สองพี่น้องฝาแฝด หูจิ้งซู กับ หูจิ้งจู๋ ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมลดราวาศอก
แต่เมื่อเทียบหูจิ้งซู หูจิ้งจู๋ก็เหมือนแสงสว่างที่ถูกปิดกั้นไว้
ก่อนหน้านี้ไม่นาน หูจิ้งจู๋ และ หูจิ้งซูได้พูดถึงเรื่องหนึ่ง
นั้นคือ มีคน ๆ หนึ่งในตระกูลหูไม่ยอมรับในตัวเธอ เป็นผู้นำที่แอบวางแผนให้ทุกคนในตระกูลหูต่อต้านเธอ วางแผนชั่วพยายามลากเธอให้จมปรัก
หูจิ้งซู ไม่ได้สนใจในเรื่องนี้
หนึ่งคือ ความมีอีโก้สูง หูจิ้งซูมีความนับถือตนเองสูงมาก นอกจากหลินชิงเสว่ และซ่งหรูอี้รุ่นพี่ทั้งสองคนนี้ จะสมรู้ร่วมคิดยังไงก็ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้กับเธอ
สองคือ หูจิ้งซูเองก็คิดไม่ถึงว่าพี่ชายของตัวเอง ก็คือคนที่ไม่ยอมรับในตัวเธอที่สุด
และยังเป็นผู้อยู่เบื้องหลังที่แท้จริงทำให้ทุกคนในตระกูลหูต่อต้านเธอ
เกินความคาดหมาย เมื่อคิดอย่างรอบคอบ ก็สมเหตุสมผลอยู่
หูจิ้งจู๋ ยิ้มให้หูจิ้งซูพูดว่า: “น้องสาวแสนดีของพี่ ในที่สุดเธอก็รู้แล้ว แต่ก็สายไปแล้ว คุณปู่ได้มอบตำแหน่งผู้นำตระกูลคนต่อไปให้พี่แล้ว”
สีหน้าหูจิ้งซูสงบนิ่งขึ้นมาก: “น้องเคยบอกพี่มากกว่าหนึ่งครั้งแล้วใช่ไหม？น้องไม่คิดจะแย่งชิงกับพี่ เพราะว่าน้องไม่สนใจในตำแหน่งผู้นำตระกูลหูเลยสักนิด ทำไมถึงต้องทำร้ายน้องด้วย?”
พูดถึงตอนสุดท้าย หูจิ้งซูใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ และยังไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น
ถึงตอนนี้ เธอยังไม่กล้าจะเชื่อ หูจิ้งจู๋จะเป็นคนที่อยู่ข้างหลังทำร้ายเธอ
นั้นคือพี่ชายฝาแฝดแท้ ๆ ที่เกิดจากแม่เดียวกัน!
เลือดข้นยิ่งกว่าน้ำ เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องไปทำอะไรกับพี่ชายตนเอง แต่ไม่คิดว่าจะถูกพี่ชายหักหลังตนเองก่อน
หูจิ้งซูในตอนนี้ สูญเสียอำนาจไปอย่างสิ้นเชิง
หูจิ้งจู๋ ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า: “นั้นเป็นความรู้สึกของคนอื่น พี่ไม่เคยรู้สึกอย่างนั้นมาตลอด เพราะว่าคน ๆ นั้นเป็นน้อง ยอมเชื่อคำสัญญาของนักการเมือง พี่ไม่เชื่อคำรับประกันของน้อง!”
คำพูดของหูจิ้งจู๋เหมือนกับใบมีด แทงเข้าไปในใจของหูจิ้งซูอย่างสาหัส
เธอชาไปทั้งตัว ร่างกายสั่นสะท้านอย่างรุนแรง
“พี่……เกลียดน้องเหรอ?”
หูจิ้งซูถามออกไปโดยไม่เชื่อกับสายตนตนเอง
ณ เวลานี้ สายตาที่เย็นชาของหูจิ้งจู๋ เธอมองเห็นถึงความเกลียดชังขึ้นมาในทันใด
เขาเกลียดชังน้องสาวของตัวเอง？
สีหน้าหูจิ้งซูเต็มไปด้วยความประหลาดใจ และยังเต็มไปด้วยความสูญเสีย
“เกลียดชังเหรอ?”
หูจิ้งจู๋เองก็พยายามเก็บอารมณ์ไว้ จากนั้นยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า: “งั้นเรียกว่า เกลียด ไปพลาง ๆ เถอะ”
“เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นน้องสาวของพี่ แต่เล็กจนโต ฉลาดกว่าพี่ทุกอย่าง เธอก็คือเป้าหมายที่พี่วิ่งไล่ตาม วิ่งนำหน้าพี่มาตลอด”
“พี่บอกกับตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า คนนี้เป็นน้องสาว เธอยอดเยี่ยม คุณควรจะรู้สึกภูมิใจสิ แต่เมื่อค่อย ๆ เติบใหญ่ขึ้นมา พี่พบว่า นี้เป็นเพียงการปลอบใจตัวเองเท่านั้น ซึ่งความจริงแล้วทำไม่ได้!”
