บทที่ 71 ตระกูลหลินสวามิภักดิ์ต่อศัตรู
บริษัทโอ้ซิน เดิมเป็นบริษัทขนาดเล็กในเครือตระกูลหลิน ซึ่งตั้งอยู่ในนิคมอุตสาหกรรมพิเศษในเมืองหมิงจู
แต่ว่าหลังจากหลงเถิงกรุ๊ปกลายเป็นธุรกิจของบริษัทอื่น ธุรกิจของตระกูลหลินก็ถูกกลืนโดยตระกูลซ่ง และในที่สุดก็เหลือแค่บริษัทโอ้ชินเพียงบริษัทเดียวเท่านั้น
งานประมูลของลี่จิงกรุ๊ป เดิมตระกูลหลินมาร่วมงานก็เพื่อจะเสี่ยงโชคเท่านั้น ไม่คาดคิดว่าจะถูกถังเฉาประมูลได้
เดิมคิดว่ามันเริ่มต้นได้ดี แต่ไม่ได้คาดคิดว่าจะได้พบกับเรื่องราวที่พลิกผันมากมาย ตระกูลหลินจากนรกขึ้นสวรรค์ จากสวรรค์ลงนรก และสุดท้ายก็ขึ้นสู่สวรรค์ เกือบจะทำให้คนของตระกูลหลินหัวใจวาย
โชคดี ที่หลินเจิ้นสงเซ็นสัญญาในนามของตระกูลหลินกับลี่จิงกรุ๊ปเมื่อวานนี้ ถือว่าได้โครงการนี้อย่างเป็นทางการ ลี่จิงกรุ๊ปยังจ่ายเงินมัดจำเล็กน้อยให้กับตระกูลหลิน
หนึ่งล้าน
แม้ว่าสำหรับบริษัทลี่จิงกรุ๊ปจะเป็นเพียงเงินเล็กน้อยเท่านั้น แต่สำหรับตระกูลหลินแล้ว มันถือว่าเยอะมาก
ตอนเช้า พนักงานหลักของตระกูลหลินก็มาที่ห้องประชุมของบริษัทโอ้ชินเพื่อร่วมประชุม
เมื่อได้ข่าวว่าเงินได้เข้าบัญชีบริษัทแล้ว ทุกคนต่างดีใจจนยิ้มไม่หุบ
“แค็ก ๆ เจิ้นสง เมื่อเงินได้เข้าบัญชีแล้ว ควรจะแบ่งเงินได้แล้ว?”
หลินจ้องผู้ที่อาวุโสที่สุดได้ทำเสียงไอแค็ก อาศัยความอาวุโสที่สุด สั่งกับหลินเจิ้นสง
“ใช่แล้ว บริษัทลี่จิงกรุ๊ปนี่ก็ช่างตระหนี่ ให้เงินมัดจำแค่หนึ่งล้าน ถ้าแบ่งกันทุกคนจะได้คนล่ะเท่าไหร่?”
โจวเหม่ยหลิงก็บ่นเหมือนกัน “ฉันคิดว่า อย่างน้อยต้องห้าล้าน”
“ป้ารอง หนึ่งล้านก็ถือว่าดีแล้ว หากไม่อยู่ในสถานการณ์เดียวกันก็ไม่เข้าใจ”
หลินฉ่ายเวยรู้สึกไม่พอใจ นี่คือรายได้ที่พ่อของเธอหามาด้วยความยากลำบาก ที่แบ่งปันให้พวกเขาถือว่าให้เกียรติมากแล้ว ยังมาจุกจิกจู้จี้อีก
ถึงแม้ว่าโจวเหม่ยหยูนจะไม่พูดอะไร แต่ก็มองคนที่อยู่ที่นี่ด้วยความรู้สึกเป็นปรปักษ์เช่นกัน
ในความคิดของเธอ คนเหล่านี้มาที่นี่เพื่อกอบโกยเงินของครอบครัวเธอ
“เอาล่ะ พอแล้ว!”
