เมื่อมองไปที่ต่งหนานหลิ่ง ซึ่งคุกเข่าต่อหน้าเขาด้วยใบหน้าซีด หลังจากถังเฉาผงะเล็กน้อยแล้วยิ้มจางๆ
“ผมยังไม่ได้ว่าอะไร คุณก็อาสาให้โครงการของสำนักงานการก่อสร้างแก่ผมเหรอ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ต่งหนานหลิ่งก็เงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาของเขาเหม่อลอย
เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของถังเฉาที่ดูเหมือนยิ้มไม่ยิ้ม เขาเข้าใจทันทีว่า นี่เป็นการทดสอบท่าทีและความเห็นของเขา
ในสถานการณ์ปัจจุบัน ตระกูลต่งมีเพียงตายทางเดียว มีเพียงแค่มอบโครงการของสำนักงานการก่อสร้างเท่านั้น ที่พวกเขาจะสามารถรักษาชีวิตไว้ได้
แม้ว่าโครงการของสำนักงานการก่อสร้างจะดี แต่ก็ต้องมีคนมาทำ เปลี่ยนจากความเสื่อมโทรมกลายเป็นปาฏิหาริย์ มิฉะนั้น จะเป็นเพียงแค่เศษกระดาษ
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ต่งหนานหลิ่งเหมือนแก่ไปสิบกว่าปีในทันที โดยไม่มีความเย่อหยิ่งในการมองดูสรรพสิ่งบนโลก เขาเพียงแค่ยิ้มมุมปากและพยักหน้าอย่างขมขื่น
“คุณถัง ผมไม่มีทางเลือก ตอนนี้โครงการของสำนักงานการก่อสร้างไม่มีประโยชน์สำหรับตระกูลต่งของผม แต่มันจะทำให้หายนะมาหาเราได้ เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดที่จะมอบให้คุณ เพื่อแลกกับความปลอดภัยของตระกูลต่ง หวังว่าคุณถังจะไม่ปฏิเสธ”
คำพูดเหล่านี้ ทำให้ถังเฉาหรี่ตาลงและมองมาที่เขาอีกสองสามครั้ง
ต่งหนานหลิ่งพูดถูก ตอนนี้ ผู้คุ้มกันของตระกูลต่งถูกเจียงไป๋เสว่สังหาร ข่าวนี้ถูกแพร่กระจายออกไป หากถูกตระกูลเหยียน ตระกูลเสิ่น ซึ่งเป็นหนึ่งในสี่มหาเศรษฐีรู้ จะต้องนำไปสู่การสังหารอย่างแน่นอน
แทนที่จะทำเช่นนี้ เป็นการดีกว่าที่จะเป็นที่โปรดปรานและมอบมันฝรั่งร้อนมือนี้ให้กับถังเฉา เพื่อความปลอดภัยของตระกูลต่ง
ถังเฉาไม่ได้ตอบรับในทันที แสงเย็นในดวงตาของเขาเปล่งประกาย ดวงตาของเขามองไปมาระหว่างต่งหนานหลิ่งและต่งอี้สิง
ภายใต้การจ้องมองแบบนี้ ทั้งต่งหนานหลิ่งและต่งอี้สิง ปู่หลานทั้งสองมีความรู้สึกหนาวสั่นอยู่ในใจ
อันที่จริง สิ่งที่ต่งอี้สิงทำกับหลินชิงเสว่ แม้ว่าเขาจะเสียชีวิตสิบครั้ง ก็ยังไม่เพียงพอที่จะล้างบาปของเขาได้ ต่งหนานหลิ่งยอมรับพฤติกรรมของต่งอี้สิงและเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วย ถังเฉาไม่ต้องการปล่อยพวกเขาไป
อย่างไรก็ตาม โครงการของสำนักงานการก่อสร้างค่อยๆเติบโตเต็มที่ บริษัทลี่จิงกรุ๊ปไม่เคยทำงานสายนี้มาก่อน หากมีโครงการนี้ของตระกูลต่ง ทุกอย่างก็จะเป็นไปและสำเร็จตามธรรมชาติ
ดังนั้น ในสายตาของถังเฉา มูลค่าโครงการของสำนักงานการก่อสร้าง จึงมีความสำคัญมากกว่าชีวิตของทุกคนในตระกูลต่ง
ปัง—-
ขณะที่ถังเฉากำลังพิจารณากำไรและขาดทุน ต่งหนานหลิ่งก็กระแทกหัวของเขากับพื้นและกราบถังเฉา
“คุณถัง คุณต้องรับโครงการของสำนักงานการก่อสร้างนี้ไว้ คราวนี้ ตระกูลต่งเราจริงใจจริงๆ เราหวังว่าคุณจะยอมรับโครงการของสำนักงานการก่อสร้าง!”
