เวลาผ่านไปทีละวันๆ ถังเฉารู้สึกได้อย่างชัดเจนเลยว่าคนที่มีหน้ามีตาในเมืองเจียงเฉิงเพิ่มขึ้นทีละนิด
มากขึ้นในค่าเฉลี่ยเท่าเดิมเกือบทุกวัน
ในจุดนี้ ถังเฉารู้สึกได้ตั้งแต่ที่มาอยู่เจียงเฉิงในวันแรกแล้ว
เจียงเฉิงในตอนนี้ มีผู้คนมารวมตัวกันมากมายมากกว่าที่เยี่ยนจิงซะอีก
มากจนถังเฉาสงสัยว่าแค่โยนอิฐก้อนหนึ่งลงไปมั่วๆก็คงจะฟาดโดนสถาบันคนดังหรือคนรวยนอกพื้นที่ตายหลายคนเลย
“ตระกูลหลวงในเยี่ยนตูที่มาเจียงเฉิงมีเพียงแค่ตระกูลหลิน ตระกูลฉิน ตระกูลถัง และตระกูลเย่ สี่ตระกูลครับ อีกห้าตระกูลที่เหลือ ไม่ได้มาครับ”
หลินชิงเสว่ถือใบรายงานหนึ่งฉบับ มองถังเฉาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
เธอมาถึงเจียงเฉิงเมื่อวาน แล้วยังพาถังเสี่ยวลี้มาด้วย
ถังเฉาไม่ได้สนใจว่าตระกูลหลวงในเยี่ยนตูมากี่ตระกูล ไปกอดหลินชิงเสว่ไว้เบาๆ
“อ๊า…..”
หลินชิงเสว่ร้องตกใจ ใบหน้าแดงก่ำทันที “นายทำอะไร?”
ถังเฉายิ้ม “กว่าเธอจะมาเจียงเฉิงสักครั้ง พูดถึงเรื่องงานพวกนี้ทำไมกัน”
“งั้น นายอยากจะพูดอะไร….”
ใบหน้าหลินชิงเสว่แดงก่ำ ไม่กล้ามองตาของถังเฉา
ตามนิสัย แม้ว่าทั้งสองจะทำลายการป้องกันสุดท้ายไปนานแล้ว หลินชิงเสว่ก็ยังไม่ชินกับสายตาร้อนแรงของถังเฉา
“เธอว่าละ? น้องชายของเสี่ยวลี้….”
ถังเฉากัดเข้าที่ใบหูของหลินชิงเสว่เบาๆ
หลินชิงเสว่ตัวกระตุกไปทีหนึ่ง รีบพูดว่า “มาครั้งนี้ ฉันก็ไม่ไปอีกแล้ว ทางสาขาหลักมั่นคงแล้ว ฉันมารับผิดชอบสาขาย่อยเอง!”
“ช่วงนี้เสี่ยวลี้ก็ปิดเทอม ครั้งนี้อยู่ยาว รอตอนกลางคืนโอเคมั้ย ไม่เอาตอนนี้….”
หลินชิงเสว่ขอร้องเสียงเบา
“พ่อคะ แม่คะ หนูอยากไปสวนสนุก….”
ทันใดนั้น ประตูห้องเปิดออก ถังเสี่ยวลี้วิ่งเข้าไปอย่างตื่นเต้น
แต่ว่า เมื่อเห็นว่าพ่อกับแม่จู๋จี๋กันอยู่ ถังเสี่ยวลี้อึ้งไปนิดหน่อย จากนั้นก็ปิดตาไว้
“หนูไม่เห็นอะไรทั้งนั้นค่ะ เชิญต่อได้เลย ไปสวนสนุกพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ….”
ถูกยัยหนูน้อยเห็นเข้า ใบหน้าของหลินชิงเสว่แดงมาก แล้วถลึงตาใส่เขาทีหนึ่ง
ถังเฉาก็ทำได้เพียงลุกขึ้นยืนอย่างเศร้าใจ
หลินชิงเสว่แต่งตัวเรียบร้อย ลังเลสักพัก ถึงได้ล้วงเอาใบรายงานฉบับหนึ่งออกมา ยื่นใส่มือถังเฉา
“นี่คืออะไร?”
ถังเฉาถามอย่างสงสัย
ใบหน้าของหลินชิงเสว่ก็ยังแดงก่ำอยู่เหมือนเดิม “นายเปิดดูก็รู้แล้ว”
ถังเฉาเปิดดู เมื่อดูไปแวบหนึ่ง เอกสารก็ตกลงบนพื้น
จังหวะหายใจของถังเฉาเร็วขึ้น มองดูหลินชิงเสว่อย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ชิงเสว่ เธอ….ตั้งท้องแล้ว?”
