และในเวลานี้ บนหน้าของเหวินหนานเฉิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย ในสายตามีความบ้าคลั่งอยู่เต็มไปหมด
สีหน้าของหลินฉ่ายเวยซีดเซียวลงในชั่วพริบตาเดียว มองที่มือของตนเองอย่างสั่นเทา
โจวเหม่ยหยูนพอได้ยินว่าบนตัวหลินฉ่ายเวยมีระเบิดอยู่ ตกใจเสียยกใหญ่ รีบผลักเธอออกทันใด
“บนตัวเธอมีระเบิด ออกไปไกลๆ พวกเราหน่อย!”
หลินฉ่ายเวยถูกโจวเหม่ยหยูนผลักจนซวนเซ หกล้มลงบนพื้นโดยตรง ในสายตาเต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง
โจวเหม่ยหยูนเป็นมารดาแท้ๆ ของเธอ แต่พอเจออันตรายเข้า คาดไม่ถึงว่าปฏิกิริยาแรกจะผลักลูกสาวคนนี้อย่างเธอออกแล้ว
“เธอทำอะไร หล่อนเป็นลูกสาวของพวกเรานะ!”
หลินเจิ้นสงตวาดใส่ทางโจวเหม่ยหยูน รีบวิ่งไปที่ข้างกายหลินฉ่ายเวยโดยเร็ว จากนั้นพยุงเธอขึ้นมา “ฉ่ายเวย ลูกเป็นยังไงบ้าง?”
“หนูไม่เป็นไรค่ะ”
หลินฉ่ายเวยส่ายหน้าแล้ว เพียงแต่ว่าในดวงตาที่แดงก่ำเต็มไปด้วยน้ำตา จ้องโจวเหม่ยหยูนไม่ขยับ
ในที่สุดเธอก็ได้เห็นธาตุแท้มารดาของเธอชัดเจนว่าเป็นคนแบบไหน
ในใจไม่ได้โกรธแค้น มีเพียงความเศร้าสลดที่ลึกซึ้ง
หลังถังเฉาได้ยินว่าบนตัวของหลินฉ่ายเวยมีกำไลระเบิดอยู่ สีหน้าก็อึมครึมลงไปอย่างหนัก
เขาเดาได้ว่าตระกูลเหวินมีการเอาคืนที่บ้าคลั่ง แต่นึกไม่ถึงว่าเหวินหนานเฉิงจะใช้วิธีการที่เหี้ยมโหดเช่นนี้
“พาเสี่ยวลี้ไป”
ในดวงตาเขามีแรงอาฆาตกวาดล้าง แม้แต่น้ำเสียงยังเปลี่ยนมาเย็นเฉียบหลายเท่า
“งั้นคุณล่ะ?”
หลินชิงเสว่อุ้มถังเสี่ยวลี้ขึ้นมา ถามด้วยสีหน้าที่กังวล
“เดี๋ยวผมจะเข้าไป”
หลินชิงเสว่ส่ายหน้าแบบดื้อรั้น เพียงแค่นำถังเสี่ยวลี้ส่งให้เฟิ่งหวงแล้ว
จากนั้นเธอกลับมาที่ข้างกายของถังเฉาอีกครั้ง ดึงมือของเขาขึ้นมาเอง ความหนาวเย็นในสายตาละลายลงไป
“ไม่ว่าจะมีอันตรายอะไร ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณเผชิญอยู่คนเดียว พวกเราเผชิญหน้าไปด้วยกัน”
ร่างกายถังเฉาสั่นเล็กน้อย ภายในเต็มไปด้วยความรู้สึกประทับใจ “ได้!”
เหวินเฉี่ยวหรูที่อยู่ด้านข้างได้ยินคำพูดของเหวินหนานเฉิง จากนั้นเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ สีหน้าเปลี่ยนไปดูซีดเซียวเสียยิ่งกว่าหลินฉ่ายเวยอีก ร่างกายสั่นเทาอย่างหนัก
“แกพูดว่าแกเอากำไลระเบิดใส่ให้หล่อนไป?”
