สวบสาบ—-
ตัวหนอนที่แน่นขนัดปีนออกมาจากในร่างของนักฆ่าคนนั้น ฉากนี้ทำเอาเสิ่นชิงหยุนตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ ล้มนั่งลงบนพื้นเสียงดังตุบ
ในชีวิตนี้ของเขาไม่เคยเจอหนอนพวกนี้มาก่อน แต่เขาสามารถยืนยันจุดหนึ่งได้ นั่นคือพวกมันมีพิษเป็นแน่
แต่ทว่าหงโฝเหมือนกับมองเห็นลูกของตนเอง หน้าตายิ้มแย้ม ยังย่อตัวนั่งลงมา ยื่นมือน้อยที่ขาวสะอาดออกไป
จากนั้นหนอนพิษที่อ้วนผอมต่างกันไปพวกนี้ก็ปีนขึ้นฝ่ามือของหงโฝทั้งหมด
“นี่ นี่เป็นไปได้อย่างไร……”
เหตุการณ์ฉากนี้ สั่นสะเทือนจิตใจของเสิ่นชิงหยุนอย่างลึกซึ้ง เทียบกันกับนักฆ่าคนก่อนหน้านั้น ความสามารถที่หงโฝแสดงออกมายิ่งทำให้เขาหมดหวัง
ลูบคลำสักพักหนึ่ง หงโฝผิวปากทีหนึ่ง หนอนพวกนี้ก็ปีนออกทางขอบหน้าต่างทั้งหมด หายไปไม่เห็นแล้ว
นี่เธอถึงได้มองทางเสิ่นชิงหยุน ยังคงทำท่าทางหัวเราะคิกคัก “ตอนนี้ยอมเชื่อฟังฉันแบบไม่ดื้อได้ยัง?”
อึก—-
เสิ่นชิงหยุนกลืนน้ำลายอย่างแรงทีหนึ่ง ไม่ได้ลังเลเลยแม้แต่น้อย พยักหน้าไม่หยุด
“นี่สิถึงเป็นเด็กดี”
หงโฝพยักหน้าอย่างพอใจ “นายน่าจะรู้สึกโชคดีนะ ฉันไม่เหมือนกับนักฆ่าคนอื่น ต่อให้นายไม่เชื่อฟังฉัน ฉันก็จะไม่ฆ่านายหรอก”
“งั้นเธอจะทำยังไง?”
ในใจเสิ่นชิงหยุนประหม่าขึ้นมาฉับพลัน
“ฉันจะเห็นนายเป็น’ภาชนะบรรจุ’ ให้ที่รักตัวน้อยส่วนหนึ่งเข้าไปในร่างกายของนาย จากนั้นดำเนินการวางไข่ค่อยๆ แพร่พันธุ์”
หงโฝยิ้มแฉ่งเบิกบานใจ แต่ในสายตาของเสิ่นชิงหยุน ไม่ต้องสงสัยว่าคือรอยยิ้มที่ร้ายกาจ
“ทำแบบนั้นจะเป็นยังไง?”
ฟันของเขากำลังสั่นเทา
“ฉันคำนวณดูแล้วนะ……”
หงโฝกางนิ้วมือออกมานับนิ้วดู ก่อนจะบอกว่า “รอบการวางไข่ของที่รักแต่ละตัวระยะเวลาหนึ่งเดือนถึงสามเดือน หมายความว่านายมีอายุขัยเพียงหนึ่งถึงสามเดือน พอเหล่าที่รักตัวน้อยออกมาจากไข่ ก็จะกินอวัยวะภายในของนายจนหมด ดูดเลือดของนายจนแห้ง สุดท้ายทะลุหน้าอกออกมา—-ไม่แน่อาจจะเป็นหน้าอก อาจจะเป็นดวงตา ปาก ลำคอ ดูว่าพวกเขาชอบส่วนไหน”
“ฉันเชื่อฟัง!”
เสิ่นชิงหยุนรีบตอบทันที สีหน้าตื่นตกใจ “ขอเพียงเธออย่าเอาหนอนพวกนั้นใส่เข้ามาในร่างกายของฉัน ทุกอย่างตกลงกันได้!”
ถือว่าเขาเข้าใจแล้วทำไมนักฆ่าคนนั้นถึงได้ตายไปกะทันหัน ต้องโดนหนอนพวกนั้นมุดเข้าไปแบบไม่รู้ตัว—-เขาไม่อยากตายอนาถขนาดนี้แบบนักฆ่าคนนั้น
“งั้นฉันขอประกาศ!”
หงโฝหรี่ตายิ้มบอก “ตอนนี้นายเป็นเชลยของฉันแล้ว ตามฉันไปเถอะ!”
……
ในขณะเดียวกัน ถังเฉาอยู่ที่บ้านได้รับข้อความที่เฟิ่งหวงส่งมา
“รองผู้นำ เสิ่นชิงหยุนถูกจับแล้วค่ะ”
ถังเฉาพยักหน้าเบาๆ “พาไปคฤหาสน์ซานสุ่ย”
“ค่ะ!”
