี่ยวลี้จากโรงเรียน”
“พอดีเลย พวกคุณยังไม่ต้องกลับบ้าน มาที่เรือสำราญเพิร์ลวัน ถังเฉากล่าว”
“ไปที่เรือสำราญเพิร์ลวันทำไม?” หลินชิงเสว่ถามอย่างสงสัย
เหมือนกับคิดอะไรขึ้นมาได้ น้ำเสียงของเธอเย็นชาลงนิด “ถังเฉาถ้าคุณต้องการเชิญฉันไปทานอาหาร ไม่ต้องไปที่เรือสำราญเพิร์ลวัน คุณรู้หรือไม่ว่าโต๊ะที่เรือสำราญเพิร์ลวันราคาโต๊ะล่ะกี่หมื่น?”
“ไม่ต้องถามแล้ว มาก็แล้วกันครับ” ถังเฉาไม่ได้อธิบายอะไรมากมาย
หลังจากคิดสักครู่ ในที่สุดหลินชิงเสว่ก็ตอบตกลง “ฉันจะไปถึงในอีก 20 นาที”
หลังจากวางสาย หน้าตาของถังเฉาอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย
“ถังเฉา คุณมาทำอะไรที่นี่?”
ทันใดนั้น มีเสียงร้องอุทานอยู่ข้างหลัง
ถังเฉามองย้อนกลับไป เห็นหลินเจิ้นสงพาสองแม่ลูกหลินฉ่ายเวยลงจากรถ เดินมุ่งหน้ามาทางนี้
คนที่ส่งเสียงพูดเมื่อกี้ก็คือหลินฉ่ายเวย
“เสี่ยวเฉา ทำไมมาอยู่ที่นี่?”
หลินเจิ้นสงรู้สึกดีใจมาก แล้วก็มองไปที่ถังเฉาอย่างประหลาดใจ
เหมือนกับนึกอะไรได้บางอย่าง ใบหน้าของเขาเคร่งขรึม และเขาก็หันไปมองสองแม่ลูกหลินฉ่ายเวย แล้วออกคำสั่ง “ยังไม่รีบขอโทษอีก? ”
ใบหน้าของหลินฉ่ายเวยน่าเกลียดจนแทบดูไม่ได้ เธอไม่เต็มใจ แต่เธอกัดฟันแล้วพูดว่า “ฉันขอโทษ”
“เสี่ยวเฉาเอ้ย นายกลับบ้านดีกว่า”
ใบหน้าของโจวเหม่ยหยูนยิ้มแย้มแจ่มใส “แม่ทำแบบนี้ก็เพื่อเห็นแก่ตระกูลหลิน ตอนนี้ตระกูลหลินพ้นวิกฤตแล้ว นายก็คุณสามารถกลับมาได้แล้ว”
อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของถังเฉายังคงเรียบเฉย “ครับ”
“……”
สองแม่ลูกหลินฉ่ายเวยรู้สึกอับอายมาก
คำว่าครับ หมายความว่ายังไง?
ยอมรับหรือไม่ยอมรับ?
ถังเฉามองไปที่หลินเจิ้นสงอีกครั้ง และกล่าวว่า “ พ่อ ช่วงนี้ผมยุ่งอยู่กับธุรกิจของตัวเอง แต่ผมจะกลับไปหาพ่อบ่อย ๆ”
แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า ผมไม่กลับไป
หลินเจิ้นสงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ยังตบไหล่ถังเฉา “ถ้ามีความตั้งใจมุ่งมั่นที่จะทำให้สำเร็จ เป็นสิ่งที่ดี แต่อย่าลืมกลับบ้านบ่อย ๆน่ะ”
“มันเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว”
“จะมาหรือไม่มา ใครแคร์ล่ะ……..”
