นาทีนี้จางหยู่ซึงคว้าข้อมือของถังเฉาเอาไว้แน่น สีหน้าท่าทางที่ตื่นเต้นนั้นราวกับซื้อลอตเตอรี่ได้รางวัลที่หนึ่งอย่างไรอย่างนั้น
“อะไรนะ?”
พอฉู่หยังกับเจียงเฉาได้ยิน สำนึกได้ก็ตะลึงในทันที จากนั้นก็เบิกตากว้าง มองจางหยู่ซึงอย่างไม่อยากจะเชื่อ
พวกเขาสงสัยว่าหูของตัวเองจะฝาดไป
“ท่านจาง ท่านจะซื้อภาพอักษรที่เขาเขียนไปทำอะไร นี่มันลายมือไก่เขี่ย เด็กสามขวบยังเขียนได้ดีกว่าเขาอีก!”
ฉู่หยังก็เอ่ยขึ้นว่า “ตัวอักษรก็เหมือนกับตัวเขานั่นแหละ เขียนอักษรได้แย่ขนาดนี้ คุณสมบัติของเขาก็ต้องไม่เท่าไหร่แน่ เจียเจีย คุณอย่าโดนเจ้าหมอนี่หลอกลวงเอานะ”
หลงเจียเจียใบหน้าเยือกแข็ง สีหน้าหนาวยะเยือก ถังเฉาเป็นคนอย่างไร เธอรู้จักเป็นอย่างดีมาตั้งนานแล้ว
แต่พูดตามความเป็นจริง ตัวอักษรนี้เขียนได้ยุ่งเหยิงเกินไปจริง ๆ ราวกับเขียนตามอำเภอใจอย่างไรอย่างนั้น
แต่หลงเจียเจียก็ยังตัดสินใจที่จะปกป้องถังเฉา
“เฮอะ พวกคุณจะไปเข้าใจอะไรล่ะ สายตาของศิลปินล้วนแต่ไม่เหมือนกับสายตาของคนธรรมดา ๆ อย่างพวกนาย! ฉันกลับคิดว่าเขียนได้ดีมาก”
เธอส่งเสียงเฮอะอย่างเย็นชาพลางเอ่ยขึ้น
ภาพอักษรหนึ่ง พูดได้อย่างยอดเยี่ยมมาก
นี่เป็นเพียงคำพูดที่หลงเจียเจียพูดไปตามใจปาก นึกไม่ถึงว่าจางหยู่ซึงจะเอ่ยถามขึ้นทันทีว่า “เจียเจีย เธอก็มองส่วนที่พิเศษของภาพอักษรนี้ออกหรือ?”
“หา?”
ใบหน้าของหลงเจียเจียเต็มไปด้วยความงุนงง ฉับพลันก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร
ทุกคนก็ตะลึงตามไป พวกเขาล้วนแต่รู้สึกว่าตัวอักษรที่ถังเฉาเขียนนั้นยุ่งเหยิงมาก ทำไมในสายตาของจางหยู่ซึงถึงได้กลับกลายเป็นงานชิ้นเอกที่หาได้ยากกันนะ?
ในตอนนี้ใบหน้าของจางหยู่ซึงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น สายตาจ้องอยู่ที่ภาพอักษรในมือของถังเฉาอย่างแน่วแน่
“พ่อหนุ่ม ภาพเขียนนี้ จะขายให้ฉันได้ในราคาเท่าไหร่หรือ?”
จางหยู่ซึงอยู่มาจนอายุอานามขนาดนี้แล้ว ไม่ขาดเงินเลยโดยสิ้นเชิง เขาชอบที่จะสะสมภาพเขียนเหล่านี้ ช่วงเวลาว่าง ๆ ในวันธรรมดา ๆ ยังสามารถชื่นชมได้
ถังเฉายิ้มอย่างสงบ “อาจารย์จาง คำถามนี้คุณไม่ควรถามผม แต่ควรถามกับเจียเจียที่เป็นคู่กรณี เพราะว่าภาพเขียนที่ผมเขียนนี้เป็นของที่มอบให้กับเจียเจีย จะจัดการอย่างไร ควรจะให้เธอเป็นคนตัดสิน”
จางหยู่ซึงก็มองไปทางหลงเจียเจีย “เจียเจีย นี่เป็นถึงภาพเขียนอักษรที่ตกทอดที่หาได้ยาก ถ้าจะถูกยกย่องว่าเป็น ‘งานเขียนของแท้’ ก็ไม่ถือว่ากล่าวเกินจริงเลยนะ ยังไม่รีบรับไว้อีก!”