หลังจากวางสายโทรศัพท์ ถังเฉาพูดกับหลินชิงเสว่แบบรู้สึกผิดอยู่บ้าง “ชิงเสว่ ขอโทษนะ ผมมีธุระด่วน ต้องออกไปข้างนอกสักหน่อย”
เดิมทีคิดว่าหลินชิงเสว่จะสงสัย เธอแค่มองเฉยๆ ทีหนึ่ง พูดกำชับ “ไปเถอะ รีบกลับมาหน่อย ฉันจะรอคุณ”
ถังเฉาตะลึงนิดหน่อย พอได้สติกลับมา กลับรู้สึกประทับใจเต็มอก
“ได้!”
ถังเฉาไม่ได้ชักช้า รีบไปที่คฤหาสน์ซานสุ่ยในวินาทีแรก
สถานที่รับของในประกาศที่เฟิ่งหวงลงไป อยู่ที่คฤหาสน์ซานสุ่ย
พอเข้าประตูมา ถังเฉาและเฟิ่งหวงมองเห็นเด็กสาวที่แต่งตัวแปลกประหลาดคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าประตูใหญ่แบบสงบนิ่ง ดวงตากลมโตที่ฉลาดจ้องพวกเขาตาไม่กะพริบ
เฟิ่งหวงตะลึงนิดหน่อย กำลังจะเข้าไป สายตาถังเฉาแข็งทื่อฉับพลัน พูดเตือนสติ “อย่าเข้าไป!”
เฟิ่งหวงกำลังจะสอบถาม มีเสียงเอะอะกะทันหัน ด้านหลังมีเสียงแหวกลมรวดเร็วลอยมา
สีหน้าเฟิ่งหวงเปลี่ยนไป ร่างกายแวบหาย นี่ถึงหลบเข้าไปแล้ว
มองเห็นของที่ด้านหลัง ดวงตาเฟิ่งหวงหรี่ขึ้นเล็กน้อย
คาดไม่ถึงเป็นหนอนที่ขนาดเท่าฝ่ามือตัวหนึ่ง
ชั่วขณะนั้น สีหน้าเฟิ่งหวงเย็นชา ถังเฉาหรี่ตาขึ้นเช่นกัน พินิจพิเคราะห์เด็กสาวที่ไม่ธรรมดาคนนี้ “เธอคือนักฆ่าที่จับเสิ่นชิงหยุนได้คนแรก?”
“ฉันชื่อหงโฝ มาจากเหมียวเจียง”
หงโฝพยักหน้านิดหน่อย มองทางเฟิ่งหวงอีกครั้งทันใด “นายหญิงแก๊งมืด ราชินีแห่งความมืด ความสามารถแค่นี้เอง?”
ในคำพูดมีการซักถามข้อสงสัยที่เข้มข้น
สีหน้าเฟิ่งหวงไม่พอใจ กำลังอยากพูด ถังเฉากลับมองมาทีหนึ่ง ห้ามเธอไว้
“เสิ่นชิงหยุนอยู่ที่ไหน?” เขาถามขึ้นนิ่งๆ
“ฉันจะรู้ได้ยังไง?”
หงโฝมองค้อนตาทีหนึ่ง มองถังเฉาและเฟิ่งหวงด้วยหน้าตาเย้ยหยันเต็มที่ “ตอนแรกคิดอยากเจอบุคคลในตำนานว่าเป็นยังไงบ้าง นึกไม่ถึงกลับเป็นสวะที่แม้แต่อันตรายยังให้คนอื่นมาเตือน ผิดหวังเสียจริง”
“เธอคิดอย่างนี้จริงเหรอ?”
ถังเฉาไม่โกรธเช่นกัน เพียงแค่ยิ้มนิ่งๆ
“เธอเป็นใครกัน?” หงโฝชายตามองถังเฉา
“ฉันคือผู้ติดตามของเขา”
ไม่รอให้ถังเฉาพูดจา เฟิ่งหวงเอ่ยปากขึ้นก่อน
หงโฝหัวเราะแบบเหยียดหยาม “คนธรรมดาที่ไม่มีพลังสยบสักนิดแบบนี้? พูดแล้วน่าโมโห เธอไม่สมควรเป็นที่หนึ่ง”
“เธอวอนหาที่ตาย!”
