“เข้าใจแล้ว ผมจะพาเธอไปงานเลี้ยงตอนเย็นแน่นอน”
หลังจากวางสาย เหวินเหวยเฉินสั่งอีกครั้ง “เดี๋ยวไปบ้านตระกูลหลิน เรียกหลินฉ่ายเวยมาหน่อย”
“นอกจากนี้ เตรียมขวดยาและถุงยางอนามัยห้าหรือหกชิ้นให้ผมด้วย กลางคืนอาจต้องใช้”
พ่อบ้านมองเหวินเหวยเฉินด้วยความประหลาดใจ ลังเลเล็กน้อย “คุณชาย ทำแบบนี้ ไม่สมควรมั้ง?คุณหลินเป็นคู่หมั้นของคุณนะ—”
“ไม่มีอะไรไม่สมควร ขอเพียงแค่สามารถรักษาตำแหน่งของตระกูลเหวินในเมืองหมิงจูได้ สามารถสละทุกคนได้”
เหวินเหวยเฉินดูเย็นชาและขัดจังหวะพ่อบ้าน พูดว่า “ในเมื่อคนใหญ่คนโตผู้อยู่เบื้องหลังตระกูลหลินชอบหลินฉ่ายเวย มอบเธอให้คนอื่นเล่น จะเป็นไรไป ยังไงซะ เธอก็แค่ เครื่องปั๊มลูก และเครื่องมือสำหรับการเปิดตลาดของตระกูลเหวินเท่านั้น”
“แต่—-”
“ไม่มีแต่ ผมให้คุณไปทำ คุณก็ไปทำ!”
สีหน้าของเหวินเหวยเฉินมืดลงและตะโกนเสียงดัง
พ่อบ้านเงียบและเดินออกไป โดยปล่อยให้เหวินเหวยเฉินอยู่คนเดียวในห้อง
เขาหยิบไวน์ต่างประเทศหนึ่งขวดออกจากตู้ไวน์ รินแก้วให้ตัวเอง แล้วดื่มช้าๆ สายตาของเขาเย็นชา
อันที่จริง เมื่อนานมาแล้ว เขาก็สงสัยว่าหลินฉ่ายเวยมีความเกี่ยวข้องกับคนใหญ่คนโต
เขาและหลินฉ่ายเวยเพิ่งหมั้นกัน และตระกูลเหวินก็เปิดตลาดหมิงจูทันที และให้ไฟเขียว เรื่องบังเอิญเช่นนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไรในโลกนี้?
ต้องรู้ว่า ตระกูลเหวินก่อนหน้านี้ อยู่ในเมืองหมิงจูอย่างยากลำบาก
เหวินเหวยเฉินเขย่าน้ำแข็งในแก้วเล็กน้อย ทำให้เกิดเสียงที่คมชัด และสายตาของเขาก็ลึกลงไป
“หลินฉ่ายเวย การเติบโตของตระกูลเหวินของผม ขึ้นอยู่กับคุณแล้วนะ…”
“คุณชาย คุณหลินมาแล้ว”
ไม่นาน เสียงของพ่อบ้านก็มาจากนอกประตู
หลินฉ่ายเวยเปิดประตู ยืนอยู่ที่ประตูอย่างสวยหรู แล้วพูดว่า “เหวยเฉิน คุณกำลังมองหาฉันอยู่หรือ?”
สีหน้าของเหวินเหวยเฉินกลับคืนสู่ธรรมชาติทันที และเขาก็ยืนขึ้นพร้อมรอยยิ้ม “คืนนี้มีงานเลี้ยง ผมหวังว่าคุณจะไปเข้าร่วมกับผม”
หลินฉ่ายเวยไม่คิดอะไรมาก และพยักหน้าเห็นด้วยทันที
เหวินเหวยเฉินจ้องมองไปที่ชุดของหลินฉ่ายเวย ขมวดคิ้วทันที “ทำไมคุณถึงสวมชุดนี้มา?”
