บทที่118 ทุกคนไปให้พ้น
ซ่งเทียนซานมองเห็นเหตุการณ์นี้ ตกใจจนหน้าถอดสี รีบดุด่า “ได้มันคนไร้ประโยชน์ ยังไม่รีบไสหัวไปให้พ้น เก้าอี้ตัวนี้คุณนั่งได้งั้นเหรอ?”
ถังเฉามองด้วยใบหน้าประหลาดใจ “คุณเป็นคนเชิญผมมา สร้างที่นั่งให้กับผมเป็นพิเศษไม่ใช่เหรอ?”
หัวเราะกันเซ็งแซ่—-
พูดคำพูดเช่นนี้ออกมา ทั่วทั้งงานต่างก็หัวเราะด้วยเสียงเย้ยหยัน
“สร้างที่นั่งให้กับคุณเป็นพิเศษ ฉันว่าคุณคงยังไม่ตื่นจากความฝันเสียมากกว่า?”
สีหน้าหลินฉ่ายเวยเกลียดชังแกมโมโห มองดูถังเฉาด้วยอารมณ์สมน้ำหน้า ขณะเดียวกันก็ควงแขนของเหวินเหวยเฉินอย่างสนิทสนม พูดเสียงโอ้อวดว่า “ที่นั่นเป็นที่ประธานซ่งทำขึ้นเป็นพิเศษให้กับเจ้าของอาคารกั๋วจี้ ซึ่งก็คือพี่เหวยเฉินแฟนหนุ่มของฉัน คุณคู่ควรนั่งเหรอ?”
เห็นหลินฉ่ายเวยกล้าประกาศต่อหน้าทุกคนว่าเขาเป็นเพื่อนชายของเธอ ใบหน้าเหวินเหวยเฉินต้องกระตุกอย่าง
รุนแรง แต่ว่าในเวลานี้เขายากที่จะพูดปฏิเสธออกไป ทำได้เพียงยิ้มเจื่อน ๆ ยอมรับแบบขอไปที
เห็นเหวินเหวยเฉินพยักหน้า ทุกคนในงานเลี้ยงต่างมองหลินฉ่ายเวยด้วยสายตาอิจฉา ยกย่อง รวมถึงซ่งเทียนซานด้วย มองหลินฉ่ายเวยด้วยสีหน้าประหลาดใจ
เขาเพียงต้องการให้หลินฉ่ายเวยไปดูแลเหวินเหวยเฉิน คิดไม่ถึงดูแลประเดี๋ยวเดียว กลับกลายเป็นเพื่อนชายไปแล้ว
สัมผัสได้ถึงสายตากระตือรือร้น และชมชอบของบรรดาประธานที่มาร่วมงาน อีกทั้งแววตาอิจฉาของบรรดาคู่ควงเหล่านั้น หลินฉ่ายเวยมีความปลาบปลื้มยิ่งนัก หันไปมองดูถังเฉาด้วยความสะใจ “ฉันขอเตือนคุณไว้ก่อน ทางที่ดีให้รีบลุกขึ้น ไม่งั้นเจ้าจะทำให้เก้าอี้ทองคำตัวนี้ต้องแปดเปื้อน”
ถังเฉามองหลินฉ่ายเวยด้วยสีหน้าขบขัน พูดว่า “ผมไม่นั่งตรงนี้ จะให้ไปนั่งที่ไหน?”
หลินฉ่ายเวยชี้ไปที่เก้าอี้ตรงหัวมุม ยิ้มเย็นชา “ตรงนั้นมีอยู่ตัวหนึ่งไม่ใช่เหรอ? คุณหยิบถ้วยข้าวไปหนึ่งใบ กับข้าวอีกหนึ่งจาน ไปกินทางโน้น”
คำนี้พูดออกมาทุกคนในงานต่างก็มองถังเฉาด้วยความสะใจ
คำพูดเช่นนี้ เหมือนกับถีบส่งถังเฉาให้กระเด็นออกไป เหมือนกับให้รางวัล มอบอาหารเป็นรางวัลให้กับถังเฉา
ฟางหย่าทนดูไม่ได้ มองหน้าหลินฉ่ายเวยด้วยสีหน้าโกรธเคือง “คุณจะดูถูกเหยียดหยามคนอย่างนี้ไม่ได้?”
“ดูถูกเหยียดหยามเหรอ?”
หลินฉ่ายเวยยิ้มเย็นชา ชำเลืองตาไปมองถังเฉา “คนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง ใฝ่ฝันที่จะเข้าในกลุ่มคนชั้นสูง ช่างน่าขันนัก ให้เขานั่งกินข้าวอยู่ที่นี่ แค่นี้ก็ไว้หน้าเขามากพอแล้ว”
ฟางหย่าไม่สนใจในคำพูด มองไปที่ซ่งเทียนซานกับเหวินเหวยเฉินสอบถามว่า “ประธานซ่ง คุณเหวิน พวกคุณก็มีท่าทีเช่นนี้หรือเปล่า?”
