ความล้ำค่าที่ไม่ธรรมดาของหินเทอร์ควอยซ์เลือดถูกโจวเหม่ยหยูนโยนทิ้งไปข้างถนนเหมือนทิ้งขยะ ทันในนั้นหลินฉ่ายเวยตาแดงก่ำ กรีดร้องเสียงดัง “แม่ แม่ทำอะไรเนี่ย!”
“นายหาที่ตาย!”
เมื่อเห็นฉากนี้ ความอาฆาตของเฟิ่งหวงพุ่งขึ้น เลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกาย แม้แต่ในมือยังมีมีดสั้นที่เย็นเฉียบเพิ่มขึ้น
สายตาของถังเฉาก็จมลงเช่นกัน มองไปที่โจวเหม่ยหยูนอย่างเย็นชา
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสังหารโจวเหม่ยหยูนจริงๆ
“ ฉันจะฆ่าเธอ!”
เสียงของเฟิ่งหวงนั้นแหบแห้ง พูดจบเธอก็พุ่งไปหาโจวเหม่ยหยูน
“หยุดนะ!”
ถังเฉากลับตะโกนเสียงดัง มองไปที่เฟิ่งหวงอย่างเย็นชา
“แต่ว่า เธอดูถูกท่าน —-”
เฟิ่งหวงยังคงไม่พอใจ แต่เมื่อมองไปที่ดวงตาที่เย็นชาของถังเฉา จึงต้องเก็บมีดขึ้นอย่างเงียบๆ มองไปทางโจวเหม่ยหยูนและทุกคนในตระกูลโจว ด้วยดวงตาแดงก่ำ
แม้ว่าพวกเขาจะถูกเฟิ่งหวงทำเอาตกใจกับเจตนาฆ่าอย่างคาดไม่ถึง แต่ว่าเมื่อเห็นว่าเฟิ่งหวงหยุดแล้ว ทันใดนั้นบนใบหน้าก็เผยรอยยิ้มที่ดูถูกอีกครั้ง
ยิ่งโจวเหม่ยหยูนสองมือเท้าสะเอว มองไปที่ถังเฉาด้วยความดูถูกเหยียดหยามมากขึ้น “ก้อนหินแตกหนึ่งก้อน ก็อยากเป็นส่วนหนึ่งของเงิน? คิดได้สวย”
ทันใดนั้น เธอมองไปที่ถังเฉาและพูดต่อ “ฉันจะบอกคุณให้นะ ไม่มีเงินแสน อย่าคิดร่วมงานแต่งลูกสาวฉัน
หลินฉ่ายเวยที่ได้ยินคำพูดของโจวเหม่ยหยูนเงียบอยู่พักหนึ่ง ทันใดนั้นก็วิ่งผ่านตาของเธอไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ใช้มือขุดดินอย่างไม่คิดชีวิต ค้นหาเทอร์ควอยซ์เลือดที่ถูกโจวเหม่ยหยูนทิ้งไป
“ฉ่ายเวย! คุณกำลังทำอะไร?”
