มองดูถังเฉาจูงมือหลินชิงเสว่ออกไป การแสดงออกของถังหมิงก็น่าเกลียดถึงสุดขีด
ชายร่างกำยำที่อยู่ข้างหลังเขาก็มองไปที่ถังหมิง”พ่อบ้าน ต้องการให้ผมแย่งเอาตราสัญลักษณ์จากเด็กคนนั้นคืนมาหรือไม่?”
แรงกระตุ้นนี้เกิดขึ้นในใจของถังหมิงทันที แต่หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง เขาก็ส่ายหัว“ไม่ต้องแล้วจะดีกว่า”
“ตระกูลให้เราหาบุคคลของเผ่าเราที่ตกหล่นไว้ในเมืองหมิงจู ดูเหมือนว่าไม่ใช่เขา”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ถังหมิงก็ถอนหายใจอย่างเงียบๆ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
ผู้คุ้มกันยังคงมีใบหน้าที่เย็นชา “อย่างไรก็ตาม เด็กคนนั้นซื้อตราสัญลักษณ์ของตระกูลถังไป แต่เขาไม่ยอมคืนให้ตระกูลถัง เราจะปล่อยมันไปแบบนี้เหรอ?”
“แน่นอนว่าไม่”
ถังหมิงหรี่ตาลง และแววตามืดมนปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา “ในเมื่อเขาสามารถใช้เงิน 1.5 พันล้านเพื่อซื้อตราสัญลักษณ์ของตระกูลถังของเรา และได้แต่งงานกับคุณหนูคนโตของตระกูลหลิน แสดงว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา ดังนั้นรอดูสักพักจะดีกว่า”
“รายงานข่าวของเด็กคนนี้ให้คุณชายทราบ บางทีเด็กคนนั้นอาจจะกลายเป็น ‘ทหารวิเศษ’ ที่สามารถทำลายสถานการณ์ที่คับขันนี้ได้…”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ออกจากห้องส่วนตัวพร้อมกับบอดี้การ์ด
ข้างนอก เซี่ยสิงจู๋และหูเซียวต่างก็รอคอยอย่างประหม่า พวกเขาก็ตกตะลึงเมื่อเห็นพวกเขาออกมาทีละคน
เมื่อพิจารณาจากการแสดงออกของถังเฉาและพ่อบ้านแล้ว การเจรจาระหว่างพวกเขาดูไม่น่าพึงพอใจนัก
“คุณถัง หรือว่า คุณไม่ได้ตอบตกลงกับคำขอของชายชราคนนี้หรือ?” เซี่ยสิงจู๋อดไม่ได้ที่จะถาม
ถังเฉาดูเฉยเมย”เขาจำคนผิดแล้ว ผมไม่ใช่คุณชายที่พวกเขากำลังมองหา”
ทันทีที่เขาพูดแบบนี้ ใบหน้าของเซี่ยสิงจู๋ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย และแววตาของเขาดูผิดหวัง
เดิมที เขายังหวังว่าถังเฉาจะเป็นคุณชายของตระกูลถัง ตระกูลเซี่ยของเขา ก็สามารถปีนสูงตามขึ้นไปด้วย
คิดไม่ถึงว่าจำคนผิด
หูเซียวกลับโล่งใจอย่างเงียบๆ เมื่อกี้ เขาตกใจจนเหงื่อเย็นไหลออกมาเต็มตัว
ถ้าถังเฉาเป็นคุณชายของตระกูลถังจริงๆ เขาก็ยากที่จะลงมือ
วินาทีต่อมา สีหน้าของเขาก็ดูโหดเหี้ยมทันที “ไอ้หนุ่ม ในเมื่อคุณไม่ใช่คุณชายของตระกูลถัง คุณยังกล้าที่จะหยิ่งผยองกับผมแบบนี้”
เฉิงเพ่ยก็กระโดดออกมา ชี้ไปที่ถังเฉาและหลินชิงเสว่ กล่าวว่า “ผู้นำหู ฉันว่าแล้ว เขาจะเป็นคุณชายของตระกูลใหญ่ได้อย่างไร ฉันรู้ภูมิหลังของเขาเป็นอย่างดี เขาเป็นผู้ชายที่พึ่งพาภรรยา!”