เสียงของถังเฉาทุ้มต่ำจนน่ากลัว พื้นหินปูนที่ใต้เท้าเกิดเสียงแกรกๆ เหยียบจนพื้นแตกร้าว
“โกรธแค้นมากใช่ไหม? ยิ่งแกโกรธเท่าไร ฉันก็ยิ่งดีใจเท่านั้น”
ในสาตาของเหวินหนานเฉิงเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง “เดิมทีการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ครั้งนี้เป็นจุดเริ่มต้นของความเจริญรุ่งเรืองตระกูลเหวินของฉัน ตอนนี้กลับพังทลายลงแล้ว ถังเฉา! แก! คือตัวการสร้างหายนะ! ฉันอยู่ไม่ดี แกกับหลินฉ่ายเวยก็อย่าคิดจะมีชีวิตที่ดีเหมือนกัน!”
“ฉันไม่อยากตาย ฉันไม่อยากตาย ใครก็ได้ช่วยฉันที……”
หลินฉ่ายเวยนั่งยองลงที่พื้น เอามือทั้งสองกุมศีรษะไว้แน่น สั่นเทาอย่างรุนแรงไปทั่วทั้งตัว
พูดพึมพำกับตนเอง จนสุดท้ายกลายมาเป็นความหวาดกลัวที่ล้ำลึก
เวลานี้ถังเฉาเดินมาที่ข้างๆ กายเธอ “เอากำไลระเบิดอันนั้นออกมา ให้ฉันดูหน่อย ไม่แน่ว่าฉันอาจมีวิธี”
หลินฉ่ายเวยพันแขนเสื้อขึ้นแบบสั่นเทาไปทั่วตัว ใช้มือจับ ผลปรากฏว่าจับอะไรไม่ได้สักอย่าง
เธอตะลึงครู่หนึ่ง เดิมทีบนตัวของเธอไม่มีกำไลระเบิดอะไร แม้แต่สิ่งที่หน้าตาคล้ายคลึงยังไม่มี
เมื่อสักครู่ เธอถูกคำพูดของเหวินหนานเฉิงข่มขู่จนตกใจ สับสนไปพักหนึ่ง แม้แต่การครุ่นคิดยังไม่ทันได้ทำ
สายตาของถังเฉากลายเป็นหยอกล้อตาม “ผู้นำเหวิน ฉันว่าแกแก่จนเลอะเลือนแล้วหรือเปล่า บนตัวฉ่ายเวย เดิมทีไม่มีกำไลอะไร”
สีหน้าที่บ้าคลั่งบนหน้าเหวินหนานเฉิงแข็งค้างฉับพลัน เผยความซีดเซียวออกมา “เป็นไปไม่ได้ ทั้งที่ฉันให้เฉี่ยวหรูใส่ให้หล่อนด้วยตัวเอง—-”
พูดคำนี้จบ ชั่วขณะนั้นก็ถูกขัดจังหวะกะทันหัน เหวินหนานเฉิงหันไปมองยังเหวินเฉี่ยวหรูทันใด สีหน้าโกรธแค้นถึงขั้นสุด และน่าหวาดผวาถึงขีดสุด
“เธอนังแพศยาคนนี้ เธอไม่ได้ใส่กำไลให้หล่อน—-”
ทุกคนรีบมองไปยังเหวินเฉี่ยวหรูทันที เห็นเพียงทั้งตัวของหล่อนสั่นเทิ้ม ดึงแขนเสื้อขึ้นแบบสั่นๆ
บนแขนที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ คาดไม่ถึงจะมีกำไลสเตนเลสสีเงินอันหนึ่งอยู่
“กำไล อยู่บนตัวฉัน……”
“คุณนายเหวิน!”
“คุณน้าเหวิน!”
