บทที่ 168 การมาเยือนของตระกูลเย่
ทั้งงานเลี้ยงเงียบสงบ ทุกคนในงานใจเต้นแรง
ตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ถึงวินาที ช่วงสายฟ้าแลบ ลิ้นของคุณชายก็ถูกตัดขาดแล้ว
คนด้านหลังนอนอยู่บนพื้น ด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว อ้าปากค้าง แต่เขาก็ยังไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ
โจวฉวนกั๋ว โจวเหม่ยหยูน หลินเจิ้นสงและคนอื่นๆต่างก็ตกใจจนช็อกไปแล้ว
เฟิ่งหวงต่อหน้าพวกเขาเคยลงมือเพียงครั้งเดียว นั่นก็คือที่ทำกับบอดี้การ์ดของซ่งหมิงเวยครั้งนั้น เทียบกับวิธีการของวันนี้ ถือว่าอ่อนโยนมากแล้ว
เจิ้งหลินก็ตกตะลึง แต่ไม่นานความโกรธปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “คุณกล้ามากนะ งานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่ผมกำลังจะเริ่มแล้ว คุณยังกล้าที่จะให้บอดี้การ์ดของคุณทำร้ายคนบาดเจ็บ”
“จากปากของพวกคุณไม่สามารถหาข้อมูลที่เป็นประโยชน์ได้ ได้แต่พ่นอุจจาระเต็มไปหมด พวกคุณไม่คู่ควรที่จะมีเสียง”
มีเสียงที่ไม่แยแสแว่วมา ตั้งแต่ต้นจนจบ สีหน้าถังเฉาไม่เปลี่ยนสักนิด
“คนต่อไป”
ฉับ!
ทันทีที่สิ้นเสียงพูด ร่างเฟิ่งหวงหายไปจากจุดเดิมอีกครั้ง ปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าคุณชายอีกคน
วิธีนี้เหมือนกับคนก่อนหน้านี้ไม่มีผิด ฝ่ามือล้วงเข้าไปในปากของเขา และลิ้นของเขาก็ถูกฉีกออกทันที
ฉะนั้นคุณชายคนนั้นก็เหมือนกับคนแรกไม่ผิด อ้าปากพะงาบๆ แต่กลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ
พวกเขาเจ็บปวดมาก แม้แต่ร้องก็ร้องไม่ออก เป็นความทรมานจริงๆ
ทุกครั้งที่เฟิงหวงหายตัว ก็จะมีคุณชายสูญเสียเสียงไปอีกคน สุดท้าย ทั้งโต๊ะก็เหลือแค่เจิ้งหลินเพียงคนเดียว
นัยน์ตาที่เย็นชาของถังเฉามองไปอย่างเยือกเย็น ทันใดนั้นเฟิ่งหวงก็ปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเจิ้งหลิน บีบคอเขาและยกเขาขึ้น
มืออีกข้างที่หยุดอยู่ที่ปากของเขาแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “จะพูดไม่พูด?”
เจิ้งหลินตกใจมากจ้องมองนัยน์ตาที่แดงก่ำของเฟิ่งหวง รีบพูดว่า “ผมพูด! ผมพูด!”
“คือตระกูลต่ง! ผมได้ยินมาจากปากของต่งอี้สิงแห่งตระกูลต่ง!”
“ ตระกูลต่ง ต่งอี้สิง … ”
ถังเฉาหรี่ตาเล็กน้อย และรังศีอันตรายก็แผ่กระจายไปทั่ว
เจิ้งหลินพูดต่อ “ต่งอี้สิง คนที่หนุ่มที่สุดของตระกูลต่ง มีชื่อเล่นเซียนต๋า ตระกูลเจิ้งของเรายอมจำนนต่อตระกูลต่ง ข่าวนี้ ผมได้ยินมาจากต่งอี้สิง รู้เพียงแค่นี้!”
สายตาของถังเฉาเย็นชาและเขาเตะไปที่คางของเจิ้งหลินอย่างแรง “ไสหัวไป!”