“ขยะที่ไม่มีภูมิหลังเช่นนี้ กลับรื้อถอนบ้านบรรพบุรุษของตระกูลของคุณ ถ้าข่าวกระจายออกไป ตระกูลหูของคุณ จะสามารถตั้งหลักในเจียงเฉิงได้ในอนาคตได้อย่าง!”
คำพูดของเฉิงเพ่ยเฉียบแหลมมาก ด้วยใบหน้าที่ขุ่นเคือง ตั้งใจแน่วแน่ที่จะฆ่าถังเฉา
ทันทีที่เธอพูดเช่นนี้ บรรยากาศที่สงบแต่เดิมกลับกลายเป็นเคร่งขรึมและเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า
อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่เฉิงเพ่ย แต่เป็นถังหมิงที่ทำให้บรรยากาศเป็นแบบนี้
สายตาของเขาเหลือบมองทุกคนอย่างเย็นชา โดยเฉพาะที่หูเซียว และเขามองอยู่เป็นเวลานาน น้ำเสียงของเขาเย็นชา
“แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คุณชายของตระกูลถังของเรา แต่ก็เป็นความจริงที่เถียงไม่ได้ว่าเขาถือตราสัญลักษณ์ของตระกูลถังของเรา!”
ทันใดนั้น เจตนาฆ่าในดวงตาของหูเซียวก็หายไปในทันที แทนที่ด้วยเหงื่อเย็นเยียบ
โชคดีที่เขาไม่ฟังคำใส่ร้ายของเฉิงเพ่ย และโจมตีถังเฉา ไม่เช่นนั้น เรื่องใหญ่แน่
“หวังว่าพวกคุณทำตัวดีๆนะ”
ถังเฉาทิ้งประโยคนี้ไว้ แล้วมองถังเฉาอย่างลึกซึ้งอีกครั้งและจากไปที่นี่ด้วยก้าวใหญ่
ถังเฉาเฝ้าดูรถที่มีป้ายเยี่ยนจิงขับออกไปด้วยท่าทางเฉยเมย ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกว่าตระกูลถังมีจุดประสงค์อื่น
หลินชิงเสว่ก็ดูกังวลเช่นกัน
ตอนนี้ หนึ่งในสามของตระกูลหลวงในเยี่ยนตูทั้งเก้าตระกูลได้ปรากฏตัวขึ้นแล้ว และในแต่ละตระกูลก็ได้มีความไม่พอใจกับถังเฉาไม่ว่าเล็กหรือใหญ่
เธอและถังเฉาจะลำบากมากขึ้นในอนาคต
ทันทีที่ถังหมิงจากไป ความกดดันบนร่างกายของหูเซียวก็หายไป เขาหันกลับมาและจ้องไปที่เฉินจื่อเหา จางเทียนเหอ หลี่ซื่อไห่พวกเขาสามคนด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม “เธอเป็นผู้หญิงของพวกคุณหรือไม่?”
ผู้นำทั้งสามกล้าที่จะตอบที่ไหน และใบหน้าของพวกเขาซีดเผือดด้วยความตกใจ “ไม่ ไม่ ก็แค่นางผู้หญิงเลวทราม!”
“งั้นก็สั่งสอนมันหน่อย กล้ามาสั่งผม!”
มีความโกรธเล็กน้อยในคำพูดของหูเซียว
จวบจนบัดนี้ ในใจเขาก็ยังมีความหวาดกลัวอยู่
“ครับ ๆ……”
เฉินจื่อเหาพวกเขาทั้งสามคน จ้องไปที่เฉิงเพ่ยด้วยสายตาโกรธแค้นทันที และในขณะที่พวกเขากำลังจะลงมือ เซี่ยสิงจู๋ก็พูดขึ้นมาทันทีว่า “ผู้นำหู คุณอยากจะหลีกเลี่ยงหน้าที่หนักแล้วมาแบกรับหน้าที่ที่เบางั้นหรือ?”
