สนามบินในตอนนี้ ผู้คนที่เดินไปเดินมา
ทุกคนล้วนแต่หยุดลง มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่นี่ด้วยความประหลาดใจ
พวกเขาไม่รู้เลยว่าที่นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น ถึงขนาดที่ไม่เห็นคนถืออาวุธปืนเลยด้วยซ้ำ แต่แขนขาของฉินแปดถูกทำลายจนเป็นรูอย่างน่าประหลาดใจ
ไม่ใช่ทุกคนที่มองไม่ออกว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉินเจียนเวย บอดี้การ์ดของราชวงศ์ต้าเซี่ยล้วนแต่เป็นผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้มาทั้งนั้น มองออกอย่างถ่องแท้
พลังในของถังเฉา แทงทะลุไหล่และหัวเข่าของฉินแปด
ก่อนหน้านี้ฉินแปดก็ใช้พลังในเหมือนกัน ครั้งนั้นโจมตีไปยังอมยิ้มของถังเสี่ยวลี้จนแตกละเอียด
เป็นแค่การกระทำที่เล็กน้อยไม่คู่ควรจะพูดถึงเลยด้วยซ้ำ ไปกระตุ้นจิตสังหารของถังเฉาเข้าโดยสิ้นเชิง
พลังในของฉินแปดแข็งแกร่งทรงพลังมากพออยู่แล้ว แต่ถังเฉากลับห่างไกลจากเขาเกินไป เห็นได้ว่าพลังของถังเฉาถึงขั้นที่เรียกได้ว่าสยองขวัญไปแล้ว
“แก……แกจัดการฉินแปดจนหมดสภาพไปเลยเหรอ?”
ผ่านไปสักพัก พวกบอดี้การ์ดของของราชวงศ์ต้าเซี่ยก็พากันมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา สายตาแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว
ถังเฉาสีหน้านิ่งเฉย“ใครใช้ให้เขาทำอมยิ้มของฉันแตกล่ะ?”
พอได้ฟังแบบนั้น ทุกคนก็อึ้งตะลึงไป
ไม่มีใครคิดว่า เหตุการณ์ที่โหดเหี้ยมรุนแรงในครั้งนี้ สาเหตุจะมาจากอมยิ้มธรรมดาๆแค่อันเดียว
นี่มันเป็นแค่อมยิ้มสีรุ้งธรรมดาๆอันเดียวเท่านั้น แต่ถังเสี่ยวลี้ชอบมากๆ
แถมยังอยากจะให้เป็นของขวัญกับพ่อด้วย
ถังเฉาก็ได้รับของขวัญจากลูกสาวเป็นครั้งแรก ในใจรู้สึกปลื้มปริ่มมีความสุขอย่างมาก
แต่กลับถูกฉินแปดทำลาย
ดังนั้นถังเฉาก็เลยโมโหกราดเกรี้ยว
ถังเฉาเหยียบหัวของฉินแปด พูดออกมาด้วยความเย็นชา“ให้เวลาแกสิบนาที ไปซื้ออมยิ้มที่เหมือนแบบนี้มาเป๊ะๆ ไม่อย่างนั้น ตาย！”
ฉินแปดที่ถูกเหยียบอยู่ใต้เท้าขนาดหายใจยังไม่กล้าหายใจแรง กลั้นความกลัวที่อยู่ในใจเอาไว้ พูดคำรามออกมาด้วยความโมโห“พวกแกมัวแต่เหม่ออะไรกันอยู่ ยังไม่ไปซื้ออีก?！”
เหล่าบอดี้การ์ดของราชวงศ์ต้าเซี่ยพวกนั้นก็อึ้งตะลึงไปทันที
พวกเขามาจากราชวงศ์ต้าเซี่ย แต่ให้วิ่งแจ้นกันไปซื้ออมยิ้มแค่อันเดียวเนี่ยนะ?
แต่พวกเขาไม่กล้าขัดขืน รีบไปซื้อทันที
แม้ว่าฉินแปดจะเป็นแค่คนรับใช้ของราชวงศ์ แต่ก็ถือว่าเป็นคนของราชวงศ์ ถ้าตายอยู่ข้างนอก พวกเขาที่เป็นบอดี้การ์ดก็ต้องรับผิดชอบ
บทลงโทษของราชวงศ์ มันโหดร้ายทารุณมากๆ
ฉินแปดตกใจจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รีบพูดขึ้นมาทันที“ฉันให้พวกลูกน้องไปซื้อมาแล้ว ถ้าฉันซื้อแบบที่เหมือนกันมาได้ จะปล่อยฉันไปใช่ไหม?”
