ทุกคนในห้องต่างก็จ้องมองถังเฉาแบบตลึง
ใครก็คิดไม่ถึงว่าถังเฉาจะเชิญเซี่ยซินเยว่ออกไป โดยใช้วิธีง่ายๆและตรงไปตรงมาแบบนี้
นึกได้อีกที ทุกคนเต็มไปด้วยความโกรธ
เซี่ยซินเยว่ล้มลงกับพื้นอย่างอับอายและคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด
“พ่อ เขากล้าตบฉัน คุณไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?”
ใบหน้าของเซี่ยสิงหลงมืดมนมากจนสามารถบีบน้ำออกได้: “เธอกล้าลงมือกับลูกสาวของฉัน?”
ถังเฉาพูดอย่างเฉยเมย: “ยอมให้ใช้ห้องตั้งแต่แรกก็ดีแล้ว ยังต้องให้ฉันลงมืออีก”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ทุกคนดูเหลือเชื่อมาก
ที่นี้คือตระกูลเซี่ย เซี่ยซินเยว่ยังเป็นเจ้าของวันเกิดในวันนี้ ถังเฉาไม่เพียงแต่โยนดาววันเกิดออกไป ยังไม่มีความรู้สึกว่าเสียใจเลย!
“ถังเฉา เธอคิดว่าได้รับการปกป้องจากน้องสาม ก็สามารถทำอะไรก็ได้ในตระกูลเซี่ยเหรอ? ”
เซี่ยสิงหลงโกรธจนตัวสั่นไปหมด และเสียงของเขาก็เย็นชามาก
ประโยคนี้ทำให้ทุกคนในห้องมีความมั่นใจในทันที และพวกเขาทั้งหมดก็จ้องมองที่ถังเฉาด้วยความโกรธ
“คุณไม่ได้ยินที่ลุงซิงหลงพูดเหรอ ยังไม่รีบขอโทษซินเยว่อีก!”
มีพ่อของเซี่ยซินเยว่ออกหน้าให้ พวกเขายิ่งไม่กลัว
บูม!
ทว่าในชั่วพริบตา ชายที่กรีดร้องดุที่สุดก็ถูกถังเฉาอุ้มขึ้นทั้งตัว แล้วก็โยนทิ้งออกไป
ปัง ปัง ปัง!
เขาตกลงบันไดแล้วสลบไปทันที
“ถังเฉา!”
เซี่ยสิงหลงจ้องมองที่เฉาถัง ดวงตาของเขาเป็นสีแดงเลือด
“ถ้าใครค้านอีกคำหนึ่ง จุดจบก็เหมือนเขา”
บนใบหน้าของถังเฉาไม่แสดงสีหน้าใด ๆ และเขาก็เหลือบมองเซี่ยสิงหลง: “ไอ้แก่ คุณก็เหมือนกัน”
“เธอ—-เธอว่าไงนะ?!”
เซี่ยสิงหลงมองไปที่ถังเฉาด้วยความตกใจและโกรธ ที่กล้าเรียกเขาว่าไอ้แก่
วู้ด!
เมื่อมีเซี่ยซินเยว่และชายหนุ่มคนนั้นเป็นตัวอย่างแล้ว คนในห้องไม่มีใครกล้าอยู่อีกต่อไป จากออกไปเป็นกลุ่ม
“ซิงเยว่ ลูกผู้ชายอย่างพวกเราอย่าไปเสียเปรียบเพราะเรื่องแค่นี้ หากพี่หรูหลงไม่กลับมาในวันนี้ เราก็ไปฉลองกันที่ห้องอื่นกันเถอะ ！”
“ใช่ สุภาพบุรุษแก้แค้น สิบปียังไม่สาย!”
ทุกคนชักชวนเซี่ยซินเยว่ให้ออกไป
ใบหน้าของเซี่ยซินเยว่เปลี่ยนไปชั่วขณะหนึ่ง และในที่สุดเธอก็ได้แต่กัดฟัน
“โอเค เซี่ยอวี่ซิง เธอโหดเหี้ยม!”
ใช้สายตาที่โหดเหี้ยมมองไปที่เซี่ยอวี่ซิงและถังเฉา เซี่ยซินเยว่ก็เดินลงไปชั้นล่าง
ไม่นานห้องก็ว่างเปล่า ถังเฉา ผู้บ้าการแพทย์ และเซี่ยอวี่ซิงก็เดินเข้าไป
ผู้บ้าการแพทย์ยิ้มเยาะ: “ที่เหลือก็ฝากไว้ให้ฉันเลย”
ถังเฉากับเซี่ยสิงจู๋ไปรอที่ประตู จนกว่าประตูจะปิดลง ใบหน้าของเซี่ยสิงจู๋ยังคงกังวล
ถังเฉายิ้มและกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล ผู้นำเซี่ย ผู้บ้าการแพทย์ไม่เคยล้มเหลวในการช่วยชีวิตผู้คน”
เมื่อเวลาผ่านไป หน้าผากของเซี่ยสิงจู๋ ก็ตึงเครียดจนมีเหงื่อออก
ช่วงเวลานี้เป็นความทุกข์สำหรับพวกเขา
โชคดีที่ประตูเปิดออกทันที
ผู้บ้าการแพทย์ที่เหงื่อออกเต็มหน้าและเซี่ยอวี่ซิงที่หน้าซีด เดินออกมา
“เป็นยังไงบ้างล่ะ?”
