บทที่177 ออกเดตครั้งแรก
ตั้งแต่เริ่มรู้จักหลินชิงเสว่จนถึงตอนนี้ ถังเฉารู้สึกว่าเธอมีเสื้อผ้าเพียงสองชุดมาตลอด
ชุดหนึ่งคือชุดสูทที่เธอใช้ใส่ไปทำงาน สวยเฉียบ เต็มไปด้วยออร่าชุดที่สองเป็นชุดนอนที่เรียบร้อยสำหรับใส่อยู่บ้าน นอกจากนั้น ถังเฉาไม่เคยเห็นหลินชิงเสว่ใส่เสื้อผ้าชุดที่สามเลย
เธอทุ่มเทเวลาแรงกายแรงใจทั้งหมดให้กับการทำงาน แล้วจะมีเวลาแต่งหน้าแต่งตัวได้อย่างไร—-แน่นอนว่า รูปร่างหน้าตาของหลินชิงเสว่ไม่ว่าสวมใส่เสื้อผ้าอะไร ก็ดูสวยงามทั้งนั้น
ตอนนี้ หลินชิงเสว่ตกใจมองดูเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่ ที่ทำให้ถังเฉามีสายตาตกตะลึงในความสวยงามได้ถึงขนาดนี้
ผมยาวดำขลับรวบมัดด้วยยางรัดผมแบบเรียบง่ายสองเส้น สางผมเป็นแบบหางม้ายกสูงสะบัดพลิ้วไหวซ้ายขวา แม้ว่ามีผ้าผูกผมสีเขียวอ่อนชิ้นเล็กๆ แต่ก็เพิ่มความซุกซนในที
สีสันของเสื้อผ้า ก็ยังแทนความเป็นตัวตนของหลินชิงเสว่—-สีดำเคร่งขรึม
กระโปรงผ้าโปร่งยาวถึงเข่าสีดำ มีเสน่ห์งดงามน่าค้นหา ในความสวยงามนั้นยังแฝงด้วยความเคร่งขรึม
นอกจากนี้แล้ว รองเท้าส้นสูงห้าเซนติเมตรขัดเงา ทำให้เดิมที่เธอสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสองเซนติเมตร สูงขึ้นไปกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร
บนใบหน้ายังแต่งหน้าอ่อน ๆ งดงาม มองดูแล้วเหมือนดั่งหญิงสาวชนชั้นสูง
ผ่านไปราวห้านาที แต่หลังจากออกมา หลินชิงเสว่เหมือนกับหญิงสาวชนชั้นสูงเลอค่าที่แอบออกไปเดินเล่น พอที่จะเห็นรสนิยมการแต่งตัวของเธอ
อย่าพูดถึงถังเฉาเลย ขนาดเป็นหลินจ้าวหยูนยังหยุดมองอย่างพักหนึ่ง ไม่นานดึงสติกลับมา อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความตื่นเต้น: “พี่สาว คุณสวยเกินไปหรือเปล่า?”
หลินชิงเสว่ไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ คำชมแบบนี้ เธอฟังแล้วรู้สึกด้านชา
ดวงตางดงามมองถังเฉาที่เพ่งตื่นนอนและยังสวมชุดนอนพูดว่า: “คุณจะใส่ชุดนี้ออกไปข้างนอกเหรอ?”
ถังเฉาก้มมองสภาพตัวเองในชุดนอนใส่อยู่บ้าน แล้วมองไปที่หลินชิงเสว่ที่สวยงามสดใส จึงรีบเดินกลับเข้าไปในห้อง
เพียงครู่หนึ่ง ก็สวมใสเสื้อสูทเดินออกมา ยังใช้เจลตกแต่งทรงผม ใบหน้าแย้มยิ้มเล็กน้อย
ความจริงแล้ว หลังจากเห็นหลินชิงเสว่แต่งตัวแล้ว เขาก็ยังถูกหลินจ้าวหยูนชักชวนอีก
สองคนอยู่ด้วยกัน เป็นเรื่องเหนือความคาดหมายที่งดงามยิ่งนัก การแต่งงานที่รีบเร่ง เดิมทีแม้แต่การออกเดตครั้งแรกพวกเขายังไม่เกิดขึ้นเลย
เนื่องจากเป็นครั้งแรก จะไม่ให้ความสำคัญได้อย่างไร?
หลินจ้าวหยูนอุ้มถังเสี่ยวลี้: “เสี่ยวลี้ คุณน้าจะพาไปเที่ยวสวนสนุกดีมั้ย?”
“ดีจัง! หนูอยากไปเล่นม้าหมุน!”
ได้ยินคำว่าสวนสนุกสามคำนี้ ใบหน้าของถังเสี่ยวลี้ตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันที
“แต่ว่า วันนี้คุณพ่อคุณแม่ต่างก็ยุ่งมาก น้าเล็กจะไปเล่นกับเธอเองดีมั้ย?”
คำพูดประโยคนี้ ทำให้ถังเสี่ยวลี้ตื่นตัวขึ้นทันที อาศัยขาน้อย ๆ วิ่งไปหาถังเฉา กอดขาถังเฉาพูดว่า: “หนูไม่เอา หนูจะให้คุณพ่อเล่นกับหนู!”
