บทที่347 รื้อต่อไป
“แก……แกกล้ามากนะ!”
ฉากนี้ทำให้ชายวัยกลางคนตกตะลึง ใบหน้าของเขาซีดด้วยความกลัว และขาของเขาสั่นเทา
แต่เขาไม่ได้ถอยกลับ แต่ยืนนิ่งและคำราม
ถึงตอนนี้เขายังไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะกล้าทุบมาจริงๆ
“ไอ้โง่”
หลัวปู้เยาะเย้ย ไม่ได้ใจอ่อนเพราะเป็นชีวิตมนุษย์เลย
คนที่กลายเป็นเรื่องใหญ่จะไม่ยึดติดกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ คนใหญ่โต ก็ต้องเคยฆ่าคนมาอยู่แล้วนี่?
ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลหูเป็นผู้ร้ายที่ทำให้ถูกโจมตีหูอีซานถูกชน เขาจะใจอ่อนได้อย่างไร?
เสียงดังก้อง
รถขุดไม่หยุดเพราะความโกรธของชายวัยกลางคน แต่เหมือนยักษ์วิ่งไปข้างหน้าอย่างเย่อหยิ่ง
ห่างออกไปสิบเมตรในพริบตา
เมื่อรถขุดขับมาข้างหน้าเขา และที่ขุดขนาดใหญ่ที่ห้อยอยู่เหนือหัวของเขาราวกับค้อนหนัก เขาจึงตระหนักว่า คู่ต่อสู้กล้าที่จะทุบเข้ามาจริงๆ
ตอนนี้ใบหน้าของเขาซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว ไม่ว่าเมื่อก่อนจะเย่อหยิ่งแค่ไหน เขาก็กุมศีรษะแล้วกลิ้งไป
เสียงดังก้อง
รถขุดวิ่งผ่านต่อหน้าเขาอย่างดุดัน หนึ่งคัน สองคัน…… สิบคัน!
รถขุดสิบคันรื้อถอน
ไปที่ไหนก็ไม่มีหญ้าขึ้น
ชายวัยกลางคนนั้นกลัวมากจนเหงื่อเย็นปกคลุม ขาของเขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ และเป้าของเขาเปียกเหลือง
หลัวปู้เดินผ่านเขาไปโดยไม่ได้มองเขาด้วยซ้ำ
“รื้อมันซะ!”
ตามคำสั่งของเขา รถขุดสิบคันยกถังขึ้นสูงและกระแทกเข้าไปในห้องใต้หลังคาของคฤหาสน์
ตู้ม!
หลังจากได้ยินเสียงดัง ทั้งวิลล่าก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และห้องใต้หลังคาก็พังยับเยิน
หินก้อนใหญ่และก้อนเล็กกลิ้งลงมา และเดิมทีเป็นคฤหาสน์สุดหรู ตอนนี้กลายเป็นอาคารที่อันตราย
“เกิดอะไรขึ้น แผ่นดินไหวเหรอ?”
การสั่นสะเทือนของอาคารทำให้เกิดความตื่นตระหนกในหมู่ผู้คนภายในคฤหาสน์และพวกเขาก็วิ่งออกไปอย่างกังวล
แต่ว่า เมื่อพวกเขาเห็นรถขุดสิบคัน ทุกคนก็นิ่งไป
หลังจากนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าของทุกคนก็ดูน่าเกลียดขึ้นมาทันที
“ทำเกินไปแล้ว อยู่ดีๆ จะมารื้อบ้านเราทำไม!”
“หยุดนะ บ้านพังแล้ว นายอยากให้เราอยู่ที่ไหน?”
“……”
พวกเขามองหลัวปู้เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองอันชอบธรรม
หลัวปู้เยาะเย้ย:”ทำเกินไป? ฉันคิดว่าพวกคุณทำสิ่งเลวร้ายมากเกินไป และได้ลืมสิ่งเลวร้ายที่ทำไปแล้ว”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา สมาชิกตระกูลทุกคนก็มองหน้ากันด้วยสายตาที่รู้สึกผิด
ในฐานะตระกูลที่มั่งคั่งในเมืองเจียงเฉิง วางอำนาจชินแล้ว เขาจะจำสิ่งที่เขาทำได้อย่างไร?
แต่ที่แน่ๆคือชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้าเขาต้องมาเพื่อแก้แค้น
ใครจะรู้ หลัวปู้หันหลัง เปิดประตูรถด้วยความเคารพ และถามถังเฉาในรถ
“หัวหน้าใหญ่ ทำแบบนี้ คุณพอใจไหม?”
ถังเฉาที่กำลังหลับตาพักผ่อนได้ลืมตาขึ้นและพูดอย่างเฉยเมย:”รื้อให้หมด!”
“ครับ!”
หลัวปู้ตอบแล้วโบกมือ:”รื้อให้หมด!”
