ทั้งสองประสานสายตากัน บรรยากาศเปลี่ยนเป็นน่าอึดอัดขึ้นมาทันที
สีหน้าของหูอีซานกับหูเซียวล้วนเปลี่ยนเป็นไม่น่ามอง ทั้งสองคนมองไปทางอื่นทันที
และคนอื่นในตระกูลหูก็เหมือนจะมีลางสังหรณ์บางอย่าง อารมณ์บนใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน
ยี่สิบปีก่อนหูอีซานถูกไล่ออกจากตระกูลหูเหมือนกับสุนัขไร้ญาติตัวหนึ่ง ถึงขั้นขับรถชนคู่หมั้นของเขาตายไป
ระหว่างทั้งสองคนได้ผูกความแค้นที่ไม่อาจปรับให้เหมาะสมกันได้มาตั้งนานแล้ว
แถมคนตระกูลหูเผชิญหน้ากับหูอีซาน ในสมองก็มีความเข้าใจที่ฝังรากลึกอย่างหนึ่งตั้งนานแล้ว
ลูกชายที่ถูกทอดทิ้ง!
เขาคือลูกชายของตระกูลหูที่ถูกทอดทิ้ง!
ลูกชายที่ถูกทอดทิ้งคนหนึ่งจะกลับมาตระกูลหูอีกครั้งได้อย่างไร ควบคุมตระกูลหูหรือ?
ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริงเกินไปหน่อย
แต่ว่าตอนนี้เรื่องที่ไม่สามารถจะเป็นความจริงได้นี้กำลังจะเกิดขึ้นจริงอย่างคาดไม่ถึง
นี่ทำให้ผู้คนไม่อยากจะเชื่อ
เซี่ยสิงจู๋มองหูอีซานอย่างล้ำลึกครั้งหนึ่ง เข้าใจชัดเจนดีว่าพวกเขาไม่ควรจะปรากฏตัวในเวลาเช่นนี้
ดังนั้นจึงโค้งให้กับถังเฉาหนึ่งครั้ง
“คุณถังครับ ตระกูลเซี่ยของผมต้องขอกลับก่อนล่ะ!”
“ผมก็กลับแล้วนะ”
……
แขกทั้งหมดทยอยกันจากไป
ทานอาหารแล้วหลี่หงกังก็พาทหารของเขาไปรออยู่ด้านนอก
ในบ้านใหญ่มีเพียงคนในตระกูลหู ถังเฉา รวมถึงพ่อลูกหูอีซาน
ถังเฉาเองก็ไม่ก้าวก่ายแล้ว มองดูอยู่ข้าง ๆ ปล่อยให้สถานการณ์มันเป็นไป
หูเซียวเงียบไปพักหนึ่ง สุดท้ายก็ปลุกความกล้าขึ้นมา มาอยู่ด้านหน้าของหูอีซาน
เขามองหูอีซานด้วยสายตาไม่หวาดหวั่นต่อสิ่งใด เป็นครั้งแรกที่ในดวงตาไร้ความเคียดแค้นและความโกรธ
“กลับมาเถอะ กลับมาเป็นผู้นำตระกูลหู”
หูเซียวมองหูอีซานแล้วเอ่ยขึ้น
ขวับ!
พอคำนี้พูดออกมาแล้วทุกคนก็หันไปมองที่หูอีซาน
ผู้นำแสดงออกอย่างชัดเจนแล้วว่าเขายินดีที่จะปล่อยวางความขัดข้องใจที่มีต่อหูอีซาน ต้องดูแล้วว่าหูอีซานจะตอบกลับอย่างไร
อย่าว่าแต่พวกเขาเลย แม้แต่ซูเซี่ยกับถังเฉาก็ยังมองไปที่เขา
อยากรู้ว่าหูอีซานจะตอบอย่างไร
เขาปูทางให้หูอีซานไปแล้ว ที่เหลือก็ต้องดูตัวของเขาเองแล้ว
เงียบอยู่นาน ทันใดนั้นหูอีซานก็ยกยิ้มเย็นชาขึ้นที่มุมปาก
ชั่วพริบตาที่มองเห็นรอยยิ้มนั้น ในใจของทุกคนในตระกูลหูก็ดำดิ่งลงไป
“น่าขันเสียจริง”
มุมปากของหูอีซานมีรอยยิ้มเยาะหยันตัวเอง “ยี่สิบปีก่อนเป็นคุณที่ไล่ผมออกจากตระกูลหูด้วยมือของตัวเอง ทั้งยังฉกชิงชีวิตของภรรยารักของผมไป ตอนนั้นคุณยังจำได้ไหมว่าผมเป็นลูกชายของคุณ? แล้วพวกคุณยังจำได้ไหมว่าผมเป็นพี่เป็นน้องของพวกคุณ?”