ทันใดนั้น สีหน้าของตระกูลโจวทั้งหมดก็เปลี่ยนไปอย่างมาก โจวเหม่ยหยูนรีบพุ่งไปหาหลินฉ่ายเวยด้วยใบหน้าที่โกรธจัดและหนึ่งฝ่ามือตบเธออย่างแรง “ยังไม่รีบหยุด เพื่อหินแตกก้อนเดียว ในเมื่อเธอกล้าทำเรื่องอย่างนี้ออกมา เธอลืมไปแล้วหรอว่าเธออยู่ในฐานะภรรยาของตระกูลเหวิน! ”
เธอถูกหนึ่งฝ่ามือตบตบ แต่หลินฉ่ายเวยยังคงไม่รู้สึกตัว ยังคงค้นหาหินต่อไป
“อยู่ไหน? ตกไปที่ไหน … ”
มือของเธอสกปรกมากขึ้นเรื่อยๆ และกรวดที่แหลมคมข่วนโดนข้อมือที่ขาว เลือดแดงฉานไหลออกมา แต่เธอก็ยังคงขุดอยู่
ตาของเธอแดงก่ำ น้ำตาพรั่งพรูไหลลงมา แต่เธอก็กัดฟัน ไม่ปล่อยให้เสียงร้องไห้ของตัวเองดังออกมา
ฉากนี้ สะเทือนใจทุกคนที่อยู่ในงาน รวมถึงถังเฉาและเฟิ่งหวง พวกเขายังมองไปที่หลินฉ่ายเวยด้วยสายตาที่ตกตะลึง คิดไม่ถึงจริงๆ เธอจะทำถึงขั้นนี้
เมื่อก่อน เขากับหลินฉ่ายเวยเดินมาถึงตรงข้าม หลินฉ่ายเวยก็แค้นจนจะฆ่าตัวตาย แต่ว่าตอนนี้ ความเกลียดชังทั้งหมดได้หายไป
แก้มของเหวินเหวยเฉินกระตุกอย่างรุนแรงมากขึ้น ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่หลินฉ่ายเวย ในดวงตาคู่นั้น มีรอยเลือดอยู่ในดวงตาของเขา
แต่ว่า เขายังคงอดทนไว้ เพื่อโครงการใหญ่ในอนาคตของตระกูลเหวิน เขาไม่อดทนไม่ได้
“หาไม่เจอ หาไม่เจอ … ”
แววตาของหลินฉ่ายเวยหมดหวัง ขุดไป แล้วก็พึมพำกับตัวเองไป
ในเวลานี้ มีมือวางอยู่บนไหล่ของเธอเบาๆ ทำให้ร่างกายของหลินฉ่ายเวยสั่นเล็กน้อย
เธอหันหลังกลับอย่างนิ่งๆ ถังเฉาส่ายศีรษะให้เธออย่างนิ่งเฉย “พอแล้ว ไม่ต้องหาแล้ว”
ลานของตระกูลหลินเต็มไปด้วยต้นหญ้า และหินจำนวนมาก โจวเหม่ยหยูนเพิ่งโยนมันทิ้งไป โดยไม่รู้ว่าเธอโยนมันไปที่ไหน
แต่ว่า หลินฉ่ายเวยส่ายศีรษะอย่างดื้อรั้น และขุดต่อไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ถังเฉาถอนหายใจเบาๆ และหยุดการโน้มน้าวใจ แต่ค่อยๆเดินไปหาเหวินเหวยเฉิน
ฟึ่บ! ฟึ่บ! ฟึ่บ!
ทั้งลานสวน มีเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นของถังเฉาดังก้องไปทั่ว ทุกก้าวที่เขาเดิน เสียงเหมือนกับค้อนหนักๆ กระแทกลงในใจของทุกคน
เหวินเหวยเฉินรู้สึกประหลาดในใจ แต่ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉย หรี่ตาลง สายตามองถังเฉาจนมาถึงข้างๆตัวเขา
เขารู้ว่า ตัวเขาไม่สามารถถอยได้ ถอยแล้ว ก็เท่ากับว่าตัวเองตกใจกลัวบารมีเขา
“ผมไม่ได้อยากพูดกับฉ่ายเวย แต่ว่า ผมพูดกับคุณ”
ในที่สุด ถังเฉาก็เดินไปหาเหวินเหวยเฉิน หรี่ตา และส่งต่อเจตนาสังหาร
ภายใต้สายตาของถังเฉา หัวใจของเหวินเหวยเฉินเต้นเร็วมาก เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลออกมาจากหน้าผากของเขา และแม้แต่หัวเข่า ก็ยังสั่นเล็กน้อย
พูดถึงตรงนี้ ถังเฉาชะงัก จากนั้นพูดสี่คำออกมาอย่างเย็นชา
“ดีกับเธอหน่อย”
พูดจบ ก็พาเฟิ่งหวงออกจากสวนตระกูลหลินไป
ถังเฉาจากไป เหวินเหวยเฉินก็รีบโล่งอกทันที หายใจเฮือกใหญ่
เหงื่อที่เย็นเยียบทำให้เสื้อผ้าของเขาเปียก ทำให้ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งขึ้นมาจากน้ำ
ดวงตาของเขาหวาดกลัว ราวกับว่าขอเพียงถังเฉาจากไปหนึ่งวินาทีนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะล้มลงไป
มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่า ‘ดีกับเธอหน่อย’ พูดสี่คำนี้จบ ถังเฉาก็พูดอีกประโยค
“ ไม่งั้น ผมจะทำให้คุณขออยู่ก็ไม่ได้ ขอตายก็ไม่ได้”
“ เสี่ยวเหวินเอ้ย ฉ่ายหลินลึกๆเป็นคนจิตใจดีไม่ได้มีความหมายอื่น”
ในตอนนี้ โจวเหม่ยหยูนรีบวิ่งเข้ามา และพูดด้วยความกังวลใจ “พวกคุณตระกูลเหวิน อย่ายกเลิกการแต่งงานกับพวกเรานะ!”
