“ใคร?!”
ฉินผู่หยางตัวตรึงไปทั้งตัว จ้องเงานอกหน้าต่างเขม็ง
เมื่อเห็นว่าคนๆนั้นเป็นใครอย่างชัดเจน เขาก็ร้องเสียงแหลมออกมา “ถังเฉา? นาย เป็นนาย!”
เขามองถังเฉาที่ยืนอยู่คนเดียว ทันใดนั้น ก็เหมือนว่านึกอะไรขึ้นได้ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นไม่ดี “คนขับรถของฉันละ! เขาอยู่ไหน?”
เดิมทีถังเฉาที่ควรจะตายยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างไม่เป็นอะไรสักนิด ส่วนคนขับรถของเขากลับไม่รู้ว่าอยู่ไหน นี่มันผิดแผนเขาไปหมด
ถังเฉากลับยิ้มอย่างล้อเลียน “คนขับรถของนายอยู่ไหน นายลองมาเดาดูมั้ย?”
ประโยคนี้ ยิ่งทำเอาใจของฉินผู่หยางจมดิ่งจนถึงก้นลึก ไม่นาน เขากัดฟันพูดว่า “เขาถูกนายฆ่าแล้ว ใช่มั้ย?”
“การตายของเขา นายเป็นสาเหตุหลัก”
รอยยิ้มบนใบหน้าของถังเฉาค่อยๆหุบลง พูดจนถึงนี่ สีหน้าของเขาก็เย็นชาแล้ว
เมื่อประโยคนี้ออกมา ฉินผู่หยางก็ยิ่งตกใจ
แน่นอนว่าเหตุผลที่ตกใจคือถังเฉานั้นกลับฆ่าคนขับรถของเขา แต่ไม่ใช่มันที่ตาย
เขาไม่มีทางคิดถึงเลยว่า การตายของคนขับรถ จะเป็นเพราะการคิดไปเองของตัวเอง
เมื่อได้สติ ใบหน้าของฉินผู่หยางเต็มไปด้วยความดุร้าย “นายใจกล้ามาก ถึงได้กล้าแตะต้องคนตระกูลฉินของฉัน!”
ถังเฉาหัวเราะ ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ
ฉินผู่หยางเป็นคนยังไง เขารู้ดี
“แทนที่จะมาข่มกัน พวกเรามาพูดถึงความเป็นจริงกันดีกว่า”
ถังเฉาเปิดประตูรถ แล้วดึงเขาออกมาจากในรถ “เรื่องของคืนนี้ นายอยากจะจัดการยังไง?”
ได้ยินอย่างนี้ สีหน้าของฉินผู่หยางก็ยิ่งมืดมัว
เขาฟังความหมายของถังเฉาออกอยู่แล้ว ไม่เพียงแค่ที่เขาสั่งให้หงโฝลอบวางดอกริมฝีปาก เพื่อทำร้ายเขา ยังมีเรื่องที่สั่งให้คนขับรถฆ่าเขา ถึงเวลาที่จะต้องคิดบัญชีแล้ว
เพียงแต่ ความภาคภูมิใจที่ได้เกิดมาในตระกูลหลวงตระกูฉิน รวมทั้งความเกลียดที่มีต่อถังเฉาในใจ เขาจะยอมแพ้ต่อถังเฉาได้ยังไงกัน
ดังนั้น ร่างกายเขาจึงยืดตรง มองดูถังเฉาโดนไม่พูดอะไร
เห็นว่าฉินผู่หยางไม่พูดจา ถังเฉาเองก็แค่ยิ้ม แล้วถอนหายใจ “ฉินผู่หยางนะฉินผู่หยาง ห้าปีผ่านไปแล้ว ฉันคิดว่านายจะรู้ตัวว่าผิด อย่างนี้ฉันยังสามารถเห็นแก่ว่าเมื่อก่อนเราเคยเป็นทหารด้วยกันแล้วลบความโกรธแค้นกับนาย แต่ว่า การแสดงออกของนายกลับทำให้ฉันผิดหวังมาก”
การพูดจาเหมือนกับหัวหน้าพูดกับลูกน้องมาก ฉินผู่หยางก็โมโหจนเบิกตาโต “ถังเฉา นายคิดทุกอย่างง่ายเกินไป ลบล้างความโกรธแค้น? มีพวกคนอ่อนแอเท่านี้ที่จะทำแบบนี้ ฉันจะต้องส่งนายลงนรกแน่ เจียงไป๋เสว่เป็นของฉัน เมียของนาย ก็เป็นของฉัน ทุกอย่างของนาย ล้วนเป็นของฉัน!”