สายตาของหูอีซานเปลี่ยนเป็นคมปลาบอย่างรวดเร็ว มองไปยังหูเซียวอย่างต่อเนื่อง ยิ่งมองไปยังพวกของหูเข่อเฟิงบรรดาพี่น้องที่ผ่านเรื่องนั้นมาด้วยกัน
เพียงแต่คนที่ถูกหูอีซานกวาดตามองนั้นไม่มีใครไม่ก้มหน้าลง ไม่กล้าจ้องมองสายตาของเขา
ในนั้นมีผู้ที่ไม่ยอมรับอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “ถึงแม้ว่าพวกเราตระกูลหูจะไล่แกออกไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้ฆ่าแกให้สิ้นซาก ไม่อย่างนั้นแกก็ตายไปนานแล้ว!”
“ถูกต้อง! แกยังไม่รู้จักสำนึกบุญคุณอีก!”
“ไอ้เนรคุณ!”
พอคำนี้พูดออกมา ทุกคนก็ทยอยกันออกเสียงโต้แย้ง
“ฆ่าให้สิ้นซาก?”
รอยยิ้มบนใบหน้าของหูอีซานแปลกประหลาดยิ่งขึ้น “ที่พวกคุณไม่ฆ่าให้สิ้นซาก ก็เพราะว่าพวกคุณไม่แคร์ ในสายตาของพวกคุณผมไม่มีค่าแม้แต่จะถูกพวกคุณฆ่า พวกคุณยังจะกล้ามาพูดว่าเป็นเพราะมีเมตตาถึงได้ปล่อยผมไปอีกเหรอ?”
“ในสายตาของพวกคุณผมเป็นแค่ของเล่นชิ้นหนึ่งที่ทำให้พวกคุณมีความสุข ตอนที่ผมก่อตั้งกิจการพวกคุณแอบขัดขวางผมไปกี่ครั้งแล้วล่ะ?
ทุกคนพูดไม่ออกอีกครั้ง
ที่จริงแล้วในตอนที่หูอีซานก่อตั้งกิจการพวกเขาสร้างแรงกดดันให้ไม่น้อยจริง ๆ
ธุรกิจมากมายที่กำลังจะเจรจาได้สำเร็จก็ประกาศล้มเลิกไป
“ตอนนี้ตระกูลหูจะสูญสิ้นแล้วต้องการความช่วยเหลือจากผมก็เลยให้ผมกลับมาเป็นผู้นำ?”
หูอีซานเอ่ยด้วยรอยยิ้มเยียบเย็นว่า “ตอนนี้ชีวิตของผมดีมาก ตำแหน่งผู้นำนี้ผมไม่สนใจ!”
ผมไม่สนใจ!
สี่คำนี้กดทับอยู่บนตัวของหูเซียวอย่างหนักราวกับจะภูเขาไท่ซานทับศีรษะอยู่อย่างไรอย่างนั้น
เขาสำนึกได้ก็มองไปยังถังเฉาทันที พบว่าสายตาของถังเฉาก็เปลี่ยนไปเป็นหนาวยะเยือก
“ถ้าหากตระกูลหูไม่เลือกผู้นำคนใหม่ออกมาจะล่มสลายไปก็ดี”
ถังเฉาเอ่ยอย่างเย็นชา
บึ้ม!
พอคำนี้ลั่นออกมาสีหน้าของหูเซียวเปลี่ยนเป็นซีดขาวไปอย่างรวดเร็ว
ความเป็นความตายของตระกูลหูขึ้นอยู่กับใจของถังเฉาแล้ว
หูเซียวไม่อาจคิดไปอย่างโง่เง่าว่าอาศัยเพียงอาหารมื้อเดียวแล้วจะสามารถขจัดความคิดรังเกียจตระกูลหูที่อยู่ในใจของถังเฉาได้
หูเซียวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่งแล้วจึงเอ่ยกับถังเฉาว่า “อีซาน เรื่องเมื่อปีนั้นฉันผิดเองแหละ แกกลับมาเถอะ!”
ในน้ำเสียงของหูเซียวเต็มไปด้วยความอ้อนวอน
ด้วยเป็นผู้นำตระกูลหู ในตอนนี้ก็ต่ำต้อยพออยู่แล้ว
แต่หูอีซานก็ยังเป็นทองไม่รู้ร้อน
สุดท้ายหูเซียวก็กัดฟันพูดว่า “ต้องทำยังไงแกถึงจะกลับมา?”
หูอีซานเอ่ยขึ้นมาอย่างเยียบเย็นว่า “คุณส่งคนมาฆ่าภรรยาของผม ระหว่างคุณกับผมมีความแค้นที่ฆ่าภรรยา จะอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้ นอกเสียจากคุณตาย ผมถึงจะกลับตระกูลหู!”
บึ้ม!
