เมิ่งจื้อกางและเซวเสว่อี๋เกือบจะโยนออกจากอาคารเคียวโฮ
เขาใช้มือเช็ดรอยเลือดของมุมปาก และบาดแผลบนใบหน้าก็ยังปวดอยู่
“นังผู้หญิงสารเลวสมควรตาย!”
แววตาของเซวเสว่อี๋ก็อาฆาตแค้นอย่างมาก
เมิ่งจื้อกางก็ห้ามเซวเสว่อี๋ไว้: “เสว่อี๋ ลูกผู้ชายสิบปีล้างแค้น ก็ยังไม่สาย ”
“เธอเป็นระดับกลางของลี่จิงกรุ๊ป ความรุนแรงปะทะความรุนแรง พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้”
“งั้นควรทำอย่างไร? กลืนความโกรธแค้นนี้ไว้เปล่าๆเหรอ?”
การแสดงออกของเซวเสว่อี๋โกรธเป็นอย่างมาก
“ไม่ต้องรีบหรอก ถึงยังไงเธอก็จะกลายเป็นทาสของพวกเราในไม่ช้า…..”
บนใบหน้าของเมิ่งจื้อกางแสยะยิ้ม โทรหาหมายเลขหนึ่งด้วยแววตาทั้งสองที่เยือกเย็น
ในไม่ช้า เสียงที่ขุ่นเคืองของเหวินเหรินวี่ก็ดังขึ้น: “ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่มีธุระอย่าโทรหาฉัน? ถูกคนจับได้จะทำยังไง?”
เมิ่งจื้อกางก็ยิ้มอย่างประจบสอพลอและเอาใจขึ้นมาในทันที: “คุณชายเหวิน เรื่องนี้ผมจำเป็นต้องบอกคุณ”
เขาบอกข้อมูลที่หลินฉ่ายเวยเป็นตัวแทนการเจรจาต่อรองของลี่จิงกรุ๊ปให้เหวินเหรินวี่
หลังจากที่เหวินเหรินวี่ฟังจบ ก็ประหลาดใจอย่างฉับพลัน: “อะไรนะ? ไม่นึกเลยว่าตำแหน่งของเธอจะสูงขนาดนี้”
เมิ่งจื้อกางก็ถามอีกว่า: “คุณชายเหวิน แผนการที่คุณบอกไว้ก่อนหน้านั้น ยังเข้าร่วมได้มั้ย?”
เหวินเหรินวี่ตกอยู่ในความเงียบทันที
เดิมทีเขาวางแผนการต่อหลินฉ่ายเวย เพียงเพื่ออยากกระตุ้นความทรงจำของแม่เขา และบอกมรดกของตระกูลเหวินซ่อนอยู่ที่ไหน
แต่หลังจากตอนนี้รู้ว่าหลินฉ่ายเวยเป็นตัวแทนร่วมลงทุนของลี่จิงกรุ๊ป เขาก็ค่อนข้างลังเล
เกิดเรื่องราวถูกเปิดเผย สิ่งที่รอเขาอยู่ เป็นความตายที่แท้จริง
เพราะเบื้องหลังหลินฉ่ายเวย คือถังเฉาที่ยิ่งใหญ่มากว่า
“คุณชายเหวิน นังผู้หญิงสารเลวคนนั้นเหิมเกริมเกินไปจริงๆ ไม่นึกเลยว่าจะเอากาแฟเทลงบนโครงการร่วมลงทุนของพวกเรา จำเป็นต้องสั่งสอนสักหน่อยแล้ว!”
ในเวลานี้ เมิ่งจื้อกางก็พูดอีกว่า: “จำเป็นต้องใช้โอกาสช่วงเวลานี้ที่เธอพักอยู่ที่บ้านน้ารอง ไม่อย่างนั้น ก็ยากมากที่จะลงมือ”
ประโยคนี้พูดกระตุ้นเหวินเหรินวี่
เขาก็ประมาณการอีกอย่างฉับพลัน กัดฟัน แล้วพูดว่า: “ได้ ก็ภายในวันสองวันนี้จะลงมือ รอเรื่องจบแล้ว ฉันจะแจ้งให้นาย นายมาก็พอแล้ว”
“ได้ครับ!”
เมิ่งจื้อกางเลียริมฝีปาก แววตาก็กระตือรือร้นอย่างมาก
เหวินเหรินวี่ก็พูดเตือนอีกว่า: “อย่าลืมเอากล้องถ่ายรูปมาด้วย ฉันจะทำให้ทุกคนรู้ความเลวของผู้หญิงคนนั้น!”