หลินจ้าวหยูนกัดฟันโมโหขึ้นทันที เด็กน้อยคนนี้ช่างใจร้าย แม้แต่น้าเล็กคนนี้ก็ไม่สนิทด้วย
จากนั้น พูดทั้งน้ำตาคลอ ด้วยท่าที่เศร้าสร้อย: “ที่แท้เสี่ยวลี้ไม่ชอบน้าเล็ก น้าเล็กเข้าใจแล้ว……”
ถังเสี่ยวลี้ก็เริ่มใจอ่อน แต่ก็มองถังเฉาอย่างลังเล และหลินชิงเสว่เองในเวลานี้ก็ยากที่จะตัดสินใจ
หลินจ้าวหยูนฉวยโอกาสพูดว่า: “เสี่ยวลี้ สวนสนุกไม่เพียงจะมีมิกกี้เมาส์ ยังมีโดนัลด์ดั๊กยังมีของกินอร่อย ๆ มากมายด้วยนะ”
ทันทีที่ถังเสี่ยวลี้ถูกชักชวน พูดอย่างใจร้อนว่า: “งั้นน้าเล็กจะซื้อให้หนูใช่มั้ย?”
“แน่นอนสิ หนูอยากกินเท่าไร น้าเล็กก็จะซื้อให้ทั้งหมดเลย”
หลินจ้าวหยูนในเวลานี้ เหมือนคนที่กำลังหลอกลักพาตัวเด็ก
“นั้นก็ได้……”
ถังเสี่ยวลี้เองก็รู้สึกว่าตนเองก็ไม่น่ารักเท่าไหร่นัก เหมือนกับว่าระหว่างคุณพ่อคุณแม่และขนมแล้ว เหมือนกับเธอจะเลือกขนม
“เสี่ยวลี้เป็นเด็กดี!”
หลินจ้าวหยูนอุ้มถังเสี่ยวลี้ออกไปข้างนอก ขณะที่ทั้งสองเดินกระทบไหล่ผ่านไป ยังแสดงสีหน้าและพูดกำกวมอีกว่า: “ร่าเริงเข้าไว้ (มีความหมายให้กำลังใจ)”
ในตอนนั้นในบ้านเหลือเพียงถังเฉาและหลินชิงเสว่เพียงสองคน
“พวกเราไปกันเถอะ”
ถังเฉายิ้มเล็กน้อย จับมือหลินชิงเสว่เดินออกไปเช่นกัน
นี่เป็นครั้งแรกที่ถังเฉาจับมือเธอ หลินชิงเสว่มีสีหน้าแดงขึ้นมาทันที ท่าทีเขินอายเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้ถังเฉาจับมือไว้
พบว่าหลินชิงเสว่ไม่ต่อต้าน ภายในใจของถังเฉามีความตื่นเต้น ยังคงเป็นหลินชิงเสว่ที่เป็นคนขับรถ ถังเฉานั่งที่นั่งข้างคนขับ ขับเขาไปในตัวเมืองที่เป็นย่านการค้า
จอดรถได้แล้ว หลินชิงเสว่และถังเฉา มุ่งตรงไปที่ชั้นสอง
ชั้นสองมีคนน้อยกว่า เพราะร้านค้าที่นี้ เป็นร้านค้าที่ขายสินค้าที่หรูหรา สำหรับลูกค้ากลุ่มที่มีฐานะดีเป็นหลัก
ทั้งสองคนเดินเข้าไปในร้านแบรนด์Gucci พนักงานที่ประตูร้านยิ้มต้อนรับอย่างมีมารยาท: “ท่านทั้งสองต้องการจะซื้ออะไร?”
เธออดไม่ได้ที่จะมองไปทางหลินชิงเสว่ ใบหน้างดงาม อารมณ์เรียบเฉย มองก็รู้ว่าเป็นหญิงสาวจากตระกูลใหญ่
ส่วนถังเฉากลับถูกพนักงานของร้านเพิกเฉย
แม้ว่าชุดสูทที่เขาใส่จะตัดเย็บโดยช่างเสื้อส่วนตัว แต่ว่า ลักษณะท่าทางที่ปรากฏนั้น กลับธรรมดาเกินไป
แต่ กลับไม่ใช่ท่าทางเหมือนละครฉากน้ำเน่าที่เขาทำกัน คือใช้คำพูดที่เย้ยหยัน
“คุณผู้หญิงท่านนี้ ฉันคิดว่ากระโปรงชุดนี้เหมาะกับบุคลิกท่านมาก”
พนักงานหญิงในร้านได้นำกระโปรงสั้นที่มีราคากว่าหลักหมื่นโดยมีราคาที่ระบุไว้อย่างชัดเจนมาหนึ่งชิ้น พูดจาประจบเอาใจ
หลินชิงเสว่บอกปัดไปว่า: “เสื้อผ้าแบบนี้ไม่เหมาะกับฉันหรอก”
พนักงานหญิงในร้านก็ยังไม่หมดกำลังใจ ยังนำชุดเดรสยาวประดับเพชรราคาแปดหมื่นมาหนึ่งชุด: “แล้วตัวนี้ล่ะ?”