ชั่วขณะนั้นลูกตาของถังเฉาและหลินฉ่ายเวยหดตัว ตื่นตกใจทั้งคู่
“เธอนี่มันนังแพศยาที่ทำเรื่องไม่สำเร็จ แล้วยังหาเรื่องวุ่นมาให้อีก!”
“อ๊าก—-”
ใบหน้าเหวินหนานเฉิงเต็มไปด้วยความแค้นเคืองถลึงตาใส่เหวินเฉี่ยวหรู ส่งเสียงตะคอกเดือดดาลที่เรื่องใหญ่ได้ล้มเหลวลงแล้ว
แต่ว่าไม่นานสีหน้าของเขาก็กลับคืนสู่ความปกติอีกครั้ง สีหน้าเต็มไปด้วยความโหดร้าย “เป็นใครใส่กำไลนี้ก็ไม่สำคัญหรอก กุญแจไขกำไลออกอยู่ในมือฉัน ถ้าอยากให้หล่อนมีชีวิตรอด ก็เตรียมเงินไว้ให้ฉันห้าร้อยล้าน ยังมีรถอีกคันหนึ่ง ตั๋วเครื่องบินไปต่างประเทศใบหนึ่ง ไม่อย่างนั้นพวกแกก็ดูหล่อนระเบิดร่างตายไปต่อหน้าต่อตาเถอะ!”
คำพูดนี้พูดได้อย่างไร้มนุษยธรรมเสียจริง ร่างกายของเหวินเฉี่ยวหรูสั่นเทารุนแรงขึ้นไปอีก
“แกบ้าไปแล้ว หล่อนคือภรรยาของแกนะ!”
หลินชิงเสว่หน้าตาหนาวเย็น พูดจาตำหนิด้วยความโมโห
เหวินหนานเฉิงหัวเราะเสียงดัง “หล่อนหักหลังฉันแล้ว ทำไมฉันต้องสงสารหล่อนด้วย?”
ปึง—-
เสียงเพิ่งจบลง ร่างกายของเหวินหนานเฉิงก็ลอยออกไปดุจว่าวที่เชือกขาด กระแทกลงบนเสาสลักโบราณต้นหนึ่งอย่างรุนแรง ชนจนเสาหินแตกละเอียดทันที
กำลังอยากจะดิ้นรนลุกขึ้น หน้าอกของเขาก็โดนเท้าข้างหนึ่งเหยียบไว้อย่างหนัก
บนตัวถังเฉาเกิดแรงอาฆาตท่วมท้นขึ้นมา “กุญแจอยู่ที่ไหน!”
“แคกๆ—-”
เหวินหนานเฉิงกระอักเลือดออกมา บนหน้ากลับมีรอยยิ้มที่คลุ้มคลั่ง “ขอโทษที เมื่อกี้ฉันหลอกพวกแกไป กำไลอันนี้ เดิมทีไม่มีกุญแจ พอใส่เข้าไป ไม่มีทางถอดทิ้ง มีเพียงตกเป็นทาสของอีกฝ่ายตลอดชีวิต”
ถังเฉาไม่เชื่อ ค้นหาบนตัวเหวินหนานเฉิงรอบหนึ่ง ล้วนหากุญแจไม่เจอ
เวลานี้ หลินเจิ้นสงวิ่งออกมาจากในโรงแรมแล้ว “ในโรงแรมก็ไม่มี”
ดังนั้นสายตาของถังเฉาจึงยิ่งอึมครึมเพิ่มขึ้นอีก
หรือว่าไม่มีกุญแจจริงๆ?