……
หลังจากที่รายงานให้ถังเฉา หลินฉ่ายเวยก็เลิกงานแล้ว ก็ขับรถกลับไปถึงเหวินเฉี่ยวหรู
ในเวลานี้ เหวินเฉี่ยวหรูก็เลิกงานกลับมาถึงในบ้านแล้ว
“แม่ค่ะ หนูซื้อผลไม้มาด้วย”
หลินฉ่ายเวยยิ้มแล้ววางผลไม้ที่ซื้อมาวางบนพื้น
เหวินเฉี่ยวหรูกำลังทำอาหาร: “ลูกนั่งพักก่อน อาหารใกล้จะเสร็จแล้ว”
หลินฉ่ายเวยพบว่า เหวินเหรินวี่ก็เดินกะโผลกกะเผลกช่วยเหวินเฉี่ยวหรูทำอาหาร จึงลุกขึ้นตั้งใจที่จะช่วยเหลือ
กลับถูกเหวินเหรินวี่ไล่ออกมา: “เธอเป็นแขก มีอย่างที่ไหนให้แขกทำอาหาร?”
หลินฉ่ายเวยก็ไม่ได้ฝืนเข้า ก็รออยู่ข้างนอก
ในไม่ช้า อาหารเสร็จแล้ว กับข้าวมากมายหลายอย่าง
หลินฉ่ายเวยนั่งลงที่โต๊ะทานไปหนึ่งคำ พยักหน้า มองไปทางเหวินเหรินวี่: “อร่อย อีกหน่อยนายฉันสอนบ้างนะ”
หลังจากที่พบว่าเหวินเหรินวี่กลับเนื้อกลับตัวใหม่ หลินฉ่ายเวยก็ไม่ได้มองเขาน่าเกลียดขนาดนั้นแล้ว
เหวินเหรินวี่ยิ้มเล็กน้อย: “ได้สิ อีกหน่อยฉันจะสอนเธอ”
หลินฉ่ายเวยก็มองไปทางเหวินเฉี่ยวหรู: “แม่ครับ แม่ก็ไม่คิดที่จะหาใครสักคนมาอยู่ด้วยกันกับแม่เหรอ?”
เหวินเฉี่ยวหรูนิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นก็ยิ้มส่ายหน้า: “ต่อให้แม่อยากหา ก็ไม่มีใครเอา”
อย่างที่หนึ่งคือเหวินเฉี่ยวหรูอายุมากแล้ว อย่างที่สองคือเดิมทีเหวินหนานเฉิงสามีของเธอเสียชีวิตแล้ว พูดออกไปก็ไม่ค่อยน่าฟัง อย่างที่สามคือยังมีเหวินเหรินวี่ที่เป็นลูกชายคนหนึ่ง
ใครจะเอา?
หลินฉ่ายเวยคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นพูดว่า: “ตอนนี้พ่อของหนูก็โสดอยู่ หนูรู้สึกว่าพวกท่านสองคนก็เหมาะสมกันดี ถ้าหากแม่กลายเป็นแม่จริงๆของหนู หนูจะมีความสุขเป็นอย่างมาก”
หลินฉ่ายเวยดูจริงจัง
เธอไม่ได้ล้อเล่น
โจวเหม่ยหยูนแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอทำเรื่องราวที่มากเกินไปขนาดนี้ คาดว่าชาติหน้าก็จะต้องใช้ชีวิตต่อไปในคุก
ช่วงนี้เธอก็ไปเยี่ยมโจวเหม่ยหยูนหลายครั้ง บอกว่าถ้าหากทำตัวดีๆ อาจได้รับการคุมประพฤติ และถูกปล่อยตัวก่อนกำหนด
อย่างไรก็ตาม ในใจของโจวเหม่ยหยูนยังคงเต็มไปด้วยความแค้น ที่มีต่อถังเฉาและหลินชิงเสว่
ถึงขนาดเกลียดลูกสาวแท้ๆอย่างเธอคนนี้ไปด้วย
หลังจากพูดโน้มน้าวหลายครั้งแต่ไม่เป็นผล หลินฉ่ายเวยก็ยอมแพ้
แต่ไม่มีแม่แล้ว ในใจของหลินฉ่ายเวยก็ว่างเปล่า
ถ้าหากหลินชิงเสว่และเหวินเฉี่ยวหรูสามารถอยู่ด้วยกันได้ ก็สามารถที่จะชดเชยความว่างเปล่าของโจวเหม่ยหยูนได้พอดี
เหวินเฉี่ยวหรูยังคงส่ายหน้าปฏิเสธ: “ไม่ล่ะ”
หลินฉ่ายเวยวางถ้วยและตะเกียบลง: “แม่ค่ะ พ่อของหนูเป็นคนดีมาก หนูคิดว่าสามารถหาโอกาสติดต่อกันได้ ถ้าหากเหมาะสมกัน ก็รวมตัวเป็นครอบครัวเดียวกันเถอะ”
ในดวงตาของหลินฉ่ายเวยเต็มไปด้วยวิงวอน
เหวินเฉี่ยวหรูต้านทานไม่ไหว ทำได้เพียงยิ้มแล้วรับปาก: “ได้ มีโอกาสพบเจอกันหน่อย”
หลินฉ่ายเวยก็มองทางไปเหวินเหรินวี่: “แม่ของนายและพ่อของฉันเจอกัน จากนี้ไปรวมตัวกันเป็นครอบครัวเดียวกัน ฉันเรียกนายว่าพี่ชาย นายไม่ว่าอะไรใช่มั้ย?”