หลงเจียเจียยังตะลึงอยู่กับที่ทันที จะบอกว่ายอมรับก็ไม่ใช่ จะบอกว่าไม่ยอมรับก็ไม่เชิง
สีหน้าของเจียงเฉากับฉู่หยังก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก อดไม่ได้ที่จะเอ่ยว่า “ท่านจาง ท่านพูดว่าตัวอักษรที่เขาเขียนนั้นดี ถ้าอย่างนั้นก็ต้องดูออกใช่ไหมว่าเขาเขียนอะไรน่ะ?”
ท่านเจ้ามังกรหัวเราะหึหึพลางมองไปยังถังเฉา “ไหนพูดมาซิว่านายเขียนตัวอักษรอะไร”
ถังเฉาพยักหน้า จากนั้นก็พูดเสียงดังว่า “บรรพบุรุษสั่งสมบุญ ทิ้งทรัพย์สมบัติไว้ให้แก่คนรุ่นหลังอย่างเหลือเฟือ ให้พวกเขาไม่ต้องไปทำไร่ไถนา ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินทอง เล่าเรียนได้อย่างไร้กังวล เล่าเรียนแล้ว เรียนรู้ภูมิปัญญา หลักปรัชญาและเหตุผลแล้วก็จะต้องแบกรับหน้าที่รับผิดชอบ และผู้ที่มีหน้าที่รับผิดชอบก็คือผู้ที่ไม่ไปแบ่งแยกประชาชนคนธรรมดากับผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่”
‘บรรพบุรุษสั่งสมบุญ ทิ้งทรัพย์สมบัติไว้ให้แก่คนรุ่นหลังอย่างเหลือเฟือ ให้พวกเขาไม่ต้องไปทำไร่ไถนา ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินทอง เล่าเรียนได้อย่างไร้กังวล เล่าเรียนแล้ว เรียนรู้ภูมิปัญญา หลักปรัชญาและเหตุผลแล้วก็จะต้องแบกรับหน้าที่รับผิดชอบ และผู้ที่มีหน้าที่รับผิดชอบก็คือผู้ที่ไม่ไปแบ่งแยกประชาชนคนธรรมดากับผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่… ฮ่า ๆ ๆ เป็นผู้ที่เล่าเรียนแล้ว เรียนรู้ภูมิปัญญา หลักปรัชญาและเหตุผลแล้วก็จะต้องแบกรับหน้าที่รับผิดชอบ และผู้ที่มีหน้าที่รับผิดชอบก็คือผู้ที่ไม่ไปแบ่งแยกประชาชนคนธรรมดากับผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่ที่ดีคนหนึ่งจริง ๆ!’
ท่านเจ้ามังกรพร่ำอยู่หลายประโยค จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างเบิกบานเหมือนกับเด็กคนหนึ่ง
ถังเฉาอ่านตัวอักษรที่ถังเฉาเขียนออก แต่กลับไม่พูดอธิบายออกมา
ห้องโถงเงียบสงัด ไม่มีเสียงแม้เพียงเล็กน้อย
ทุกคนล้วนตะลึงงันไป!
แม้แต่หลินชิงเสว่ก็มองฉากนี้อย่างตกตะลึง
ประโยคนี้ แม้แต่เธอก็ยังดูไม่ออก
เจียงเฉามองอยู่นานอย่างเหม่อลอย ทันใดนั้นก็เอ่ยอย่างเดือดดาลว่า “ท่านเจ้ามังกร ท่านอย่าไปฟังเจ้าหมอนี่พูดมั่ว ๆ นะ กลอนคู่สองวรรคนี้จะต้องเป็นสิ่งที่เขาด้นสดแน่ ๆ!”
“เขียนได้ยุ่งเหยิงขนาดนี้ ผมว่าเขาจงใจแน่ ๆ พวกเราดูได้ไม่ชัดว่าเขาเขียนอะไร เนื้อหายังไม่ใช่ว่าพูดตามใจ?”