โจวฉวนกั๋ว โจวเหม่ยหลินต่างก็มองมาที่เหวินเหวยเฉินด้วยสีหน้าที่กังวล ตอนนี้ ตระกูลโจวยังอาศัยอยู่ข้างตระกูลเหวิน ถ้าหาก ตระกูลเหวินเพราะเรื่องนี้แล้วยกเลิกสัญญาการแต่งงาน งั้นตระกูลโจวคงร้องไห้จนไม่รู้จะร้องยังไง
เหวินเหวยเฉินยิ้มและพูดว่า “ไม่ต้องกังวลพ่อตาแม่ยาย ผมจะไม่ยกเลิกสัญญาการแต่งงานเพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยนี้ ผมไม่ใช่คนประเภทที่คิดเล็กคิดน้อย”
พูดจบ ทุกคนในตระกูลโจวเมื่อได้ยินเช่นนี้ต่างก็สบายใจ และต่างพากันชื่นชม
“สมแล้วที่เป็นนายน้อยจากตระกูลใหญ่ที่มีออร่ามาก”
“เหวยเฉิน คุณเป็นคู่ที่เหมาะสมกับฉ่ายหลินมาก!”
“ กิ่งทองใบหยก เกิดมาคู่กัน”
เหวินเหวยเฉินเพิกเฉยต่อคำชมที่เหล่านี้ และยิ้มเล็กน้อย และพูดกับทุกคนว่า “พ่อตาแม่ยาย ผู้อาวุโส ในเมื่อทุกท่านเห็นคุณค่าผม ผมขอถามคำถามเล็กๆน้อยๆที่อยากจะให้ทุกท่านช่วยแก้ไขปัญหา”
“คำถามอะไร?”
เหวินเหวยเฉินยิ้มเล็กน้อย “พวกเราเข้าไปคุยในห้องกันเถอะ”
ขณะนี้ ท้องฟ้าเริ่มมืดลง และฝนเริ่มตกลงมา
ช่วงนี้มีฝนตก ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดพายุฝนฉับพลันเมื่อใด
ดังนั้น ทุกคนต่างหลบเข้าไปอยู่ใต้ชายคา มีเพียงหลินฉ่ายเวยคนเดียวเท่านั้น ที่ยังคงหามองหาเทอร์ควอยซ์เลือดสายฝน
“ นี่ ไม่ค่อยดีมั้ง?”
โจวเหม่ยหยูนมองร่างที่คลานอยู่ท่ามกลางสายฝนด้วยความกังวลและพูด
ในดวงตาของเหวินเหวยเฉินเผยความดุร้าย “ในเมื่อเธออยากหา ก็ให้เธอหา พวกคุณ ก็ไม่ต้องเรียกเธอเข้าไป!”
พูดจบ ก็ปล่อยให้หลินฉ่ายเวยเปียกฝนและเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น
ทุกคนในตระกูลโจวต่างมองหน้ากัน แต่เนื่องจากคำพูดของเหวินเหวยเฉิน ไม่สนใจหลินฉ่ายเวยจริงๆ
มีเพียงโจวเหม่ยหยูนเท่านั้นที่หันศีรษะไปอย่างลังเล มองที่ร่างของหลินฉ่ายเวย และพูดในใจ “สละชีวิตก็จะหามันกลับมา หรือว่าหินแตกก้อนนั้น เป็นสมบัติจริงๆ?”
ทันใดนั้น หลินฉ่ายเวยก็อุทานว่า “หาเจอแล้ว!”