“คุณหมายถึงอะไร?”
หูเซียวขมวดคิ้วทันที
เซี่ยสิงจู๋หัวเราะอย่างเย็นชา“คุณถังได้พูดอย่างชัดเจนแล้ว ว่าต้องการทำลายทั้งสามตระกูล แต่คุณเอาผู้หญิงคนนี้มาลงโทษ นี่ไม่ใช่การหลีกเลี่ยงสิ่งสำคัญแล้วทำสิ่งที่ไม่จำเป็นแล้วมันคืออะไร?”
ทันทีที่เขาพูดแบบนี้ การแสดงออกของหูเซียวก็น่าเกลียดอย่างมากในทันที
เขาคิดอย่างนั้นจริงๆ ใช้ประโยชน์จากความวุ่นวายนี้ เพื่อจับปลาในน้าขุ่น และผลักเฉิงเพ่ยออกไป ปล่อยเฉินจื่อเหา จางเทียนเหอพวกเขาสามคน
คิดไม่ถึงว่าเซี่ยสิงจู๋จะรู้ทัน
แต่เขายังคงพูดอย่างโกรธเคือง “เฉิน จาง หลี่ทั้งสามตระกูล เป็นตระกูลในเครือของตระกูลหูของผม พวกเขาถวายของกับตระกูลทุกปี ถ้าผมละทิ้งพวกเขา ใครจะกล้ายอมจำนนต่อตระกูลหูในอนาคต!”
“นั่นเป็นเรื่องของตระกูลหู ไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลเซี่ยของผม”
เซี่ยสิงจู๋กล่าวอย่างเฉยเมย “ในมือคุณถังมีตราสัญลักษณ์ของตระกูลถัง คุณกล้าไม่ทำตามหรือ?”
ตุ้ม!
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของเฉินจื่อเหา จางเทียนเหอและหลี่ซื่อไห่ก็ซีดเซียวทันที และพวกเขาทั้งหมดก็คุกเข่าลงต่อหน้าหูเซียว
“ผู้นำหู ท่านอย่าทิ้งพวกเราเลยนะ!”
“จากนี้ไป ตระกูลจางของผมยอมเป็นวัวและม้าให้คุณใช้ทุกอย่าง ต้องปกป้องเราไว้นะ!”
“ผู้นำหู!”
“…”
สายตาของหูเซียวนั้นลึกเข้าไป เขาจ้องไปที่ถังเฉาที่สีหน้าสงบนิ่งซึ่งอยู่ไม่ไกล
หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ไม่ใช่ว่าผมไม่ต้องการช่วยพวกคุณ แต่ว่าผมอยากช่วยก็ช่วยไม่ได้จริงๆ”
“แต่พวกคุณสามารถวางใจได้ ถ้าตระกูลของพวกคุณพังพินาศ ผมจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องญาติของพวกคุณ และสายเลือดของพวกคุณก็จะยังคงดำเนินต่อไป”
หลังจากพูดคำเหล่านี้เสร็จ หูเซียวก็โบกมือและออกไปกับคนของเขา
“ผู้นำหู!”
“ผู้นำหู อย่า!”
เฉินจื่อเหาและจางเทียนเหอทั้งสามคนหน้าซีดทันที
เซี่ยสิงจู๋ก็โบกมือของเขา “จับตัวให้ผม!”
ทันใดนั้น กลุ่มคนก็พุ่งขึ้นและลากเฉินจื่อเหาทั้งสามลงไป
ไม่กี่วินาทีต่อมา พวกเขาได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวน
เฉิงเพ่ยตกใจจนตัวสั่นไปทั้งตัว ทันใดนั้น เธอคลานไปตรงหน้าหลินชิงเสว่ด้วยมือและเท้า ขอความเมตตาครั้งแล้วครั้งเล่าต่อหลินชิงเสว่
“ประธานหลิน ปล่อยฉันเถอะนะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้วจริงๆ!”