เหวินเหรินวี่ขมวดคิ้ว กำลังคิดจะปฏิเสธ แต่เมื่อนึกถึงว่าต้องทำตามความตั้งใจของเธอ ก็ยิ้มพยักหน้า
“ดีจังเลย!”
หลินฉ่ายเวยซาบซึ้งใจจนดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ และทานข้าวไปสองชามอย่างคาดคิดมาก่อน
หลังอาหาร หลินฉ่ายเวยบอกข่าวนี้ให้ถังเฉา
ถังเฉายังเห็นพ้องต้องกันว่า: “ได้สิ ถ้าหากคุณน้าเหวินและพ่อรวมตัวเป็นครอบครัวเดียวกัน ถึงเวลาก็ค่อยจัดงานแต่งงานที่สำคัญหนึ่งงาน มีหน้ามีตา”
“ฉันก็คิดเหมือนกันแบบนี้”
หลินฉ่ายเวยยิ้มแล้วพยักหน้า
ยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเวียนหัวมาก จนไม่ได้สังเกตเห็นแม้แต่โทรศัพท์ที่ตกลงบนพื้นด้วยเสียงอันดัง
ทางด้านถังเฉารู้สึกไม่ชอบมาพากล สีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที และก็ตะโกนไม่กี่คำ: “ฉ่ายเวย? ฉ่ายเวย?”
เหวินเหรินวี่เดินเข้ามา วางสายไป ต่อจากนั้นโยนโทรศัพท์มือถือของหลินฉ่ายเวยลงไปในน้ำ
“นาย…..”
แม้ว่าจะทั้งปวดหัวทั้งเวียนหัว แต่ในเวลานี้หลินฉ่ายเวยยังไม่หมดสติ
เมื่อเห็นฉากนี้ เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง ดวงตาทั้งสองก็มืดลง และหมดสติไป
เมื่อเหวินเหรินวี่ก็มองเหวินเฉี่ยวหรูที่หมดสติไปเหมือนกัน เขาวางยาสลบที่รุนแรงลงในอาหาร
หลังจากที่แน่ใจว่าทั้งสองคนหมดสติไปอย่างสมบูรณ์แล้ว เขาก็โทรศัพท์หาเมิ่งจื้อกาง
“ฮัลโหล มาที่นี่ได้แล้ว”
“ผมมาถึงที่หน้าประตูแล้ว”
เสียงของเมิ่งจื้อกางดังขึ้นทางโทรศัพท์
หลังจากที่พูดจบ ประตูก็ดังขึ้น
เหวินเหรินวี่ไปเปิดประตู เมิ่งจื้อกางและเซวเสว่อี๋ก็เดินเข้ามา
มองดูหลินฉ่ายเวยที่หมดสติอยู่บนโซฟา ใบหน้าของทั้งสองคนเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม
“เชี่ย เธอจองหองมากนักไม่ใช่เหรอ? ก็จองหองดูอีกสิ?”
“นังสารเลว กล้าดูถูกพวกเรามาก ตอนนี้ตกอยู่ในมือของพวกเราแล้ว ดูสิว่าฉันจะจัดการแกอย่างไร!”
เซวเสว่อี๋ถึงกับตบไปที่บนหน้าของหลินฉ่ายเวยอย่างรุนแรง
ตบไปหนึ่งครั้ง ก็ตบจนเลือดไหลออกมา
“พอได้แล้วๆ รีบมาช่วยกันยกเร็วเข้า”
เหวินเหรินวี่ใช้ไม้เท้าค้ำยันเดินมา และห้ามพวกเขา: “คราวนี้ไม่เหมาะที่จะอยู่นาน ก่อนหน้าที่หลินฉ่ายเวยจะหมดสติไป กำลังคุยโทรศัพท์กับถังเฉา ตอนนี้เขาอาจจะสังเกตเห็นทั้งหมดแล้ว พาพวกเธอออกไป”
เมิ่งจื้อกางแบกเหวินเฉี่ยวหรูขึ้นทันที เซวเสว่อี๋ก็แบกหลินฉ่ายเวยขึ้นมา และแบกขึ้นรถของเมิ่งจื้อกาง
“เครื่องมือทั้งหมดมาด้วยหรือเปล่า?”
เหวินเหรินวี่ก็ถาม
เมิ่งจื้อกางยิ้มแล้วสตาร์ตรถ: “แน่นอนว่าเอามาอยู่แล้ว เดี๋ยวถ่ายรูป”
