ทันใดนั้นบรรยากาศในห้องวีไอพี ก็เหมือนกับโคลนที่เหนียวจนหายใจไม่ออก
ผู้ที่เข้ามาดูสีหน้าเย็นชา สวมเสื้อเกราะกันกระสุน ปากกระบอกปืนที่เย็นชา หันไปทางพวกถังเฉา
หลินชิงเสว่แข็งทื่อไปทั้งตัว และกลั้นหายใจ
คนบ้าดนตรีก็ยกมือขึ้นด้วยสีหน้าเฉยเมย
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ……”
เมื่อเห็นฉากนี้ ฉินสวูตงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดังออกมา
“ผมบอกพวกคุณแล้วไง ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ไม่ยอมประนีประนอมแต่แรก ตอนนี้ผมโทรเรียกคนมาแล้ว พวกคุณกลัวจนไม่ไหวแล้วสิท่า”
เมื่อฉินสวูตงมาข้างหน้าของหลินชิงเสว่ เห็นคอที่เรียวยาวของเธอเต็มไปด้วยความตึงเครียด ยืดอกขึ้นหายใจอย่างรุนแรง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ยิ่งลึกขึ้นไปอีก
“เป็นองค์หญิงคนโตของตระกูลหลวงในเยี่ยนตูแล้วยังไง ตอนนี้ก็ถูกปืนเล็งไว้ไม่ใช่เหรอ?”
แล้วก็มองไปทางคนบ้าดนตรี“ไหนคุณลองเชิดหน้าใส่ผมอีกทีสิ!”
เขาในเวลานี้ เป็นเหมือนคนต่ำทรามที่ได้สมดั่งใจ
สายตาของฉินสวูตงมองดูทีละคนๆ และในไม่ช้า สายตาของเขาก็ไปอยู่ที่ตัวถังเฉาที่ยังคงดื่มชาอย่างช้าๆ ทันใดนั้นเขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง
เผชิญกับปืนจำนวนมากมายขนาดนี้ สีหน้าของถังเฉาไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย
ถึงกลับดื่มชาอย่างใจเย็น
ฉินสวูตงตกตะลึง ครู่หนึ่ง ถึงจะพูดออกมาได้ประโยคเดียว
“คุณไม่กลัวเหรอ?”
“ทำไมต้องกลัว?”
ถังเฉาถามด้วยรอยยิ้ม
ฉินสวูตงอ้าปากตาค้าง จากนั้นใบหน้าของเขาก็กระตุก
“ได้ สักพักก็จะทำให้คุณรู้จักกลัว!”
ในขณะนี้เอง ชายร่างสูงผิวดำคนหนึ่งเดินเข้ามา
สีหน้าเขาเย็นชา “บุคคลอันตรายอยู่ที่ไหน?”
แสงในห้องวีไอพีมืด ดังนั้นหลี่เถ่จึงไม่เห็นตัวถังเฉา
ฉินสวูตงรีบเดินไปหัวเราะด้วยเสียงที่ร่าเริง หยิบไทเค็นเจ้ามังกรออกมา แล้วชี้ไปที่ถังเฉาที่นั่งอยู่ตรงมุมห้อง “หัวหน้า ก็คือเขา เขาก็คือบุคคลอันตราย”
หลี่เถ่มองไปตามทางถังเฉา
ถังเฉายิ้มให้เขาทันที และกวักมือเรียกราวกับเพื่อนเก่า
ทันใดนั้น ร่างกายของหลี่เถ่ก็แข็งทื่อชั่วขณะหนึ่ง และยังสั่นเทาระริกหลายครั้ง
เขาอดไม่ได้ที่จะหันมองฉินสวูตง “บุคคลอันตรายที่คุณพูดถึง คือเขาเหรอMW
“นอกจากเขาแล้ว จะเป็นใครได้อีก”
ฉินสวูตงเดินมาถึงข้างๆหลี่เถ่ ชี้ไปที่ถังเฉาแล้วพูดว่า “หัวหน้า เขาเพิกเฉยต่อไทเค็นเจ้ามังกร ยังฆ่ายอดฝีมือผู้แข็งแกร่งตระกูลฉินของผม เป็นความผิดใหญ่หลวง ปล่อยเขาไว้ไม่ได้แน่นอน!”
