พ่อบ้านของตระกูลเจียงก็ได้พาคนห้าหกสิบคนมาโค้งคำนับ ฉากดูสวยมากๆ
โดยเฉพาะออร่าของห้าหกสิบคนนั้นยิ่งใหญ่มาก ออร่าแข็งแกร่ง กระดูกสันหลังนั้นก็ได้โผล่ออกมาเล็กน้อย ดูแล้วก็เหมือนว่าได้ฝึกมาจากตระกูลที่แข็งแกร่ง
แขกที่ได้เดินไปเดินมาในสนามบินแต่ละคนก็ได้อึ้งไปเลย มองภาพที่ดูเรียบร้อยนี้
ถังเฉากับหลินชิงเสว่ก็เหมือนว่าตัวเองได้เจอผีแบบนั้น ก็ได้มองเจียงไป๋เสว่ด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ
โดยเฉพาะถังเฉา ลูกตาแทบจะทะลักออกมาแล้ว
เจียงไป๋เสว่ ทั้งๆที่เป็นคนหนูของตระกูลเจียง ในตระกูลหลวงในเยี่ยนตู!
จากนั้นพอเขาได้คิดดีๆ ที่จริง ที่จริงความลับที่ว่าเจียงไป๋เสว่เป็นคุณหนูของตระกูลเจียงตระกูลหลวงนั้น ได้หลุดออกมาบางแล้ว
นั่นก็เป็นตอนที่ถังเฉาไปเจอกับผู้บ้าการแพทย์เจียงสือเหนียน ตอนที่พูดถึงเจียงสือเหนียนนั้น สีหน้าของเจียงไป๋เสว่ก็ไม่ปกติมากๆ
ทั้งสองได้เจอหน้ากัน เจียงไป๋เสว่ก็ได้เย็นชากับเจียงสือเหนียนมากๆ
บวกกับแซ่ที่ได้เหมือนกัน ก็เดาความสัมพันธ์นี้ออกมาได้ง่ายมาก
แต่ว่าตอนนั้นในหัวของถังเฉาก็ได้เต็มไปด้วยเรื่องที่หลินเจิ้นสงได้รับบาดเจ็บสาหัสจนสงบไป ไม่มีอารมณ์มาสนใจเรื่องพวกนั้น
ตอนนี้เขาถึงนึกได้ว่า เจียงไป๋เสว่เป็นคุณหนูของตระกูลเจียง!
ดวงตาที่สวยของหลินชิงเสว่ก็ได้มองเจียงไป๋เสว่ไม่ห่าง แววตานั้น นอกจากตะลึงแล้ว ก็ยังมีความรู้สึกอื่นปนอยู่
เหมือนว่ากำลังระลึกอดีต
โดยรวม เรื่องที่เจียงไป๋เสว่เป็นคุณหนูของตระกูลเจียงนั้น ทำให้คนตกใจมากๆ
“ลุกขึ้นมาเถอะ ถ้าเกิดไม่เป็นเพราะเจอเรื่องยุ่งยากเข้า ฉันก็ไม่มีทางโทรหาพวกนายหรอก!”
สีหน้าของเจียงไป๋เสว่ก็ได้นิ่งเรียบ เหมือนชินแล้ว
หัวของพ่อบ้านตระกูลเจียงก็ได้ก้มลงต่ำกว่าเดิม “คุณหนู นี่เป็นสิ่งที่เจียงหู่ควรทำครับ! ตอนนี้ทั้งตระกูลเจียงต่างก็รอคอยคุณหนูกลับมา! เชิญคุณหนูกลับไปด้วยครับ!”
“เชิญคุณหนูกลับไปด้วยครับ!”
“เชิญคุณหนูกลับไปด้วยครับ!”
“เชิญคุณหนูกลับไปด้วยครับ!”
“……”
พอพ่อบ้านเจียงหู่ได้ตะโกน พวกบอดี้การ์ดตระกูลเจียงข้างหลังก็ได้ตะโกนเป็นเสียงเดียวกัน
เสียงได้ดังก้อง ดังไปทั่วสนามบิน
“ฉันนึกออกแล้ว!”
หลินชิงเสว่เหมือนว่านึกอะไรได้ ใบหน้าก็ได้เต็มไปด้วยความตกใจ
“เธอนึกอะไรขึ้นมาได้?”
ถังเฉาก็ได้ถามอย่างสงสัย
หลินชิงเสว่พูด “ก็เหมือนกับตระกูลหลิน ตระกูลเจียงเมื่อยี่สิบปีก่อน ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งถูกบังคับให้ออกไป”
ได้ยินแบบนั้น ถังเฉาก็ได้ตกใจ “ทำไม?”