ถังเฉาไม่ได้โกรธ เพียงแต่ แววตาของเขาค่อยๆเปลี่ยนเป็นแข็งแกร่งและแหลมคมขึ้น จ้องฉินผู่หยางเขม็ง
“เพราะงั้นฉันจึงจะไม่อ่อนข้อให้ หนี้ในคืนนี้ นายกะว่าจะคืนยังไง?”
ยืนอยู่จุดสูงขนาดนี้ ไม่วางมดพวกนี้ไว้สายตาแล้ว
เรื่องที่เขาทำทั้งหมด ทำได้ตามนี้คือ : เลือดคืนเลือด
เห็นว่าฉินผู่หยางไม่พูดจา สายตาของถังเฉาก็มองไปขาข้างที่หักของเขา “ไม่ก็ เอาขาที่เหลือของนายมาคืนแล้วกัน?”
ดวงตาของฉินผู่หยางแดงก่ำในทันที จ้องถังเฉาเหมือนดั่งสัตว์ประหลาดที่ดุร้าย “นายลองดู?”
ถังเฉาหัวเราะ
สถานการณ์เหมือนเดิม คำพูดเหมือนเดิม หลังจากนั้นห้าปีก็ได้เกิดขึ้นอีกครั้ง
สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนคือครั้งก่อน ถังเฉายังเด็กต้องการเอาชนะ ในสายตามีเพียงการไม่กลัวอำนาจ แต่ครั้งนี้ เขากลายเป็นคนที่มองต่ำลงมา
“นายคิดว่าฉันไม่กล้าใช่มั้ย?” ถังเฉาหัวเราะเบาๆ
ฉินผู่หยางไม่พูดอะไร เพียงแต่จ้องเขาด้วยสายตาดุร้าย
บอดี้การ์ดข้างกายที่แข็งแกร่งที่สุดตายไปแล้ว ฉินผู่หยางรู้ดีว่าเขาแพ้ไปแล้ว
แต่ว่า ไม่มีการถอย ยิ่งไม่มีการขอร้องอ้อนวอน กลับกัน แผ่นหลังยืดตรงมาก
คนโบราณเคยพูดไว้ว่า ยอมเสียสละดีกว่ายอมแพ้
เขาก็คือหยกที่ถูกกระเบื้องกระแทกแตก
เขาล้วงเอาปืนพกดำมืดออกมาจากอก ชี้ไปที่หัวของถังเฉา สองตาแดงก่ำ “ใครไม่กล้า ใครก็คือคนขี้แพ้!”
ถังเฉาเงียบไปสักพัก จากนั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆ “เอาปืนชี้มาที่หัวของฉันแล้วยังพูดว่าใครไม่กล้า ใครคนนั้นก็คือขี้แพ้ นายนี่จริงๆเลย”
“ฉันไม่มีอะไรที่จะต้องเสียแล้ว”
นิ้วโป้งของฉินผู่หยางค่อยๆขยับที่ปืนเกียร์ มีเสียงลูกปืนดังขึ้นเล็กน้อย มองถังเฉาด้วยความเย็นชา “หักขาฉันนับว่ายังไง สำหรับฉันแล้ว หักข้างหนึ่งกับหักสองข้างไม่ต่างกัน นายฆ่าฉันเลยดีกว่า”
ถังเฉาเงียบไปนาน ในที่สุดก็ถอนหายใจ เขามองฉินผู่หยางต่ำไป
ตระกูลหลวงในเยี่ยนตู ไม่มีใครที่ไม่เก่ง
เขาเอาปืนชี้ที่หัวของตัวเขา ข่มขู่ให้ตัวเขาฆ่าเขา…..ถ้าหากว่าอยากตายจริงๆจะทำอย่างนี้หรอ?