หลินฉ่ายเวยผงะไปครู่หนึ่ง “ฉันใส่ชุดนี้เป็นอะไรเหรอ?”
วันนี้เธอสวมชุดเดรสเผยหลังเล็กน้อย และใส่รองเท้าส้นสูงสีดำที่มีความสูงเจ็ดเซนติเมตร
“อนุรักษ์นิยมเกินไปแล้ว”
เหวินเหวยเฉินส่ายหัว “คุณไปเปลี่ยนชุดที่เซ็กซี่กว่านี้ – ช่างเถอะ ให้ผมเลือกให้คุณเอง”
หลังจากพูดเสร็จ เขาช่วยหลินฉ่ายเวยเลือกชุดเสื้อผ้ากึ่งเปิดเผยและกระโปรงรัดรูป
เพียงชำเลืองมองเพียงครั้งเดียว ใบหน้าของหลินฉ่ายเวยก็แดงระเรื่อ “แต่งตัวแบบนี้ คงไม่ดีมั้ง?”
“ชุดนี้แหละ”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลินฉ่ายเวยสวมชุดนี้และเข้าร่วมงานเลี้ยงกับเหวินเหวยเฉิน
อย่างไรก็ตาม เธอดูไม่เป็นธรรมชาติ ไม่เพียงแต่หน้าแดงเท่านั้น แต่มือของเธอก็ปิดกระโปรงแน่นด้วย เพราะกลัวว่าจะหลุด
เหวินเหวยเฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ชุดนี้เพียงพอที่จะกระตุ้นความต้องการทางเพศของผู้ชายทุกคน
“ประธานทุกท่าน เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ตระกูลเหวินได้ร่วมมือกับพวกคุณ ต่อไปต้องไปมาหาสู่กันบ่อยๆแล้ว”
ในงานเลี้ยง ตรงหน้าเหวินเหวยเฉิน มีผู้บริหารของบริษัทจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์จำนวนมากในชุดสูทนั่งอยู่ตรงหน้าของเขา จากทุกสาขาอาชีพ อดไม่ได้ที่จะลดท่าทีลง รอยยิ้มถ่อมตน
ประธานทุกคนรีบพูดว่า “คุณเหวินเกรงใจเกินไปแล้ว คุณเหวินอายุแค่นี้ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว เราต่างหากที่จำเป็นต้องไปเยี่ยมคุณบ่อยๆ”
เหวินเหวยเฉินได้รับความโปรดปรานอย่างไม่คาดฝันจนรู้สึกประหลาดใจ และทันใดนั้นก็หันศีรษะไปมองที่หลินฉ่ายเวย
“ประธานทุกท่าน คนนี้เป็นคู่หมั้นของผม หลินฉ่ายเวย”
“ฉ่ายเวย ยังไม่รีบทักทายท่านประธานทุกท่านอีก”
ใบหน้าของหลินฉ่ายเวยแดงก่ำ ขาของเธอชิดกัน และทักทายด้วยความเขินอาย
“สวัสดีท่านประธานทุกคน ฉันชื่อหลินฉ่ายเวย เรียกฉันว่าฉ่ายเวยก็ได้แล้ว”
“ที่แท้คุณก็คือคุณหลิน มีความสง่าของตระกูลใหญ่จริงๆ”
“เดิมทีอยากไปเยี่ยมเยือนถึงบ้าน แต่เพราะไม่มีเวลา ในที่สุดวันนี้ก็ได้พบคุณหลินแล้ว”
“คุณหลิน ผมขออวยพรให้คุณแก้วหนึ่ง”
ประธานทุกคนเป็นประกาย ยืนขึ้นต้อนรับด้วยความกระตือรือร้น
หลินฉ่ายเวยรู้สึกประหลาดใจ พวกเขาเป็นกลุ่มคนใหญ่คนโตที่ไม่สามารถพบได้ในวันธรรมดา ท่าทีกลับดูเคารพกว่าเหวินเหวยเฉินอีก
ทำไม?
เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้า แววตาของเหวินเหวยเฉินก็คม และลึกลงไปในดวงตาของเขา สัมผัสแห่งเจตนาฆ่าที่ไม่อาจตรวจพบได้ง่ายๆ
หลินฉ่ายเวย เป็นคนรักของคนใหญ่คนโตที่อยู่เบื้องหลังจริงๆด้วย!
กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ขณะที่เธอกำลังพูดถึงการแต่งงานกับตัวเอง เธอกำลังคลุมเครือกับคนใหญ่คนโตคนนั้น!
“นางแรดคนนั้น…”
เจตนาฆ่าในดวงตาของเหวินเหวยเฉินรุนแรงขึ้น หมัดของเขาบีบแน่นอยู่ครู่หนึ่งแล้วผ่อนคลายอย่างสมบูรณ์
“โชคดีที่ตนเองไม่ได้ชอบเธอ แค่ใช้เธอเป็นเครื่องมือในการเปิดตลาดในเมืองหมิงจู”
เหวินเหวยเฉินคิดในใจ
“ฉ่ายเวย คุณช่วยผมชนแก้วกับท่านประธานแต่ละคนหน่อย”
เหวินเหวยเฉินนำแก้วไวน์ห้าใบ เติมไวน์ และมอบทั้งหมดให้หลินฉ่ายเวย
“หา? เยอะขนาดนี้เลยเหรอ?”
เมื่อมองไปที่ไวน์ห้าแก้วเต็มๆ หลินฉ่ายเวยเผยสีหน้าลำบากใจ
ประธานทุกคนต่างโบกมือ “ไม่ต้องเกรงใจ เราหมดแก้ว คุณหลินตามสบาย”
“เห้อ แบบนี้ไม่ได้หรอก?”
เหวินเหวยเฉินปฏิเสธ “ในไม่ช้าหลินฉ่ายเวยก็จะแต่งงานกับผม ถือว่าเป็นภรรยาของผม มันเป็นหน้าเป็นตาของตระกูลเหวินของผม ไวน์แค่ห้าแก้ว ทำไมจะดื่มไม่ได้?”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็มองไปที่หลินฉ่ายเวย สั่งว่า”ดื่มให้หมด ห้ามเหลือแม้แต่หยดเดียว”
เมื่อเห็นไวน์มากมายเช่นนี้ ใบหน้าของหลินฉ่ายเวยก็เปลี่ยนเป็นแดงบ้างขาวบ้าง หลังจากลังเลอยู่นาน สัมผัสแห่งความมุ่งมั่นก็แวบเข้ามาในดวงตาของเธอ
“ก็ได้ ฉันดื่ม!”
หลังจากพูดจบ เธอก็หยิบแก้วไวน์ขึ้น ยกคอขึ้น และดื่มในคราวเดียว
“อะแฮ่ก—-”
หลังจากดื่มไปหนึ่งถ้วยแล้ว ใบหน้าของหลินฉ่ายเวยเปลี่ยนเป็นสีแดงและเธอไออย่างรุนแรง
“คุณหลิน ทำแบบนี้ไม่ได้—”
ประธานทุกคนต่างมองหน้ากันและห้ามอย่างรวดเร็ว
“ยังมีอีกสี่แก้ว”
เหวินเหวยเฉินล่าวอย่างไร้ท่าทาง
กรุปๆ —-
เมื่อไอเสร็จ หลินฉ่ายเวยหยิบไวน์ขึ้นมาอีกสี่แก้วและดื่มให้หมดในคราวเดียว
หลังจากดื่มเสร็จ กระเพาะของหลินฉ่ายเวยคลื่นไส้ และเอามือข้างหนึ่งปิดปากของเธอ ราวกับว่าเธอกำลังจะอาเจียน
ดวงตาของเหวินเหวยเฉินเย็นชา “ห้ามอ้วก กลืนมันลงไป!”