บูม—-
เป็นผลให้รถขุดทำงานหนักขึ้นเพื่อรื้อถอนบ้านบรรพบุรุษของตระกูลหู
คนของตระกูลหูตกตะลึง พวกเขาไม่คิดเลยว่าชายวัยกลางคนที่หล่อเหลาคนนี้จะไม่ใช่ผู้นำ ผู้สั่งการตัวจริง ยังคงนั่งอยู่ในรถ
แต่เมื่อมองไปที่บ้านของบรรพบุรุษที่พังทลาย พวกเขาตะโกนว่า:”อย่ารื้อ ฉันบอกว่าอย่ารื้อแล้ว!”
แต่ว่า หัวหน้าคนงานเหล่านั้นไม่กลัว ดังนั้นพวกเขาจึงเอาหัวออกไปทางหน้าต่างและถุยน้ำลายอย่างรุนแรง:”ไปให้พ้นทางซะ มิฉะนั้น แกจะถูกทุบทำลายด้วย!”
สมาชิกตระกูลหูทุกคนตกใจจนไม่กล้าหายใจแรง ดังนั้นพวกเขาจึงต้องหันกลับมาและพูดว่า:”รีบไปหาผู้นำ!”
ในขณะนี้ที่ชั้นสามของบ้านบรรพบุรุษของหู
เขาอายุประมาณหกสิบปี และชายชราที่มีคิ้วโค้งเรียวเหมือนดาบ ดวงตาเป็นประกายดุจดวงดาว มองดูรถขุดสิบคันที่อยู่ข้างนอกด้วยสีหน้าบึ้งตึง
คือหัวหน้าของตระกูลหู หูเซียว
“คุณปู่ พวกเขาต้องเข้ามาหาผมแน่นอน ท่านต้องปกป้องผมนะ!”
ข้างหลังเขา มีชายหนุ่มที่ดูกระสับกระส่ายอยู่ เขาคือหูเข่อเฟิง
หูเซียวเหลือบมองกลับมาที่เขา เขาไม่ได้บอกว่าจะปกป้องหรือไม่ปกป้อง เพียงแค่ใช้นิ้วแตะโต๊ะไม้จันทน์เบา ๆ
“บ้านของบรรพบุรุษนี้มีอยู่มาเกือบหกสิบปีแล้ว ก็ควรปรับปรุงใหม่ พวกเขาวุ่นวายแบบนี้ ช่วยประหยัดเงินได้มากสำหรับการรื้อถอน”
ดวงตาของหูเซียวลึกลับ และเขาพึมพำกับตัวเอง ในครู่ต่อมา มีประกายไฟในดวงตาของเขา
“แต่ว่า บ้านบรรพบุรุษนี้ก่อตั้งขึ้นเมื่อตอนที่ฉันยังเด็ก และมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นก่อตัวขึ้นนานแล้ว พวกเขากล้าที่จะรื้อถอนบ้านบรรพบุรุษของฉันต่อหน้า ฉันจะให้พวกเขารับผลที่ตามมาแน่นอน!”
พูดเสร็จก็เดินลงมาข้างล่าง
เมื่อเห็นสิ่งนี้ หูเข่อเฟิงที่อยู่ข้างๆ ก็โล่งใจ ยังไงก็ตาม เขาปลอดภัย
“หยุด!”
ที่ลานบ้านชั้นหนึ่ง จู่ๆ ก็เกิดเสียงคำรามโกรธเกรี้ยว
ท่าทางแข็งแกร่งมาก จนหัวหน้าคนงานของรถขุดตกใจและการดำเนินการรื้อถอนถูกระงับ
หูเซียวเดินออกไปอย่างมั่นคง จ้องมองไปที่ทุกคน
“คือผู้นำ!”
“ผู้นำตกใจ พวกเขาตายแน่!”
ใบหน้าของคนตระกูลหูเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ผู้นำของพวกเขา ก็คือเข็มเทพใต้ทะเลของตระกูลหู ดูเหมือนจะมีพลังวิเศษพิเศษ ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร ตราบใดที่ผู้นำปรากฏตัว ทุกอย่างจะได้รับการแก้ไข
หูเข่อเฟิงตามหูเซียวมา ทันทีที่เห็นหลัวปู้ ดวงตาของเขาแหลมคม
เขาไม่เคยพบหลัวปู้มาก่อน แต่รู้ว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับหูอีซานแน่นอน
“แกเป็นใครกัน กล้ามาสร้างปัญหาที่ตระกูลหูของฉัน?”
หูเซียวมองไปที่หลัวปู้ และพูดอย่างเย็นชา
หลัวปู้ยิ้มอย่างเหยียดหยาม:”ตระกูลหูเล็กๆ มันสมควรที่จะรู้จักชื่อฉันเหรอ?”