ในมือของเธอ ถือหยกสีเลือด ซึ่งเดิมเปรอะโคลน แต่ตอนนี้ฝนตก ชะล้างสิ่งสกปรกบนพื้นผิวของหินเผยให้เห็นสีที่แท้จริง
เนื้อสีเลือดชัดเจนมาก ส่องแสงระยิบระยับในสายฝน
ดวงตาของโจวเหม่ยหยูนเบิกตากว้างทันที โดยเชื่อว่านี่คือหยกชิ้นหนึ่ง
ในอีกด้านหนึ่ง เหวินเหวยเฉินจิบชา และถามโดยไม่ได้ตั้งใจ ว่ามีหุ้นส่วนของตระกูลหลินที่ได้รับการสนับสนุนไหม
ทุกคนต่างมองหน้ากัน แล้วส่ายศีรษะปฏิเสธ
มีเพียงหลินเจิ้นสงเท่านั้นที่มองไปที่เหวินเหวยเฉิน ด้วยแววตาที่เคร่งขรึม
คนนี้ ตามที่คาดไว้เข้าหาฉ่ายเวยอย่างมีจุดประสงค์!
เพียงแต่ ที่เหวินเหวยเฉินพูดล่าสุด เขารู้จักถังเฉาเพียงคนเดียว เรื่องอื่นๆ ล้วนเป็นเขาคนเดียวที่จัดการอย่างลับๆ
ที่น่าขำก็คือ คำพูดนี้พวกเขาก็ไม่สามารถเชื่อได้โดยเด็ดขาด
“ใช่ไหม……”
เหวินเหวยเฉินมีความผิดหวังในสายตาของเขา แต่ในไม่ช้าเขาก็เผยรอยยิ้ม “ผมก็แค่ถามไปงั้นๆ สายแล้ว ผมควรกลับแล้ว”
“คุณชายเหวิน ผมส่งคุณ!”
โจวฉวนกั๋วรีบหยิบร่มขึ้นมา และคุ้มกันส่งเหวินเหวยฉินออกจากประตู
เมื่อเดินผ่านบริเวณสวน พวกเขาพบว่า หลินฉ่ายเวยไม่ได้ขุดแล้ว สองมือเต็มไปด้วยเลือดไหล ถือหยกสีเลือดอย่างระมัดระวังพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
แววตาของเหวินเหวยเฉินเย็นชา เขาตะโกนเสียงดัง ภายใต้การคุ้มกันของโจวฉวนกั๋ว ขึ้นไปในรถ
“ฉ่ายเวย เอาหินในมือของเธอมาให้แม่ดู”
ในขณะนี้ โจวเหม่ยหยูนถือร่มมาตรงหน้าหลินฉ่ายเวย และพูดอย่างเย็นชา
“ คุณจะทำอะไรอีก?”
หลินฉ่ายเวยซ่อนเทอร์ควอยซ์เลือดไว้ข้างหลังเธออย่างระวัง
โจวเหม่ยหยูนเยาะเย้ยทันที และพูดว่า “แม่แค่อยากขอโทษลูก ก็เลยมาดูๆหินก้อนนั้น”
“จริงหรอ?”
หลินฉ่ายเวยส่งหินให้โจวเหม่ยหยูนด้วยความสงสัย
โจวเหม่ยหยูนถือหยกกลับไปที่ห้องนั่งเล่น จากนั้นโทรศัพท์
“สวัสดีค่ะ อาจารย์เฉิน ฉันเหม่ยหยูนค่ะ”
โจวเหม่ยหยูนโทรหาผู้ประเมินที่มีชื่อเสียงในเมืองหมิงจู “คืออย่างนี้ค่ะ ตอนนี้ในมือฉันมีหินอยู่ก้อนหนึ่ง คุณสามารถช่วยฉันประเมินหน่อยได้ไหม มูลค่ามันเท่าไหร่?”
“เดี๋ยวฉันจะถ่ายรูปส่งให้!”
พูดจบ โจวเหม่ยหยูนก็ถ่ายรูป รอติดตามข่าวดี
สักพัก โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เสียงประหลาดใจของผู้ประเมินก็ดังขึ้น
“ คุณนายโจว นี่คือเทอร์ควอยซ์เลือดนะที่หาดูได้ยากในรอบหลายพันปี มันมีมูลค่ามากกว่าสิบล้าน ท่านทำเงินได้มากมาย!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทันใดนั้นลมหายใจของโจวเหม่ยหยูนก็หายใจถี่ขึ้นมา
