ด้านหลังโรงการต่อสู้ เป็นห้องน้ำชาสไตล์โบราณ เหยียนเสี้ยงหม่าและเหยนยงกำลังดื่มชา
“เสี้ยงหม่า สมแล้วที่เป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งของตระกูลเหยียน ไม่กี่ประโยคก็หลอกไอ้หนุ่มนั่นมาได้แล้ว”
เหยนยงเป่าชาที่ร้อนระอุ จากนั้นก็จิบคำหนึ่ง แล้วพูดยิ้มๆ
เหยียนเสี้ยงหม่ายิ้ม พูดว่า “คุณลุงชมเกินไปแล้วครับ เสี้ยงหม่าเพียงแค่ได้เรียนรู้และไม่ทำอย่างเดิมเท่านั้นเองครับ”
เหยียนเสี้ยงหม่าและเหยนยงล้วนแซ่เหยียน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขามีความสัมพันธ์เป็นญาติกัน
เหยนยงถามด้วยรอยยิ้มว่า “ได้รับบทเรียนจากใคร?”
“แน่นอนว่าเป็นซ่งเทียนซาน ต่งอี้สิง เสิ่นชิงหยุนทั้งสามคนครับ”
เหยียนเสี้ยงหม่ายิ้มอย่างภาคภูมิใจ “ผู้คนขนานนามพวกเราสี่คนว่า ‘สี่คุณชายแห่งหมิงจู’ กลับไม่รู้ว่าผมไม่เห็นหัวพวกมันด้วยซ้ำ”
“ดังนั้น นายจึงยืมใช้แรงของสมาคมมาต่อกรกับถังเฉา”
“ใช่ครับ”
สายตาเหยียนเสี้ยงหม่ามีความเย็นชา “ผู้ที่มีความสามารถฆ่าได้ แต่ผู้ที่ไม่มีความสามารถประจบฆ่าได้ ต้องการฆ่าไม่เปลี่ยน แอบจัดการเงียบๆถึงจะเป็นทางที่ดีที่สุด”
“ฮ่าๆๆ!”
เหยนยงหัวเราะและปรบมือ “เก่งจริงๆ นายพูดถูก ในสายตานาย มันเป็นคนที่ไร้ความสามารถจริงๆ เพียงแค่ศิลปะการต่อสู้เก่งหน่อยก็เท่านั้น”
“แต่ว่า คนในสมาคมของผมคนมีความสามารถเยอะแยะ เก่งยังไง แล้วจะเก่งสักแค่ไหนเชียว…..”
ปึง….
เสียงหัวเราะของเหยนยงยังไม่สิ้น ประตูห้องน้ำชาก็ถูกกระแทก หักออกเป็นสองส่วน
คนหนึ่งล้มลง อีกคนเลือดท่วมตัว ที่แท้ก็เป็นยอดฝีมือระดับสูงในสมาคม!
“อะไรกัน?!”
สีหน้าของเหยียนเสี้ยงหม่าและเหยนยงแปรเปลี่ยน รีบลุกขึ้นยืน
“หัว….หัวหน้าครับ….”
คนที่ล้มลงกับพื้นลมหายใจแผ่ว ยกมือตัวเองขึ้นอย่างสั่นๆ จับขากางเกงของเหยนยงไว้แน่น อ้าปากเล็กน้อยเหมือนกับว่าอยากจะพูดอะไรสักอย่าง
“นายพูดอะไร?! เสียงดังหน่อย!”
เหยนยงย่อตัวลง จับไหล่ของเขาไว้ พูดดุ
ชายหนุ่มใช้แรงทั้งหมดที่มีกว่าจะพูดออกมาได้สี่พยางค์
“พวกเรา…แพ้แล้ว!”
“แพ้แล้ว?”
“เป็นไปได้ยัง!”
เหยนยงและเหยียนเสี้ยงหม่าได้ยินชัดเจน สีหน้ามีแต่ความตกใจ
“หัวหน้าครับ นี่เป็นความจริง….”
ชายหนุ่มกระอักเลือด พึมพำว่า “สิบคนร่วมมือกัน ยังไม่สามารถแตะเขาได้สักนิด!”
ตึง! ตึง! ตึง!
จากนั้น ร่างกายหนึ่งก็เดินเข้ามาอย่างสบายๆ เสียงเท้าทุ้มต่ำ เหมือนดั่งเสียงค้อนทุบลงในใจของเหยียนเสี้ยงหม่าและเหยนหยง
“ถังเฉา?!”
เมื่อเห็นคนที่มาชัดเจน สีหน้าของเหยนยงก็เปลี่ยนใจ “ทำไมนายไม่เป็นอะไรเลยสักนิด?”
“หัวหน้าเหยียน นี่เป็น ‘ยอดฝีมือในสมาคม’ ที่คุณภาคภูมิใจงั้นหรอครับ? ไม่เห็นมีสักคนที่เก่ง”
บนใบหน้าของถังเฉามีรอยยิ้มที่ดูผ่อนคลายสบายๆ สายตาลึกซึ้ง มองดูพวกเขาอย่างล้อเลียน
“ไปตายซะ!”