เซี่ยสิงจู๋รีบเดินเข้าไปถาม
ผู้บ้าการแพทย์ปาดเหงื่อออกจากหัวแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “โชคดีที่ไม่เสียงาน”
ถังเฉาถอนหายใจ ดูเหมือนว่าการผ่าตัดจะประสบความสำเร็จ
เซี่ยสิงจู๋จับมือผู้บ้าการแพทย์อย่างตื่นเต้น:“ผู้บ้าการแพทย์ บุญคุณนี้ไม่รู้จะตอบแทนยังไง อนาคตมีตรงไหนที่ต้องการใช้ฉันเซี่ยสิงจู๋เพียงแค่พูดคำเดียว ”
ผู้บ้าการแพทย์ส่ายหัว:“คุณเซี่ยพูดเร็วเกินไป โรคหัวใจของสาวน้อย แค่กลับมาเป็นปกติในตอนแรกๆ ยังต้องติดตามอาการอีกต่อไป”
“ไม่ว่าจะยังไง ทั้งสองก็เป็นผู้มีพระคุณของตระกูลเซี่ย ฉันไม่รู้จะเอาอะไรตอบแทนได้!”
เซี่ยสิงจู๋กล่าวด้วยเสียงลึก
ถังเฉามองลงและชี้ไปชั้นล่างที่มีบรรยากาศสนุกสนานแล้วพูดว่า “เชิญเรากินเค้กวันเกิด ก็ถือว่าเป็นการตอบแทนแล้ว”
เซี่ยสิงจู๋ถอนหายใจ “งานเลี้ยงวันเกิดวัยรุ่นของพวกเธอ ฉันก็ไม่เข้าร่วมละ”
ถังเฉาก็ไม่ได้ถือสา พาเซี่ยอวี่ซิงลงไปชั้นล่าง
ในเวลานี้ งานเลี้ยงวันเกิดของเซี่ยซินเยว่ ผ่านไปได้ครึ่งทางแล้ว
ท้องฟ้าข้างนอกก็เริ่มมืดลงเช่นกัน
เซี่ยซินเยว่เหลือบมองถังเฉากับเซี่ยอวี่ซิง และยิ้มอย่างประชดประชัน:“นี่ไม่ใช่ผู้ป่วยของเราหรือ?การผ่าตัดเสร็จสิ้นแล้วเหรอ?”
“อวี่ซิง มาหาเรามา และมาบอกเราหน่อยว่าการผ่าตัดเป็นอย่างไร ฮ่าฮ่าฮ่า… ”
เซี่ยซินเยว่กับเพื่อนๆของเธอหัวเราะเยาะเย้ย
เซี่ยอวี่ซิงกัดริมฝีปากของเธอและไม่พูดอะไร
“เราไปที่นั่นกันเถอะ”
ถังเฉากับผู้บ้าการแพทย์พาเซี่ยอวี่ซิงไปห้องข้างๆ
เสียงหัวเราะก็ยังมา
ก่อนหน้านี้ถังเฉาขับไล่เซี่ยซินเยว่และคนอื่นๆ ด้วยวิธีการที่รุนแรงมาก แต่ไม่สามารถหาวิธีที่เหมาะสมในการระบายออกได้
ตอนนี้เห็นพวกเขาลงมาแล้ว ก็จะไม่ปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน
เซี่ยสิงหู่กับเซี่ยสิงหลงและผู้นำคนอื่นๆกำลังคุยกันถึงกิจการของบริษัทในสวนหลังบ้าน
“อวี่ซิงมากินเค้กกัน”
เซี่ยซินเยว่ยิ่มและถือเค้กเดินมาหาเซี่ยอวี่ซิง
“ขอบคุณ……”
เซี่ยอวี่ซิงกำลังจะกล่าวขอบคุณ มือของเซี่ยซินเยว่ที่ถือเค้กก็สั่น เค้กในมือก็หลุดออกมา
สีหน้าของเซี่ยอวี่ซิงถึงกับแข็งตัวไป
“อ้าว หลุดลงพื้นแล้ว”
เซี่ยซินเยว่มองไปที่เซี่ยอวี่ซิงแล้วอย่างล้อเล่นว่า：“นี่เป็นเค้กชิ้นสุดท้ายแล้ว หรือไม่เธอเก็บมันขึ้นมากินไหม?”
