บทที่ 107 ทุกเรื่องคิดให้ดีว่าตัวเองคู่ควรไหม
หลินฉ่ายเวยกุมหน้าไว้ เหม่อมองใบหน้าที่เย็นชาของถังเฉา พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว
สถานการณ์ในขณะนี้ เกินความคาดหมายของเธออย่างสิ้นเชิง
คุณปู่ขอให้เธอประจบถังเฉา ปฏิกิริยาแรกของเธอ ก็คืออาศัยความโดดเด่นที่ติดตัวมานั่นก็คือ ความสวย
ความสวยของเธอเป็นที่เลื่องลือ บวกกับเธอคิดว่าถังเฉาเคยชอบเธอ เธอเพียงแค่ขยับนิ้วและทำตัวเหมือนออดอ้อน ถังเฉาก็จะหลงเธอ
ทำไม … กล้าตบตัวเอง?
สักพัก หลินฉ่ายเวยก็ค่อยๆได้สติกลับคืนมา มองถังเฉาด้วยสายตาอาฆาตแค้น “คุณ คุณกล้าตบฉัน?”
“โปรดให้เกียรติตัวเองด้วย”
ถังเฉามองเธออย่างเย็นชา หันตัวแล้วเดินจากไป
เพราะสายตานั้น ทำให้หลินฉ่ายเวยสั่นไปทั้งตัว เหงื่อไหลท่วมตัว
เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกขังไว้โดยเจตนาฆ่าที่ไม่สิ้นสุด แล้วถูกโยนทิ้งเข้าไปในหลุมดำอันเงียบสงัน
ใครจะรู้ การกระทำของหลินฉ่ายเวย จะส่งผลให้ถังเฉาโกรธ
ในใจเขามีเพียงหลินชิงเสว่คนเดียว ร่างกายของเขา จิตวิญญาณของเขา แม้แต่ทั้งหมดของเขา ล้วนเป็นของหลินชิงเสว่ —- เธอหลินฉ่ายเวย ยังมีสิทธิ์อะไรกล้ามาจูบตัวเอง?
นั่นเป็นการทำให้ตัวเองเป็นมลทิน และยิ่งเป็นการทรยศต่อหลินชิงเสว่!
บางทีแม้แต่หลินฉ่ายเวยก็ไม่รู้ว่า การกระทำนี้ ทำให้เธอพ้นจากการตายอย่างหวุดหวิด
แก้มของเธอยังคงปวดอยู่ หลินฉ่ายเวยจ้องไปที่ด้านหลังของถังเฉาด้วยความแค้น
ทันใดนั้น เธอก็กรีดร้อง
“ถังเฉา! คนหลายใจ หยุดนะ!”
ในเวลานี้ เป็นช่วงเวลาที่เลิกงาน พอเรียกอย่างนี้ ทันใดนั้นทำเอาคนรอบข้างสะดุ้งตกใจ ทุกคนพร้อมใจกันมองมา
“ฉันหนึ่งไม่เห็นแก่เงินคุณ สองไม่เห็นแก่บ้าน เพื่อคุณลูกก็แท้งไปแล้ว คุณกลับทิ้งฉัน ยังตีฉัน ทำไมถึงใจร้ายกับฉันขนาดนี้!” หลินฉ่ายเวยซักถามอย่างโมโห ดวงตาแดงก่ำ ดูภาพลักษณ์แล้วเหมือนถูกทำร้าย
พอคำพูดนี้ออกมา ทุกคนในเหตุการณ์ก็วุ่นวายไปหมด
“คนแบบนี้ไม่คู่ควรที่จะมีแฟน?”
“เลวเกินไปแล้วมั้ง?”
“ผู้ชายคนนี้ทำอย่างนี้กับเธอ เธอยังจะอยู่กับเขาทำไม?”
ความอาฆาตแว้บเข้ามาในสายตา ตัวเองอุตส่าห์ปล่อยเธอแล้ว เธอยังจงใจมาทำให้ชื่อเสียงของตัวเองเสื่อมเสีย
ดูจากสถานการณ์ หลินฉ่ายเวยก็ถือว่าแก้แค้นสำเร็จไปได้ครึ่งหนึ่ง หัวเราะอย่างเย็นชา “กล้าตบฉัน นี่ก็คือจุดจบของการทำร้ายฉัน”
สีหน้าของถังเฉาเย็นชา ค่อยๆหันตัวกลับมา และเดินไปหาหลินฉ่ายเวยทีละก้าว
สัมผัสได้ถึงได้ถึงกลิ่นอายในตัวเขา หลินฉ่ายเวยสะดุ้งตกใจ สีหน้าเปลี่ยน กำลังจะตวาด
แตะแตะแตะ —-
ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งมาจากด้านหลัง
เสียงฝีเท้าเร็วขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้าย เปลี่ยนเป็นวิ่งอย่างรวดเร็ว
เงาที่กระโดดสูง ก่อนถังเฉาหนึ่งก้าว พุ่งมาอยู่ต่อหน้าหลินฉ่ายเวย หนึ่งฝ่ามือตบไปที่หน้าเธออย่างแรง
เพี้ยะ —-
เสียงฝ่ามือที่ดังกึกก้อง กลบเสียงดังในที่เกิดเหตุทันทีและทุกคนต่างจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่วิ่งไปหาหลินฉ่ายเวย
“เคยเห็นคนหน้าด้าน แต่ไม่เคยเห็นคนหน้าด้านอย่างเธอขนาดนี้ กลางวันแสกๆ ต่อหน้าสาธารณะกล้ายั่วยวนผู้ชายที่แต่งงานแล้ว มีจุดประสงค์อะไร จิตใต้สำนึกถูกหมาคาบไปกินแล้วหรอ?”
