เราจะทยอยไล่แก้ให้ยามว่างอยากให้แก้เรื่องไหนคอมเมนต์ไว้นะคะ
แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
ทุกคนในเหตุการณ์ต่างหน้าเปลี่ยนสี บนหน้ามีความสับสน “อยู่ดีๆ เจ้าแม่ตระกูลจะปวดท้องได้อย่างไรกัน?”
“หมอ รีบเรียกหมอเร็ว!”
ปกติตระกูลจะจัดเตรียมหมอไว้พร้อม สำหรับความต้องการเร่งด่วน แต่หมอเหล่านี้ล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญแนวหน้าของโลกภายนอก ได้รับเงินเดือนราคาสูงจากตระกูล
ไม่นานหมอแต่ละคนที่สวมชุดกาวน์สีขาวรีบวิ่งเข้ามาทันที
เวลานี้ สีหน้าเว่ยหมิงจวินซีดขาวถึงขั้นสุด ที่หน้าผากมีเหงื่อไหลออกไม่หยุด ฝืนทนต่อความเจ็บปวดอย่างมาก
หล่อนจับท้องเอาไว้ พูดจาเสียงสั่นเครือ “ท้องของฉัน ปวดมาก……”
หลังจากพูดคำนี้ออกมา หลินโป๋หลาย หลินจื่ออิน หลินหมิงหู่และคนอื่นสีหน้าเคร่งขรึมไร้ที่เปรียบ ขณะเดียวกันยังมีความผิดปกตินิดหน่อย ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากัน
สุดท้ายในสมองของทุกคนผุดความคิดหนึ่งขึ้นมาแบบไม่ได้นัดหมาย: ในอาหารมียาพิษ!
แต่ว่าไม่นานความคิดอันนี้ก็ถูกลบหายไป อาหารของค่ำคืนนี้เป็นเว่ยหมิงจวินทำด้วยตนเอง ตนเองวางยาพิษให้ตนเองได้อย่างไร?
โดยเฉพาะพวกเขาทานกับข้าวไปเหมือนกัน ทำไมถึงเป็นเว่ยหมิงจวินคนเดียวที่โดนพิษเข้า?
หลินชิงเสว่ติดตามสถานการณ์ของที่นี่อยู่ สายตาหันไปโดยจิตใต้สำนึก มองที่ถังเฉาแวบหนึ่ง
สัญชาตญาณบอกเธอว่าเว่ยหมิงจวินเกิดเรื่อง ย่อมหนีไม่พ้นความเกี่ยวข้องกับถังเฉา
ส่วนถังเฉายังคงนั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าเรียบเฉย หรี่ตามองทุกอย่างตรงหน้าทีเดียว
นอกจากถังเฉาแล้ว คนที่สงบนิ่งยังมีอีกสองคน: ฉินผู่หยางและหลินรั่วหวี
ลั่วเยนอวิ๋นยิ้มกริ่มมองเว่ยหมิงจวินที่สีหน้าซีดเซียว สำหรับผู้หญิงคนนี้ที่ทำลายพี่สาวเธอจนหนีไปจากเยี่ยนจิง เดิมทีเธอไม่มีความรู้สึกดีด้วยสักนิด
ไม่นานหมอก็ตรวจอาการเสร็จ หลินโป๋หลายรีบเดินเข้ามา “เจ้าแม่ตระกูลเป็นยังไงบ้าง?”
หมอขมวดคิ้วแน่น “คุณชายโป๋หลาย อาการของคุณนายแปลกมากเลยครับ บนร่างกายไม่ได้มีปฏิกิริยาผิดปกติแต่อย่างใดเกิดขึ้นครับ?”
“อะไรนะ?”
ชั่วขณะนั้นทุกคนสีหน้าเปลี่ยนฉับพลัน
อยู่ดีๆ ทำไมถึงปวดท้องได้ล่ะ?
“ปวดจัง ฉันปวดจะตายแล้ว……”
เว่ยหมิงจวินปวดทรมานจนเสียงร้องโหยหวนลอยมาอีกครั้ง ตอนที่ทุกคนมองไป หล่อนจับท้องเอาไว้นอนอยู่บนพื้นแล้ว บนตัวมีเหงื่อออกเต็ม
“ตรวจอีก!”
สีหน้าหลินโป๋หลายเปลี่ยนไป กัดฟันบอก
เว่ยหมิงจวินเป็นตัวการสำคัญที่จะกระตุ้นให้หลินชิงเสว่แต่งงานเข้าตระกูลฉินได้สำเร็จ จะเกิดเรื่องอะไรไปไม่ได้
ทันใดนั้น เว่ยหมิงจวินนึกอะไรขึ้นได้ เงยหน้าขึ้นมาทันที หันหน้ามองทางถังเฉาแบบสีหน้าบิดเบี้ยว “ยาเม็ดนั้นล่ะ?”
