แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
กำไรที่แผนกการค้าต่างประเทศเยอะ แต่งานก็ยุ่งมาก เดิมทีหลินฉ่ายเวยกำลังปรึกษาอะไรบางอย่างกับคนหนึ่งที่เหมือนกับหัวหน้า จึงไม่มีใครสนใจ
แต่ว่าเมื่อมีเสียงตบดังขึ้น ทั้งห้องทำงานก็เงียบในทันที ทุกคนต่างก็มองไป
หลินฉ่ายเวยเองก็ตกใจกับฝ่ามือนี้ นิ่งอึ้งอยู่นาน ถึงได้สติ และก็โมโหในทันที “ทำไมเธอถึงตบฉัน?”
“ฉันตบเธอแล้วทำไม? งานที่มอบหมายเธอ มีอะไรบ้างที่ทำได้ดี?”
ผู้หญิงที่ตบดูแล้วน่าจะอายุประมาณ 27-28 ปี ใบหน้าเต็มไปด้วยฝ้ากระ กำลังยิ้มเยาะใส่หลินฉ่ายเวย เหมือนกับว่าที่เธอตบไปนั้นถูกแล้ว “รายงานประจำไตรมาสทำไม่ดี สรุปรายงานบัญชีก็เขียนไม่ดี ตบเธอยังถือว่าให้เกียรติ ถ้าหากว่าไม่อยากทำ ก็ไปให้พ้นซะ!”
หลินฉ่ายเวยจับใบหน้าไว้ ไม่พูดสักคำ ภายในดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา แต่กลับอดทนไว้ไม่ให้มันไหลลงมา
ถังเฉายืนอยู่ข้างนอก มองอย่างเย็นชา ในใจแอบเศร้าเล็กๆ
หลินฉ่ายเวยเปลี่ยนไปเยอะมาก แม้แต่นิสัยใจร้อนของเธอก็เปลี่ยนไปแล้ว ถ้าหากว่าเป็นเมื่อก่อน จะทนรับความดูถูกแบบนี้ได้ยังไงกัน?
คนอื่นในแผนก ก็มองดูหลินฉ่ายเวยอย่างสมน้ำหน้า ไม่มีใครมาช่วยเธอสักคน
“หล่อนเป็นใคร?”
สีหน้าถังเฉาเย็นชา ชี้ไปที่ผู้หญิงคนที่ลงมือ
“หล่อนชื่อ หวังวี่ เป็นหัวหน้าที่แผนกการค้าต่างประเทศ”
หลี่ถาวเองก็พูดด้วยสีหน้าเย็นชา ดูออกว่า ไม่ได้ชอบเธอสักเท่าไหร่ “เธอเป็นคนของฝ่ายเฉิงเพ่ยค่ะ พึ่งที่มีรองประธานช่วยอยู่ จึงบีบกดดันพนักงานในมือหลายครั้ง”
เงียบสักพัก แล้วก็พูดเสียงทุ้มว่า “อีกอย่าง เธอและหลินฉ่ายเวยยังมีความแค้นต่อกัน เธอเป็นรุ่นพี่ในมหาลัยของหลินฉ่ายเวย เพียงแต่ว่าแฟนคนหนึ่งของหวังวี่ในตอนนั้นชอบหลินฉ่ายเวย จึงได้ทิ้งเธอไป ตั้งแต่นั้นก็ตามเกลียดหลินฉ่ายเวย”
ตอนนี้ถังเฉาถึงได้เข้าใจว่าทำไมหวังวี่ถึงต้องหาเรื่องหลินฉ่ายเวย แต่ว่า คิ้วของเขาขมวดแน่น “การกระทำของหล่อน พวกเธอไม่สนใจงั้นหรอ?”
สีหน้าหลี่ถาวเปลี่ยนไปเล็กน้อย พูดด้วยใบหน้ารู้สึกผิดว่า “ขอโทษด้วยค่ะคุณถัง หวังวี่คนนี้เก็บซ่อนไว้ได้อย่างดี ทุกครั้งที่พวกเราอยากจะตรวจสอบ เธอก็รอดพ้นเสมอ อีกอย่าง ไม่มีใครกล้าชี้ตัวเธอ!”
ถังเฉาสีหน้าเย็นไม่พูดอะไร เดาไม่ยาก ว่าเธอใช้อำนาจในการกดดันให้ลูกน้องห้ามพูดความจริงออกมา
“ฉันเป็นผู้นำของแผนกการค้าต่างประเทศ จะจัดการเธอยังไง คงจะฉันตัดสินใจใช่มั้ย?” อยู่ๆเขาก็พูดออกมา
หลี่ถาวพยักหน้า และเข้าใจความหมายของถังเฉาในทันที และรีบพูดว่า “คุณถังคะ อย่าใจร้อน ไล่ออกใครอย่างไม่มีเหตุผลจะ….”