“เมื่อก่อนเป็นเพราะลูกหลานของผมมีตาแต่หามีแววไม่ ตอนนี้เขารู้ว่าตนเองผิดไปแล้ว โปรดเห็นแก่ในฐานะที่คนของตระกูลต่งทั้งตายทั้งบาดเจ็บ ตอนนี้เหลือแค่นักธุรกิจหญิงชราและเด็กไม่กี่คน โปรดไว้ชีวิตเราเถอะ!”
หลังจากพูดจบ หันศีรษะและมองไปที่ต่งอี้สิง ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ “ไอ้เลว ยังไม่รีบมาขอโทษคุณถังอีก!”
ต่งอี้สิงตกตะลึง รีบคลำไปตรงหน้าถังเฉา ซึ่งกราบถังเฉาแรงๆหนึ่งที
“คุณถัง ยกโทษให้ด้วย!”
ถังเฉาหรี่ตามองไปที่สองคนนี้ “พวกคุณ คิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ?”
“มันเป็นความจริง!”
ต่งหนานหลิ่งแก่ลงไปสิบกว่าปีในทันที“ผมอายุแปดสิบแล้ว เบื่อกับการยุ่งวุ่นวายและการหลอกลวงในแวดวงธุรกิจ เดิมทีผมต้องการพาตระกูลต่งปีนสูงขึ้นไปอีกขั้น ก่อนถึงแก่กรรม คิดไม่ถึงว่า จะทำให้คุณถังข่นเคือง ตอนนี้ ตระกูลต่งขอแค่สามารถป้องกันตัวเองเท่านั้น!”
“คุณปู่—-”
หลังจากได้ยินคำพูดของต่งหนานหลิ่ง ใบหน้าของต่งอี้สิงก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และเขาก็เงยหน้าขึ้นอยากจะพูดแต่ก็ไม่ได้พูด
“หุบปาก!”
ต่งหนานหลิ่งตบหน้าต่งอี้สิงอย่างหนัก ไม่ยอมให้เขาพูด จากนั้นมองไปที่ถังเฉาอย่างคาดหวัง
ถังเฉาพยักหน้าเล็กน้อย”ถ้าเป็นเช่นนี้ ผมจะรับโครงการของสำนักงานการก่อสร้างของคุณไว้”
หลังจากหยุดชั่วคราว เขาพูดว่า “คู่ของผมแค่ฆ่าทหารองครักษ์ของตระกูลต่งของคุณและไม่แตะต้องสมาชิกในครอบครัวของคุณ ขอแค่พวกคุณไม่มายั่วยุผม ผมจะไม่ไปขวางการพัฒนาของพวกคุณ”
นี่เป็นวิธีการของถังเฉามาโดยตลอด เช่นเดียวกับเมื่อก่อน บริษัทลี่จิงกรุ๊ปและตระกูลต่งไม่ได้รุกรานซึ่งกันและกัน และเขาก็ไม่เคยไปจัดการกับตระกูลต่ง เสียดายที่ตระกูลต่งโลภเกินไป
เมื่อต่งหนานหลิ่งได้ยินเช่นนี้ ก็ขอบคุณและกราบอีกครั้งทันที “ขอบคุณที่คุณถังให้อภัย ขอบคุณที่คุณถังให้อภัย!”
หลังจากนั้นไม่นาน ต่งหนานหลิ่งก็ส่งมอบถุงปิดผนึกหนาหนึ่งกอง ซึ่งมีสัญญาสำหรับโครงการปรับปรุงบริเวณต้นน้ำของแม่น้ำหมิงจู
“คุณถัง เนื้อหาในสัญญาได้มีการแก้ไขจนหมดแล้ว โปรดดู”
ถังเฉากวาดมองคร่าวๆ และไม่มีปัญหากับสัญญา ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าและพูดว่า “พวกคุณทำตัวดีๆละกัน”
เขาก็ออกจากบ้านของตระกูลต่ง
มองดูถังเฉาหายวับไปจากสายตา ต่งหนานหลิ่งค่อยกล้าที่จะหายใจออก หายใจเสียงดัง และใบหน้าแก่ๆของเขาเต็มไปด้วยความกลัว
“คุณปู่!”