ยิ่งเป็นคนที่มีเกียรติและน่านับถือมากเท่าไร ก็จะยิ่งกลัวตายเท่านั้น
เขาสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่ถังเฉามีต่อเขาแล้ว
ถังเฉาพยักหน้า แต่ไม่ได้ปล่อยเขาไป“ถ้าซื้อมาได้ภายในสิบนาที ก็จะไว้ชีวิตแก จำไว้ ชีวิตของแกเหลือแค่สิบนาทีเท่านั้น”
พอได้ยินคำพูดน้ำเสียงที่เยือกเย็นนั้น ฉินแปดก็ตกใจจนแทบจะหมดสติเป็นลมไป ไร้ซึ่งกิริยาท่าทีของยอดฝีมือแห่งราชวงศ์ไปจนหมดแล้ว
ตอนนี้เขาก็เตรียมรอโดนเชือดเท่านั้น！
ไม่นาน บอดี้การ์ดพวกนั้นก็วิ่งกลับมา
ฉินแปดรีบถามขึ้นทันที“อมยิ้มล่ะ?”
บอดี้การ์ดพวกนั้นสีหน้าอึดอัด“ท่าน ท่านแปด เถ้าแก่ของร้านค้าบอกว่า เด็กผู้หญิงคนนี้ซื้ออันสุดท้ายไปแล้วครับ ขายหมดเรียบร้อยแล้ว”
“ว่าไงนะ? ขายหมดแล้ว?”
พอฉินแปดได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที
ถังเสี่ยวลี้ก็ร้องไห้โฮออกมา“อมยิ้มขายหมดแล้ว……หนูจะเอาอมยิ้ม！”
ถังเฉารีบปลอบทันที ในขณะเดียวกันสายตาก็เยือกเย็น เหยียบที่หัวของฉินแปดอย่างแรง
ด้วยแรงที่มหาศาล หัวของเขาจะถูกเหยียบจนเละเหมือนกับไข่ไก่
“แกยังมีเวลาอีกเจ็ดนาที”
ถังเฉาน้ำเสียงเย็นชาถึงขีดสุด
ฉินแปดตกใจมากจริงๆ รีบตะคอกออกมายกใหญ่“ถ้าอย่างนั้นก็ใช้เส้นสาย ไปหาโรงงาน ร้านค้าขายส่งให้ได้ ภายในเจ็ดนาที ต้องซื้ออมยิ้มสีรุ้งที่เหมือนกันมาให้ได้！”
เขาแทบจะตะโกนออกมา รู้สึกกลัวถึงขีดสุด
บอดี้การ์ดพวกนั้นรีบไปจัดการอย่างรวดเร็ว
ไม่นาน ร้านค้าขายส่งลูกอมทั้งเมืองหมิงจูก็เดือดระอุขึ้นมาทันที
มีการออกคำสั่งเร่งด่วน ซื้ออมยิ้มสีรุ้งของเด็กในราคาสูง
ลูกอมหนึ่งอันราคาหนึ่งหมื่น！
รับสินค้า จำกัดแค่ภายในเจ็ดนาทีเท่านั้น！
พอข่าวนี้แพร่ออกไป ร้านขายส่งลูกอมก็บ้าคลั่งขึ้นมาทันที คนที่ยอมขายก็มีมากมายนับไม่ถ้วน
เรื่องนี้ก็ติดเทรนด์การค้นหาเหมือนกัน อมยิ้มหนึ่งอันราคาหนึ่งหมื่น เกิดเป็นกระแสฮือฮามากมาย
ส่วนตัวยุยงต้นเรื่อง ถังเฉาก็ยังคงเหยียบหัวของฉินแปดอยู่ รอจนกว่าเจ็ดนาทีจะจบลง
มีเงินสามารถทำได้ทุกอย่าง เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ
ในที่สุด ตอนที่เข็มวินาทีจะชี้กลับไปที่เลขศูนย์ บอดี้การ์ดพวกนั้นก็หอบอมยิ้มสีรุ้งหนึ่งตะกร้าเข้ามาด้วยความเหนื่อยหอบ
“ซื้อมาแล้ว！อมยิ้มสีรุ้งทั้งหมดสิบถุง！”
ถังเสี่ยวลี้มองอมยิ้มที่มากมายขนาดนี้ สักพักก็หยุดร้อง
กระโดดลงมาจากอ้อมกอดของถังเฉา มายังถุงที่บรรจุอมยิ้มไว้เต็มแน่นพวกนี้ ด้วยท่าทางดีใจสุดๆ
“อมยิ้มมากขนาดนี้เชียว?”