เจตนาอยากฆ่าในสายตาเฟิ่งหวงเพิ่มขึ้น ถังเฉายังคงมองเธอนิ่งๆ
ชั่วขณะนั้น เฟิ่งหวงไม่ยินยอมอย่างไร ได้แต่หยุดการลงมือไว้
มองฉากนี้อยู่ การเหยียดหยามบนหน้าหงโฝยิ่งเข้มข้น เอากระสอบใบหนึ่งโยนไปตรงหน้าถังเฉา “เอา คนที่นายต้องการ ต่อไปอย่าเอาชื่อของนักล่าอันดับหนึ่งมาลงประกาศอีก ขายขี้หน้า”
พูดจบ ถุยน้ำลายไปทางเฟิ่งหวงอีกที จากนั้นถึงหายไปท่ามกลางฉากยามค่ำคืน
สีหน้าเฟิ่งหวงอึมครึม ความแค้นเคืองอัดแน่นเต็มอก “รองหัวหน้า เมื่อสักครู่ทำไมไม่ให้ฉันลงมือ? หล่อนเป็นเพียงแค่เด็กน้อยเมื่อวานซืน—-”
“เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา”
แต่ทว่าถังเฉากลับขัดจังหวะคำพูดของเธอ จากนั้นพูดจานิ่งๆ “เธออย่าโดนรูปลักษณ์ภายนอกของหล่อนหลอกเอา”
“แต่ว่าหล่อนเหยียบย่ำท่าน!” เฟิ่งหวงยังคงไม่ยินยอม
“อย่าลืมสิ เป้าหมายในคืนนี้ของพวกเราคือเสิ่นชิงหยุน อย่าเอาปัญหาอื่นมาแทรก”
น้ำเสียงของถังเฉาเรียบนิ่ง ไม่นานก็เปลี่ยนหัวข้อไป “แต่ถ้ามีวาสนาต่อกัน เธอกับหล่อนคงได้เจอกันอีก ตอนนั้นค่อยลงมือก็ไม่สาย”
เฟิ่งหวงตะลึง อยู่ในที่เกิดเหตุ ถังเฉากลับก้าวใหญ่ๆ มาด้านข้างกระสอบ แก้เชือกออกแล้ว
เสิ่นชิงหยุนโผล่หน้าออกมาทันที หายใจเอาอากาศสดชื่นเต็มๆ เมื่อสักครู่ติดอยู่ในกระสอบมาตลอด เขาใกล้จะหายใจไม่ออกแล้ว
แต่ว่าไม่นานเขาก็มองเห็นถังเฉา สายตาเปลี่ยนเป็นตกใจหวาดกลัวทันที
“ถังเฉา ที่แท้เป็นแก?”
“ฉันเอง”
ถังเฉานั่งอยู่บนโซฟา สีหน้านิ่งสงบ “ฉันเคยบอกไปตั้งนานแล้ว ไม่ว่าพวกแกตระกูลเสิ่นยิ่งใหญ่ถึงขั้นไหน ฉันอยากทำลายพวกแก เป็นแค่เรื่องพลิกฝ่ามือ”
ร่างกายของเสิ่นชิงหยุนสั่นเทิ้มเล็กน้อย ความจริงเขาเคยคิดว่าเป็นถังเฉา แต่ไม่เชื่อว่าเขามีกำลังมากขนาดนี้
กระทั่งตอนนี้เขายังไม่เชื่อว่าถังเฉาคืออิทธิพลชั่วเบื้องหลัง
“ถังเฉา ยังไม่รีบปล่อยฉันไปอีก!”
เขาตะคอกใส่ถังเฉา “นี่แกลักพาตัวนะ แกรู้จักลักพาตัวไหม? ถือโอกาสที่คุณปู่ฉันยังไม่รู้ ถ้าแกปล่อยฉัน และเอาทรัพย์สินตระกูลต่งทั้งหมดมาให้ ฉันสามารถปล่อยแกไปได้”
มาถึงเวลานี้แล้ว เสิ่นชิงหยุนยังคงข่มขู่ถังเฉา ทำให้เขาหัวเราะขึ้นมาเบาๆ “ดูเหมือนแกเข้าใจอะไรผิดไป ตอนนี้ปู่แกยังเอาตัวเองไม่รอด จะมาสนใจว่าแกจะเป็นจะตายได้ยังไง?”
คำพูดนี้พูดจนเสิ่นชิงหยุนสั่นไปทั่วตัว ลูกตาหดตัวฉับพลัน
เขานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่ตระกูลเสิ่น ตระกูลเสิ่นมีนักฆ่าปรากฏตัว เกือบฆ่าคุณปู่แล้ว
“นี่คือแกเป็นคนทำ?” เสียงเขามีอาการตื่นตกใจแบบเข้มข้น
ถังเฉาหัวเราะไม่ตอบ เงยหน้าทันใด มองเสิ่นชิงหยุนแบบมีความสนใจ “แกว่าถ้าปู่ของแกรู้ว่าแกเกิดเรื่องแล้ว เขาจะมาช่วยแกแบบไม่สนใจทุกอย่างหรือเปล่า?”
เสิ่นชิงหยุนพยักหน้าด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม “นั่นแน่นอนอยู่แล้ว—-”
“เป็นแบบนี้จริงเหรอ?”
มุมปากถังเฉาฉีกรอยยิ้มที่มีเลศนัยขึ้น “งั้นทำให้พวกฉันดูหน่อย อยู่ต่อหน้าผลประโยชน์ที่แน่นอน จิตใจมนุษย์จะเป็นยังไงบ้างเหรอ!”
