“ฉัน?”
หลินชิงเสว่และถังเฉายืนอยู่ท่ามกลางผู้คนนับล้าน และพวกเขาก็ตกตะลึง
เธอไม่เคยคิดว่าจะได้รับเชิญจากคุณบ้าบู๊
ถังเฉาเป็นคนพาเธอมาที่สนามบินเมืองตะวันตก มิฉะนั้นเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบ้าบู๊จะมา
ทำไมถึงเลือกเธอ?
ว้า!
ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ตกตะลึง มองดูฉากนี้อย่างเหม่อลอย
ควรจะเป็นประธานหยาง หยางอี้เฉินไม่ใช่หรือ?
ทำไมถึงเป็นหลินชิงเสว่?
ประธานบริษัทเหล่านั้นที่เคยเยาะเย้ยหลินชิงเสว่นั้นมึนงงในทันที การแสดงออกของพวกเขายอดเยี่ยมมาก
หยางอี้เฉินก็ตกตะลึงเช่นกัน การแสดงออกของเขาเกือบจะเฉื่อยชา
“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน!”
หยางอี้เฉินรีบมาหาบ้าบู๊และพูดว่า “คุณบ้าบู๊ ไม่ใช่นะ คนที่คุณจะนัดพบ มันควรเป็นผมไม่ใช่หรือ?”
บ้าบู๊หยุดเดินและเหลือบมองเขาจางๆ “ผมจะนัดพบคุณ? เรารู้จักกันเหรอ?”
หยางอี้เฉินหายใจไม่ออก แต่ยังคงบีบรอยยิ้มออกมา “เราไม่รู้จักกัน แต่ตอนนี้ เรารู้จักกันแล้วไม่ใช่หรือ? ผมให้สุราแก่คุณ เป็นเพื่อนสายเดียวกัน เพื่อนสายเดียวกัน … ”
เสียงของหยางอี้เฉินลดลงเรื่อยๆ เพราะเขาพบว่าใบหน้าของบ้าบู๊ค่อยๆเย็นชาลง
“คุณให้สุราแก่ผม ผมก็จะต้องนัดพบคุณหรือ? คุณมีหน้ามีตาที่ใหญ่ขนาดนั้นมาจากไหนเหรอ?”
ว้า!
คำพูดเหล่านี้ทำให้การแสดงออกของทุกคนในที่ตรงนั้นเปลี่ยนไป และผู้ฟังก็โกลาหล
หยางอี้เฉินก็ชะงักด้วยคำพูดเหล่านี้ และยืนเหม่ออยู่ที่นั่น
ไม่ใช่แค่เขาคิด แต่เกือบทุกคนคิดว่าหยางอี้เฉินจะชนะใจบ้าบู๊หลังจากที่มอบสุราให้
แต่ผลสุดท้าย คนอื่นเขาไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย!
ในเวลานี้ บ้าบู๊ได้มาถึงตรงหน้าถังเฉาและหลินชิงเสว่แล้ว
เมื่อเห็นถังเฉาแวบแรก ใบหน้าที่เดิมทีไม่ยิ้มแย้มของบ้าบี ก็แสดงรอยยิ้มที่ตื่นเต้นโดยสัญชาตญาณ ตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่โดนถังเฉาจ้องมองกลับมา
บ้าบู๊ทำได้แค่เปลี่ยนคำเรียกของเขา แทนที่จะเรียกถังเฉาก่อน เขาก็มองไปที่หลินชิงเสว่“คุณหลิน?”
น้ำเสียงอ่อนโยน แตกต่างจากตอนที่ตำหนิหยางอี้เฉินอย่างมาก ราวกับว่าเขาได้เปลี่ยนเป็นอีกคน
หยางอี้เฉินพวกเขาต่างก็ตกตะลึง
ไม่ไกลจากฝูงชน ฉินกวนฉีและมู่ตงเฟิงพยายามเพื่อดูว่าคนที่บ้าบู๊นัดพบคือใคร
แต่ฝูงชนหนาแน่นจนมองไม่ชัด
หลินชิงเสว่ยังคงไม่กล้าเชื่อ”คุณหลิน คุณเรียกฉันเหรอ?”
บ้าบู๊ยิ้มและพูดว่า “หรือว่ามีคุณหลินคนอื่นอยู่ที่นี่อีกหรือ?”