เซี่ยอวี่ซิงไม่ได้ไปเก็บ แต่มองดูเค้กบนพื้นอย่างเงียบๆจนเหม่อลอย
สีหน้าของผู้บ้าการแพทย์ดูเย็นชา แต่ถังเฉาคว้าตัวเขาไว้
เขาพูดกับเซี่ยอวี่ซิงว่า:“ไม่เป็นไร ของขวัญที่ฉันเตรียมไว้ให้เธอเดี๋ยวก็ถึง”
เซี่ยอวี่ซิงส่ายหัวและยิ้มแบบฝืนใจ:“ไม่ต้องค่ะ พวกคุณรักษาฉันหาย ฉันก็ดีใจมากๆแล้ว”
ทางเซี่ยซินเยว่ก็ไม่ได้พูดถึงเซี่ยอวี่ซิงอีกต่อไป เล่นกันสนุกสนานกันเอง
สำหรับพวกเขาเซี่ยอวี่ซิงเป็นเพียงหนึ่งในความสนุก เมื่อหมดความสนุกแล้ว ก็ไม่มีใครจำเขาได้
คืนนี้มีเจ้าหญิงเพียงคนเดียว ก็คือเซี่ยซินเยว่
เซี่ยอวี่ซิงมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ด้วยความเงียบ และสุดท้ายเธอก็ก้มหน้าลง
ถังเฉาถามขึ้นทันทีว่า：“อวี่ซิง อิจฉาไหม?”
เซี่ยอวี่ซิงพยักหน้า
“อีกไม่นานพวกเขาจะอิจฉาเธอ”
ถังเฉาพูดด้วยรอยยิ้ม
ห้านาทีต่อมา
หน้าประตูของตระกูลเซี่ย มีรถโรลส์รอยซ์ที่เพิ่มความยาวออกไปมาจอด
ผู้หญิงที่เฉยเมยค่อยๆ ลงมาจากรถ ตามด้วยผู้ชายหลายคนที่ถือกระเป๋าใบเล็กใบใหญ่
ผู้หญิงที่เฉยเมยก็คือ เฟิ่งหวง
เธอโบกมือเบา ๆ และผู้ชายเหล่านี้ก็เดินเข้าไปในตระกูลเซี่ย
ส่วนเซี่ยซินเยว่เอง พอเห็นผู้ชายเหล่านี้ ก็เริ่มระมัดระวัง
“พวกเธอหาใคร?”
เฟิ่งหวงไม่ได้สนใจ แค่ทำท่าทางมือ
พวกผู้ชายเหล่านี้ก็เอาของในกระเป๋าออกมา
ทันใดนั้น คนทั้งห้องก็หลงใหลในทันที
เมื่อเปิดกล่องออกมา ปรากฏเป็นสร้อยเพชรระยิบระยับ
“อ๊ะ! เป็นแฟชั่นชั้นสูงใหม่ล่าสุดของคาร์เทียร์ในปีนี้ Angel tearsที่มีค่าห้าล้านเหรียญ!”
หญิงสาวที่รู้จักสินค้าอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องจนส่งเสียงดังขึ้น
ผู้ชายข้างหลังได้เผยชุดแต่งงานเจ้าหญิงสีขาวราวหิมะด้วยกัน
“อะไร!”
คราวนี้แม้แต่เซี่ยซินเยว่ก็กรีดร้อง
“ชุดแต่งงานของหยุนซางที่ผู้หญิงทุกคนใฝ่ฝันอยากจะสวมใส่อยู่นี่แล้ว!”
“ซินเยว่ เศรษฐีคนไหนที่จีบคุณให้สิ่งนี้กับคุณ โรแมนติกเกินไปใช่ไหม”
“ขอแต่งงาน นี่ต้องเป็นการขอแต่งงานแน่ๆเลย!”
สาวๆทุกคนมองเซี่ยซินเยว่ด้วยความอิจฉา
เซี่ยซินเยว่หายใจเข้าลึก ๆ หลายครั้งติดต่อกัน เพื่อบรรเทาความตกใจในหัวใจของเธอ
เซี่ยอวี่ซิงก็มองชุดแต่งงานนี้อย่างตกตะลึง
แต่เหลือบมองไม่กี่ครั้ง เธอก็ก้มหน้าลงอีกครั้ง
เธอไม่สามารถสวมชุดแต่งงานแบบนี้ได้
ถังเฉายิ้มให้เธอทันที: “ไปลองดูว่ามันเหมาะสมไหม”