ต่งอี้สิงก็ยืนขึ้น ดวงตาของเขามืดลงอย่างสุดขั้ว “คุณยอมส่งมอบโครงการของสำนักงานการก่อสร้างของเราไปง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ? นี่เป็นโครงการที่มีมูลค่าหลายหมื่นล้านในอนาคตเลยนะ!”
“หลายแสนล้านก็ต้องยอมให้”
ต่งหนานหลิ่งกล่าวอย่างร้อนใจว่า “คุณก็เห็นแล้วนิว่า ถังเฉาคนนั้น สามารถทำลายตระกูลต่งเหมือนการเหยียบย่ำมดจนตาย แม้ว่าโครงการของสำนักงานการก่อสร้างจะดี มีชีวิตได้รับมันมา แต่ไม่มีชีวิตใช้มัน มีประโยชน์อะไร!”
“แต่ เมืองหมิงจูใหญ่ขนาดนี้ ผมไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถทำอะไรก็ได้!”
ดวงตาของต่งอี้สิงมีแสงโหดเหี้ยมฉายแวว “ล้มเหลวหนึ่งครั้ง ก็มาครั้งที่สอง ล้มเหลวสองครั้ง ก็เริ่มใหม่ครั้งที่สาม สักวันหนึ่ง ไอ้ขยะและหลินชิงเสว่จะตกอยู่ในมือของผมแน่นอน!”
“หุบปาก!”
ต่งหนานหลิ่งตกใจกับคำพูดของต่งอี้สิงจนหน้าซีด จากนั้นคำราม
ต่งอี้สิงมองไปที่ต่งหนานหลิ่งด้วยความประหลาดใจ: “คุณปู่ คุณกลายเป็นคนขี้กลัวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? หรือว่าคุณถูกถังเฉาขู่จนขี้ขลาด?”
“ใช่”
ต่งหนานหลิ่งยอมรับโดยไม่คาดคิด ใบหน้าที่แก่เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม “ผมอยู่ในแวดวงธุรกิจมานานกว่าปีครึ่ง และผมได้เห็นคนหนุ่มสาวที่เก่งกาจ ไม่มี10,000 ก็มี8,000 คน แต่ไม่มีคนใดทำให้ผมมีแรงกดดันและความกลัวเช่นนี้”
“อย่าบอกว่าเขาเลย แม้แต่ผู้หญิงที่เขาพามา ก็สามารถฆ่าทั้งตระกูลของเราได้ในชั่วข้ามคืน แม้แต่อาจารย์เปาแห่งสมาคมการต่อสู้ก็เกือบตายในมือของเขา ตระกูลต่งของเรา จะเอาอะไรไปสู้กับเขา?”
ต่งอี้สิงมองลึกไปที่ต่งหนานหลิ่ง”คุณปู่ คุณแก่แล้วและคุณไม่เหมาะที่จะเป็นหัวหน้าครอบครัวตระกูลต่งอีกต่อไป”
“อี้สิง คุณหมายความว่าอย่างไร?”
สีหน้าของต่งหนานหลิ่งเปลี่ยนไปเล็กน้อย
“ผมหมายถึง คุณปู่ คุณควรกลับไปที่บนดอยไปใช้ชีวิตวัยแก่อย่างมีความสุขได้แล้ว”
แววตาคมวาบในดวงตาของต่งอี้สิง“ตระกูลต่ง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมจัดการเอง!”
“คุณ หลานชั่ว คุณรู้หรือไม่ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไรอยู่?”
รูม่านตาของต่งหนานหลิ่งหดตัวและมองไปที่ต่งอี้สิงด้วยความโกรธ
เขารู้ดีว่า เมื่อต่งอี้สิงครองอำนาจ ในไม่ช้า เขาจะทำให้ถังเฉาโกรธเคืองอีกครั้งแน่นอน เมื่อถึงตอนนั้น มันจะไม่ไกลจากการพินาศของตระกูลต่ง
“คุณปู่ ไม่ต้องห่วง ผมจะฆ่าถังเฉาและล้างแค้นให้ท่านเอง”
หลังจากพูดเช่นนี้ ต่งอี้สิงค่อยๆเดินไปทางต่งหนานหลิ่ง…
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ต่งอี้สิงนั่งบนที่นั่งหัวหน้าครอบครัว และสิ่งแรกคือการจัดประชุมครอบครัว
ทายาทสายตรงของตระกูลต่งมารวมตัวกัน กระทั่งต่งวี่ซู่ซึ่งยังคงรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล ก็รีบกลับมาโดยเร็ว
“อี้สิง พ่อล่ะ?”