ถังเฉากลับยิ้มอ่อน “แน่นอนว่าฉันไม่ไล่ใครออกตามใจหรอก”
อีกด้านหนึ่ง หลินฉ่ายเวยฟังคำสั่งของหวังวี่ ทำได้เพียงเอาเอกสารทั้งหมดไปแก้ไข
“ทำงานทั้งหมดใหม่อีกรอบ วันนี้ทำไม่หมดก็ห้ามเลิกงาน! วันนี้ประธานหลินกลับมาแล้ว ถ้าหากว่ามีผลกระทบต่อการประชุมวันพรุ่งนี้ ก็รอโดนไล่ออกได้เลย!”
หวังวี่พูดประโยคนี้อย่างดุร้าย แล้วก็เดินอยู่หน้าลิฟต์อย่างสบายใจ ทำหน้าไร้อารมณ์
“พี่หวัง พี่สุดยอดจริงๆ เพิ่งมาก็ต้องมีท่าทางของคนเพิ่งมา ครั้งนี้เธอคงจะทำตัวดีๆแล้วละ”
“ใช่แล้ว พี่หวัง เลิกงานแล้วกะจะทำอะไร ไม่ก็พวกเราเลี้ยงข้าวพี่ดีมั้ย?”
“ในมื้ออาหาร ก็เล่าให้พวกเราฟังสักหน่อยว่าตอนอยู่มหาลัยมันทำตัวมารยายังไง”
เมื่อหลินฉ่ายเวยกลับที่นั่ง ผู้หญิงไม่น้อยที่เข้าไปเอาอกเอาใจ น้ำเสียงปกติ ทำให้หลินฉ่ายเวยได้ยินพอดี
หวังวี่เองก็เพลิดเพลินไปกับคำเยินยอนี้ มองไปยังหลินฉ่ายเวยที่ก้มหัวแก้เอกสาร พูดว่า “ได้สิ เดี๋ยวตอนกินข้าวฉันจะเล่าให้พวกเธอฟังว่าตอนเรียนมหาลัยมันหลอกล่อผู้ชายยังไง”
หลินฉ่ายเวยนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน อยากจะพยายามให้ตัวเองไม่ได้ยินคำพูดนินทาพวกนี้ แต่ว่าพวกเธอยิ่งพูดยิ่งเกินไป ดวงตาของเธอก็แดงก่ำ
และในตอนนี้เอง มือข้างหนึ่งค่อยๆตบบ่าเธอเบาๆ
ท่าทางอ่อนโยน เหมือนกับว่ากำลังปลอบใจ ความน้อยใจของหลินฉ่ายเวยก็หายไปทันที
เธอเงยหน้าขึ้นมอง เพียงมองแค่แวบเดียว น้ำตาก็ไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ถังเฉา…..”
เธอร้องไห้เรียกชื่อถังเฉา จากนั้นก็รู้ตัวว่าเธอร้องไห้นั้นน่าเกลียด อยากจะหยุดร้องไห้ แต่ก็หยุดไม่อยู่
ทุกครั้งที่อารมณ์เธอกำลังจะระเบิด เขาก็จะมาปรากฏตัวพอดี เหมือนกับตอนเด็กมาก
หวังวี่เองก็เห็นสถานการณ์ตรงนั้น แต่ละคนต่างก็นิ่งอึ้ง สายตาสำรวจมองถังเฉาอย่างแปลกใจ
พวกเธอไม่เคยเจอถังเฉา และก็ไม่รู้ว่าบริษัทมีรองประธานเพิ่มเข้ามาอีกคน ต่างก็หัวเราะขึ้น “ฉันพูดว่ายังไงนะ เพิ่งเข้าทำงาน ก็ยั่วผู้ขายจากแผนกอื่นได้แล้ว”
“มารยาจริงๆ”
“เป็นเพื่อนร่วมงานกับคนแบบนี้ ช่างน่าอับอายจริงๆเลย”
ผู้หญิงคนอื่นต่างก็พูดสมทบ
สีหน้าของหลินฉ่ายเวยแย่มาก รีบพูดกับถังเฉาว่า “นายอยู่ที่นี่ได้ยังไง รีบออกไปจากที่นี่ ฉันจัดการเองได้”
ถังเฉายิ้ม “ไม่เป็นไร รู้ว่าเธอเข้าทำงานในลี่จิง ก็เลยมาดูเธอหน่อย”
พูดจบ สายตาของเขาก็มองไปยังหน้าจอคอม แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจอปัญหาในการทำงานหรอ?”
หลินฉ่ายเวยลังเลไปสักพัก แต่ก็ตอบรับ
“ฉันช่วยเธอแก้เอง”
ถังเฉาพูดจบ นิ้วมือก็เริ่มพิมพ์
“นายอย่า….”
