บทที่ 135 นกสองหัว
เมื่อเห็นตัวอักษรนั้น สีหน้าของหลินเจิ้นสงเต็มไปด้วยความสับสน จู่ๆ เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกมา
เงียบอยู่นาน เขาจึงถอนหายใจออกมาเงียบๆ “แกพาฉันมาที่นี่ทำไม”
ถังเฉาไม่พูดอะไรและเดินเข้าไปข้างใน
สีหน้าของหลินเจิ้นสงเปลี่ยนไปมาก “เสี่ยวเฉา อย่าเข้าไป”
เขารู้ดีว่า ถึงเขาจะเป็นผู้ก่อตั้งหลงเถิงกรุ๊ป แต่กลับโดนตระกูลซ่งช่วงชิงไป แถมยังเกิดเรื่องใหญ่แบบนี้อีก หลงเถิงกรุ๊ปก็โดนขายให้คนอื่น เขาไม่มีสิทธิ์เขามาที่นี่
แต่ทว่าถังเฉาเข้าไปแล้ว
หลินเจิ้นสงลุกลี้ลุกลน เขาจำใจต้องเดินตามเข้าไป
ตึก ตึก ตึก
ขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าอันร้อนรนดังขึ้นมาในบริษัทคนประมาณห้าถึงสิบคนเดินออกมาจากทางเดินทั้งสองด้าน
เมื่อเห็นภาพนั้น หลินเจิ้นสงถึงกับตกตะลึง และถือว่าพวกเขาเป็นคนที่มาขับไล่
เขากำลังจะพาถังเฉาออกจากที่นี่ แต่ถังเฉากลับยิ้มและมองภาพตรงหน้า
คนประมาณห้าถึงสิบคนอยู่ในชุดสูทและยืนหลังตรง พวกเขายืนอยู่ตรงหน้าของถังเฉากับหลินเจิ้นสง จากนั้นจึงพูดออกมาเสียงดังว่า “สวัสดีครับประธานหลิน!”
หลินเจิ้นสงตกใจกับเสียงตะโกนอยู่นาน เขาหันไปมองถังเฉาด้วยความสงสัย “เสี่ยวเฉา นี่มันเรื่องอะไร”
ถังเฉายิ้มแล้วพูดว่า “พ่อ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หลงเถิงกรุ๊ปกลับมาเป็นชื่อของพ่ออีกครั้ง เรื่องในบริษัททั้งหมดถือเป็นการตัดสินใจของพ่อ”
“นี่…นี่มันเรื่องอะไรกัน”
หลินเจิ้นสงมองคนที่ยืนเป็นแถวอยู่ข้างหน้า เขาเบิกตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เขาคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในสองวันนี้ ความจริงของคดี 316 ถูกเปิดโปงออกมา หลงเถิงกรุ๊ปเกิดความวุ่นวาย บริษัทผลิตยาหงเทียนล้มละลาย หลงเถิงกรุ๊ปกลับมาเป็นชื่อของเขา ทันใดนั้นเขาจึงเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด สีหน้าของเขาตกตะลึงเป็นอย่างมาก
“เสี่ยวเฉา แกทำเรื่องทั้งหมดนี่เหรอ”
ถังเฉาพยักหน้าอย่างปกติ “ผมบอกแล้วว่าหลงเถิงกรุ๊ปจะกลับมาอีกครั้ง ผมพูดจริงทำจริง!”