น้ำเสียงของเขากำลังสั่นไหว ทั้งตัวกำลังสั่นเบาๆ
หลินชิงเสว่พยักหน้าเล็กน้อย ตอบรับไปคำหนึ่ง
“หลังจากครั้งก่อนที่กลับไป ฉันก็รู้สึกไม่ค่อยสบาย แล้วยังรู้สึกคลื่นไส้ ดังนั้นจึงไปตรวจดูที่โรงพยาบาล คุณหมอบอกฉันว่าฉันท้องแล้ว”
ถังเฉานับดูเวลา พอดีเป๊ะ
“ดีมากเลย!”
วินาทีนี้ ถึงแม้จะเป็นถังเฉาก็เก็บความดีใจไว้ไม่อยู่ รีบบอกให้หลินชิงเสว่นั่งลง
“เธอรีบนั่งลง ต่อไปเรื่องของบริษัทไม่ต้องยุ่งแล้ว ดูแลท้องให้ดี”
ท่าทางตื่นเต้นและประหม่านั้น หลินชิงเสว่ก็หัวเราะอย่างอดไม่อยู่
“ฉันไม่ได้ตั้งท้องสิบเดือน เดินไม่ไหวแล้วสักหน่อย ฉันเพิ่งท้องเองนะ”
“อย่างนั้นก็ต้องระวังร่างกายอยู่ดี”
ถังเฉาสีหน้าจริงจัง “การตั้งท้องเป็นขั้นตอนที่ยาวนาน ต่อจากนี้ทั้งปี ฉันจะไปห่างจากเธอ”
“อื้อ”
ในใจหลินชิงเสว่อบอุ่นมาก
ห้าปีก่อน ช่วงเวลาที่ท้องถังเสี่ยวลี้ย้อนขึ้นมา เธอรู้สึกเศร้าใจ
เธอในตอนนั้น ไร้ที่พึ่งพา มีความคิดที่อยากจะทำแท้งไม่น้อยกว่าหนึ่งครั้ง
แต่ว่าตอนนี้ เธอไม่มีความรู้สึกอย่างนั้นอีกแล้ว กลับกัน รู้สึกมั่นคงมาก
เพราะว่า ถังเฉาอยู่ข้างกายเธอ
ถังเฉาอารมณ์ดีมาก เรียกถังเสี่ยวลี้มา “ไป คุณพ่อพาหนูไปสวนสนุก”
ถังเสี่ยวลี้ดีใจมาก ทันใดนั้นก็มองไปที่หลินชิงเสว่ “แล้วคุณแม่ละคะ?”
หลินชิงเสว่กำลังจะพูดว่าไปด้วยกัน ถังเฉาก็ตัดหน้าเธอว่า “คุณแม่ต้องพักผ่อนที่บ้าน คุณพ่อไปกับหนูก็พอแล้ว”
หลินชิงเสว่สีหน้าเต็มไปด้วยความโมโหทันที กำลังจะต่อว่าถังเฉา ปรากฏว่าพ่อลูกสองคนปิดประตูออกไปแล้ว
หลินชิงเสว่ก็ยังเต็มไปด้วยความโมโห “รู้แต่แรกก็ไม่บอกข่าวนี้กับเขาแล้ว….”
แต่ว่าเมื่อคิดดูอีกที ความรู้สึกที่ถูกปกป้องไว้อย่างนี้มันดีจริงๆ
ความโมโหบนใบหน้าของหลินชิงเสว่หายไปจนหมด แล้วเอานิตยสารการเงินเล่มหนึ่งขึ้นมาดู
……..
และในขณะเดียวกัน สมาคมการต่อสู้เจียงเฉิง
หงเทียนหยายืนมองสมาชิกสมาคมที่ยืนเรียงแถวอยู่ด้านล่างด้วยสีหน้ามืดขรึม
รวมทั้งหมดสิบคน ยอดฝีมือสิบอันดับแรกที่เป็นตัวแทนของสมาคมการต่อสู้
สายตาของหงเทียนหยากวาดมองผ่านร่างกายพวกเขา จากนั้นก็พูดว่า “ถังเฉาคนนั้นฆ่าสมาชิกสมาคมการต่อสู้ของฉัน มากเกินไปแล้วจริงๆ หนี้เลือด ก็ต้องคืนด้วยเลือด!”
“หนี้เลือด ต้องคืนด้วยเลือด!”
ยอดฝีมือทั้งสิบเองก็สายตามืดขรึม ตะโกนเสียงดัง
แล้วหงเทียนหยาก็พูดอีกว่า “จากข่าวที่มาจากสมาคมการค้าเจียงผิง เริ่นจวินตงบอกว่า ถังเฉาคนนั้น เป็นยอดฝีมือ ทุกคนอย่าประเมินเขาต่ำเกินไปละ!”