หลินชิงเสว่จึงค่อยเชื่อ คนที่เขาเรียกคือเธอ เพราะว่าที่นี่ไม่มีคุณหลินอื่น
บ้าบู๊ยิ้มและพูดว่า “ถ้าคุณหลินไม่รังเกียจ เราทานอาหารเย็นด้วยกันในตอนเย็นกันเถอะ”
บูม!
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนในที่ตรงนั้นก็ตกตะลึง
บ้าบู๊ เชิญหลินชิงเสว่ไปทานอาหารเย็นจริงหรือ?
เรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ต่อไปบริษัทของเธอจะรุงขนาดไหน?
ไม่เพียงแต่สื่อจะเผยแพร่ แต่ผู้คนในสมาคมการต่อสู้ก็จะสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับหลินชิงเสว่ด้วย
โชคดีจริงๆ?
ในขณะนี้ หยางอี้เฉินและประธานบริษัทเหล่านั้นมองดูพวกเขา อิจฉาตาร้อน
หลินชิงเสว่ก็จ้องมองอย่างเหม่อลอย ทันใดนั้น ราวกับว่าเธอจำอะไรบางอย่างได้ เธอก็มองไปที่ถังเฉา
เพราะเธอจำได้ว่าถังเฉาเคยพูดว่า บ้าบู๊ลงจากเครื่องแล้วจะเลือกใครสักคนเพื่อนัดพบ คนๆนั้นคือหลินชิงเสว่
ไม่มีใครเชื่อในตอนนั้น สุดท้าย คนที่บ้าบู๊เลือกคือหลินชิงเสว่จริงๆ
เขาทำอย่างนั้นได้อย่างไร?
ถังเฉาเตือนด้วยรอยยิ้ม “คุณยืนงงอะไรอยู่ ตอบตกลงสิ บ้าบู๊กำลังรอคุณอยู่นะ!”
หลินชิงเสว่พึ่งดึงสติกลับมาได้ และพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “โอเค!”
“งั้นก็ไปกันเถอะ”
ถังเฉาและหลินชิงเสว่ตามบ้าบู๊เข้าไปในทางเดิน VIP จากนั้นขึ้นรถอเนกประสงค์ ที่มีโลโก้ตัวอักษรอู่
มองดูพวกเขาจากไป ฉินกวนฉีก็หรี่ตาลงทันที
“ผมรู้สึกว่า ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนหลังของถังเฉา…”
“ถังเฉา?”
ดวงตาของมู่ตงเฟิงและฉินโช่ววงเย็นชาเล็กน้อย
มู่ตงเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ “ไม่สนว่าเขาจะเป็นใคร ไป ตามพวกเขาไป!”
พวกเขาก็ออกไป ตามรถอเนกประสงค์คันนั้นไป
…
ทันทีที่เขาขึ้นรถ บ้าบู๊มองไปที่หลินชิงเสว่อย่างตื่นเต้น ราวกับว่าเขาเปลี่ยนเป็นคนละคนและเรียก
“พี่สะใภ้!”
หลินชิงเสว่เบิกตากว้างอย่างไม่น่าเชื่อทันที “คุณเรียกฉันว่าอะไร?”
เธอสงสัยว่าหูของเธอได้ยินผิด และมองที่บ้าบู๊ดื้อๆ
“พี่สะใภ้!”
บ้าบู๊พูดซ้ำอย่างเป็นธรรมชาติอีกครั้ง
คราวนี้หลินชิงเสว่ฟังชัดเจนแล้ว เรียกเธอว่าพี่สะใภ้จริงด้วย
ทันใดนั้น เธอมองไปที่ถังเฉาอีกครั้งราวกับว่าเธอเห็นผี “นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมเขาถึงเรียกฉันว่าพี่สะใภ้?”
ถ้าให้คนอื่นรู้ คนอย่างบ้าบู๊ เรียกเธอว่าพี่สะใภ้ มันจะก่อความสะเทือนที่ใหญ่ขนาดไหน?
ถีงเฉาชี้ไปที่บ้าบู๊ด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “แนะนำหน่อย อู่ตงหยาง เป็นเพื่อนที่ร่วมตายกับผม”
ตื้ม!
เมื่อคำพูดของถังเฉาลดลง สมองของหลินชิงเสว่ก็ว่างเปล่าทันที และเธอมองไปที่ถังเฉาอย่างเหลือเชื่อ
“คุณบอกว่า บ้าบู๊เป็นเพื่อนซี้ของคุณ?”