ฉินสวูตงคิดว่าหลังจากที่เขาพูดคำเหล่านี้แล้ว บวกกับที่เขามีไทเค็นเจ้ามังกรด้วย อีกฝ่ายคงต้องจับเขาโคยไม่ลังเล
แต่ในเวลาต่อมา หลี่เถ่ก็ตบไปที่หน้าของฉินสวูตง ตบหน้าอย่างแรง
ใช้แรงมาก ตบจนเลือดไหลออกจากมุมปากทันที และฟันหักไปหลายซี่
ฉินสวูตงเบิกตากว้างอย่างไม่น่าเชื่อ “หัวหน้าหลี่ทำไมคุณถึงตบผม?”
“คนที่ต้องตบก็คือคุณ”
สีหน้าของหลี่เถ่เย็นชา วินาทีต่อมา เขาก็ตะโกนว่า “ทุกคน วางปืนลง!”
คลิก!
ทุกคนที่อยู่ข้างหลังวางปืนลง เดิมทีอากาศที่เย็นจัดในตอนแรกก็คลายลง
ช่วงเวลาต่อมา หลี่เถ่เดินมาข้างหน้าหลินชิงเสว่ด้วยสีหน้าที่รู้สึกละอายใจ “คุณหลิน ทำให้พวกคุณตกใจแล้ว”
เมื่อเห็นใบหน้าของหลี่เถ่อย่างชัดเจน หลินชิงเสว่ก็เบิกตากว้างด้วยความดีใจทันที “คุณใช่คนที่อยู่ในงานแต่งของฉันคนนั้น … ”
“ใช่ครับใช่ครับ เรียกผมว่าเถ่จู้ก็พอ”
หลี่เถ่บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ถึงกลับนั่งลง และเปิดขวดไวน์ด้วยตนเอง “ผมปรับตัวเองหนึ่งแก้ว!”
พูดจบ หลี่เถ่ก็ดื่มทีเดียวหมดแก้ว
ถังชิงเหอกับหลินชิงเสว่ตกตะลึง และฉินสวูตงตกตะลึงยิ่งกว่าจนพูดอะไรไม่ออกสักคำ
“หัวหน้าหลี่ ท่านกำลังทำอะไรอยู่? ผมขอให้คุณมาที่นี่ เพื่อมาจับคน ไม่ใช่ให้คุณมาดื่มเหล้า”
พักหนึ่ง ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความโมโหโกรธ
ดวงตาของหลี่เถ่เป็นประกายด้วยเจตนาฆ่า และเขาก็ตะโกน “ลากไอ้เด็กคนนั้นมาให้ผม!”
คลิก!
ทันใดนั้นก็มีคนสองคนเอาปืนจ่อที่หัวของ ฉินสวูตง ด้วยใบหน้าเฉยเมย “ไปนอนคว่ำทางโน้น!”
ฉินสวูตงกลัวจนฉี่ราดในทันที อากาศที่เกิดเหตุเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็น
ตุ้บนอนคว่ำอยู่ตรงหน้าหลี่เถ่ นอนคว่ำไปแล้วยังตะโกนไป
“พวกคุณถึงกับกล้าไม่เคารพไทเค็นเจ้ามังกร!”
บูม!
หลี่เถ่เท้าข้างหนึ่งเหยียบหัวของฉินสวูตง และตะโกนอย่างโกรธเคือง “นายเป็นตัวอะไร ยังคู่ควรจับไทเค็นเจ้ามังกร รีบพูดมา ได้ไทเค็นเจ้ามังกรนี้มาจากไหน!”
หลี่เถ่ก็รู้ถึงความสำคัญของไทเค็นเจ้ามังกร แม้แต่เขา ก็เคยได้เห็นแค่เพียงครั้งเดียว เป็นไปได้ไงจะตกไปอยู่ในมือของลูกผู้ลากมากดี？
ฉินสวูตงรีบก้มศีรษะลง “นี่คือหัวหน้ามู่แดนเหนือให้ผมเอง”
หลี่เถ่ทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าเขาถึงกับพูดถึง‘หัวหน้ามู่’สองคำนี้ออกมา
แต่ในไม่ช้าเขาก็หัวเราะอย่างเย็นชา “พูดไร้สาระ หัวหน้ามู่ได้กลับไปยังแดนตะวันตกนานแล้ว เป็นไปได้ไง ที่จะมอบให้เด็กอย่างนาย?”
“รีบพูดมา!”