“แน่นอน”
ซ่งเทียนซานน้ำเสียงเรียบเฉย “คนที่ผมเชิญมาในคืนนี้ทุกคนต่างก็เป็นประธานบริษัทระดับร้อยล้านกันทุกคน มาเพื่อพูดคุยธุรกิจการค้า ปล่อยให้คนไร้ประโยชน์ตระกูลหลินอย่างเขาเข้ามายุ่มย่ามที่นี่ได้อย่างไร?”
“หากไม่อยากนั่งกินข้าวตรงหัวมุมนั้น นั่นก็ได้ รีบไสหัวออกไปจากที่นี่!”
เหวินเหวยเฉินใช้นิ้วชี้ไปที่เก้าอี้ทองคำ พูดขึ้นว่า “ที่ตรงนี้ผมสมควรนั่ง เขากลับแย่งไปนั่ง น่าขยะแขยง”
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าวมื้อนี้ไม่กินก็ช่างมันเถอะ!”
เพี่ย ฟางหย่าตบโต๊ะแล้วลุกขึ้น ดวงตางดงามเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ “บริษัทลี่จิงกรุ๊ปของพวกเรา ขอถอนตัวจากงานเลี้ยงคืนนี้!”
ได้ยินคำพูดเช่นนี้ ประธานที่มาร่วมงานไม่น้อยต่างก็โล่งใจ สามารถพูดได้ว่าบริษัทลี่จิงกรุ๊ป เป็นบริษัทระดับต้น ๆในอาคารกั๋วจี้ หากบริษัทลี่จิงกรุ๊ปถอนตัวจากการแข่งขันในโครงการของสำนักงานการก่อสร้าง ความเป็นไปได้ของพวกเขาเพิ่มมากขึ้นอีกไม่น้อย
คนอื่น ๆ ต่างก็ร้อนใจกับการถอนตัวของบริษัทลี่จิงกรุ๊ป ซุนเสว่กลับลุกลน รั้งตัวฟางหย่าไว้พูดขึ้นว่า “ช้าก่อน เธอไปแล้ว เรื่องที่ประธานหลินสั่งไว้จะเอาอย่างไร? โครงการของสำนักงานการก่อสร้างจะทำอย่างไร?”
ฟางหย่าสลัดมือของซุนเสว่ พูดขึ้นว่า “ถ้าหากต้องทำงานร่วมกับกลุ่มคนจำพวกนี้ งั้นโครงการของสำนักงานการก่อสร้าง ฉันยอมที่จะไม่ทำดีกว่า เชื่อว่าประธานหลินก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน”
ซุนเสว่ได้ยิน กำลังคิดจะเตือนอีกกี่ประโยค จู่ ๆ ในแววตาเกิดคิดอะไรขึ้นมาได้ หากการแข่งขันโครงการของสำนักงานการก่อสร้างล้มเหลว เป็นการล้มเหลวในมือของฟางหย่า ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ?
เพียงแค่เธอเติมเชื้อไฟไปในคำพูดไม่กี่ประโยค ไม่แน่ว่าตำแหน่งรองประธานของฟางหย่าต้องสั่นคลอนแน่ ๆ เรื่องน่ายินดีอย่างนี้ไม่ทำได้อย่างไร?
“คุณยืนกรานจะทำเช่นนี้ อย่าเสียใจภายหลังนะ!”
ซุนเสว่เหมือนเกรงว่าฟางหย่าเสียใจภายหลัง จึงใส่ความฟางหย่าเพิ่มอีกเสียหน่อย “พรุ่งนี้ฉันจะรายงานเรื่องนี้ให้กับประธานหลินตามความจริง เธอเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน ถอนตัวออกจากการแข่งขันโดยพลการ ทำให้ลี้จิงต้องสูญเสียโครงการใหญ่ไปโดยสูญเปล่า!”
“ซุนเสว่ นี่เธอ—-”
ฟางหย่าสีหน้าเปลี่ยน ทั้งประหลาดใจทั้งโมโห ขึ้นขี่บนหลังเสือลงมาได้ยาก
ถังเฉานั่งบนเก้าอี้ทองคำ หรี่ตาจ้องมองผู้หญิงทั้งสองคน
ฟางหย่าพูดเช่นนี้เพื่อช่วยเหลือเขา เขาจะปฏิบัติไม่ดีกับเธอได้อย่างไร?
สำหรับซุนเสว่คนนี้……
ไม่มีความจำเป็นต้องเก็บไว้
ตี๊ด—-
ในเวลานั้นเอง มีสองข้อความเข้ามาในโทรศัพท์มือถือ ซึ่งทั้งหมดเป็นข้อความที่หลัวปู้ส่งมา
“เถ้าแก่ใหญ่ ผมมาถึงคลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ยแล้ว”
“นอกจากนี้ ยังมากับอีกท่านหนึ่ง อีกเดี๋ยวจะพาเขาไปพบท่าน!”
มองดูข้อความ ถังเฉายิ้มขึ้นเล็กน้อย พูดกับฟางหย่าว่า “ประธานฟาง คุณวางใจได้ ผมจะไม่ไปไหน คุณก็ไม่ต้องไปไหน คนที่ต้องไป คือพวกเขา!”