อารมณ์ของหูจิ้งจู๋หักมุมอย่างรวดเร็ว มองหูจิ้งซูด้วยท่าทีดุดัน
“พี่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ยิ่งกว่านั้นเป็นพี่ชายคนหนึ่ง มีอย่างที่ไหนน้องสาวจะแกร่งกว่าพี่ชาย？เธอรู้ถึงความรู้สึกแบบนี้หรือไม่？มันน่าขายหน้ามากจริง ๆ”
“น้องมันเป็นตัวขวางทาง พี่จึงต้องกำจัดเธอ”
พูดมาถึงตรงนี้ อารมณ์หูจิ้งจู๋สงบลงอีกครั้ง อีกทั้งยังส่ายศีรษะให้กับหูจิ้งซู
“ดังนั้นพี่จึงเสนอให้กลับประเทศพร้อมกัน อยู่ที่วอลล์สตรีท ที่นั้นเป็นสถานที่ที่น้องแสดงความสามารถได้เต็มที่ พี่ทำได้เพียงรอรับสิ่งที่เหลือจากน้อง แต่ว่าในประเทศไม่เหมือนกัน”
“ในประเทศนั้นให้ความสำคัญเรื่องความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน ในเรื่องแบบนี้ พี่ถนัดกว่าน้องมากนัก น้องมักสร้างความขุ่นเคืองกับทุกคน แต่พี่ผูกมิตรกับทุกคน”
“น้องไม่เข้าใจวิธีการเอาชนะใจคน เพราะว่าเธอไม่สนใจ!แต่คน ๆ เดียวทรงพลังสีกแค่ไหน จะเอาชนะกลุ่มคนได้ยังไง?”
หูจิ้งจู๋ชี้ไปทาง หูเข่อเฟิง หูเย่าหยางและกลุ่มคนอื่นๆ: “เห็นแล้วหรือยัง？พวกเขาสนับสนุนพี่ และเป็นคนที่เกลียดน้อง”
“เดิมทีพี่คิดว่าน้องจะรับมือยาก ดูแล้วพี่ประเมินค่าน้องสูงเกินไป”
หูจิ้งจู๋หัวเราะเยาะเย้ย: “หากอาศัยแค่สิ่งเหล่านี้ พี่ไม่อาจชนะน้องได้ แต่ช่วงเวลาสำคัญ น้องเองที่เดินไปสู่ความผิดพลาด อยู่ดี ๆก็อุ้มลูกสาวของถังเฉาเข้ามา นี่ยังไม่ใช่การทำร้ายตัวเองอีกเหรอ?”
ฟังถึงตรงนี้ หูจิ้งซูสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
เขายอมรับความจริงที่โหดร้ายได้
นี่คือใบหน้าที่แท้จริงของพี่ชายของเธอ
“น้องไม่ควรช่วยพี่ ในวันนั้นตอนที่ถังเฉาต้องการฆ่าพี่!”
น้ำเสียงของหูจิ้งซูยังคงดูโกรธเคือง
ใบหน้าของหูจิ้งจู๋ยังเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน: “สิ่งที่ผิดพลาดที่สุดของน้อง ก็คือไม่ระวังคนใกล้ชิด”
“น้องควรจะเรียนรู้จากรุ่นพี่ซ่งหรูอี้คนนั้นให้มาก ๆ เพราะว่า เขาไม่ยอมรับญาติพี่น้องทั้งหก ดังนั้นเธอจึงมีความเข้มแข็งมากเพียงพอ “
“แต่ก็ต้องชดใช้ในการกระทำของตัวเอง โดยต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว “
หูจิ้งซูโต้เถียงด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก: “ไม่มีใครเข้าใจเธอ มีคนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจเธอ แต่กลับเป็นศัตรู เธอเป็นผู้หญิงที่น่าสงสาร “
“รุ่นพี่หลินชิงเสว่ ถึงจะเป็นเป้าหมายที่น้องไล่ตาม”
“เหรอ？แต่ตอนนี้น้องได้สูญเสียอำนาจไปหมดแล้ว อุ้มลูกของศัตรูมาร่วมงานวันเกิดของคุณปู่ รนหาที่ตายชัด ๆ!”
หูจิ้งจู๋พูดแล้วยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นมองไปที่หูเซียวที่มีใบหน้าบูดบึ้ง
“คุณปู่เด็กคนนี้จะจัดการอย่างไร ให้ท่านตัดสิน!”