“ถูกคุณโยนไปแล้วนี่ ไม่ใช่ไม่ต้องการเหรอ?”
ถังเฉายังคงนั่งอยู่บนโซฟาแบบไม่สะทกสะท้าน พูดจายิ้มกริ่ม
“ที่แท้เป็นแก!”
เบ้าตาของเว่ยหมิงจวินแทบแตก กลับมีท่าทีตกใจมาก
ทุกคนต่างมองความเคียดแค้นในสายตาของหล่อนออก และมองไปยังถังเฉาด้วย
พวกเขานึกอะไรขึ้นได้ ก่อนหน้านี้ถังเฉามอบของขวัญให้เว่ยหมิงจวิน เป็นยาเม็ดหนึ่ง ซึ่งเป็นที่น่าหัวเราะสำหรับคนอื่น
เวลานั้น ไม่มีใครใส่ใจคำพูดของถังเฉา เว่ยหมิงจวินย่อมเห็นเป็นเรื่องตลกเท่านั้น จึงทิ้งยาลงไปในถังขยะแล้ว
ชั่วขณะนั้น ทุกคนพุ่งเป้าไปยังถังเฉากันหมด
“นายใจกล้ามากเลยนะ คาดไม่ถึงกล้าวางยาที่ตระกูลหวงในเยี่ยนตู!”
“นี่คือการลอบสังหาร ลอบฆ่า!”
“หลินชิงเสว่ นี่คือสามีที่เธอหามาเหรอ เธอนี่มันช่างเป็น’คนดี’เสียจริง!”
หลินโป๋หลาย หลินจื่ออินและคนอื่นๆ ต่างต่อว่าโกรธเคือง หัวเราะเยาะ
เวลานี้ถังเฉาและหลินชิงเสว่กลายเป็นเป้าโดนคนมากมายชี้หน้าด่า
ฉินผู่หยางที่ยืนอยู่มุมหนึ่งไม่ได้พูดจามาตั้งแต่ต้นจนจบเวลานี้ฉีกมุมปากขึ้น ยิ้มอย่างเย็นชาแล้ว
“พวกเธอหุบปากเลยนะ!”
ชั่วพริบตาเดียวหลินชิงเสว่หน้าตาหนาวเหน็บ จ้องทุกคนแบบโกรธ “เพราะเรื่องนี้ พวกเธอก็ปักใจเชื่อว่าถังเฉาเป็นคนทำ ไม่คิดว่าประมาทเกินไปหรอกเหรอ?”
“น้องสาว มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอยังปกป้องเขาอีก?”
หลินโป๋หลายสีหน้าเย็นชา “งั้นเธอพูดมาหน่อยสิ ถ้าไม่ใช่เขาวางยาเอาไว้ก่อนหน้านี้ ทำไมถึงเอายาให้เจ้าแม่ตระกูล?”
“นี่……”
ภายในใจหลินชิงเสว่ตื่นตระหนก เธอเชื่อนิสัยของถังเฉา จะไม่ทำเรื่องที่วางยาพิษไร้ยางอายแบบนี้เด็ดขาด แต่ว่าเวลานี้เธอนึกไม่ออกว่าทำไมถังเฉาถึงให้ยาก่อนเกิดเรื่องได้
ถึงแม้พิสูจน์ว่าถังเฉาไม่ได้ทำ เขาก็เป็นผู้ต้องสงสัยมากที่สุด
แต่หลินชิงเสว่เงียบงันครู่หนึ่ง ยังพูดขึ้นมาแบบตาแดง “อย่างไงฉันก็เชื่อว่าเขาจะไม่ทำเรื่องแบบนี้เด็ดขาด!”
“เธอเชื่อเขา มีประโยชน์อะไร?”
หลินจื่ออินหัวเราะเยาะเย้ย “ฉันว่านะ เขาอยากฆ่าคนน่ะสิ!”
ทันใดนั้น หลินหมิงหู่ตะโกนออกมา “ใครก็ได้ มาลากมันออกไปให้ฉันที ตีจนกว่ามันจะยอมรับถึงค่อยหยุด!”
ชั่วขณะนั้น ด้านนอกประตูบอดี้การ์ดมากมายพุ่งเข้ามา แต่ถังเฉารู้ นี่เป็นเพียงแค่กำลังผิวเผินของตระกูลหลวงในเยี่ยนตู องครักษ์อ้านอิ่งที่แท้จริง ยังไม่ปรากฏตัว
พวกเขาเดินเข้ามาทางถังเฉาด้วยท่าทางเย็นชา หลินชิงเสว่รีบพุ่งเข้ามาทันที กลับถูกบอดี้การ์ดสองคนห้ามเอาไว้ “คุณหนูใหญ่ เข้าไปไม่ได้ครับ!”