“บังอาจ!”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา คนของตระกูลหูที่เหลือก็ตะโกนด้วยความโกรธ ทั้งเมืองเจียงเฉิง ยังไม่มีใครกล้าที่จะดูหมิ่นผู้นำของพวกเขา
หูเซียวหรี่ตามองหลัวปู้ และส่ายหัวทันที:”แกไม่ใช่ผู้สั่งการตัวจริง แกไม่สมควรคุยกับฉัน”
หลัวปู้รู้สึกขบขันกับประโยคนี้และยิ้มเยาะ:”แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร……”
ขณะที่หลัวปู้กำลังจะรายงานชื่อหัวหน้าหอการค้าอินทรีแดง เขาก็ได้ยินเสียงปิดประตู
เมื่อมองหันหลัง เขาเห็นว่าถังเฉาที่ห้อมล้อมด้วยเฟิ่งหวงและหงโฝเข้ามาใกล้มากขึ้น
“แล้วฉันคู่ควรไหม?”
เขาเหลือบมองหูเซียวเบา ๆ ดวงตาของเขาเย็นชามาก
“นายคือใคร?”
หูเซียวประหลาดใจความหนุ่มของถังเฉา และในขณะเดียวกันก็ใช้สมองคิด แต่นึกไม่ออกเลยว่า เขากับตระกูลหู มีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้งอะไรกันแน่ กลับต้องการทำลายบ้านบรรพบุรุษของตระกูลหู
ข้างหลังเขา สีหน้าของหูเข่อเฟิงเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาชี้ไปที่ถังเฉาและดูตื่นเต้น:”คุณปู่ เขาไง เขาหลอกจวี้เฟิงกรุ๊ปจากผมด้วยกลอุบาย!”
หูเซียวก็ตระหนักได้มันที ทันใดนั้นเขาก็ตบหน้าหูเข่อเฟิง จนหน้ากระตุก:”ไร้ประโยชน์! เนื้อที่จะเข้าปากก็ถูกคนอื่นโกงไปได้!”
“……”
หูเข่อเฟิงปิดหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัว และความเกลียดชังที่มีต่อถังเฉายิ่งเพิ่มมากขึ้น
“ฉันไม่อยากดูการสั่งสอนของตระกูลพวกคุณ ส่งหูเข่อเฟิงมาซะ และปล่อยให้สมาชิกตระกูลหูทุกคน คุกเข่าให้หูอีซานทีละคน และฉันจะไว้ชีวิตตระกูลหูคุณ!”
จู่ๆ ถังเฉาก็พูดออกมา แบบนิ่งๆ แต่แฝงด้วยท่าทีที่ไม่อาจต้านทานได้
ดวงตาของหูเซียวเป็นประกาย และความเฉียบแหลม เขาได้เห็นความตั้งใจของถังเฉาที่จะล้างแค้นให้หูอีซานแล้ว
แต่ว่า เงื่อนไขนั้นรุนแรงเกินไป ไม่เพียงแต่จะมอบหูเข่อเฟิงเท่านั้น แต่ยังต้องให้สมาชิกตระกูลหูทุกคนคุกเข่าและก้มหัวให้หูอีซานทีละคน ซึ่งมันเกินไป
“คุณปู่ เขาเป็นแค่ลูกเขยที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ไม่จำเป็นต้องกลัว ฆ่าเขาซะ!” หูเข่อเฟิงตะโกนจากด้านข้าง
เพี๊ยะ!
หูเซียวตบหน้าอีกครั้งด้วยความโกรธ:”ไอ้ขยะ หุบปาก!”
ไม่จำเป็นต้องกลัว?
หูเซียวไม่ใช่หูเข่อเฟิง เขาอยู่มานานกว่าหกสิบปี และได้เห็นคนหนุ่มสาวจำนวนมากเกินไป แต่ไม่มีใครทำให้เขากดดันมากเท่ากับถังเฉา
ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่สามารถมองชายหนุ่มคนนี้ออกได้เลย ราวกับว่าเขากำลังเผชิญกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอันกว้างใหญ่ด้วยตาเปล่า เขาอยากทำ แต่ขาดกำลัง
“แล้วถ้าฉันไม่ตกลงล่ะ?”
หูเซียวพูดอย่างเย็นชา จ้องมองไปที่ถังเฉา
“ไม่ยอมไม่ได้!”
ดวงตาของถังเฉาเย็นชา และเขาตะโกนอย่างโกรธเคือง:”ภายในวันนี้ รถและบ้านทุกคันภายใต้ชื่อตระกูลหูจะถูกตัดทิ้ง จนไม่หลือ ต่อให้มีคนอยู่ในห้อง พวกเขาก็จะถูกรื้อถอน!”
“กล้าเหรอ!”
หูเซียวโกรธ จนมีรัศมีอันทรงพลังที่พุ่งออกมาจากร่างกายของเขา จ้องมองไปที่ถังเฉา
แต่ว่า ไม่มีใครตอบเขา รถขุด 10 คันเริ่มก่อสร้างพร้อมๆ กัน และกระแทกเขาเข้าไปในคฤหาสน์บรรพบุรุษ
ตู้ม
มีเพียงเสียงดัง และท้องฟ้าเต็มไปด้วยควันและฝุ่นละอองในทันที
บ้านบรรพบุรุษของตระกูลหู ซึ่งดำรงอยู่มาหกสิบปีแล้ว พังทลายลงทันที