หลังจากที่มึนงงอยู่นาน หลินชิงเสว่ก็ถามอีกครั้ง
ถังเฉาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม และบ้าบู๊ก็เช่นกัน
ทั้งสองมองหน้ากัน และสองมือตบเข้าด้วยกันอย่างเข้าใจโดยปริยาย
ในที่สุด หลินชิงเสว่ก็เชื่อว่าทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกัน
แค่เธอยังไม่เข้าใจว่า บ้าบู๊เป็นเพื่อนของถังเฉาได้อย่างไร?
“บอกฉันมาตรงๆนะว่า อยู่ในกองทัพเป็นตำแหน่งอะไรกันแน่?”
หลินชิงเสว่จ้องมองถังเฉาไม่ปล่อย และถามอย่างจริงจัง
ถังเฉาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังไม่ได้วางแผนที่จะบอกหลินชิงเสว่เกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของเขาในตอนนี้
บ้าบู๊ได้เข้ามาช่วย “พี่สะใภ้ ตำแหน่งของพี่ใหญ่เป็นความลับมาก ไม่สะดวกที่จะพูด แต่ถ้าต้องพูด พี่ใหญ่เป็นครูผู้ฝึก”
“ครูผู้ฝึก?”
สายตาของหลินชิงเสว่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจด้านนี้ แต่เธอก็รู้ว่า ครูผู้ฝึกในสนามรบ สถานะสูงส่งแค่ไหน?
ครูผู้ฝึกทุกคนที่เกษียณแล้ว มีศิษย์มากมาย และได้สอนนักเรียนมากมาย
“ก่อนหน้านั้น เราอยู่ในวาเลียนท์ วิลล่า และครูผู้ฝึกของกองทัพปราณมังกรที่เสริมมาในภายหลังคนนั้น ก็เป็นสหายร่วมรบของคุณด้วยหรือไม่?”
ถังเฉาเม้มปาก “เขาเป็นนักเรียนของผม”
“ที่แย่ที่สุด”
ถังเฉาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดเสริม
บูม!
ทันใดนั้นหนังศีรษะของหลินชิงเสว่ก็ระเบิด และเธอมองไปที่ถังเฉาเหมือนเห็นผี
แม้แต่ครูผู้ฝึกของกองทัพปราณมังกรก็เป็นนักเรียนของถังเฉา ยังเป็นนักเรียนที่ด้อยที่สุด สถานะของถังเฉา สูงแค่ไหน?
“หยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้ว พี่ใหญ่ เราไม่ได้เจอกันเกือบปีแล้วใช่ไหม?”
บ้าบู๊รู้สึกตื่นเต้นมาก
ถังเฉาพยักหน้า ลองนับดูก็เกือบหนึ่งปีแล้วตั้งแต่เขากลับมา
ทั้งสามคนมาถึงโรงแรมห้าดาวที่ชื่อว่า ‘คอร์ทเป่ยซวน’ และรับประทานอาหารที่นั่น
บ้าบู๊รินสุราหนึ่งแก้วให้กับถังเฉาโดยตรง “พี่ใหญ่ ผมคารวะพี่หนึ่งจอก ตามธรรมเนียมของเราในภาคเหนือ คืนนี้ถ้าไม่เมา เราจะไม่กลับ”
หลินชิงเสว่ที่ด้านข้าง ขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอมีความคิดเห็น
ถังเฉาโบกมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ภรรยาของผมไม่อนุญาตให้เมา”
บ้าบู๊ไม่บังคับ เขาดื่มไปหนึ่งคำ
“ไม่ว่าจะยังไง วันนี้ผมจะไม่กลับถ้าผมไม่เมา”
หลังจากดื่มไปสองสามแก้ว ใบหน้าของบ้าบู๊ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย
หลินชิงเสว่กังวล “บ้าบู๊ เขาโอเคใช่ไหม?”
ถังเฉาเหลือบมอง ไม่เอามาใส่ใจ “ปล่อยเขาไป”
ตู้ม ตู้ม ตู้ม!
ในขณะนี้ ประตูห้องถูกเคาะ
“คุณบ้าบู๊ มีแขกผู้มีเกียรติมาขอพบคุณ”