ได้ยินดังนั้นหลินเจิ้นสงซาบซึ้งจนน้ำตาคลอเบ้า เขาจับมือของถังเฉาเอาไว้แน่น “ถังเฉา แกทำให้ฝันของพ่อเป็นจริงแล้ว…”
ถังเฉายิ้มบางๆ และตบไหล่ของพ่อเบาๆ
พ่อเป็นคนสร้างหลงเถิงกรุ๊ปมาด้วยมือของตัวเอง บริษัทเหมือนลูกของเขา เขาสูญเสียมันไปและได้มันคืนมาอีกครั้ง จะไม่ให้ซาบซึ้งได้อย่างไรกันล่ะ
แต่ไม่นานเขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างเย็นชา “เสี่ยวเฉา แกเป็นคนซื้อหลงเถิงกรุ๊ป ทำไมต้องให้เป็นชื่อพ่อด้วยล่ะ”
ถังเฉาส่ายหน้า “พ่อ หลงเถิงกรุ๊ปเป็นเลือดเนื้อของพ่อ ผมคืนให้พ่อ มันเป็นสิ่งที่สมควรแล้ว อีกอย่างผมเป็นแค่ทหาร จะไปรู้จักการบริหารบริษัทได้ยังไงกันล่ะครับ เพราะฉะนั้นหลงเถิงกรุ๊ปก็ต้องให้พ่อเป็นผู้ดูแล”
“นอกจากนี้การตัดสินใจเรื่องสัญญาในบริษัทโอ้ซินกับบริษัทลี่จิงกรุ๊ป รวมไปถึงเงินทั้งหมดก็ให้พ่อเป็นคนตัดสินใจ”
หลินเจิ้นสงฝืนยิ้มออกมา “นี่แกกะว่าจะชี้นิ้วสั่งแล้วไม่ลงมือทำอย่างนั้นเหรอ”
ถังเฉาชี้ไปที่คนพวกนั้นแล้วพูดว่า “คนพวกนี้คือลูกน้องเก่าของพ่อเมื่อสามปีก่อน ตอนที่หลงเถิงกรุ๊ปโดนตระกูลซ่งซื้อไป พวกเขาเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก”
หลินเจิ้นสงกวาดตามองคนพนักงานเหล่านั้น พวกเขายืนตัวตรงและมองเขาด้วยแววตาที่แดงก่ำ
เขาสูดหายใจลึก หลินเจิ้นสงพูดช้าๆ ว่า “ในเมื่อได้หลงเถิงกรุ๊ปกลับคืนมาแล้ว งั้นฉันจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง ฉันจะพาหลงเถิงกรุ๊ปเดินไปสู่ความรุ่งโรจน์อีกครั้ง!”
ถังเฉาพยักหน้าอย่างพอใจ เขายื่นรายชื่อฉบับหนึ่งให้หลินเจิ้นสง “พ่อ รายชื่อทั้งหมดนี้เป็นคนที่ใกล้ชิดกับซ่งเทียนซาน จะไล่ออกหรือลดตำแหน่งก็แล้วแต่พ่อ”
แววตาของหลินเจิ้นสงฉายแววเย็นชา และพูดว่า “คนใกล้ชิดของซ่งเทียนซาน จะเก็บไว้ได้ยังไงล่ะ”
“แต่ตอนนี้ หลงเถิงกรุ๊ปอยู่ในช่วงวุ่นวาย ไม่สมควรปลดพนักงานกะทันหัน…”
หลินเจิ้นสงขมวดคิ้วขึ้นมาทันที
ถังเฉาหัวเราะออกมาอย่างเสียงดัง “เรื่องนี้ไม่ต้องกังวลหรอก พนักงานฝีมือดีที่จูหาวพาออกไป อีกไม่กี่วันพวกเขาก็จะกลับมาทำงานที่นี่”
เรื่องวุ่นวายในหลงเถิงกรุ๊ป จริงๆ แล้วเขาตั้งใจทำให้เป็นเช่นนี้ เพราะต้องการให้ซ่งเทียนซานออกจากหลงเถิงกรุ๊ปเท่านั้น
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไล่ออกให้หมด”
เมื่อได้ยินถังเฉาพูดเช่นนั้น หลินเจิ้นสงก็ไม่ลังเลอีกต่อไป เขามองดูรายชื่ออย่างละเอียด ทันใดนั้นสายตาของเขาก็หยุดลงที่ชื่อหนึ่ง
“นกสองหัวที่ยอมแลกเกียรติเพื่อเงินทอง คิดไม่ถึงว่ายังอยู่ที่นี่”
ถังเฉามองเลขา เลขาคนนั้นเข้าใจทันที เขาเรียกซุนชิงเข้ามาในห้องประธาน
ก่อนที่เข้ามาในห้อง ซุนชิงยังมีสีหน้าตื่นเต้น เพราะยังไม่มีใครรู้ว่าประธานคนใหม่เป็นใคร การที่ต้องการเจอเขาในตอนนี้ จะหมายถึงเรื่องการเลื่อนตำแหน่งหรือเปล่า
แต่ทว่าเมื่อเข้ามาในห้อง ซุนชิงเห็นหลินเจิ้นสงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ประธาน ส่วนถังเฉานั่งอยู่บนโซฟา ซุนชิงอึ้งไป สีหน้าของเขาซีดเผือดอย่างรวดเร็ว เขาพูดโพล่งออกมาว่า
“หลินเจิ้นสง ถังเฉา พวกนายมาทำอะไรที่นี่”
เมื่อพูดจบ เขาก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา
เมื่อกี้เลขามาบอกเขาว่าประธานคนใหม่ต้องการพบ ในห้องนี้มีแต่หลินเจิ้นสงกับถังเฉาสองคน ประธานคนใหม่เป็นใครคงจะไม่ต้องบอก!