หลินชิงเสว่ก็ได้พูดเรื่องที่เกิดขึ้นในตระกูลเจียงเมื่อยี่สิบปีก่อน
“ตระกูลเจียงเป็นครอบครัวแพทย์ ทุกคนในตระกูลเจียงก็ต้องเรียนวิชาแพทย์ รักษาคน ยี่สิบปีก่อน ตอนนั้นผู้นำของตระกูลเจียงได้ออกเงินมหาศาลในการซื้อสมุนไพรหายากที่มาจากเสินหนงเจี้ย เท่าที่ได้ยินมาเป็นยาสมุนไพรชนิดใหม่ เป็นการค้นพบที่สำคัญ”
“สมุนไพรหายากอันนั้นเดิมทีจะส่งมอบให้กับคนใหญ่คนโตที่ขนาดตระกูลหลวงก็ได้หลีกทางให้ แต่ว่าก่อนหน้านั้นหนึ่งวัน ก็ได้ถูกคนขโมยไป”
“ถูกขโมยไป?!”
ได้ยินถึงตรงนี้ ใบหน้าของถังเฉาก็ได้เต็มไปด้วยความตกใจ
“ใช่”
หลินชิงเสว่พยักหน้า “หลังจากนั้นก็ได้หาหัวขโมยเจอ เป็นเด็กหญิงอายุแค่ห้าขวบ เธอได้ขโมยสมุนไพรหายากอันนั้นไป ก็เพื่อที่จะรักษาแม่ที่ป่วยหนักของเธอ”
“แต่ว่าแม่ของเธอนั้นได้ป่วยหนักเกินไป พึ่งสมุนไพรแค่ช่อเดียว ไม่สามารถรักษาให้รอดได้ อย่างมากก็แค่ยืดชีวิตได้ไม่กี่เดือน”
“แต่ว่าทางตระกูลเจียงนั้น กลับพากันโมโหกันหมด จะลงโทษเด็กหญิงอย่างหนัก แล้วก็ เรื่องนี้ได้ดังไปถึงหูของคนใหญ่คนโตคนนั้นเข้า ก็ได้กดดันตระกูลหลวง แม่ของเด็กหญิงรู้ว่าลูกของตัวเองได้ทำผิด ก็ได้ลากร่างกายที่กำลังป่วยหนักไปรับโทษแทน วันต่อมา ก็ได้ถูกคนพบว่าได้ตายอยู่ในบ้านแล้ว”
“คนของตระกูลเจียงตายไป แต่ว่าคนอื่นในตระกูลเจียงกลับรู้สึกว่าเธอนั้นสมควรตาย แล้วก็เพื่อที่จะรักษาชีวิตของตัวเอง ก็ได้ไล่เด็กหญิงออกไปจากตระกูลเจียง จนถึงตาย คนของตระกูลเจียงก็จำไม่ได้ว่าแม่ของเด็กหญิงชื่ออะไร”
“เธอชื่อเจียงเหยา ก็แค่คุณหนูเมียน้อยของตระกูลเจียงคนหนึ่ง แน่นอนว่าตระกูลเจียงไม่มีทางที่จำเธอได้”
อยู่ๆ เจียงไป๋เสว่ก็ได้ส่งเสียง พูดชื่อแม่ของเด็กหญิงคนนั้นออกมา
น้ำเสียงเธอนิ่งเรียบ แทบที่จะไม่ได้ยินถึงความเศร้า
ถังเฉากับหลินชิงเสว่ต่างไม่พูด เห็นได้ชัด เด็กหญิงที่ขโมยสมุนไพรหายากไปรักษาแม่คนนั้น ก็คือเจียงไป๋เสว่
“ร่างกายเธออ่อนแอตั้งแต่เด็ก ขนาดตัวเองก็รักษาไม่หาย ยิ่งอย่าพูดเรื่องรักษาคนอื่นเลย ตระกูลเจียง จะไปจำเธอได้ยังไง?”
“เธอก็แค่ตัวถ่วง ตระกูลเจียงไม่เคยที่จะเลี้ยงดูตัวถ่วง แต่ว่าความเอาหน้าของตระกูลเจียง แคร์การมองของสังคมภายนอกมากๆ เพราะงั้นพวกเขาก็ตัดสินที่จะปล่อยให้เธอป่วยหนัก ไม่ถามไม่ไถ่ ปล่อยให้เธอป่วยตายแบบนั้น เด็กหญิงก็แค่หวังว่าจะมีคนมาช่วยแม่ของเธอ ช่วยครอบครัวเพียงคนเดียวบนโลกนี้ของเธอ เธอผิดเหรอ?”