หลินเจิ้นสงตบโต๊ะอย่างกะทันหัน และตะโกนเสียงดัง ทันใดนั้นก็ไม่มีใครกล้าพูดอีกเลย
“พวกคุณลืมไปแล้วหรือว่าใครช่วยให้พวกเราชนะโครงการนี้?”
หลินเจิ้นสงมองไปรอบ ๆ แล้วกล่าวว่า “คือเสี่ยวเฉา แล้วพวกคุณล่ะ? ออกแรงกันสักนิดไหม? วันๆรู้แต่พูดแดกดันบั่นทอนกำลังใจ!”
เมื่อพูดประโยคนี้ออกมา หลินจ้อง โจวเหม่ยหลิงและทุกคนมีสีหน้าไม่ปกติเล็กน้อย มันเป็นเรื่องจริง ในกระบวนการดำเนินงานของโครงการนี้ พวกเขาไม่ได้มีส่วนร่วมเลย
แต่ว่าโจวเหม่ยหลิงกล่าวอย่างไม่ลดละว่า “มันเป็นเรื่องที่เขาสมควรทำอยู่แล้ว ตระกูลหลินเลี้ยงดูเขามาตั้งนาน มันก็ไม่เห็นเป็นไร หากเขาจะมอบโครงการนี้ให้เราฟรี ๆ?”
ดวงตาของหลินเจิ้นสงเย็นชา และกำลังจะดุด่า แต่ถูกโจวเหม่ยหยูนขวางไว้เสียก่อน “เอาล่ะ เจิ้นสง รีบแบ่งเงินกันเถอะ ช่วงนี้พวกเราหางานทำไม่ได้จริง ๆ ตอนนี้เกือบไม่มีเงินเหลือแล้ว”
คนอื่นก็พยักหน้า ไม่หาเรื่องตอกย้ำถังเฉาอีกต่อไป
ลี่จิงกรุ๊ปมีอิทธิพลอย่างมากในภาคอุตสาหกรรม หลังจากสั่งขึ้นบัญชีดำตระกูลหลินทุกคนยกเว้นหลินเจิ้นสง ช่วงหลายวันที่ผ่านมาพวกเขาประสบปัญหาในการหางาน คนอื่นรู้ว่าพวกเขาเป็นคนของตระกูลหลิน ก็จะขับไล่ไม่รับพวกเขาเข้ามาทำงาน
ไม่มีทางเลือก เพราะว่าลี่จิงกรุ๊ปเป็นบริษัทที่ใหญ่มาก พวกเขาสั่งขึ้นบัญชีดำ ใครจะกล้ารับ ถ้ารับก็แสดงว่ามีเจตนาเป็นศัตรูกับลี่จิงกรุ๊ป?
สิ่งนี้ส่งผลให้คนตระกูลหลินทั้งหมด ต้องอาศัยให้หลินเจิ้นสงเลี้ยงดูเพียงลำพัง
หลินเจิ้นสงกล่าวอย่างเย็นชา จากนั้นก็เริ่มแบ่งเงิน
ครอบครัวหลินจ้องกับโจวซูหัวได้ห้าหมื่น ครอบครัวหลินอีเจิ้งกับโจวเหม่ยหลิงได้ห้าหมื่น หลินฉ่ายเวยกับโจวเหม่ยหยูนคนล่ะห้าหมื่นเท่ากับหนึ่งแสน เงินที่แบ่งเสร็จ รวมทั้งหมดสามแสน
เมื่อได้เห็นจำนวนเงิน ทุกคนก็รู้สึกโมโหทันที
ปัง—–
หลินอีเจิ้งตบโต๊ะ กล่าวด้วยความโมโหว่า “เจิ้นสง คุณให้เงินขอทานหรือ? แค่ห้าหมื่นต่อคนต่อครอบครัว?”
“ใช่ คุณตระหนี่เกินไปแล้ว? ฉันคิดว่าคุณมีเจตนาจะดูถูกพวกเรา!”
