เถี่ยเมี่ยนในตอนนี้มีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงและความหวาดกลัว ถึงขั้นไม่กล้าเงยหน้ามามองถังเฉา
เมื่อครู่เขาตกใจจนแทบจะหมดสติ ตีเขาให้ตายเขาก็ยังคิดไม่ถึงว่า คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาจะเป็นเจ้ามังกรแดนเหนือ
ในเวลาเดียวกันนี้เอง ในใจของเขายังมีข้อสงสัยหนึ่ง นั่นก็คือเจ้ามังกรแดนเหนือไม่ได้อยู่ในแดนเหนือ ทำไมถึงมาอยู่เมืองหมิงจูได้?
ผู้นำสามแดนคนอื่นรู้หรือไม่?
ความสงสัยผุดขึ้นมาเองทีละข้อ ๆ แต่เขากลับไม่กล้าแม้แต่จะพูดออกมา
พ่อลูกเหยียนชางและเหยียนเสี้ยงหม่าที่อยู่ไม่ไกลมองเห็นฉากนี้แล้วก็งงไปในทันที
นึกไม่ถึงว่าเถี่ยเมี่ยน ผู้มีฝีมือสูงที่แข็งแกร่งที่สุดของพวกเขายอมก้มหัวให้ศัตรู?!
ไม่เพียงแต่ยอมแพ้โดยไม่สู้ ทั้งยังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของถังเฉา?
“เถี่ยเมี่ยน นายกำลังทำอะไรอยู่? ทำไมไม่ฆ่าเขาเสีย แล้วยังไปคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขาอีก?”
ในนาทีนี้เหยียนชางระเบิดความเดือดดาลอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ออกมาทันที สีหน้าเข้มครึ้มจนสามารถคั้นน้ำออกมาได้
สีหน้าท่าทางของเหยียนเสี้ยงหม่ากลับเปลี่ยนไปจนน่ากลัวอยู่บ้าง
นิสัยของเถี่ยเมี่ยนเขารู้ดี เงียบ ๆ พูดน้อย จังหวะการฆ่าเด็ดขาด ขอเพียงเขากำหนดคนที่จะสังหาร จะต้องมีชีวิตอยู่ไม่ถึงเช้าของวันถัดไปแน่
แต่ในตอนนี้กลับคุกเข่าอย่างสั่นเทาไปทั้งตัวอยู่ตรงหน้าของถังเฉา
หรือว่า… แม้แต่เถี่ยเมี่ยนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของถังเฉา?
“คุณปู่ พวกเรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะครับ ไม่ต้องไปสู้กับเขาแล้ว”
เหยียนเสี้ยงหม่าเอ่ยขึ้นทันที
เหยียนชางกลับตะคอกด้วยความเดือดดาล “พวกสารเลว มันขี่หัวพวกเราแล้ว ถ้าพวกเรายังไม่เชือดไก่ให้ลิงดูอีก แล้วต่อไปจะยืนหยัดอยู่ในเมืองหมิงจูได้อย่างไร?”
นาทีต่อมาเขามองไปยังเถี่ยเมี่ยน พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเดือดดาล “เถี่ยเมี่ยน ตอนนี้ฉันขอสั่งนาย รีบฆ่าเขาเสีย!”
ถังเฉากลับมองเถี่ยเมี่ยนด้วยท่าทางสงบนิ่ง เอ่ยอย่างไม่ช้าไม่เร็วว่า “ถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของคุณ และคุณก็ไม่ใช่คนของแดนเหนือ แต่ว่าไม่ว่าจะเป็นแดนตะวันตกหรือแดนเหนือก็ควรจะตอบโต้ศัตรู ไม่ใช่ยอมสวามิภักดิ์ต่อตระกูลเหยียนเล็ก ๆ นี่ สิ่งที่คุณสูญเสียไม่ใช่แค่ศักดิ์ศรี”
“ยังมีความหยิ่งทระนง ความหยิ่งทระนงที่ตัวเองเป็นถึงทหารองครักษ์ของแดนตะวันตก!”