หลินฉ่ายเวยกำลังจะพูดห้าม เมื่อหันไปมองคอม ก็นิ่งอึ้งทันที จากพื้นฐานของเธอ ถังเฉาแก้ไขเพิ่มเติม เอกสารที่สมบูรณ์แบบก็เสร็จแล้ว
หลังจากนั้นสิบนาที ถังเฉาลุกขึ้นยืน พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เธอทำได้ไม่เลว แค่ต้องระวังรายละเอียดเล็กๆก็โอเคแล้ว”
หลินฉ่ายเวยอึ้งไปนาน คำนี้เหมือนหัวหน้าพูดกับลูกน้องเลย แต่ว่าเมื่อพูดออกมาจากปากของถังเฉา มันเหมาะสมอย่างพอดี
พนักงานสาวคนหนึ่งกลับหัวเราะดังลั่น “พี่หวัง คนๆนี้ช่วยหล่อนทำงานละ”
ถึงแม้ว่าหวังวี่จะไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าสีหน้าไม่พอใจบนใบหน้านั้นแสดงออกถึงทุกอย่างแล้ว
หลินฉ่ายเวยปริ้นเอกสารที่ถังเฉาทำออกมา จากนั้นก็ส่งไปให้หวังวี่ “ฉันแก้ไขตามที่เธอต้องการแล้ว”
ปึก!
แต่ว่า หวังวี่นั้นไม่ดูสักนิด แล้วโยนเอกสารลงพื้น
“เธอทำอะไร!” สีหน้าของหลินฉ่ายเวยเปลี่ยนไปในทันที
“ทำอะไร? แน่นอนว่าให้เอากลับไปทำใหม่สิ”
หวังวี่ยิ้มเยาะ “เพิ่งผ่านไปสิบนาที เธอก็ส่งกลับมาใหม่ คุณภาพของการแก้ไขมันจะดีสักแค่ไหนเชียว!”
พูดจบแล้วก็มองถังเฉา พูดเสียงดังว่า “ฉันไม่สนว่านายเป็นคนของแผนกอะไร ที่นี่เป็นแผนกการค้าต่างประเทศ ออกไปให้พ้นซะ!”
ถังเฉากวาดมองเธอนิ่งๆ แต่สายตานี้ ทำเอาหวังวี่ตกใจ
มีชั่วขณะที่เธอรู้สึกว่าเธอมีเรื่องกับคนที่ไม่ควรมีเรื่องด้วยแล้ว
แต่แค่ชั่วขณะ เธอก็ได้สติ แล้วด่าต่อ “หลินฉ่ายเวย บอกให้ผู้ชายขยะของเธอออกไปจากที่นี่ นี่คือเวลาทำงาน ห้ามมีความสัมพันธ์ส่วนตัว!”
“หวังวี่ เธอพอแล้ว!”
หลินฉ่ายเวยทนไม่ไหวแล้ว ตบโต๊ะเสียงดัง มองหวังวี่อย่างโมโห “เขาไม่ใช่แฟนของฉัน เขาแต่งงานแล้ว!”
“ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน เรื่องเมื่อก่อนมันผ่านไปแล้ว ทำไมเธอต้องหาเรื่องฉันขนาดนี้ด้วย?”
“อีกอย่าง พวกเธอเลิกกัน ฉันก็ไม่ได้เป็นคนทำ แต่แฟนของเธอในตอนนั้นมาจีบฉัน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน!”
“เธอยังกล้าเถียง?”
เห็นว่าหลินฉ่ายเวยยังกล้าพูดถึงเรื่องเมื่อก่อน สีหน้าของหวังวี่ก็แย่มาก “รีบตบหน้าตัวเองหนึ่งที ไม่อย่างนั้น เธอก็รอลาออกได้เลย!”
หลินฉ่ายเวยสีหน้าเปลี่ยนไป “อะไรนะ เธอให้ฉันตบหน้าตัวเองหนึ่งที?”
หวังวี่หัวเราะเยาะ “พูดผิดก็ต้องชดใช้ อีกอย่างฉันจะบอกเธอให้ ฉันได้ข่าวมาว่า หัวหน้าแผนกในแผนกเรากำลังจะเข้ารับตำแหน่งแล้ว ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันเอาเรื่องของเธอไปแจ้งหัวหน้าคนใหม่ ก็เชื่อฟังฉันซะดีๆ!”
ดวงตาหลินฉ่ายเวยแดงก่ำ กำหมัดแน่น แต่เพื่ออนาคตของตัวเอง ก็กัดฟันยอมแพ้ “ได้ ฉันตบ!”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น หวังวี่แสยะยิ้ม ผู้หญิงด้านหลังหลายคนก็มองหลินฉ่ายเวยและยิ้มสมน้ำหน้า
เธอยกฝ่ามือขึ้น และตบเข้าใบหน้าตัวเองอย่างแรง
พรึ่บ….
ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็ยืนมือออกมา จับมือของหลินฉ่ายเวยไว้
“ฉันไม่อนุญาต”
ถังเฉาจ้องเธอเขม็ง และส่ายหัว