คิดถึงเรื่องทั้งหมดที่เขาทำก่อนหน้านี้ ซุนชิงกลัวจนอกสั่นขวัญแขวน หน้าซีดเผือด
“ประ..ประธานหลิน”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ และเอาแต่ก้มหน้า
“ฉันมาทำอะไรที่นี่ อย่าบอกนะว่านายเดาไม่ออก”
คนที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ประธานอย่างหลินเจิ้นสงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาหรี่ตาลงและมองซุนชิงด้วยสายตาเย็นยะเยือก
ซุนชิงสั่นไปทั้งตัว ความกลัวเพิ่มขึ้นไปอีก
เมื่อเขาเห็นหลินเจิ้นสงที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ประธาน เขาก็รู้ถึงจุดจบของตัวเองแล้ว
ตุ้บ!
เขาคุกเข่าลงตรงหน้าหลินเจิ้นสง และเอาหัวโขกพื้น
“ประธานหลิน ให้อภัยผมเถอะ ผมรู้ว่าเมื่อก่อนผมทำเรื่องไม่ดีเอาไว้มากมาย แต่คุณได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ”
แววตาของหลินเจิ้นสงดุดัน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย็นชา
“ซุนชิง ฉันใจดีเลื่อนตำแหน่งให้นาย แต่นายกลับเห็นแก่เงิน เอาความลับของบริษัทไปบอกคนนอก นายรู้ไหมว่าเพราะนาย ตระกูลหลินถึงต้องตกต่ำไปถึงจุดไหน!”
เพียะ
ซุนชิงตกใจจนตัวสั่น เขาตบหน้าตัวเองอย่างแรง ตบพลางพูดอ้อนวอน
“ประธานหลิน ผมเชื่อในคำลวงของซ่งเทียนซานเลยทำแบบนั้น ผมต้องเลี้ยงดูพ่อแม่ ผมจะทิ้งงานนี้ไม่ได้!”
“หึ นกสองหัว มีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่สอง คนที่เลี้ยงไม่เชื่องอย่างนาย เลี้ยงไว้จะมีประโยชน์อะไร!”
หลินเจิ้นสงมองซุนชิงอย่างโมโห จากนั้นก็แผดเสียงออกมา ความโกรธของเขาทำให้ซุนชิงตัวสั่นงันงก
ถังเฉาไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนจบ และมองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยสายตาเย็นชา
ภายใต้สายตาเย็นชาของทั้งสองคน ซุนชิงพังทลาย เขาโดนโซซัดโซเซออกจากห้องไป
จากนั้นหลินเจิ้นสงก็ไล่คนใกล้ชิดของซ่งเทียนซานออกทั้งหมด อย่างไม่มีความลังเล
ตอนนี้พ่อผู่ที่พาบริษัทหลงเถิงกรุ๊ปเดินไปในทางที่ถูกต้องกลับมาแล้ว!
“ใกล้จะถึงงานรับตำแหน่งประธานแล้วค่ะ”
ขณะนั้นเอง เลขาเดินเข้ามาและแจ้งว่า “ผู้ถือหุ้นของบริษัททั้งรายเล็กรายใหญ่ ก็มาถึงเกือบหมดแล้วค่ะ”
หลินเจิ้นสงพยักหน้า “โอเค เดี๋ยวฉันไป”
ถังเฉากับหลินเจิ้นสงยืนขึ้นและเดินไปที่ห้องประชุม
ติ๊งงงง
ประตูลิฟต์เปิดออก หลินฉ่ายเวย โจวเหม่ยหยูน โจวเหม่ยหลิงและคนอื่นๆ ต่างพากันมองถังเฉากับหลินเจิ้นสงด้วยความตกตะลึง