หลินชิงเสว่มองเพียงแวบเดียวก็ ส่ายหัว: “เป็นสไตล์เมื่อสองปีก่อน ยังนำออกมาอีกไม่รู้สึกล้าสมัยเหรอ?”
“……”
จากนั้น พนักงานหญิงในร้าน และยังนำเสื้อที่สวยงามออกมากี่จำนวนหนึ่ง ก็ถูกหลินชิงเสว่ปฏิเสธ ไม่มีชุดไหนเข้าตาเธอเลย
ยิ่งทำให้พนักงานหญิงในร้านประหลาดใจ ทุกครั้งที่พูดว่าชุดนี้ไม่ดีพอ หลินชิงเสว่สามารถหาเหตุผลที่สมเหตุผลมาหักล้างได้ทุกครั้ง
จะเห็นได้ว่า ลูกค้าสาวคนนี้ต้องมีฐานะทางสังคม และยังเข้าใจแวดวงแฟชั่นเป็นอย่างดี ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถมองก็สามารถบอกเดือนปีที่เสื้อผ้านี้ผลิตออกมาได้ แม้กระทั่งองค์ประกอบของแฟชั่น
สุดท้ายพนักงานหญิงในร้านคิดจะยอมแพ้ล้มเลิก: “ท่านทั้งสอง ท่านค่อย ๆ ดูตามสบาย เสร็จแล้วบอกฉัน”
หลินชิงเสว่พยักหน้า เดินดูของในร้านกับถังเฉา จู่ ๆ ถังเฉาก็มองไปยังเดรสยาวสีขาวตัวหนึ่งที่แขวนในตู้โชว์หน้าร้าน พูดถาม: “ชุดนี้ไม่เลวทีเดียว”
หลินชิงเสว่มองตามไปดู ในดวงตาเผยถึงความต้องการ
เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง และยังเป็นหญิงสวย เธอก็ต้องชอบเสื้อผ้าที่สวยงาม และเดรสยาวสีขาวตัวนี้มีความสง่างามก็เหมาะสมกับความต้องการของเธอ
“ตัวนี้”
เธอชี้ไปที่เดรสยาวสีขาว แล้วพูดกับพนักงานหญิงในร้าน
พนักงานหญิงในร้านได้ยินเสียงก็รีบเดินมา ดีใจขึ้นมาทันที: “คุณผู้หญิงช่างมีสายตาที่แหลมคม เสื้อผ้าชุดนี้เป็นผลงานการออกแบบของประธานGucciคุณไวเกล เพิ่งออกแสดงนิทรรศการแฟชั่นวีกที่ผ่านมาของปีนี้ เป็นรุ่นลิมิเต็ด อิดิชั่น ในประเทศนี้ขายที่ร้านเราเพียงร้านเดียวเท่านั้น”
พูดมาตั้งนาน จู่ ๆ สีหน้าของพนักงานหญิงในร้านก็เผยให้ถึงท่าทีขอโทษ พูดกับหลินชิงเสว่ว่า: “แต่ต้องขออภัยด้วย เสื้อชุดนี้มีไว้โชว์ ไม่สามารถขายได้”
“เหรอ……”
เมื่อฟังแล้ว สีหน้าหลินชิงเสว่เผยให้เห็นถึงความผิดหวัง
พนักงานหญิงในร้านพูดหยั่งเชิง: “ไม่อย่างนั้น ลองดูตัวอื่นหรือไม่?”
“ไม่ต้องแล้ว”
หลินชิงเสว่หมดความสนใจกับร้านค้านี้แล้ว หันหลังแล้วเดินจากไป
ถังเฉาหรี่ตามองดูเสื้อชุดนั้น แล้วเดินจากไป
ฮิ ฮิ ฮิ—-
ในขณะนั้นเอง หญิงสาวสวมเสื้อคลุมขนมิงค์เดินเข้ามาในร้าน แต่งหน้าฉูดฉาดสวยงามตามประสาหญิงสาว ควงแขนมากับชายผู้หนึ่ง เดินวางมาดใหญ่โตเข้ามา
ทั้งสี่คนปะหน้ากันที่ประตูใหญ่ หลินชิงเสว่หลบไปด้านข้าง เพื่อให้เธอเข้าไป และหญิงสาวแต่งหน้าฉูดฉาดสวยงามผู้นั้นกลับไม่มองหลินชิงเสว่แม้แต่น้อย เดินตรงเข้าไป
หลังจากเข้าไป ก็ชี้ไปที่เดรสยาวสีขาวตัวนั้นโดยตรงแล้วพูดว่า: “ฉันต้องการชุดนี้!”
“ได้ค่ะ คุณผู้หญิง”
พนักงานหญิงในร้านโค้งตัวเล็กน้อย รีบนำเดรสยาวสีขาวตัวนั้นลงมา ด้วยท่าทางนอบน้อมอย่างยิ่ง
ท่าทีกับคนก่อนและคนหลัง รวมถึงคำพูดก่อนหน้านี้ แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