เตะครั้งนี้ เตะตรงไปที่กรามของเจิ้งหลิน ฟันที่บนเหงือกก็หลุดไปหลายซี่ เลือดไหลเป็นทาง แต่เทียกับคุณชายคนอื่นๆที่ลิ้นขาด ถือว่าเป็นความเมตตากรุณามาก
เจิ้งหลินกุมปาก มองไปที่ถังเฉาอย่างหวาดกลัวและรีบเดินเข้าไปในบ้านตระกูลเจิ้ง
มีภาพประกอบเมื่อสักครู่ ก็ไม่มีใครกล้ามาแหย่ตระกูลโจวอีก แต่ว่า บรรยากาศในตอนนี้ไม่ผ่อนคลายและร่าเริงเหมือนก่อนหน้านี้ ดูจริงจังไม่น้อย
คนในตระกูลโจวลืมเรื่องเมื่อห้าปีก่อน ที่เจิ้งหลินพูดจนหมดสิ้น เพราะในศีรษะตอนนี้เต็มไปด้วยเรื่องเดียวคือ ถังเฉาตีคุณชายของตระกูลเจิ้ง
ไม่เพียงแต่คุณชายตระกูลเจิ้ง ยังมีคุณชายตระกูลอันดับต้นสามสี่คนที่ไม่ด้อยไปกว่าตระกูลเจิ้ง
สำหรับตระกูลโจว นี่คือหายนะชัดๆ!
แต่ถังเฉายังคงสงบนิ่ง ราวกับว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย
โจวเหม่ยหยูนมองจนดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ และเสียใจที่พาเขามานี่เพื่ออะไร?
“ คุณ … คุณไอ้คนเฮงซวย … ”
เธอโกรธจนพูดอะไรไม่ออก สักพักใหญ่ถึงจะได้สติกลับมา ชี้ไปที่ถังเฉาแล้วด่าว่า “ในแต่ละวันนี้ เรื่องสำคัญไม่ทำ วันๆมีแต่เรื่องให้ฉัน คุณรู้ไหมว่าอะไรคือพ่อคุณทูนหัว? ตัวเองหาที่ตาย อย่ามาลากตระกูลโจวเราไปเอี่ยว! ”
ถังเฉาเหล่มองโจวเหม่ยหยูน แล้วพูดนิ่งๆ “ข่าวการเสียชีวิตของเจิ้งฮ่าว ช้าเร็วก็ต้องรู้ถึงหูตระกูลเจิ้ง เรื่องนี้มาถึงขั้นที่ไม่ตายไม่เลิกลาอยู่แล้ว เพิ่มเจิ้งหลินมาอีกคน ผลลัพธ์ต่างกันยังไง?”
“คุณ—-คุณ —-”
ดวงตาที่เย็นชาของถังเฉา ทำให้โจวเหม่ยหยูนเกือบตกจากม้านั่ง สีหน้าซีดเผือดแดงจ้ำ
“ คนเลว ตระกูลโจวจบแล้วจริงๆ … ”
โจวฉวนกั๋วทั้งตกใจทั้งโกรธ ชาไปทั้งศีรษะ
ถ้าหากพูดว่าก่อนหน้านี้เจิ้งฮ่าวตายไปคนเดียว ตระกูลเจิ้งไม่แตกหักละก็ งั้นตอนนี้ เจิ้งฮ่าวแก้แค้นตระกูลโจว ก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว
แม้ว่าช่วงนี้ตระกูลโจวได้รับการลงทุนจากตระกูลเหวิน แต่ก็ยังคงเทียบกับตระกูลเจิ้งไม่ได้ กระทั้ง ถ้าหากให้ตระกูลเหวินรู้เรื่องนี้ กลัวว่าไม่แน่จะมีส่วนเกี่ยวข้องและถอนสัญญาการแต่งงานกับหลินฉ่ายเวย
เมื่อคิดอย่างนี้ ทุกคนในตระกูลโจวต่างก็หน้าซีด
ในขณะนี้ ประตูบ้านของตระกูลเจิ้งค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ และเพลงวันเกิดที่ไพเราะก็ดังขึ้น ซึ่งถือเป็นการประกาศว่างานวันเกิดครบรอบเจ็ดสิบปีของนายท่านเจิ้งเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว
ผู้อาวุโสสวมชุดถสีแดงตัวใหญ่เดินออกมา
อย่างช้าๆ นั่นก็คือผู้นำตระกูลเจิ้ง เจิ้งเทียนเฉิง
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้ว่าในงานเลี้ยงวันเกิดเกิดเรื่องอะไรขึ้น มองผู้คนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มราศีจับและพูดเสียงดังว่า “ขอบคุณทุกคนที่สละเวลาของตัวเอง มาเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิด รู้สึกซาบซึ้งจนหาที่สุดไม่ได้! ”
ด้านล่างมีเสียงปรบมือดังกึกก้อง ต่อมา ก็ถึงช่วงเวลามอบของขวัญ
ในตอนนี้ เจิ้งหลินหวีผมจัดทรงเดินออกมา ตอนที่เดินผ่านโต๊ะตระกูลโจว ดวงตาของเขาก็ปรากฏเจตนาฆ่าที่รุนแรงออกมาแวบหนึ่ง
แต่ว่า เขายังไม่ออกฤทธิ์ ในสายตาตอนนี้มีแต่งานวันเกิดครบรอบเจ็ดสิบปีของนายท่ายเจิ้ง ไม่ว่าเรื่องอะไร ก็ไม่แสดงออกมา
“คุณปู่ นี่เป็นของราคาคุ้มค่าที่ผมวานให้เพื่อนเชิญนักศิลปินวาด The Pine Greeting Guests”
เจิ้งหลินชูวาดภาพทิวทัศน์รูปกระรอกที่สง่างามและพูดว่า “ผมขอให้คุณปู่มีโชคลาภวาสนามากๆ อายุยืนยาว!”