พูดมาถึงตรงนี้สายตาของถังเฉาก็เปลี่ยนเป็นเด็ดขาดอยู่ก่อนแล้ว
เหมือนกับกระบี่ที่แหลมคมเล่มหนึ่งแทงที่หัวใจของเถี่ยเมี่ยนอย่างโหดเหี้ยม
ถังเฉาโค้งตัวลงมาจ้องเขาเขม็ง
“เงยหน้าขึ้นมา มองตาผม ทหารองครักษ์แดนตะวันตกล้วนไม่ควรก้มศีรษะที่หยิ่งทระนง!”
ประโยคนี้ยิ่งเหมือนกับมีพลังพิเศษ ทำให้ร่างกายของเถี่ยเมี่ยนสั่นสะท้านอย่างรุนแรงทันที
เขาเงยหน้ามาด้วยอาการสั่นงก ๆ เงิ่น ๆ
เป็นครั้งแรกที่ได้มองตาของถังเฉาในระยะใกล้ขนาดนี้
“ถอดหน้ากากออก!”
ถังเฉาเอ่ยสั่งอีก
เถี่ยเมี่ยนยกมือขึ้นมาอย่างสั่น ๆ หยิบหน้ากากเหล็กบนใบหน้าออก
สิ่งที่ปรากฏออกมาคือใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลที่น่าสะพรึงกลัวดวงหนึ่ง
ต่อให้เป็นเฟิ่งหวงก็อดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนสีหน้า
“ไปทำท่าไหนมา?”
ถังเฉาน้ำเสียงเคร่งขรึม
ใบหน้าของเถี่ยเมี่ยนเต็มไปด้วยยุ่งเหยิง เบ้าตาแดงก่ำ “เนื่องจากภารกิจลอบสังหารล้มเหลว จึงถูกขับไล่ออกจากแดนตะวันตก ระหว่างทางเจอศัตรูโจมตีเข้าพอดี ถูกกระสุนปืนใหญ่ลูกหนึ่งระเบิดจนยับเยิน”
ถึงตอนนี้เขาก็สวมหน้ากากเหล็ก ใช้ใบหน้านี้แสดงให้คนอื่นเห็น
ถังเฉาเงียบอยู่พักหนึ่ง สีหน้าน่าสะพรึงกลัวอยู่บ้าง
“มู่ตงเฟิง…”
เขาพึมพำชื่อนี้เบา ๆ
ในที่ไม่ไกล เหยียนชางกับเหยียนเสี้ยงหม่าสั่นจนพูดไม่ออกไปแล้ว
นึกไม่ถึงว่าเถี่ยเมี่ยนจะถอดหน้ากาก?!
จะต้องรู้ว่า นี่เป็นเส้นตายของเขา แม้ว่าจะเป็นพวกเขาก็ยังไม่กล้าให้เถี่ยเมี่ยนถอดหน้ากากออก!
ครู่ใหญ่ เหยียนชางก็ตะโกนขึ้นมาด้วยความเดือดดาลอีกครั้ง “เถี่ยเมี่ยน ฉันให้นายฆ่าเขา!”
การกระทำของเถี่ยเมี่ยนปลุกความปรารถนาที่จะสังหารของเขาให้ลุกโหมขึ้นมาอย่างถึงที่สุด
“หุบปาก!”
พริบตาถัดมา เถี่ยเมี่ยนกลับสวมหน้ากากเหล็ก หันกลับมาทันที มองเหยียนชางอย่างเยียบเย็น
“นายว่าไงนะ?”
เหยียนชางกับเหยียนเสี้ยงหม่าล้วนแต่มีสีหน้าปัญญาอ่อน
นึกไม่ถึงว่าเถี่ยเมี่ยนทำงานให้พวกเขาจะกล้าสั่งให้พวกเขาหุบปาก
หลังจากนั้นสองวินาที ในที่สุดสีหน้าของเหยียนชางก็เปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม “เถี่ยเมี่ยน นายไม่รู้หรือว่านายอยู่ในฐานะอะไร? หรือว่า.. นายคิดจะทรยศตระกูลเหยียนของฉัน!”