“ปล่อยฉันนะ!”
เมื่อถูกกั้นไว้ด้านนอกฝูงชน แต่ดวงตาของหลินชิงเสว่ยังมองภาพของถังเฉาตาไม่กะพริบ พูดว่า “ฉันเชื่อคุณ ว่าจะไม่ทำเรื่องแบบนี้แน่นอน!”
ได้รับการยืนยันของหลินชิงเสว่ ถังเฉายิ้มแบบรู้สึกซาบซึ้งใจ ตอนที่มองทางคนอื่นๆ สายตาเหน็บหนาวฉับพลัน “พวกนายคิดว่าฉันเป็นคนทำจริงเหรอ?”
“หรือว่าไม่ใช่หรือไง?”
หลินโป๋หลายถามกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย
สีหน้าถังเฉายังคงเย็นเฉียบ “งั้นได้ ฉันขอถามพวกนายเรื่องเดียว ขอเพียงพวกนายตอบกันได้ ฉันจะยอมรับ!”
พูดมาถึงตรงนี้ เขาหยุดไปครู่หนึ่ง พูดต่อไป “ในเมื่ออยากวางยาพิษลงให้คุณป้า จำเป็นต้องเข้าใกล้หล่อน แต่ว่าฉันโดนพวกนายไล่ไปนั่งที่โซฟา แม้แต่โต๊ะยังไม่ได้นั่ง แล้วจะวางยาอย่างไร?”
หลังจากพูดคำนี้ออกไป ทุกคนล้วนสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย จมสู่การครุ่นคิด
จริงด้วย เว่ยหมิงจวินเพื่อเหยียดหยามถังเฉา แม้แต่โต๊ะยังไม่ให้เขานั่ง การสัมผัสของทั้งสอง เป็นเพียงช่วงเวลานั้นที่ให้ของขวัญ แต่ตอนนั้นดำเนินการไปภายใต้การจับจ้องของทุกคน เดิมทีไม่มีการกระทำที่ผิดปกติสักนิดเดียว
“พูดมาถึงขนาดนี้แล้ว พวกนายยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?”
ถังเฉาหัวเราะเยาะอีกครั้ง “มีคนอยากเอาเรื่องทำร้ายคุณป้ามาใส่ร้ายฉัน ลงมือใช้แผนการบนตัวคุณป้าตั้งแต่นานแล้ว เพียงแต่ถูกฉันมองออกเท่านั้นเอง”
“ดังนั้นฉันถึงให้ยาแก้เป็นของขวัญ เพียงแต่ว่าเป็นหล่อนเองที่ไม่ต้องการ!”
“……”
คำพูดของถังเฉา ชั่วขณะนั้นทำให้คนในเหตุการณ์จมสู่การครุ่นคิด ไม่รู้ว่าควรเชื่อใคร
“นายมีหลักฐานอะไร?”
เวลานี้ เสียงสอบถามที่ทุ้มต่ำมีพลังเสียงหนึ่งลอยมา สายตาทุกคนตกอยู่บนตัวผู้ชายสูงใหญ่ที่อยู่ตรงกลางโดยจิตใต้สำนึก
ในที่สุดหลินรั่วหวีก็ส่งเสียงขึ้น
ที่เกิดเรื่องเป็นภรรยาของเขา เขาไม่สอบถามไม่ได้
ถังเฉาพยักหน้าอย่างนิ่งสงบ “พวกคุณได้กลิ่นหอมอ่อนๆ อย่างหนึ่งหรือเปล่า?”
ได้ยินคำพูดของถังเฉา ทุกคนตะลึงทันที สูดจมูกโดยจิตใต้สำนึก ยังได้กลิ่นหอมดอกไม้ที่แทบจะน้อยนิดมากกลิ่นหนึ่ง
เนื่องจากว่าแสนจางเหลือเกิน ทุกคนจึงเพิกเฉยมันไป
“นั่นคือพิษเกสรดอกไม้”
ในสายตาถังเฉามีแสงคมกริบแฉลบผ่าน จากนั้นมองทางเว่ยหมิงจวิน “ถ้าผมทายไม่ผิด คุณป้าน่าจะแพ้เกสรดอกไม้ขั้นหนักสินะ? มีเพียงคนที่แพ้เกสรดอกไม้ พอได้กลิ่นหอมแบบนี้ถึงมีปฏิกิริยาขึ้นมาได้ นี่คือสาเหตุว่าทำไมคนในที่นี้มีตั้งมากขนาดนี้ มีเพียงคุณป้าติดกับอยู่คนเดียว!”