เมื่อเห็นว่าถังเฉากล้าที่จะปฏิเสธตัวเอง หลินฉ่ายเวยรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
โจวเหม่ยหยูนรีบดึงเธอ จากนั้นหยิบการ์ดเชิญงานแต่งงานที่จัดทำขึ้นอย่างประณีตสวยงามหรูหรา แล้วส่งให้ถังเฉาดู “เห็นไหมพวกเรามาเรือสำราญเพิร์ลวันเพื่อร่วมงานแต่งงาน แล้วนายล่ะ? ”
“ไม่ทราบ ผมแค่มารอใครอยู่ที่นี่” ถังเฉายิ้ม
“มารอคนที่เรือสำราญเพิร์ลวัน? นายรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน? ”
หลินฉ่ายเวยรู้สึกว่าเธอเป็นต่อ เธอหัวเราะเบา ๆ “ที่นี่ไม่ใช่ใคร ๆ ก็สามารถเข้ามาได้น่ะ นายรู้ไหมว่ามาทานอาหารที่นี่จะต้องใช้เงินเท่าไหร่ สามถึงสี่หมื่นเป็นอย่างต่ำ”
ชัดเจนว่า เธอมองว่าถังเฉาเป็นคนบ้านนอกที่พยายามจะขึ้นเรือสำราญเพิร์ลวัน
“พวกคุณรู้จักคู่บ่าวสาวที่กำลังจะแต่งงานในวันนี้หรือไม่?” ถังเฉาถามอย่างกะทันหัน
คำถามนี้ ทำให้สองแม่ลูกหลินฉ่ายเวยตกตะลึง พวกเขาจะรู้จักได้อย่างไร?
“ไม่ว่าจะรู้จักหรือไม่รู้จักก็ตาม มันก็ไม่ใช่ที่ที่นายจะเข้าไปได้ ถ้าไม่กลับตระกูลหลิน นายก็รอกินแกลบก็แล้วกัน”
“แม่ ไม่ต้องสนใจไอ้คนไร้ประโยชน์ พวกเราไปกันเถอะ”
หลังจากพูดเสร็จ หลินฉ่ายเวยกับโจวเหม่ยหยูนก็ขึ้นเรือสำราญเพิร์ลวันอย่างหยิ่งทระนง
ถังเฉายังคงรอต่อไป
สิบนาทีต่อมา มีรถเบนซ์คันหนึ่งมาจอดที่ท่าเรือ
ผู้หญิงในชุดทำงานสีดำที่งามสง่าน่าหลงใหลก้าวออกมาจากรถ อุ้มเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่น่ารักเหมือนหยกชมพูแกะสลัก
“ป๊ะป๋า”
ทันทีที่เห็นถังเฉา ตัวเล็กก็วิ่งเข้าหาถังเฉาด้วยท่าทางไร้เดียงสา
“วิ่งช้า ๆหน่อย ระวังล้ม” หลินชิงเสว่ตะโกนจากด้านหลัง
พระอาทิตย์กำลังจะตกดินแสงสีทองสาดส่องบนใบหน้าของเธอ ทำให้เธอดูมีเสน่ห์งดงาม และเต็มไปด้วยความกลิ่นอายของความเป็นแม่
เมื่อมองไปที่แม่ลูกคู่นี้ หัวใจของถังเฉาเกือบละลาย
“ป๊ะป๋า อุ้ม” ถังเสี่ยวลี้ชูแขนขึ้น
ถังเฉาอุ้มเสี่ยวลี้ หลินชิงเสว่เดินมาหยุดตรงหน้า และถามว่า “พูดสิ เรียกพวกเรามาเรือสำราญเพิร์ลวันทำไม? ”
กล่าวด้วยรอยยิ้ม “มันเป็นความลับ”
“มันเป็นความลับ”
หลินชิงเสว่เลิกคิ้ว จากนั้นก็ย่นคิ้ว “คุณสร้างปัญหาอะไรอยู่ข้างนอกเหรอ?”