หลินฉ่ายเวยก็ถามด้วยความสงสัยว่า “พ่อ พ่อคีย์ศูนย์ตกไปหนึ่งตัวหรือเปล่า? ห้าหมื่นมันน้อยไปจริง ฉันใช้สองวันก็หมดแล้ว”
หลินเจิ้นสงมองทุกคนอย่างเย็นชา รู้สึกหมดหนทาง คนเหล่านี้ ไม่ตระหนักว่าเงินนี้เป็นทุนเริ่มต้นที่ลี่จิงกรุ๊ปมอบให้พวกเขา ถ้าหากทำงานแล้วลี่จิงกรุ๊ปไม่พอใจผลงาน ความร่วมมือหลังจากนั้นก็จะไม่มีอีกต่อไป
เขากล่าวอย่างเย็นชาว่า “เงินนี้ลี่จิงกรุ๊ปมอบให้พวกเราสำหรับทำโครงการ มันไม่ใช่ผลกำไรที่แท้จริง ฉันแบ่งให้คุณคนละห้าหมื่น ก็ถือว่าดูแลพวกคุณมากแล้ว”
“แต่ว่าเงินห้าหมื่น ซื้ออะไรได้!”
“ฉันไม่สามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้!”
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครใส่ใจ แค่สนใจว่าตนเองสามารถได้เงินใส่กระเป๋าเท่าไหร่
เมื่อมองไปที่สมาชิกตระกูลหลิน หลินเจิ้นสงรู้สึกหมดพลังใจ “ตอนนี้มันเป็นเวลาที่เราควรพิจารณาว่าจะทำโครงการนี้ให้ดีได้อย่างไร? ไม่ใช่ว่าแต่ละคนจะแบ่งเงินได้เท่าไหร่!”
โจวเหม่ยหลิงชักสีหน้าทันที กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า “นี่มันเป็นงานของคุณ เกี่ยวอะไรกับพวกเรา?”
“ลี่จิงกรุ๊ปบอกอย่างชัดเจนแล้วว่า คุณเป็นตัวแทนรับผิดชอบเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น พวกเราทุกคน ถูกขึ้นบัญชีดำแล้ว ยังจะหวังให้พวกเราช่วยอะไรอีก?”
เวลานี้ คนที่รู้สึกไม่พอใจหลินเจิ้นสงก็มีมากขึ้นเรื่อย ๆ จนสุดท้ายหมดทั้งห้องประชุม
“ฮ่า ๆ ดูเหมือนว่าตระกูลหลินของพวกคุณจะมีความขัดแย้งกันเล็กน้อย……”
ขณะนี้ มีเสียงหัวเราะดังขึ้น จากนั้น มีกลุ่มคนบุกเข้ามาในห้องประชุมโดยไม่ได้รับอนุญาต
เมื่อเห็นว่ามีคนมา ทุกคนก็หยุดโต้เถียงกัน พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ชายหนุ่มด้วยสายตาที่เฝ้าระวัง
“ซ่งเทียนซาน คุณมาได้ยังไง?” โจวเหม่ยหยูนถามด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย
คนที่มาคือ ซ่งเทียนซาน เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “ผมคิดว่า พวกคุณควรจะเกรงใจผมสักนิดจะดีกว่า”
“ผมรู้ว่า ตระกูลหลินของพวกคุณเมื่อเห็นตระกูลซ่งของพวกเรา มันก็เหมือนหนูเห็นแมว อยากจะหลบซ่อน แต่พวกคุณวางใจได้ วันนี้ผมมาที่นี่ด้วยเรื่องส่วนตัว”
ซ่งเทียนซานกล่าวต่อไปว่า “พวกคุณมีปัญหา ผมช่วยแก้ไขปัญหาให้พวกคุณ”
หลินเจิ้นสงส่งเสียงฮื้อ และปฏิเสธอย่างเด็ดขาดว่า “เราไม่มีปัญหาใด ๆ เชิญคุณออกไปเดี๋ยวนี้”
“อ๋อ ใช่หรือ? ถ้าอย่างนั้นที่โต้เถียงกันเมื่อสักครู่มันคืออะไร?”