“คุณถัง”
เวลานี้ มีเสียงที่สงบนิ่งของเหวินเฉี่ยวหรูลอยมาจากด้านหลัง
เห็นเพียงหล่อนยืนอยู่ที่ด้านหลังอย่างเงียบสงบ และไม่ได้หวาดกลัวขนาดนั้นแล้ว แม้กระทั่งยังมีรอยยิ้มที่ไม่ยี่หระต่อความเป็นความตายอยู่นิดๆ “ในเมื่อไม่มีกุญแจ ก็ช่างเถอะค่ะ พวกคุณกลับไปกันก่อนเถอะ ฉันจะจัดการสถานการณ์ทางนี้เอง”
ได้ยินคำพูดนี้ สายตาถังเฉาประทับใจทันที “คุณนายเหวิน คุณ—-”
“ขอบคุณมากที่คุณทำเพื่อฉันมากขนาดนั้น และขอบคุณที่มีใจกว้างไม่ถือสาหาความ ไว้ชีวิตลูกชายอกตัญญูคนนั้นของฉัน”
เหวินเฉี่ยวหรูโค้งตัวต่อถังเฉาด้วยความเคารพนอบน้อม ในคำพูดกลับเผยกลิ่นอายที่จะตายจากไป
หลินชิงเสว่รีบห้ามไว้ทันที “คุณนายเหวิน จะต้องมีวิธีอื่นแน่นอนค่ะ”
“ไม่ต้องปลอบแล้วค่ะ”
เหวินเฉี่ยวหรูส่ายหน้า ยิ้มให้ทางหลินชิงเสว่ “บนโลกใบนี้ ไม่มีอะไรให้ฉันอาลัยอาวรณ์แล้ว การตายไป สำหรับฉันกลับเป็นการหลุดพ้น—-แน่นอนว่าฉันไม่ได้สง่างามขนาดนั้น ฉันก็กลัวมากเหมือนกัน ความจริงฉันเป็นคนที่กลัวเจ็บมาก แต่เทียบกับความเจ็บปวดในเวลานี้ การมีชีวิตที่เซ่อซ่าทั้งชีวิตต่างหากถึงเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด”
“คุณนายเหวิน—-”
หลินเจิ้นสงและคนอื่นๆ ต่างห้ามปรามกัน มีเพียงทุกคนของตระกูลโจว ยังคงท่าทีเย็นชาดูเหตุการณ์อยู่ด้านข้าง
“นี่คือการเลือกด้วยตนเอง พวกคุณไม่ต้องมีความรู้สึกผิดในใจ”
เหวินเฉี่ยวหรูหัวเราะ และมองทางเหวินหนานเฉิง ท่าทางเปลี่ยนไปเคียดแค้นทันที
“เหวินหนานเฉิง ฉันอยากฆ่าคุณมาตั้งนานแล้ว แต่ฉันเป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอที่ไร้อำนาจคนหนึ่ง ส่วนคุณเป็นผู้นำตระกูลเหวินที่ชื่อดังของเจียงเฉิง ตอนนี้ดีเลย ฉันตาย ก็ต้องลากคุณรับผิดไปด้วย!”
เหวินหนานเฉิงสั่นไปทั้งตัว มองเหวินเฉี่ยวหรูด้วยสายตาที่หวาดวิตกอยู่บ้าง “เฉี่ยวหรู ทำไมเธอต้องตัดขาดขนาดนั้นด้วยล่ะ เดิมพวกเราก็เป็นสามีภรรยากัน เธออยู่ข้างกายฉันมา กำไลระเบิดอันนั้น คงจะไม่ระเบิด—-”
เดิมทีเขาเพียงแค่อยากข่มขู่ทุกคนให้เตรียมเงินสดก้อนใหญ่ให้เขา จากนั้นหนีไปต่างประเทศใช้ชีวิตสง่างามคนเดียว ตอนนี้คาดไม่ถึงเหวินเฉี่ยวหรูอยากลากเขาไปตายด้วยกัน แวบหนึ่งเขาหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว
“ฝันไปเถอะ!”
เหวินเฉี่ยวหรูสีหน้าเด็ดเดี่ยว กระโจนใส่บนตัวเหวินหนานเฉิง สองคนตกลงในสระว่ายน้ำทั้งคู่