ด้านหลังของถังเฉา อยู่ๆก็มีร่างหนึ่งพุ่งออกมา หวังจะลอบทำร้ายถังเฉาตอนที่ไม่ได้ตั้งตัว
แต่ว่า ตั้งแต่ต้นจนจบ ถังเฉาไม่ได้หันหลังไป เหมือนกับว่าไม่รู้ว่าด้านหลังมีคนอยู่
ปึง….
เห็นว่ากำลังจะได้ลงมือแล้ว แต่อยู่ๆ ตัวเขาก็สั่นสะท้าน เหมือนถูกรถบรรทุกชนเข้าใส่ กระเด็นออกไป
เสาด้านหลังก็ถูกชนเข้าจนหัก
และในตอนนี้ ถังเบียร์ก็มาถึงตรงหน้าของเหยนยง ยิ้มอ่อนๆ
ส่วนเหยียนเสี้ยงหม่า มองดูถังเฉาเดินผ่านหน้าตัวเองไปด้วยสีหน้าท่าทางหวาดกลัว แขนขาแข็งทื่อจนขยับไม่ได้
ด้านนอกห้องน้ำชา ถูกรุมเต็มไปด้วยยอดฝีมือของสมาคม เพียงแต่ว่า พวกเขาล้วนคร่ำครวญอยู่กับพื้น ไม่กล้าเข้าใกล้ถังเฉาอีกแม้แต่ก้าวเดียว
“ถังเฉา….”
เหม่อลอยไปนาน ในที่สุดเหยนยงก็ได้สติ สีหน้าโมโหทันที แล้วด่าทอใส่ถังเฉาไม่หยุด
อยู่ถังเฉาก็ยิ้ม “ทำไม เห็นคนของนายล้มลงกับพื้นจนหมด โมโหแล้วหรอ?”
“ถังเฉา ฉันจะให้แกตาย!”
เหยนยงโมโหจนตัวสั่น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าถังเฉาทำได้ยังไงที่ไม่มีแผลเลยสักนิดจากคนพวกนี้ แต่เข้ารู้ดี ตั้งแต่เริ่ม เขาก็คาดเดาคนหนุ่มคนนี้น้อยเกินไป
เหยียนเสี้ยงหม่าเองก็งุนงง เดิมที เขาจงใจจะประจบถังเฉา ก็เพื่อให้เขาถูกสมาชิกทุกคนในสมาคมรุมทำร้าย ความเป็นจริงก็เป็นไปตามที่เขาคิด แต่ว่าผลลัพธ์แตกต่างมาก
ถังเฉาไม่เพียงไม่มีบาดแผลสักนิด แล้วยังทำร้ายคนในสมาคมจนบาดเจ็บหนัก!
พลังของเขา แข็งแกร่งจนถึงขั้นไหนกันเชียวนะ?
“ขอเชิญหัวหน้าลงมือ จัดการไอ้คนร้ายคนนี้!”
อยู่ๆ ด้านนอกก็มีเสียงขอร้องอย่างโกรธดังขึ้นจากสมาชิกคนหนึ่ง
จากนั้น ก็มีคนสมทบมากยิ่งขึ้น
“ขอเชิญหัวหน้าลงมือ!”
“ขอเชิญหัวหน้าลงมือ!”
“ขอเชิญหัวหน้าลงมือ!”
“……”
น้ำเสียงมีความโกรธแค้น รวมทั้งหมดหนทาง
การที่ให้หัวหน้าลงมือ แสดงได้ว่าพวกเขานั้นไร้ความสามารถ
เสียงที่ตะโกนร้อง ความอำมหิตบนใบหน้าของเหยนยงค่อยๆหายไป เพียงแค่สูดหายใจเข้าลึกๆ มองถังเฉาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความน่ากลัว “ดี ดีมาก นายทำให้ฉันโมโหได้สำเร็จแล้ว!”
ตามหลังมาจากที่ประโยคนี้จบลง เหยียนเสี้ยงหม่าที่อยู่ด้านหลังค่อยๆถอยออกจากห้องน้ำชา มองดูถังเฉาด้วยสีหน้าแปรปรวน
พลังอำนาจอย่างหนึ่งที่ไม่ชัดเจนแผ่ออกจากตัวของเหยนยง ความหมายจากบางอย่าง ถังเฉาสามารถบีบให้หัวหน้าสมาคมการต่อสู้ลงมือสู้เอง ไม่ว่าแพ้หรือชนะ พูดออกไปก็มีความภาคภูมิ
“หัวหน้าออกโรงแล้ว มันตายแน่!”
“หัวหน้าไม่เคยแพ้มาก่อน มันก็แค่ได้รังแกพวกเราเท่านั้นแหละ”
“หัวหน้าครับ ฆ่ามันเลย!”