“ผู้นำตระกูลเหยียน ผมจะฆ่าใครเพื่อคุณก็ได้ มีเพียงคนคนนี้เท่านั้นที่ผมฆ่าไม่ได้”
เถี่ยเมี่ยนเอ่ยเสียงเย็น “นอกจากนี้ สองปีมานี้ ผมทำงานให้ตระกูลเหยียนมาก็ไม่น้อย ตอบแทนบุญคุณที่พวกคุณเก็บมาเลี้ยงหมดตั้งนานแล้ว เชิญพวกคุณไปหาคนที่มีคุณสมบัติที่ดีกว่าผมเถอะ!”
พูดจบก็โค้งให้กับถังเฉาอย่างลึกซึ้งหนึ่งครั้ง พูดหนึ่งประโยค “ขอบพระคุณบุญคุณที่ไม่ฆ่าผมในปีนั้นครับ”
แล้วก็เดินจากไปลานตระกูลซ่ง
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
เหยียนชางกลับเดือดดาลขึ้นมาอย่างยิ่ง ขวางอยู่ที่ประตูบ้านตระกูลซ่ง ไม่ให้เถี่ยเมี่ยนจากไป “คำพูดนี้ของแกหมายความว่าอย่างไร คิดว่าฆ่าคนให้ฉันไม่กี่คนก็จะหลุดพ้นตระกูลเหยียนไปได้อย่างนั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!”
น้ำเสียงของเถี่ยเมี่ยนก็เยียบเย็นขึ้นมาตามจากคำพูดนั้น “ถ้าหากเป็นคนอื่นผมจะไม่ลังเลใจแน่ แต่ว่าเป็นเขา เป็นคนที่คุณไม่มีวันยุแหย่ได้ จะฆ่าเขาก็ข้ามศพผมไปก่อนเถอะ!”
คำพูดนี้พูดด้วยเสียงดังกังวานทรงพลัง เหยียนชางกับเหยียนเสี้ยงหม่าเปลี่ยนสีหน้าทันที
ท่าทางนี้ของเถี่ยเมี่ยน แม้แต่พวกเขาก็มีเคยเห็นมาก่อน
“บังอาจ เขาเป็นแค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านภรรยาคนหนึ่ง มีอะไรให้ยุแหย่ไม่ได้กัน? ฉันว่านายนั่นแหละที่จงใจจะหักหลังตระกูลเหยียนของฉัน!”
เหยียนชางเอ่ยด้วยอาการขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“โง่ดักดาน”
น้ำเสียงของเถี่ยเมี่ยนเย็นเยียบขึ้นหลายส่วน “ตอนแรกที่พวกเรารับเลี้ยงนายไว้ ก็แค่เพราะเห็นว่านายแข็งแกร่งมาก หลังหายจากอาการบาดเจ็บก็ยังช่วยทำงานให้พวกเราได้ ตอนนี้พวกเราคิดบัญชีกันเสร็จแล้ว ถ้าหากยังมาก่อกวนอีกก็อย่าโทษว่าฉันไม่เห็นแก่มิตรภาพเก่าก่อนแล้วกัน!”
ได้ยินอย่างนั้น ในดวงตาของเหยียนชางก็มีความโหดเหี้ยมวาบขึ้นมา
“เถี่ยเมี่ยน ฉันจะให้โอกาสนายได้กลับตัวอีกครั้งหนึ่ง ไม่อย่างนั้นนายก็ตายตามมันไปด้วย!”
ตอนที่พูดคำนี้พลังทั้งร่างของเหยียนชางก็ลุกกระพือขึ้นมา เห็นได้ชัดว่ามีความคิดที่จะสังหารขึ้นมาแล้ว
ในตอนนี้เอง ถังเฉาออกเสียงเบา ๆ “เถี่ยเมี่ยน ควรจะหาทางออกอย่างไร ผมคิดว่าคุณมีคำตอบในใจแล้ว”
เถี่ยเมี่ยนโค้งกายน้อย ๆ “ครับ คุณถัง”
เขาฉลาดมากที่ไม่ได้เปิดเผยฐานะของถังเฉา
นาทีต่อมา สายตาของเขาก็เย็นยะเยือกในทันที
“อาศัยคุณนี่นะ คิดจะฆ่าผม?”