ถังเฉาส่ายหัว มองไปที่ดวงตาเย็นชาของหลินชิงเสว่ และพูดอย่างจริงจังว่า “ผมต้องการพิสูจน์ให้คุณเห็น ผมรักคุณมาก”
“……”
หลินชิงเสว่ไม่คุ้นเคยกับการถูกชายคนหนึ่งจ้องมองใกล้ ๆ ด้วยสายตาแบบนี้ เธอผลักถังเฉาออกไปทันที “ที่นี่เป็นที่สถานที่สาธารณะ”
ในขณะนี้ มีชายสวมแว่นตาท่าทางเหมือนผู้จัดการเข้ามาหาหลินชิงเสว่ และถามอย่างสุภาพว่า “คุณคือคุณหลินชิงเสว่หรือเปล่าครับ? ”
“ใช่ค่ะ คุณคือ?” หลินชิงเสว่หันกลับไปถาม
เมื่อเห็นใบหน้าของหลินชิงเสว่ ดวงตาของเขาฉายแววความประหลาดใจชั่วขณะ เขาพูดอย่างนอบน้อมว่า “ผมเป็นผู้จัดการของเรือสำราญเพิร์ลวัน คุณเรียกผมว่าเสี่ยวจ้าวก็ได้ครับ”
“มีธุระอะไรหรือคะ?” ดวงตาของหลินชิงเสว่าฉายแววประหลาดใจ
ผู้จัดการจ้าวไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่เชิญเธออย่างสุภาพ “คุณหลินโปรดมากับผม”
ผู้จัดการจ้าวพาหลินชิงเสว่และถังเสี่ยวลี้ไปช่องทางเดินVIP
หลินชิงเสว่หันกลับไปมองถังเฉาแวบหนึ่ง ใช้สายตาถามเขา
ถังเฉาตอบด้วยสายตาที่ทำให้เธอสงบมั่นใจ หลินชิงเสว่จึงได้อุ้มถังเสี่ยวลี้เดินเข้าไปเรือสำราญเพิร์ลวัน
เดินนำโดยพนักงานเสิร์ฟที่สวมชุดกี่เพ้าสีขาวลายน้ำเงิน แล้วเดินเข้าไปในห้องชุดสุดหรูหรา
เมื่อประตูถูกเปิดออก หลินชิงเสว่ก็ตกตะลึงชั่วขณะ
ชุดแต่งงาน
เครื่องประดับ(ของล้ำค่าเพชรพลอย)
ทั้งห้องเต็มไปด้วยชุดแต่งงานและเครื่องประดับ(ของล้ำค่าเพชรพลอย)
หลากหลายแบบ
แต่ละสไตล์เป็นแบบสั่งทำพิเศษ และมีจำนวนจำกัด มองแวบเดียวก็รู้ว่าออกแบบโดยนักดีไซเนอร์ที่มีชื่อเสียง
นอกจากนี้ ยังมีช่างแต่งหน้าสามคนและช่างแต่งตัวซึ่งมารอเป็นเวลานานแล้ว
พวกเธอยืนขึ้น และโค้งคำนับเล็กน้อยให้กับหลินชิงเสว่ “คุณหลิน เรามาเริ่มกันเลยค่ะ”
หลินชิงเสว่กำลังตกอยู่ในภวังค์ และใช้มือปิดปากตัวเองโดยไม่รู้ตัว
เธอนึกขึ้นได้ว่าถังเฉาเคยให้คำสัญญาไว้กับเธอก่อนหน้านั้น
“ผมจะเนรมิตงานแต่งงานให้คุณที่ช้าไป5ปี”
……
ผู้จัดการจ้าวเดินมาตรงหน้าถังเฉา แล้วโค้งคำนับเล็กน้อย “คุณถังทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้วครับ”
“อืม”
ถังเฉาพยักหน้าอย่างสงบ จากนั้นมองไปที่เรือสำราญเพิร์ลวันขนาดใหญ่ แม้นมุมปากสูงขึ้นเล็กน้อย
5ปีที่แล้ว เป็นช่วงที่ชีวิตผมตกต่ำที่สุด คุณไม่เคยทอดทิ้งผม
5ปีต่อมา ผมจะเนรมิตงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ให้คุณ และอวยพรให้คุณมีสันติสุขชั่วชีวิต