หูเซียวมองถังเสี่ยวลี้ สายตาเปล่งประกายเย็นชา
หูเข่อเฟิงพูดเข้าประเด็นว่า: “คุณปู่ ถังเฉาคนนั้น ไม่เพียงแต่ทำผิดต่อตระกูลหูของเรา ยังแย่งจวี้เฟิงกรุ๊ปซึ่งเดิมเป็นของตระกูลหู ตอนนี้ลูกสาวของเขา อยู่ในมือของพวกเรา จะต้องไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ!”
“ถูกแล้ว ผู้นำหู มิสู้มอบเด็กคนนี้ให้ฉันเป็นคนจัดการแทนดีกว่า ฉันจะทำให้พ่อแม่ของเธอต้องเสียใจ!”
ทันใดนั้น ท่ามกลางแขกเหรื่อ มีเสียงขึงขังของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น
ผู้คนมองกวาดสายไปตามเสียงนั้น เห็นเพียงแววตาอันชั่วร้ายดั่งอสรพิษ มองไปทางถังเสี่ยวลี้ เต็มไปด้วยความโหดร้าย
หูเซียวตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง : “คุณคือรองประธานเฉิงคนก่อนของลี่จิงกรุ๊ปใช่ไหม?”
“ใช่ ต้องขอบคุณ ถังเฉาและหลินชิงเสว่ที่มอบให้ ทำให้ฉันต้องตกต่ำอย่างทุกวันนี้!”
ถ้าหากถังเฉาอยู่ที่นี่ จะต้องประหลาดใจอย่างมาก
เพราะว่า เธอก็คือเฉิงเพ่ย ที่เคยเป็นหนึ่งในรองประธานทั้งสามคนของลี่จิงกรุ๊ป
บางทีอาจรู้สึกถึงความหมายที่ดุร้ายในดวงตาคู่นั้น หูเซียวพยักหน้า
“ตกลง มอบให้คุณเป็นคนจัดการ”
จู่ ๆ ก็พูดอีกว่า: “แต่วันนี้เป็นงานวันเกิดครบเจ็ดสิบปีของฉัน ไม่ควรเห็นเลือด คุณก็พาเด็กคนนี้ไปที่ห้องใต้ดิน ถึงเวลานั้นคุณจะทำอะไรก็แล้วแต่คุณ เพียงแค่อย่าทำให้ถึงตายก็พอแล้ว “
เฉิงเพ่ยได้ฟังแล้ว ดีใจขึ้นมาทันที
“ขอบคุณมากผู้นำหู!ขออวยพรให้ผู้นำตระกูลหูอายุมั่นขวัญยืน !”
พูดจบ ก้าวเท้าไปหาหูจิ้งซูที่กำลังอุ้มถังเสี่ยวลี้
ถังเสี่ยวลี้ตกใจกลัวเอาศีรษะซุกไว้ใน อ้อมกอดของหูจิ้งซู
หูจิ้งซูรีบมองไปยังเฉิงเพ่ยอย่างระแวดระวัง : “คุณคิดจะทำอะไร?”
“ส่งตัวเธอมาให้ฉัน!”
เฉิงเพ่ยพูดอย่างดุเดือด ยื่นมือไปแย่ง
“เลิกคิดไปได้เลย!”
หูจิ้งซูปกป้องถังเสี่ยวลี้อย่างสุดชีวิต
เพียงช่วงเวลานี้ ภายในใจของเธอเกิดความรู้สึกโดดเดี่ยวไร้พลังอำนาจ
เธอเสียใจที่พาถังเสี่ยวลี้มาที่นี่
เพียะ!
ทันใดนั้น เฉิงเพ่ยก็ตบไปบนหน้าของหูจิ้งซูหนึ่งที จนแว่นตาที่ใส่อยู่บนใบหน้าของเธอตกลง เลือดไหลออกมาทางมุมปาก
“แต่นี่เป็นคำสั่งของผู้นำหู หรือว่าเธอจะขัดคำสั่งคุณปู่ของเธอ?”
เฉิงเพ่ยพูดด้วยความโกรธ
“พี่สาวหู!”
จู่ ๆ ถังเสี่ยวลี้ก็ร้องไห้ออกมา
ร้องไห้พลาง มองไปทางหูจิ้งซู: “พี่สาวหู พี่ไม่เป็นไรนะ?”
“พี่ไม่เป็นไร”
หูจิ้งซูเช็ดเลือดที่มุมปาก จากนั้นยิ้มไปทางถังเสี่ยวลี้: “ไม่ต้องกังวล มีพี่อยู่ จะไม่ให้พวกเขานำตัวเธอไป”
ในเวลานั้น เขารับรู้ ได้ถึงความรู้สึกของการเป็นแม่
เผชิญหน้ากับคนตั้งมากมาย หูจิ้งซูกลับไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย
ความรักอันยิ่งใหญ่ มันเป็นแบบนี้นี่เอง