นาทีต่อมา ในมือก็มีตะขอที่อาบด้วยความหนาวยะเยือกเพิ่มขึ้นมาหนึ่งอัน เดินก้าวยาว ๆ เข้าไปทางเหยียนชางกับเหยียนเสี้ยงหม่า
“พ่อครับ สถานการณ์ไม่ค่อยปกตินะครับ…”
สัมผัสได้ถึงรังสีสังหารที่น่าสะพรึงกลัวบนร่างของเถี่ยเมี่ยน สีหน้าของเหยียนเสี้ยงหม่าเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก
“ไม่เป็นไร”
ในดวงตาของเหยียนชางมีความหนาวยะเยือกอยู่ เอ่ยอย่างเย็นชาว่า “ฉันเป็นหัวหน้าของสายใน แค่เจ้าเถี่ยเมี่ยนขี้ปะติ๋วคนหนึ่งนี่จะทำอะไรฉันได้?”
นาทีต่อมา สองเท้าของเขาก็ถีบเข้าไปอย่างแรง พุ่งเข้าไปทางเถี่ยเมี่ยนทั้งตัวด้วยความรวดเร็ว
“เถี่ยเมี่ยน ในเมื่อนายยืนหยัดที่จะรนหาที่ตาย ก็อย่ามาโทษที่ฉันไม่เห็นแก่มิตรภาพเก่า ฆ่านายก่อน แล้วค่อยลงมือฆ่าไอ้สวะนั่นด้วยตัวเอง
เหยียนชางคำรามด้วยความเดือดดาล หมัดหนัก ๆ หนึ่งหมัดอัดเข้าไปทางหน้าอกของเถี่ยเมี่ยน
เถี่ยเมี่ยนหัวเราะเสียงเย็น “ไม่รู้จักประมาณตน”
นึกไม่ถึงว่านาทีต่อมาเขาจะไม่หลบไม่หลีก ตะขอที่อยู่ในมือเกี่ยวไปทางเหยียนชางอย่างโหดร้าย
ปัง!
ระหว่างสองคนมีเสียงที่น่าอึดอัดใจส่งออกมา
ศักยภาพของเหยียนชางแข็งแกร่งมากจริง นึกไม่ถึงว่าจะสามารถสู้กับเถี่ยเมี่ยนได้
แต่ด้วยความรวดเร็ว ระยะห่างก็ปรากฏขึ้น การเคลื่อนไหวที่ผีเข้าผีออกของเถี่ยเมี่ยนทำให้เหยียนชางค่อย ๆ ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบทีละเล็กละน้อย
แควก!
เสื้อผ้าของเหยียนชางถูกเถี่ยเมี่ยนฉีกออกมาเป็นแผ่นใหญ่
ยิ่งเขาต่อสู้ก็ยิ่งใจถึง ตะขอในมือคล่องแคล่วว่องไวน่าเกรงขาม
“หัวหน้าเหยีน มีชีวิตอยู่ดี ๆ ไม่ดีหรือ? จะห้องมาหาเรื่องคุณถังเสียให้ได้”
“ยังอยากให้ผมฆ่าคุณถัง ถ้าอย่างนั้นผมก็จะฆ่าคุณเสียก่อน!”
ในดวงตาของเถี่ยเมี่ยนมีแสงเย็นยะเยือกวาบผ่าน ตะขอในมือแกว่งไกวอย่างรุนแรงและรวดเร็ว
ฉัวะ!
ช่วงท้องของเหยียนชางปรากฏเป็นรอยเลือดเข้มลึกเส้นหนึ่ง
จากนั้นก็ปริออกเป็นปากแผลใหญ่ ไหลนองเต็มพื้นสีสันฉูดฉาด
“พ่อ!”
เหยียนเสี้ยงหม่าร้องเสียงดัง
เถี่ยเมี่ยนมองมาทันควัน เหยียนเสี้ยงหม่าตกตะลึงทันที หันกลับไปวิ่งหนี
แต่ว่านาทีต่อมาก็มีเสียงดังฉัวะเสียงหนึ่ง ถูกตะขอทั้งอันแทงทะลุช่วงอก
ใครก็คิดไม่ถึงว่าตระกูลเหยียนจะถูกคนของตัวเองฆ่าล้างบาง