พอคำนี้พูดออกมาแล้วทุกคนในตระกูลหูก็ตะลึงงัน
“หูอีซาน แกอย่ารังแกกันเกินไปนะ!”
“แกคิดว่าแกเป็นใคร นึกไม่ถึงว่าจะกล้าสั่งให้ผู้นำไปตาย?”
“ผู้นำ อย่าไปขอให้เขามาเป็นผู้นำเลย เชิญน้องจิ้งซูมาเป็นเถอะ!”
……
ใบหน้าของพวกหูเข่อเฟิงและหูหลิงหลิงเต็มไปด้วยความเดือดดาล ร้องตะโกนด้วยความโมโหไม่ขาดสาย
หูเซียวกลับออกแรงโบกมือ ฉับพลันทั้งสถานที่นั้นก็เงียบ
นาทีนี้หูเซียวไม่ได้ระเบิดขึ้นมาเหมือนกับก่อนหน้านี้ที่แล้วมา
ตรงกันข้ามกลับเงียบอย่างหาใดเปรียบ
“คำพูดนี้เอาจริงหรือ?”
ดวงตาทั้งคู่ของหูเซียวมองหูอีซานด้วยความสงบนิ่ง ออกเสียงเอ่ยว่า
บางทีอาจจะเป็นเพราะมองเห็นความเด็ดเดี่ยวที่อยู่ในดวงตาของหูเซียว ร่างกายของหูอีซานเองก็สั่นน้อย ๆ อยู่พักหนึ่ง
ซูเซี่ยก็กลัวขึ้นมาบ้างแล้ว อดไม่ได้ที่จะดึงเสื้อของหูอีซานเอาไว้ “พ่อคะ พอได้แล้ว…”
หูอีซานออกแรงพยักหน้า “คำนี้พูดจริง!”
“ได้ ฉันเชื่อแก!”
หูเซียวเอ่ยด้วยความไม่ลังเลใจเลยสักนิดว่า “ฉันส่งคนไปขับรถชนเมียแกตาย ความแค้นนี้จำเป็นจะต้องจบลง”
“ฉันยินดีที่จะเชือดคอตายเป็นการขอโทษ แต่แกจะต้องรับปากฉัน หลังจากที่ฉันตายไปแล้ว เอาฉันไปฝังในที่ดินของบ้านใหญ่ตระกูลหูเดิม นั่นเป็นที่ที่ฉันใช้ชีวิต และก็เป็นที่ที่แกโตมา!”
ขวับ!
พอคำนี้พูดออกมาแล้วทุกคนล้วนเปลี่ยนสีหน้าไปเป็นอย่างมาก
แม้แต่ถังเฉาก็ยังเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อภาพพจน์ของหูเซียว
หูเซียวถือทิฐิอยู่นิดหน่อย จิตใจโหดเหี้ยมอยู่นิดหน่อย แต่ทั้งหมดที่เขาทำลงไปทั้งหมดนั้นก็เพื่อวงศ์ตระกูล
เขาเป็นคนอนุรักษนิยมคนหนึ่ง ยินดีที่จะอุทิศทุกอย่างเพื่อวงศ์ตระกูล
รวมถึงชีวิตของตัวเองด้วย
ใบหน้าของหูอีซานเต็มไปด้วยความไม่กล้าที่จะเชื่อถือ มองหูเซียวนิ่ง “คุณยอมที่จะเอาชีวิตชดใช้หนึ่งชีวิตจริง ๆ หรือ?”
“แน่นอน ฉันอายุเจ็ดสิบปีแล้ว ลงโลงไปจะครึ่งตัวแล้ว ตายไปก็ไม่เสียดาย”
สีหน้าของหูเซียวไร้กังวล ไม่หวาดกลัวต่อความตายเลยแม้แต่น้อย
แต่ว่าทุกคนยังคงสามารถมองเห็นความอาลัยอาวรณ์ได้จากบนใบหน้าชราภาพของเขา
สุดท้ายสายตาของเขาก็ตกอยู่บนร่างของหูอีซาน สายตาซับซ้อนอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
“อีซาน ฉันเข้าใจว่าแกเกลียดฉัน แต่เรื่องที่ฉันทำผิดที่สุดตลอดชีวิตนี้ของฉันก็คือการไล่แกออกจากตระกูลหู ทั้งยังฆ่าเมียของแกด้วย”
“ฉันขอพูดกับแกตรงนี้ ฉันขอโทษ!”
“ฉันยินดีเอาความตายมารับผิดและขอโทษ ปลอบใจเมียของแกที่อยู่บนสวรรค์ และหวังว่าแกจะปกป้องตระกูลหูแทนฉันให้ดี นี่เป็นความปรารถนาเพียงหนึ่งเดียวของฉัน”
นาทีต่อมาหูเซียวก็ตะโกนเสียงดัง
“เอามีดมา!”