เขาตะโกนด้วยสีหน้าที่จริงจัง
ไทเค็นเจ้ามังกรเกี่ยวข้องกับสิ่งต่างๆเยอะมาก เขาจำเป็นต้องปฏิบัติเป็นอย่างดี
ฉินสวูตง ตกใจจนร้องไห้ออกมาทันที ตัวสั่นระริก “หัวหน้ามู่มอบให้ผมจริงๆ!”
หลี่เถ่กลับพูดอย่างเย็นชา “พวกเราสงสัยว่าคุณคงจะขโมยไทเค็นเจ้ามังกรมา และสงสัยการใช้อำนาจส่วนตัวในทางที่ผิด จับเขาให้ผมด้วย!”
วินาทีต่อมา ฉินสวูตง ถูกใส่ด้วยกุญแจมือเหล็กที่เย็นเฉียบ
ฉินสวูตงตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจและตะโกนว่า “นี่เป็นความจริง ผมไม่ได้โกหก!”
“เอาตัวไป!”
หลี่เถ่โบกมือ
เป็นจริงหรือไม่ ไม่สำคัญแล้ว
ไทเค็นเจ้ามังกรของสำคัญเช่นนี้ ปรากฏอยู่ในมือของคนตระกูลสายนอก เดิมที ก็เป็นสิ่งที่ผิดปกติแล้ว
ฉินสวูตง ถูกนำตัวไป หลี่เถ่มองไปที่ถังเฉาอีกครั้ง
“เจ้ามัง……”
เขากำลังจะบอกตัวตนที่แท้จริงของถังเฉา แต่กลับถูกถังเฉาห้ามด้วยสายตา เลยต้องกลืนเข้าไป
“คุณถัง นี่เป็นการเข้าใจผิด ที่ทำให้พี่สะใภ้ตกใจ ละอายใจจริงๆ”
หลี่เถ่รีบทำความเคารพ
ถังเฉาตบไหล่เขา “คุณทำงานแยกแยะเรื่องส่วนรวมกับส่วนตัวได้ดี ทำได้ไม่เลว”
“ขอบคุณครับคุณถัง!”
หลี่เถ่ขอบคุณเขา และถอยทัพกลับทันที
หลินชิงเสว่พูดอะไรไม่ออก ผ่านไปเป็นเวลานาน ถึงได้สติกลับคืนมา อดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณรู้นานแล้วว่าคนที่จะมานี่คือหัวหน้าหลี่ใช่มั้ยคะ?”
ถังเฉายิ้มและพยักหน้า “เรียกเถ่จู้ก็พอ”
หลินชิงเสว่พูดด้วยท่าทางจริงจัง “พูดไปแล้วยังไงเขาก็เป็นถึงทหารจากสนามรบ จะเป็นคนไม่รู้ที่สูงที่ต่ำได้ไงละ”
ถังเฉาได้ยิน ก็ไม่ได้พูดอะไร
ภรรยาจริงจังเกินไปจริงๆ
ใครสามารถจินตนาการได้ว่า ชีวิตนี้เป็นถึงคุณชายและเป็นพ่อบ้านของตระกูลหลวงในเยี่ยนตู คนหนึ่งถึงกับถูกฆ่าส่วนอีกคนถูกจับตัวไป
ลู่โป๋หานหดตัวอยู่ที่มุมห้อง กลัวจนไม่กล้าที่จะหายใจแรงออกมา
ให้ร่างกายของเขาหดตัวลงใต้มุมเงาให้ได้มากที่สุด เพื่อไม่ให้พวกเขาพบเห็น แค่นี้ก็สามารถหนีรอดได้
แต่ว่า เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่คิด ไม่นานถังเฉาก็มองไปมุมห้องที่ลู่โป๋หานซึ่งซ่อนตัวอยู่
ทันใดนั้น เขาก็เหมือนตกลงไปในถ้ำน้ำแข็งและเกือบจะหัวใจหยุดเต้น
แม้แต่คุณชายของตระกูลหลวงในเยี่ยนตูก็ถูกจับไป ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาเป็นเพียงแค่คุณชายตระกูลลู่ทานแห่งเจียงเฉิง
นี่ดูไม่เต็มใจเลย
ถังเฉาก้าวเท้ายาวเข้ามาหาเขา และมองดูเขาจากที่สูงลงมาข้างล่าง
ลู่โป๋หานโผล่หัวออกมา รวบรวมความกล้าและถามว่า “พวกคุณ ถือว่าผมไม่เคยมาที่นี่ได้ไหมครับ”
ถังเฉายิ้มและก้มลง “คุณว่าไงล่ะ?”