ซ่งเทียนซานนั่งลงอย่างช้า ๆ ยิ้มแล้วกล่าวว่า “ต้นตอของการทะเลาะวิวาทรายวันของครอบครัวที่มีอิทธิพลน้อยนิดเช่นตระกูลหลินของพวกคุณ มีแค่เรื่องเดียวเท่านั้นนั่นคือ เงิน”
ประโยคนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกเจ็บเล็กน้อย หลินฉ่ายเวยรู้สึกโกรธทันที “คุณอยากจะพูดอะไร? ”
“อย่าเพิ่งตื่นเต้น ผมบอกแล้วว่า ผมมาที่นี่เพื่อช่วยพวกคุณแก้ปัญหา”
ซ่งเทียนซานมองไปรอบ ๆ แล้วกล่าวว่า “ผมรู้ว่าทุกคนยกเว้นหลินเจิ้นสงถูกบริษัทลี่จิงกรุ๊ปขึ้นบัญชีดำ ตอนนี้พวกคุณ ไม่สามารถหางานที่ดีได้ และกำลังจะอดตาย”
“บริษัทหลงเถิงของผม บังเอิญไม่กลัวบริษัทลี่จิงกรุ๊ป ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อก่อนบริษัทหลงเถิงเป็นของตระกูลหลิน แม้แต่คุณป้าโจวเมื่อก่อนก็เป็นรองประธานของบริษัทหลงเถิง ตอนนี้ ผมยินดีที่จะให้โอกาสพวกคุณกลับมาบริษัทหลงเถิงอีกครั้ง”
“……”
ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ ห้องประชุมก็เงียบลง ทุกคนต่างก็มองหน้ากัน โดยไม่พูดอะไรสักคำ
มีเพียงหลินเจิ้นสงคนเดียวที่มีสีหน้าเคร่งขรึม แล้วกล่าวว่า “ซ่งเทียนซาน คุณจะมาเลื่อยขาเก้าอี้หรือ? ”
“พูดอย่างนั้นก็ได้”
ซ่งเทียนซานยักไหล่ กล่าวอย่างไม่แยแสว่า “นกดีต้องรู้จักเลือกกิ่งไม้เกาะ คนฉลาดต้องรู้จักเลือกนาย แทนที่จะเฝ้าโครงการที่ไม่เป็นธรรม แล้วก็ถูกลี่จิงกรุ๊ปเหยียดหยามและรังแกทุกทาง ต้องโต้เถียงกันทุกวันด้วยเรื่องเงินเล็กน้อย สู้กลับไปหลงเถิงไม่ดีกว่าหรือ ผมจะปฏิบัติดีกับพวกคุณแน่นอน”
นิ่งชั่วขณะ ซ่งเทียนซานก็ชูนิ้วออกมาห้านิ้วและกล่าวว่า “ทุกคนที่กลับไปหลงเถิง เงินเดือนไม่น้อยกว่าห้าหมื่น เช่นคุณป้าโจว กับฉ่ายเวยที่เป็นแกนกลางของบริษัทหลงเถิง หลังจากผ่านทดลองงาน ก็สามารถดำรงตำแหน่งระดับสูงเป็นหัวหน้าได้โดยตรง”
“เดือนล่ะห้า……..ห้าหมื่น?”
“หลังจากผ่านทดลองงาน ก็สามารถดำรงตำแหน่งระดับสูงเป็นหัวหน้า?”