เห็นหัวหน้าออกโรง บรรยากาศในสถานการณ์ก็เพิ่มขึ้นถึงขีดสุด ทุกคนล้วนตื่นเต้นมากจนถึงที่สุด
แต่ถังเฉากลับไม่มีท่าทางหวาดกลัวสักนิด “นายมา ก็มีผลลัพธ์แบบเดียวกัน ราชาของมด ก็แค่มดที่แข็งแกร่งกว่าหน่อยก็เท่านั้น”
“หาเรื่องตาย!”
เห็นตัวเองลงมือ ถังเฉาก็ยังไม่มีกลัวเลยสักนิด สายตาของเหยนยงเองก็ปรากฏความอำมหิตออกมา
เย่เทียนหลงเองก็ปรากฏความกังวลให้เห็นนิดหน่อย ไม่รู้ว่าคุณถังจะสามารถหลบพลังความแข็งแกร่งของหัวหน้าได้มั้ย
“เย่เทียนหลง ดูให้ดีละ!”
ถังเฉาพูดขึ้นเสียงดัง “อะไรคือจุดสูงสุดของหมัดฟ้าแลบ!”
เย่เทียนหลงตัวกระตุก ท่าทางเปลี่ยนเป็นตื่นเต้นขึ้นมาในทันที
ขณะนี้เอง เลือดในตัวของเขากำลังสูบฉีดอย่างแรง “ครับ! คุณถัง!”
เหยนยงสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย หมัดฟ้าแลบสามคำนี้ เหมือนเขาเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน
แต่ในความคิดเขา คิดว่าคงจะเป็นกระบวนท่าที่ไร้ประโยชน์ จึงไม่ได้ใส่ใจ
ฮึ่ม!
เหยนยงกระทืบเท้าลงกับพื้น บนพื้นปรากฏรอยร้าว เหยนยงเองก็หายไปจากที่เดิม
วินาทีต่อมา กรงเล็บห้านิ้ว ปรากฏพุ่งตรงสู่ลำคอของถังเฉา
เขาจะจับล็อกลำคอของถังเฉาไว้ ฆ่าให้ตายในทีเดียว!
ถังเฉายังยื่นอยู่กับที่เหมือนเดิม ไม่ขยับสักนิด
“ตกใจจนโง่แล้วหรอ?”
เหยนยงยิ้มเย็นชา จับเข้าไปอย่างไม่ปรานี แต่ว่า กลับจับได้แต่อากาศ
ถังเฉาตรงหน้าก็หายแวบไป
“แย่ละ!”
ทันใดนั้นในใจเหยนยงก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก
เมื่อกี้เป็นเพียงแค่ภาพลวงตา ถังเฉารวดเร็วเกินไป เร็วจนสายตาจับภาพไม่ทัน ดังนั้นจึงได้มีภาพลวงตาที่ถังเฉาไม่ขยับตัว
กำลังคิดจะถอยหลัง อยู่ๆก็รู้สึกหนาวสันหลัง รู้สึกถึงสายตาที่เย็นเฉียบ กำลังจ้องเขาอย่างเย็นชา
ในขณะนี้เอง ความอำมหิตมากมายพุ่งขึ้นมากลืนกินเหยนยงไว้ เขารู้สึกเพียงแค่ว่าถูกโยนเข้าไปในโลกมิติ หมดหวังอย่างโดดเดี่ยว
“อยากตาย ก็จัดให้!”
ถังเฉาต่อยเข้าไปยังหน้าอกของเหยนยงอย่างหนักหนึ่งหมัด
ปึง….
เสียงที่ดังมาก หน้าอกของเหยนยงเป็นหลุมลงไปอย่างลึก
ที่สำคัญคือ เขาไม่ได้ขยับเลยสักนิด เพียงแต่ขานั้นสั่นสะท้าน เหงื่อมากมายและเลือดที่ออกจากปากหยดลงบนพื้น
“หมัดฟ้าแลบ!”
ด้านหลัง เย่เทียนหลงตะโกนชื่อออกมาอย่างตื่นเต้น
น้ำเสียงถังเฉานิ่งสงบ “หมัดฟ้าแลบขึ้นชื่อเรื่องการทำลายล้างอย่างรวดเร็ว ฝึกฝนจนถึงขั้นนี้ ก็คือการทำให้มันง่ายขึ้น หมัดเดียว สามารถแทนได้ถึงหมื่นหมัด”
เย่เทียนหลงจำทุกคนพูดที่ถังเฉาพูดไว้อย่างดี ตกใจเป็นอย่างมากที่สุด
เหยนยงเบิกตากว้าง หลังจากที่ยืนมาหนึ่งนาทีเต็ม ถึงได้ล้มลงกับพื้น
ทันใดนั้น เขาเหมือนว่านึกอะไรขึ้นได้ ดวงตาหดลง สายตาที่มองไปยังถังเฉาเปลี่ยนเป็นสยดสยองอย่างที่สุด
“หมัดฟ้าแลบ นายคือบ้าบู๊….”