น้ำเสียงของเจียงไป๋เสว่ก็ยังนิ่งเรียบเหมือนเดิม แต่ว่าทุกคนต่างสัมผัสได้ว่า ความนิ่งเสียงแบบนั้นในน้ำเสียง ได้กดความโมโหมากมายไว้
พวกเจียงหู่ ก็ได้ก้มหัวต่ำกว่าเดิม ไม่กล้าที่จะหายใจแรงๆ
“มา เจียงหู่ นายบอกกับฉัน เด็กหญิงทำผิดหรือเปล่า?”
เจียงไป๋เสว่มองไปทางเจียงหู่ ถามอย่างเยือกเย็น
“ตอบฉัน!!”
เสียงของเจียงไป๋เสว่ก็ได้ดังขึ้นกว่าเดิม
เจียงหู่ก็ได้ตกใจจนหน้าได้ซีดเผือด
ซ่งเต๋อโหย่วกับบอดี้การ์ดของเขาที่อยู่ข้างๆ ก็ได้ตกใจจนกล้าที่จะพูดออกมา
ผู้หญิงคนนี้ เป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลเจียงในเยี่ยนตู!
“ตอบ ตอบคุณหนูครับ ไม่ได้ทำผิด……”
เจียงหู่ก็ได้ตอบไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ใช่ ไม่ได้ทำผิด แต่ว่าทำไมถึงได้ไม่มีคนจำเธอได้ล่ะ?”
เจียงไป๋เสว่ก็ได้มองเขาอย่างเฉยชา พูดเองตอบเองว่า “เธอตายไปยี่สิบปีแล้ว ตระกูลเจียงของพวกนาย มีคนจำเธอได้ไหม? โลงศพของเธอ พวกนายได้เคยไปไหว้เธอหรือยัง?”
ตุ้บ!
ตุ้บ!
ตุ้บ!
พวกเจียงหู่ก็ได้คุกเข่าต่อหน้าเจียงไป๋เสว่
“คุณหนู พวกเราผิดไปแล้วครับ!”
สายตาที่เยือกเย็นของเจียงไป๋เสว่ก็ได้มองผ่าน “กลับไปบอกคนของตระกูลเจียง อีกครึ่งเดือน ก็เป็นวันครบรอบวันตายปีที่ยี่สิบสามของเธอ วันนั้น ฉันต้องการให้ทุกคนในตระกูลเจียงสวมชุดวัยอาลัย แล้วก็ไปคุกเข่าขอโทษที่หน้าโลงศพเธอ”
“ครับ ครับ……”
เจียงหู่ก็ได้รีบพาคนออกไป
เจียงไป๋เสว่พูดพวกนี้จบ บรรยากาศที่เยือกเย็นเดียวดายบนร่างกายก็ได้เข้มข้นกว่าเดิม
ถังเฉากับหลินชิงเสว่ ก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี
อยู่ๆ เจียงไป๋เสว่หันกลับไป มองไปทางซ่งเต๋อโหย่วที่ได้ตกใจจนไม่เป็นผู้เป็นคนอย่างเย็นชา พูดว่า “นายยังไม่ไสหัวไปเหรอ?”
เวลานี้ซ่งเต๋อโหย่วก็ได้นั่งลงกันพื้นแล้ว
เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นคุณหนูใหญ่ที่จากไปเมื่อยี่สิบปีก่อนของตระกูลเจียง
ตั้งสติได้ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจของซ่งเต๋อโหย่ว แต่ว่า เขาก็ได้หัวเราะสักพัก
“ต่อให้เธอเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลเจียงแล้วจะทำไม ก็แค่พึ่งกลับมาเท่านั้น คิดว่าฉันไม่มีคนหนุนหลังให้เหรอ?”
“อ้อ? คนที่หนุนหลังนาย เป็นใคร?”
เจียงไป๋เสว่หัวเราะออกมา มองซ่งเต๋อโหย่วแล้วถาม
ซ่งเต๋อโหย่วรู้ พึ่งแค่ตัวเอง ไม่มีทางที่จะเอาผู้หญิงคนนี้ลงมาได้ มีแค่ขอคนที่หนุนหลังคน
ถึงแม้ว่าแบบนั้นจะไม่สามารถที่จะสุขสำราญกับสาวสวยคนนี้ได้อย่างเต็มที่ แต่ว่าสามารถที่จะเก็บเศษได้
คิดถึงตรงนี้ เขาก็ได้โทรไปหาคนคนหนึ่ง
“คุณชายหลง ผมเจอผู้หญิงที่สวยมากสองคนครับ ใช่ครับ อยู่ที่สนามบินเยี่ยนจิง!”
“แต่ว่าพวกเขานั้นมีฐานะเล็กน้อย หนึ่งในนั้นเป็นคนของตระกูลเจียง ต้องการให้คุณออกโรงถึงจะได้!”