ชายวัยกลางคนมองไปรอบๆ ไม่พบต่งหนานหลิ่งจึงเอ่ยปากถาม
ทายาทสายตรงของตระกูลต่งคนอื่นๆก็มองกันและกัน ราวกับว่าพวกเขาได้เล็งเห็นอะไรบางอย่าง
ต่งอี้สิงไม่พูดอะไร โบกมืออย่างเศร้าๆ ไม่นานคนสองคนก็เข้ามาพร้อมเปลหาม
บนเปลหาม ศพถูกคลุมด้วยผ้าขาว ต่งอี้สิงพูดด้วยเสียงแหบ “ท่านปู่อยู่ที่นี่!”
“อะไร?”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปอย่างมาก และพวกเขาก็เดินขึ้นไปเปิดผ้าคลุมสีขาวด้วยความไม่เชื่อ
ดวงตาของต่งหนานหลิ่งเบิกกว้าง รูม่านตาขยาย ตายตาไม่หลับ ราวกับว่าเขาได้เห็นบางสิ่งที่น่ากลัวก่อนที่เขาจะตาย
ทั้งตระกูลต่งเงียบ ทุกคนต่างจ้องมองอย่างเฉื่อยชาเป็นเวลานาน ในที่สุดก็ยอมรับความจริงของการตายอันน่าสลดใจของปู่ และทุกคนก็ร้องไห้ออกมาด้วยดวงตาสีแดง
“คุณปู่—-”
“พ่อ คุณตายอย่างอนาถมาก—”
“ใครทำ ใครทำ ใครทำ?ผมจะฆ่ามัน—”
ต่งอี้สิงดูเศร้าและพูดด้วยสีหน้าโทษตัวเองว่า “โทษที่ผม ไม่ได้ปกป้องคุณปู่ ปล่อยให้ถังเฉาบีบคอคุณปู่จนตาย!”
“ถังเฉา เป็นถังเฉาอีกแล้วเหรอ!”
“ผมกับเขา ไม่สามารถประนีประนอมกันได้ ฆ่าเขาและล้างแค้นคุณปู่!”
“……”
ทั้งตระกูลต่ง ตกอยู่ในบรรยากาศของความโกรธและความเศร้าโศก ต่งอี้สิงพอใจอย่างมาก แต่ภายนอกก็คำรามโกรธ
“วันนี้! แม้ว่าปู่ของเราจะตายไปแล้ว แต่ผู้ชายทุกคนในตระกูลต่ง ก็เป็นคนที่มีความแค้นก็จะล้างแค้น และในฐานะหลานของปู่ ผมจะสืบทอดความเกลียดชังนี้จนตาย!”
สายตาของเขากวาดมองไปที่ทุกคนและเสียงของเขาดังก้อง “ผม ต่งอี้สิง ขอสาบาน ณ ที่นี้ว่า ถ้าไม่ฆ่าถังเฉาและญาติของเขา ผมจะไม่เป็นมนุษย์!”
“ถ้าไม่ฆ่าถังเฉา สาบานว่าจะไม่เป็นมนุษย์!”
“ถ้าไม่ฆ่าถังเฉา สาบานว่าจะไม่เป็นมนุษย์!”
“ถ้าไม่ฆ่าถังเฉา สาบานว่าจะไม่เป็นมนุษย์!”
เสียงตะโกนแห่งความเกลียดชังสูงขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นเสียงสะท้อน ซึ่งวนเป็นเวลานาน
ต่งวี่ซู่ถอนตัวจากแถวอย่างเงียบๆ และยืนอยู่ที่ประตูดูต่งอี้สิงอย่างเย็นชา ด้วยเจตนาสังหารที่น่าเกรงขาม
เขาหยิบมือถือออกมาแล้วโทรออกด้วยเสียงต่ำ
“ปู่ของผมตายแล้ว ต่งอี้สิงเป็นคนฆ่า”