ยอดฝีมือทั้งสิบ กลับมีรอยยิ้มเยาะเย้ยอยู่บนใบหน้า
ชายแก่เสื้อคอจีนที่อยู่ซ้ายสุดค่อยๆเดินออกมา บนใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆไว้
“คำนิยามของผู้แข็งแกร่ง แตกต่างกันไปแล้วแต่บุคคล!”
“ประธานเริ่นของสมาคมการค้าเจียงผิงไม่เป็นบูโด ดังนั้นในสายตาเขา ถังเฉาคนนั้นจึงเป็นยอดฝีมือ แต่พวกเราล้วนเป็นคนในวงการที่รู้ดีกว่า ก็แค่ส่งที่ไม่ต้องพูดถึงเท่านั้น”
ชายเสื้อคอจีนใบหน้าดูถูก พูดจาอย่างหยิ่งผยอง
คนอื่นๆต่างก็เห็นด้วย
“ท่านหลัวเฉิงพูดถูก อะไรคือผู้แข็งแกร่ง? มันแตกต่างกันไปแล้วแต่บุคคล!”
“หัวหน้าครับ หลัวจวินเป็นลูกชายของท่านหลัวเฉิง ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อย่างดี แต่กลับตายไปอย่างนี้ เขาเสียใจนะครับ!”
“ผมหงอกส่งผมดำ ผมและคนอื่นๆขอร้อง ให้คุณท่านหลัวเฉิงแก้แค้นให้หลัวจวินด้วยตัวเองครับ!”
“ผมและคนอื่นๆขอร้อง ให้คุณท่านหลัวเฉิงแก้แค้นให้ลูกด้วยตัวเอง!”
จนสุดท้าย คนอื่นอีกเก้าคนส่งเสียงดั่งฟ้าผ่า ขอร้องร่วมกัน
หลัวเฉิงยืนตัวตรง ใส่เสื้อคอจีน ทั้งตัวเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น
หงเทียนหยาโบกมือ พยักหน้าตกลง “งั้นก็ลำบากท่านหลัวสักหน่อยแล้ว ใช้เวลาที่กระดูกและเลือดของหลัวจวินยังไม่เย็นแห้ง ก็ไปจับไอ้เลวนั่นมาชดใช้ด้วยเลือด!”
หลัวเฉิงสองมือกุมมือทำความเคารพ “ขอบคุณหัวหน้าหงอย่างมากครับ!”
อีกด้านหนึ่ง ถังเฉายังไม่รู้ว่าอันตรายกำลังจะมา พาถังเสี่ยวลี้เล่นเครื่องเล่นต่างๆในสวนสนุก
เล่นจนเหนื่อยแล้ว ถังเฉาก็ไปซื้อไอศกรีมให้ถังเสี่ยวลี้กิน
แต่ว่า ไม่คิดเลยว่าตอนที่เขากลับมา ถังเสี่ยวลี้ก็หายไปแล้ว
ที่ไม่ไกลนัก มีเสียงทะเลาะของเด็กๆดังมา
“แม่ของฉันไม่ใช่นักมารยา! พ่อของฉันก็ไม่ใช่ขยะ พ่อของฉันเป็นฮีโร่!”
ถังเฉาเร่งฝีเท้าเดินไป เห็นเพียงแค่ว่าตรงนั้นมีคนมุงอยู่ไม่น้อยแล้ว แล้วก็นินทาต่อว่าเด็กพวกนั้นที่ยืนอยู่ตรงกลาง
ตรงนั้น เด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่อายุเยอะกว่าถังเสี่ยวลี้นิดหน่อยกำลังรุมหัวด่าหยาบคายใส่
“เธอก็แค่เด็กเวรที่ไม่ถูกตระกูลหลินยอมรับ แม่เธอถูกไอ้ขยะคนหนึ่งทำให้มีมลทิน ถึงได้คลอดเธอออกมา!”
สองมือของถังเสี่ยวลี้กำหมัดแน่น มองพวกเขาด้วยความโกรธ “พวกนายห้ามพูดแบบนี้ต่อพ่อแม่ของฉันนะ!”
“พวกเราไม่เพียงแต่จะพูด แล้วยังจะตีเธอด้วย!”
พูดจบ เด็กหนุ่มคนนั้นที่เหมือนกับหัวหน้ายกมือจะตีไปที่ถังเสี่ยวลี้จริงๆ
“หยุดนะ!”
ทันใดนั้น ก็มีเสียงโมโหเสียงหนึ่งดังมา