“ ลูกก็ทำแท้ง? ถุย เธอนี่ใช้ชีวิตตกต่ำจริงๆ เคยคิดถึงลูกที่ตายไปแล้วของเธอไหม?”
ผู้หญิงสูงเพรียว ผมยาว และร่างกายของเธอเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่อ่อนเยาว์ของสาววัยยี่สิบแปด ในขณะนี้เธอกำลังจ้องหลินฉ่ายเวยด้วยความโกรธ วาทศิลป์ดี ด่าตรงจนหลินฉ่ายเวยมึนงง
“จ้าวหยูน? ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”
ถังเฉาก็ชะงัก มองไปที่หญิงสาวตัวสูงด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
“ แต่งงานแล้ว?”
ผู้คนที่อยู่รอบๆก็มีสีหน้าแปลกประหลาด และเป็นคำที่สำคัญที่สุด
หลินฉ่ายเวยได้สติ ถูกด่าจนหน้าแดงไปหมด ชี้ไปที่หลินจ้าวหยูนแล้วพูดว่า “คุณ…คุณเป็นใคร? กล้าด่าฉัน?”
หลินจ้าวหยูนหัวเราะอย่างเย็นชา “ด่าคุณแล้วจะทำไม ฉันยังกล้าตบคุณนะ!”
พูดจบ ก็ตบไปที่ใบหน้าของหลินฉ่ายเวยอีกครั้ง ขณะเดียวกันอีกมือหนึ่งก็จับผมเธอไว้แน่น ขณะเดียวกันก็ดึงเส้นผมหลุดมาหลายเส้น น้ำตาของหลินฉ่ายเวยไหลพรากออกมา
“ฉันให้คุณมาพัวพันกับพี่เขยของฉันหรอ ฉันให้เธอมาพัวพันพี่เขยของฉันหรอ —-”
“ ดูสิว่าฉันจะตีผู้หญิงสารเลวอย่างคุณไม่ตาย!”
การต่อทะเลาะวิวาทระหว่างผู้หญิง ไม่ใช่ตบหน้าก็ดึงผม แต่ถ้าอยากจะรับมือได้ดี กลับยากมาก อีกอย่างหลินจ้าวหยูนกลับเป็นฝ่ายได้เปรียบ ไปๆมาๆ หลินฉ่ายเวยก็กรีดร้องเสียงดัง
“คุณเป็นใคร คุณเป็นบ้าหรอ ฉันไม่รู้จักคุณ!”
“ฉันเป็นใคร?”
หลินจ้าวหยูนไม่ตบแล้ว มองหลินฉ่ายเวยตั้งแต่บนจรดล่าง พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันเป็นน้องเมียเขา เมื่อกี้ที่คุณพัวพันด้วย คือพี่เขยฉัน!”
ห๊ะ—-
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างพากันแสดงความคิดเห็นต่างๆนาๆ
หลินฉ่ายเวยก็มองไปที่ถังเฉาอย่างไม่น่าเชื่อ “คุณแต่งงานแล้ว?”
ถังเฉาพยักหน้าด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก
ทันใดนั้น สีหน้าของหลินฉ่ายเวยก็แดงซีดสลับกัน นึกถึงปฏิกิริยาก่อนหน้านี้ ก็สมเหตุสมผลอยู่
“อยากแย่งผู้ชายของพี่สาวฉัน ยังเร็วไปหลายร้อยปีนะ”
หลินจ้าวหยูนยิ้มหวาน ในปากก็บ่นพึมพำ “จากนี้ทุกเรื่องคิดให้ดีว่าตัวเองคู่ควรหรือไม่ รูปร่างน่าเกลียดไม่ใช่ความผิดของคุณ แต่ว่าออกมาก่อเรื่องสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น เป็นความผิดของคุณ”
“คุณ—-”
หลินฉ่ายเวยรู้สึกสำลักกับคำพูดนี้ เดิมเธออยากโต้แย้งสักประโยค แต่มองจากรูปลักษณ์ของหลินจ้าวหยูน ก็สูญเสียความมั่นใจไปอย่างสิ้นเชิง
แม้ว่าหลินฉ่ายเวยจะไม่ใช่สาวสวย แต่เมื่อเทียบกับพี่น้องหลิงชิงเสว่ เปรียบไม่ได้แม้แต่นิดเดียว อย่าว่าแต่หลินชิงเสว่เลย แม้แต่หลินจ้าวหยูน เธอก็เทียบไม่ได้
ทันใดนั้น เธอก็มองไปที่ถังเฉาด้วยสีหน้าเหม่อลอย เธอคิดไม่ถึงว่าถังเฉาจะแต่งงานแล้ว น้องเมียก็สวยขนาดนี้ ถ้างั้นภรรยาของเขา จะสวยขนาดไหนล่ะ?