เจิ้งเทียนเฉิงรับภาพทิวทัศน์มา สังเกตมันอย่างละเอียด แล้วก็หัวเราะ “ฮ่าฮ่า ดี ภูเขาก็มีกลิ่นไอของภูเขา บนเมฆก็มีความยืดหยุ่น ภูเขาสูง เมฆสวย เป็นภาพวาดดีชั้นเลิศ ปู่ชอบมาก”
ทุกคนรู้ว่า นายท่านเจิ้งชอบสิ่งล้ำค่าทั้งสี่ในห้องหนังสือ และของขวัญชิ้นนี้ของเจิ้งหลิน ได้ส่งถึงใจของนายท่านเจิ้งจริงๆ
ต่อมา คนจากตระกูลใหญ่ๆ ทั้งหมดในเมืองต่างก็มอบของขวัญวันเกิด ของขวัญทุกชิ้นมีค่าคู่บ้านคู่เมือง แต่ว่า ล้วนถูกนายท่านเจิ้งวางไว้ข้างๆอย่างเฉยเมย
“ขอบคุณสำหรับของขวัญ งานเลี้ยงวันเกิดวันนี้ ผมหวังว่าทุกคนจะถือว่าตระกูลเจิ้งเป็นบ้านของตัวเอง กินดี ดื่มกดี สนุกให้เต็มที่”
ผู้คนจากตระกูลใหญ่ทั้งหมดต่างก็มาชนแก้วแสดงความเคารพ นายท่านเจิ้งก็ไม่ปฏิเสธ ดื่มรวดเดียวหมดแก้ว
ชนแก้วทีละโต๊ะ อีกเดี๋ยวก็ถึงตาตระกูลโจวแล้ว
ในใจของตระกูลโจวทุกคน ตกใจจนอกสั่นขวัญแขวน
“ ตระกูลเย่มา!”
ในขณะนี้ มีเสียงตะโกนมาจากด้านนอกประตู
ชายหนุ่มที่หล่อเหลาเดินเข้าไปในบ้านของตระกูลเจิ้ง นั่นก็คือเย่เทียนหลง
แต่สายตาของถังเฉากลับไม่ได้อยู่ที่เย่เทียนหลง แต่เป็นหญิงสาวที่อยู่ข้างๆเย่เทียนหลง
เธอมีผมหยักศกผมลอนที่สื่อถึงความเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ ดวงตาพีชคู่หนึ่งดูเหมือนมีแสงส่องประกายออกมา ผู้ชายทุกคนที่เธอถูกเธอมองผ่านไม่มีคนไหนที่ไม่เหมือนปีศาจ อดไม่ได้ที่จะมองมาทางของเธอ
กระโปรงสีแดงตัวใหญ่ยาวถึงข้อเท้า แต่ร่องกระโปรงสูงมาก เผยให้เห็นต้นขาสีขาวนวลสองข้าง ทุกๆรอยยิ้ม เต็มไปด้วยกลิ่นไอของสุนัขจิ้งจอก
“คือเธอ?!”
ถังเฉาหรี่ตามอง หลินฉ่ายเวยที่อยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา เบิกตากว้าง