เขาอยากจะให้ตัวเขายอมถอย จึงใช้การกระทำที่เหมือนยอมแพ้ในการเข้าโจมตี!
ถังเฉายิ้ม ไม่เพียงแต่ไม่ยอมถอยหลัง กลับกันที่เดินไปตรงหน้าของฉินผู่หยาง ยกมือจับปืนในมือของเขา แล้วเล็งที่หัวของตัวเอง
“เรามาพนันกันมั้ย? ฉันพนันว่าปืนของนายไม่มีลูกกระสุน”
เขายิ้มสดใสมาก มองฉินผู่หยางแล้วพูดว่า “มา ยิงมาที่ตรงนี้!”
การกระทำของถังเฉา นอกเหนือจากที่ฉินผู่หยางคิดเป็นอย่างมาก สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป ตาเบิกโตอย่างไม่น่าเชื่อ “นายบ้าไปแล้ว?”
เขาเพียงแค่อยากจะข่มขู่นิดหน่อยเพื่อออกจากที่นี่ได้อย่างง่ายดาย ถังเฉาคนนี้….ทำไมถึงไม่เดินตามแผน?
“นายเกลียดฉันไม่ใช่หรอ ฉันให้โอกาสที่นายจะแก้แค้นด้วยมือตัวเอง เพียงแค่นายเหนี่ยวไก ทุกอย่างก็จบลง”
สายตาของถังเฉาแหลมคม จ้องฉินผู่หยาง “กลับกัน ถ้าหากนายเหนี่ยวไกแล้วไม่มีกระสุนพุ่งออกมา คนที่จบก็คือนาย”
ฉินผู่หยางหน้าซีด มือที่จับปืนก็กำลังสั่น
“ไม่กล้าหรอ? ไม่ก็ งั้นฉันช่วยนายแล้วกัน?”
มือของถังเฉาค่อยๆจับเข้ากับนิ้วชี้ของฉินผู่หยาง ยังไม่ทันที่ฉินผู่หยางจะห้าม ก็ได้เหนี่ยวไกไปแล้ว
ฉินผู่หยางปิดตาลงอย่างไม่รู้ตัว
แต่ว่า เสียงปืนที่คิดกลับไม่ดังขึ้น แต่กลับเป็นการยิงอากาศ
ควันเขม่า ถังเฉายกยิ้มมุมปาก ยิ้มอย่างแปลกประหลาด
ฉินผู่หยางตกใจถึงขีดสุด ในที่สุดสายตาก็เปลี่ยนเป็นหวาดกลัว “ทำไมถึงไม่มีลูกกระสุน!”
ถังเฉาแย่งปืนจากมือของเขา ตั้งแต่ต้นจนตอนนี้ สีหน้านิ่งเฉย “เพราะว่านี่คือปืนพก ต้องใส่กระสุนด้วยมือ ซองกระสุนใส่กระสุนได้มากสุด 6 นัด แต่นายกลับมีแค่สามนัด ถูกมั้ย?”
“นายรู้ได้ยังไง….”
ฉินผู่หยางกำลังจะถาม ทันใดนั้นดวงตาก็หดลง “หรือว่าเมื่อกี้…..”
“ใช่แล้ว”
ถังเฉายิ้มอ่อน “เมื่อกี้ที่นายหมุนปืนเกียร์ ฉันได้วินเสียงที่กระสุนขึ้นนัด มีเพียงแค่ 3 นัด ดังนั้นฉันถึงได้พูดว่าฉันจะพนันกับนายว่าในปืนไม่มีกระสุน”
“นาย นาย….”
ฉินผู่หยางมองถังเฉาเหมือนกับเห็นผี พูดไม่ออก
“นายว่า นัดต่อไปจะมีกระสุนมั้ย?”
ถังเฉาหมุนปืนเกียร์ จากนั้นก็เล็งไปที่ฉินผู่หยาง เหนี่ยวไกอย่างเฉียบขาด
ปัง…..
เสียงปืนที่ดังมากดังขึ้น กระสุนพุ่งออกมาเหมือนลิ้นไฟ เฉียดผ่านหน้าของฉินผู่หยาง
พรึ่บ…..
สีหน้าฉินผู่หยางซีดเซียว ล้มลงบนพื้น