ขำตัวเองยังอยากทำให้ถังเฉามาสยบตัวเอง
“ให้เวลาเธอสามวินาที หายไปจากสายตาฉันซะ”
หลินจ้าวหยูนมองไปที่หลินฉ่ายเวยแล้วพูดว่า “จากนี้คุณไม่ได้รับอนุญาตให้มาพัวพันกับพี่เขยของฉัน ไม่อย่างนั้น ฉันเจอหนึ่งครั้งก็ตบหนึ่งครั้ง!”
คำพูดเหล่านี้พูดอย่างตามอำเภอใจมาก แม้แต่ถังเฉา ก็ยังมองเธอหลายรอบ โดยไม่รู้จะทำยังไง
ทำไมพี่สาวที่เย็นชาและสง่างาม ราวกับราชินีแห่งภูเขาน้ำแข็ง แต่น้องสาวกลับกร้านโลก?
หลินฉ่ายเวยกุมหน้า กัดฟัน ลุกจากพื้นและเดินจากไปด้วยสถานการณ์ที่คับขัน
มองไปที่ด้านหลังของเธอ หลินจ้าวหยูนยังคงโกรธ ในปากก็บ่นพึมพำ “ผู้หญิงแบบนี้ ต่ำจริงๆ!”
“ พอแล้ว ผมก็ไม่ได้ไปกับเขาไม่ใช่หรอ?” ถังเฉาพูดขึ้นด้วยความปลอบใจใจ
“พี่จะไปกับเธอไหม?”
หลินจ้าวหยูนมองไปที่ถังเฉาและพูดว่า “ถ้าพี่ทำอย่างนี้จริงๆ ฉันคงสงสัยว่าสายตาของพี่เขยคงมีปัญหา —-”
ถังเฉามองหลินจ้าวหยูนอย่างจริงจัง “จ้าวหยูน พี่จะไม่มีทางทำผิดต่อพี่สาวเธอ พี่จะทำให้เขามีความสุข… ”
“ โอเคโอเค ฉันก็พูดไปอย่างนั้น ทำไมพี่ต้องจริงจังด้วย?” หลินจ้าวหยูนมองถังเฉาอย่างประหลาดใจ
“ใช่แล้ว ทำไมเธอถึงมาที่อาคารกั๋วจี้?”
นี่ถังเฉาถึงได้ถามสาเหตุที่ว่าทำไมหลินจ้าวหยูนถึงมาที่นี่ “มาหาพี่สาวเธอ?”
หลินจ้าวหยูนหัวเราะคิกๆ พูดว่า “ถือว่าใช่ แต่ที่สำคัญคือมาหาพี่”
“หาพี่? หาพี่ทำไม?”
หลินจ้าวหยูนไม่ได้พูดอะไร แต่หันกลับมา กวักมือเรียก
จากนั้น เด็กสาวที่น่ารักคนหนึ่งก็เดินมาหาหลินจ้าวหยูน อย่างเขินอาย
“ดูสิว่าใครมา?”
“เสี่ยวเซียว?” ถังเฉามองไปที่เด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างๆหลินจ้าวหยูนด้วยความประหลาดใจ
ไม่มีใครอื่น แต่เป็นลูกบุญธรรมของลุงเหลียง
“ พี่ถังเฉา” ซูเซี่ยตะโกนอย่างเขินอาย ไม่กล้ามองไปที่สายตาของถังเฉา
“ ตอนนี้เสี่ยวเซี่ยกลับไปเริ่มเรียนโรงเรียนแล้ว” หลินเจ้าหยูนที่ยืนอยู่ข้างๆพูดด้วยรอยยิ้ม
“จริงหรอ?”
บนใบหน้าของถังเฉาเผยใบหน้าที่มีความสุข “นั่นเป็นเรื่องที่ควรเฉลิมฉลองจริงๆ”
“เพราะอย่างนั้น พวกเราถึงได้มาหาพี่”
หลินจ้าวหยูนหัวเราะเฮอๆ “ถือโอกาสขออนุญาตจากพี่สาวฉัน ให้พวกเรายืมตัวพี่หนึ่งคืน”