หลินฉ่ายเวยได้ยินคำพูดประโยคนี้ อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ “ถังเฉา คุณยังหนุ่มยังแน่น ทำไมถึงเลอะเลือนเสียแล้วล่ะ?”
“คลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ย เป็นสถานที่ส่วนตัวของประธานซ่ง จะให้เขาออกไปได้อย่างไร?”
ซ่งเทียนซานยิ้มเยาะ “ผมเป็นเถ้าแก่คลับเฮาส์ปินเจียงฮุ่ย ผมเป็นคนตัดสินใจทั้งหมด”
ประธานบริษัทคนอื่นในงานต่างหัวเราะเยาะกันเซ็งแซ่
“เจ้าเด็กคนนี้ ไม่ดูสารรูปตนเอง เทพเซียนก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว”
“ประธานซ่ง คุณเหวิน อย่าไปสนใจเขาเลย พวกเรารีบเข้าเรื่องสำคัญในวันนี้กันเถอะ!”
ประธานบริษัทคนอื่นในงานบางส่วนทนรอไม่ไหว เร่งรัดให้ซ่งเทียนซาน ประกาศคนที่ได้โครงการของสำนักงานการก่อสร้าง
ซ่งเทียนซานแย้มยิ้ม หันไปพูดกับเหวินเหวยเฉิน “คุณเหวิน คุณก็อย่าปกปิดอมพะนำอยู่เลย โครงการบางอย่างที่อยู่ในมือของคุณ ตอนนี้คงยังไม่มีบริษัทได้ไปไม่ใช่เหรอ?” คุณดูเอา—-”
เหวินเหวยเฉินคิดว่าสิ่งที่ซ่งเทียนซานพูดนั้นคือโครงการเล็ก ๆ ที่อยู่ในมือของตระกูลเหวิน ยิ้มขึ้นทันที พูดขึ้นว่า “แน่นอนไม่มีปัญหา พี่เทียนซาน ผมกับคุณพบกับครั้งแรกเป็นเหมือนดั่งคนสนิท โครงการที่อยู่ในมือ จะให้บริษัทหลงเถิงของคุณเป็นคนทำทั้งหมด”
บริษัทต่าง ๆ ได้ยินคำพูดนี้ ต่างก็แสดงท่าทางผิดหวัง แต่ซ่งเทียนซานกลับมีท่าทีตื่นเต้นลิงโลด ลุกขึ้นจากที่นั่ง มองเหวินเหวยเฉินด้วยความตื่นเต้น “คุณเหวิน เป็นเรื่องจริงเหรอ?”
“ผมให้สัญญาด้วยตนเอง จะเป็นเรื่องเท็จได้อย่างไร?”
ซ่งเทียนซานหันหน้าไปมองหลินฉ่ายเวย ต้องเป็นหลินฉ่ายเวยที่ช่วยพูดอะไรไปแน่ ๆ เหวินเหวยเฉินจึงมอบโครงการให้กับหลงเถิงกรุ๊ปโดยไม่ลังเลเลยสักนิด
รีบยกแก้วไวน์ขึ้นมา “เชิญ คุณเหวิน ผมขอคารวะคุณหนึ่งแก้ว!”
“พี่เหวยเฉิน ฉันก็คารวะคุณหนึ่งแก้วเช่นกัน!”
หลินฉ่ายเวยยกแก้วไวน์ขึ้น ใบหน้าปีติยินดี ประธานซ่งเคยสัญญากับเธอแล้วว่า หากหลงเถิงได้โครงการของ
สำนักงานการก่อสร้าง จะแบ่งให้เธอนิดหน่อย!
เหวินเหวยเฉินมองซ่งเทียนซานกับหลินฉ่ายเวยด้วยความประหลาดใจ โครงการเล็ก ๆของตระกูลเหวินไม่กี่โครงการ เหตุใดพวกถึงตื่นเต้นมากมายเพียงนี้?
ดูไปแล้ว ความเจริญของเมืองหมิงจู ยังห่างไกลกับเมืองซูหางอยู่มาก
คิดถึงตรงนี้ แววตาเหวินเหวยเฉินแสดงท่าทีสบประมาท แต่ก็ยังชนแก้วกับซ่งเทียนซานและหลินฉ่ายเวย
จ้องมองเหวินเหวยเฉินมอบโครงการของสำนักงานการก่อสร้างให้กับบริษัทหลงเถิงทำต่อหน้าต่อตา สีหน้าฟางหย่าเดี๋ยวแดงก่ำเดี๋ยวซีดเผือด กัดริมฝีปาก อึดอัดใจ
“ฟางหย่า คุณต้องเสร็จแน่ ๆ ประธานหลินต้องจัดการเธอแน่นอน”
ซุนเสว่ยิ้มมุมปากด้วยสีหน้าสะใจ
ตึ่ง—-
ในขณะเดียวกัน ประตูใหญ่งานเลี้ยงเปิดออกมา หลัวปู้สับเท้าเดินเข้ามา
สายตาเย็นชากวาดมองดูทั่วงานเลี้ยง จากนั้นพูดเสียงดังว่า “เคลียร์พื้นที่ ทุกคนออกไปกันให้หมด!”