การแสดงออกของหลินฉ่ายเวยบิดเบี้ยว ตายทั้งเป็น เธอกลืนไวน์ด้วยความพยายามอย่างมาก ใบหน้าซีดของเธอแทบจะไม่สามารถบีบรอยยิ้มออกมาได้
“เหวยเฉิน ฉันชนแก้วเสร็จหมดแล้ว…”
“หึ ขายหน้าผมชะมัด!”
เหวินเหวยเฉินไม่มีการปลอบโยนแม้แต่น้อย แต่เขากลับส่งเสียงอย่างเย็นชา
“เรียน ท่านประธานทุกท่าน เหวยเฉินยังมีธุระเล็กน้อย ขอตัวก่อนนะ”
เหวินเหวยเฉินมองไปที่เหล่าประธานอีกครั้ง ยิ้มและกล่าวว่า “ฉ่ายเวยจะตอบสนองทุกความต้องการของท่านประธานแทนผมเอง”
เมื่อเขาลุกขึ้น เขาทิ้งถุงยางอนามัยไว้สี่หรือห้าชิ้นไว้ข้างหลัง และเหลือบมองหลินฉ่ายเวยที่เมาเละเทะ เหวินเหวยเฉินมองทุกคนอย่างคลุมเครือ
“ท่านประธานทุกท่าน โปรดดูแลหลินฉ่ายเวยด้วย เมื่อพวกคุณได้พบคนใหญ่คนโตคนนั้นในอนาคต อย่าลืมเสนอผมให้ท่านสักสองสามคำด้วยนะ”
พูดเสร็จก็เดินออกไป
ประธานทั้งหมดมองไปที่หลินฉ่ายเวยที่เมา และดวงตาของพวกเขาก็ลึกลงไป
“ว่ายังไง?” ประธานถามพร้อมกับถอนหายใจ
“เจ้านายที่เบื้องหลังเห็นท่าทีของตระกูลเหวิน ดูแล้ว ไอ้หนุ่มคนนั้น ฉลาดมากเกินไปจนเสียรู้ เล่นไฟเผาตนเองชัดๆ…”
ประธานอีกคนพูดว่า“ส่งคุณหลินไปพักผ่อนที่โรงแรม นอกจากนี้ โปรดรายงานความจริงทุกอย่างกับหัวหน้าหลัวด้วย”
“วันดีของตระกูลเหวิน เกรงว่ามันจะจบลงแล้ว”
หลังจากนั้น พวกเขาก็โทรให้หลัวปู้ หลัวปู้ก็ได้รายงานไปยังถังเฉาตามที่ได้ยินมา
“บอส สถานการณ์เป็นแบบนี้”
“เข้าใจแล้ว”
น้ำเสียงของถังเฉาสงบ ฟังไม่ออกว่ามีความสุขหรือโกรธ
แต่หลัวปู้ตัวสั่นไปทั้งตัว และเขารู้สึกถึงความโกรธมาจากบอสใหญ่
รีบพูดว่า“บอสใหญ่ ขอแค่คุณพูด ผมสามารถทำให้ตระกูลเหวินหายตัวไปตลอดกาลในแถวเจียงเจ้อ!”
ถังเฉาไม่ได้พูดอะไร หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ค่อยๆพูดอย่างช้าๆว่า “ไม่ รอสักพัก ตระกูลเหวินต้องการเข้าตลาดหมิงจูด้วยการแต่งงานกับหลินฉ่ายเวยไม่ใช่เหรอ ปล่อยให้พวกเขาแต่งงานกัน”
“วันแต่งงานของเหวินเหวยเฉินและหลินฉ่ายเวย คือวันที่ตระกูลเหวินพินาศ!”
พร้อมกับคำพูดที่โหดเหี้ยม ออร่าสังหารที่แข็งแกร่งก็สั่นสะเทือนออกมา
หลัวปู้สั่นไปทั้งตัว”ครับ บอสใหญ่!”