“นี่……”
เห็นได้ว่า หลังจากซ่งเทียนซานพูดผลตอบแทนเสร็จ ทุกคนก็หวั่นไหว
เมื่อเห็นเช่นนี้ ซ่งเทียนซานก็กล่าวต่อไปว่า “ประตูได้เปิดออกเพื่อพวกคุณแล้ว จะไปหรือไม่ ก็แล้วแต่พวกคุณ ถ้าใครยินยอม ก็สามารถกลับไปที่บริษัทหลงเถิงพร้อมผมตอนนี้ได้เลย”
พูดจบ ไม่ให้เวลาคนตระกูลหลินคิดทบทวน ชวนไปโดยตรงทันที
สมาชิกทั้งหมดของตระกูลหลินนั่งนิ่งมึนงงอยู่ในห้องประชุม ยังไม่ได้สติกลับคืนมา
หลินเจิ้นสงรีบกล่าวว่า “ทุกคนอย่าไปฟังคำพูดของเขา เขาต้องวางแผนอะไรบางอย่างไว้แน่……….”
“เจิ้นสง เรากลับไปบริษัทหลงเถิงเถอะ”
ยังไม่ทันที่หลินเจิ้นสงจะพูดจบ หลินจ้องก็ขัดจังหวะคำพูดของเขาอย่างดูหมิ่นว่า “อยู่ที่นั่นได้เดือนล่ะห้าหมื่น อยู่กับคุณที่นี่ เสียเวลาพูดครึ่งค่อนวันได้แค่ห้าหมื่น มันเทียบกันได้หรือ?”
“พี่ใหญ่ คุณ………”
หลินเจิ้นสงมองภาพนี้อย่างมึนงง ไม่สามารถพูดอะไรได้สักประโยค
“ฉันก็อยากไปหลงเถิง เพราะยังไงเมื่อก่อนก็เป็นบริษัทของเรา ฉันยังมีความผูกพันกับมันอยู่”
สีหน้าโจวเหม่ยหลิงรู้สึกตื่นเต้น หลังจากเธอพูดกับหลินเจิ้นสงแล้ว ก็กล่าวต่อไปอีกว่า “โครงการห่วย ๆของลี่จิงกรุ๊ป คุณก็เก็บไว้ทำเองคนเดียวก็แล้วกัน!”
โจวซูหัวก็ลุกขึ้นและเดินออกไปพร้อมกัน
“พวกคุณ……”
เพียงสักครู่ คนของตระกูลหลินก็เดินออกไปกันหมด มีเพียงหลินฉ่ายเวยและโจวเหม่ยหยูนเท่านั้นที่ยังคงอยู่
หลินเจิ้นสงมองไปที่พวกเธอ พบว่าสีหน้าของพวกเธอดูซับซ้อน พร้อมที่จะไป
“ฉ่ายเวย เหม่ยหยูน พวกคุณก็………..”
“พ่อ หนูขอโทษ”
หลินฉ่ายเวยยืนขึ้น มองไปที่หลินเจิ้นสงแล้วกล่าวว่า “เงินไม่สามารถบันดาลทุกอย่างในโลกนี้ได้ แต่ถ้าไม่มีเงินก็ไม่สามารถอยู่ได้ พฤติกรรมของพวกคนลี่จิงกรุ๊ป ฉันสุดทนแล้ว ฉันจะไปบริษัทหลงเถิง!”
“แต่ว่า บริษัทหลงเถิงตอนนี้เป็นของตระกูลซ่ง เมื่อก่อนตระกูลซ่งทำกับพวกเรายังไง พวกคุณลืมไปแล้วหรือ?” หลินเจิ้นสงกล่าวด้วยความเจ็บปวด
“แล้วมันยังไงล่ะ?”
หลินฉ่ายเวยกล่าวอย่างโกรธแค้นว่า “มันเป็นเพราะคนไร้ประโยชน์อย่างถังเฉาที่ทำให้พวกเราเป็นแบบนี้ ถ้าจะโทษ ก็ต้องโทษเขา!”
“แม่ พวกเราไปกันเถอะ”
พูดจบ หลินฉ่ายเวยก็ดึงมือโจวเหม่ยหยูนแล้วเดินออกไป
ในห้องประชุมขนาดใหญ่ เหลือเพียงหลินเจิ้นสงนั่งมึนงงอยู่คนเดียว
เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ และดูเหมือนว่าเขาจะแก่ลงไปทันทีอีกสิบปี