เด็กน้อยหยิบขึ้นมาหนึ่งอัน จากนั้นก็แกะเปลือกออกอย่างอดใจรอไม่ไหว ก่อนจะยื่นไปตรงหน้าถังเฉา
“พ่อ กินสิ”
อันก่อนหน้านี้พ่อยังไม่ทันได้กินก็แตกละเอียดไปก่อนแล้ว ครั้งนี้เธอต้องป้อนเข้าไปในปากของถังเฉาด้วยตัวเอง
รังสีอำมหิตรอบตัวของถังเฉาก็จางหายไป ถึงขนาดที่สีหน้ายิ้มแย้ม พร้อมกับอ้าปาก กินลูกอมที่ลูกสาวป้อนมาให้
“พ่อ อร่อยไหม?”
ถังเสี่ยวลี้ปาดน้ำตาแล้วยิ้มออกมา ก่อนจะพูดถามขึ้น
“อร่อย”
ถังเฉาไม่ได้เคี้ยว แต่ปล่อยให้ลูกอมเม็ดนั้นค่อยๆละลายจนหมด
ความหวานไหลลงไปถึงใจของถังเฉาราวกับน้ำแร่รสหวาน ให้ความรู้สึกสดชื่น
ถังเฉาอุ้มถังเสี่ยวลี้ขึ้นมาอีกรอบ
แต่ครั้งนี้ เขากอดแน่นขึ้นมากๆ
ทุกครั้งที่พ่อได้รับของขวัญจากมือของลูกสาว แม้ว่าจะราคาไม่แพง ต่อให้ถูกสักแค่ไหน ก็เป็นของล้ำค่าที่ประเมินค่าไม่ได้
ในเวลานี้ ถังเฉารู้สึกว่าประสบการณ์ที่ผ่านไปทั้งหมด ล้วนแต่คุ้มค่า
“ตอนนี้ปล่อยฉันไปได้แล้วสินะ? ลูกอมก็ให้ไปแล้ว！”
จู่ๆ ข้างล่างก็มีเสียงของฉินแปดดังขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว
หัวเข่าและไหล่ทั้งสองข้างของเขามีเลือดไหลออกมาไม่หยุด เขาเจ็บจนจะเป็นลมหมดสติไปแล้วจริงๆ
ถังเฉาอุ้มลูกสาว รอยยิ้มบนใบหน้าจางหายไป เอาเท้าออก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง“เรียกคนของแกมาหามแกไปซะ！”
ใบหน้าของฉินแปดเต็มไปด้วยความอัปยศ แล้วก็โกรธเกลียดเคียดแค้นสุดๆ
แต่เดิมเขาจะมาพาตัวของฉินเจียนเวยกลับไป
แต่จากสภาพของเขาในตอนนี้ คงยากที่จะพาตัวฉินเจียนเวยกลับไปได้
ภารกิจล้มเหลว！
เหล่าบรรดาลูกน้องของราชวงศ์ต้าเซี่ยก็พาฉินแปดกลับไป
“ไม่มีอะไรแล้ว”
ถังเฉาอุ้มลูกสาว หันไปยิ้มให้ฉินเจียนเวย
“ขอบคุณค่ะ”
คนบ้าดนตรีขอบคุณออกมาจากใจจริง
“พี่เขย！”
พอถังเฉาพาถังเสี่ยวลี้ออกมาจากสนามบิน ตรงหน้าก็มีผู้หญิงสวยแต่งกายชุดธุรกิจคนหนึ่งเดินตรงมา
ครั้งแรกที่เห็น ถังเฉาก็รู้สึกมึนงงเล็กน้อย
“จ้าวหยูน”
ถังเฉาตรงเข้าไป
“พี่เขย วันนี้ไปเป็นเพื่อนฉันได้ไหม?”
หลินจ้าวหยูนมาหยุดตรงหน้าของถังเฉา พูดถามยิ้มๆ
ถังเฉาพยักหน้ายิ้มๆ“ได้อยู่แล้ว”
พาถังเสี่ยวลี้กลับบ้าน เล่นกับเธอจนกระทั่งหลินชิงเสว่เลิกงาน หลินจ้าวหยูนจึงพูดทักทาย ก่อนจะขอยืมตัวของถังเฉาไป
“ไปกันเถอะ”
หลินจ้าวหยูนควงแขนของถังเฉาอย่างเป็นธรรมชาติ
ถังเฉาขมวดคิ้วเล็กน้อย กำลังจะพูดเตือนออกมา
แต่หลินจ้าวหยูนจู่ๆกลับพูดขึ้นมา“พี่เขย ให้ฉันควงพี่แบบนี้เถอะนะ”
“ฉันมาเพื่อบอกลาน่ะ”