ใบหน้าซีดของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา และร่างกายของเธอก็สั่น
เมื่อมองดูฉากที่น่าสังเวชนี้ หลินชิงเสว่รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แต่ถังเฉาดึงหลินชิงเสว่ไปข้างหลังเขา และพูดอย่างเฉยเมย “คุณได้ทำความผิดเอง คุณก็ต้องรับกรรมนั้นด้วยตนเอง ตอนนี้รู้ว่ามันผิด แต่มันก็สายเกินไปแล้ว! ”
เซี่ยสิงจู๋ก็มองดูอย่างเย็นชา ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะผู้หญิงคนนี้เป็นคนทำ เมื่อสิ่งต่างๆถูกเปิดเผย เธอกลับภาวนาให้หลินชิงเสว่อภัยให้เธอ
เธอมองไปที่ถังเฉาอีกครั้ง “ประธานถัง ฉันรู้ว่าก่อนหน้านี้ฉันเกลียดภรรยาคุณมาก แต่ตอนนี้ไม่กล้าแล้ว คุณทำดีหน่อยนะ ให้โอกาสฉันอีกครั้งเถอะ”
หลินชิงเสว่ดูลังเล ดึงเสื้อผ้าของถังเฉาและพูดว่า “ไม่ก็เราปล่อยเธอไปเถอะ ยังไงเธอก็ไม่กล้าทำอีกแล้ว … ”
ถังเฉาตกอยู่ในห้วงความคิด โดยรู้นิสัยของหลินชิงเสว่ ดังนั้นจึงพยักหน้า “ได้”
“นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะปล่อยคุณไป ต่อจากนี้ห้ามปรากฏตัวต่อหน้าภรรยาของผมอีก!”
เขาตะคอกอย่างเย็นชา
เฉิงเพ่ยพยักหน้าซ้ำๆ “ขอบคุณประธานถัง ขอบคุณประธานถัง…”
หลังจากพูดจบ เธอก็ไปจากที่นี่โดยล้มลุกคลุกคลาน
ในเวลานี้ เซี่ยสิงจู๋เดินมาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณถัง คุณหลิน ผมรู้จุดประสงค์ของพวกคุณที่มาที่เจียงเฉิงดี”
“พวกคุณไม่ต้องกังวล โครงการของสำนักงานการก่อสร้าง ผมจะปล่อยให้ หากสำนักงานการก่อสร้างเจียงเฉิงถามขึ้นมา ก็บอกชื่อของผมเซี่ยสิงจู๋ให้พวกเขา”
หลินชิงเสว่พยักหน้าและขอบคุณ “ขอบคุณผู้นำเซี่ย ”
เซี่ยสิงจู๋รีบรั้งให้อยู่ต่อ “คุณถัง คุณหลิน นานๆทีกว่าจะได้มีโอกาสมาที่เจียงเฉิง ทำไมไม่ให้ผมได้ต้อนรับพวกคุณดีๆล่ะ พักที่นี่หนึ่งวันหนึ่งคืนเถอะ—”
หลินชิงเสว่ส่ายหัวเบาๆ “ขอบคุณผู้นำเซี่ยสำหรับน้ำใจของคุณ แต่โครงการเสร็จสิ้นแล้วและเราควรกลับไปที่เมืองหมิงจูแล้ว”
ถังเฉาก็ยิ้มเล็กน้อย “ผมฟังภรรยาของผม”
เมื่อได้ยินแบบนี้ เซี่ยสิงจู๋ก็ทำได้เพียงปล่อยพวกเขาไป “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ผมไปส่งคุณ หากมีเวลา ผมจะไปเยี่ยมคุณถังที่เมืองหมิงจู”
“ได้เลย”
ถังเฉายังขอให้เซี่ยสิงจู๋ดูแลหลินจ้าวหยูนและซูเซี่ยที่ทำงานในเจียงเฉิง ก็ได้กลับไปที่เมืองหมิงจูพร้อมหลินชิงเสว่
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขามาถึงเมืองหมิงจู ถังเฉาก็ได้รับโทรศัพท์จากจ้าวเย็นหรานก่อนที่เขาจะได้ดื่มน้ำสักคำ
“คุณถัง จ้าวเหล่าลิ่วตายแล้ว!”