เจียงเฉากับฉู่หยังพูดสอดคล้องหนึ่งหน้าหนึ่งหลัง ไม่เชื่อโดยสิ้นเชิงว่ากลอนคู่ที่ถังเฉาเขียนมาจะเป็นเหมือนกับที่เขาพูด
“ฮึ นายจะไปเข้าใจอะไรล่ะ?”
ทว่ายอดกวีจางหยู่ซึงกลับร้องฮึเสียงเย็นขึ้นมากะทันหัน เอ่ยว่า “ที่เขาเขียนเป็นตัวอักษรหวัด ยิ่งไม่เป็นระเบียบเท่าไหร่ก็แสดงว่าพลังในการเขียนมีมากเท่านั้น เข้าใจหรือยัง?”
ทว่าตอนที่เขามองไปยังภาพเขียนอักษรนั้นอีกครั้ง ก็ยิ่งชื่นชอบเป็นอย่างยิ่งไปทั้งหัวใจ จากนั้นก็รอหลงเจียเจียตั้งราคา
หลงเจียเจียที่อยู่ข้าง ๆ พบว่านี่เป็นงานเขียนของแท้จึงตัดสินใจไม่ขายในทันที
หรือจะกล่าวว่า ขอเพียงเป็นของขวัญที่ถังเฉามอบให้ เธอจะต้องไม่ขายอย่างแน่นอน
เธอส่ายศีรษะ “ท่านจาง ภาพเขียนนี้หนูไม่ขายค่ะ”
พอจางหยู่ซึงได้ฟัง ใบหน้าก็กระตุกในทันที ยิ้มแล้วเอ่ยอย่างเอาใจว่า “อย่าเลยนะ เจียเจีย เธอว่าฉันจ่ายสิบล้านซื้อภาพเขียนนี้ได้ไหม?”
เฮือก!
พอราคานี้ออกมา คนที่อยู่รอบ ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเย็น ๆ เข้าไปเฮือกหนึ่ง
ใช้เงินสิบล้านซื้อภาพเขียนภาพหนึ่ง นี่ไม่ใช่หนึ่งตัวอักษรพันตำลึงทองแล้ว แต่เป็นหนึ่งตัวอักษรหนึ่งล้าน!”
เทียบกับภาพเขียนมีชื่อเสียงโบราณเหล่านั้นแล้ว สถิติที่คนมีเงินจะเอาไปสะสมลายเส้นค่อนข้างน้อย
ราคาก็ค่อนข้างต่ำ
สิบล้านถือว่าเป็นราคาที่สูงแล้ว
นึกไม่ถึงว่าหลงเจียเจียยังคงส่ายศีรษะราวกับโหมระลอกคลื่น “ไม่ได้ค่ะ ไม่ขาย!”
จางหยู่ซึงร้อนรนแล้ว สิ่งที่เขาชอบที่สุดก็คือการสะสมงานเขียนของแท้ ภาพเขียนนี้ไม่ว่าอย่างไรก็จะต้องเอามาสะสมให้จงได้
จางหยู่ซึงกัดฟันเอ่ยขึ้นว่า “ยี่สิบล้าน!”
พอได้ยินราคา ฉู่หยังกับเจียงเฉาก็แทบจะเป็นลมล้มพับไป ยี่สิบล้านถึงแม้ว่าจะไม่ถือว่ามากสำหรับตระกูลหลวงในเยี่ยนตู แต่ก็ไม่ถือว่าน้อย
โดยเฉพาะกับเจียงเฉาที่ไม่ใช่สมาชิกศูนย์กลางของตระกูลหลวงประเภทนั้นแล้ว เงินสิบยี่สิบล้านก็ถือว่าเป็นเงินมูลค่ามหาศาลแล้ว
แต่กลับจะเอามาซื้อภาพเขียนภาพหนึ่งที่แม้แต่จะอ่านก็ยังอ่านไม่ออกว่าเขียนอะไรไว้ พวกเขาบ้าไปแล้วหรืออย่างไร?
ที่สำคัญที่สุดก็คือหลงเจียเจียยังไม่ขายอีกด้วย
เธอกอดภาพเขียนของถังเฉาเอาไว้ราวกับปกป้องลูกของตัวเอง เป็นตายก็ไม่ยอมคลายมือ
ตอนนี้ถังเฉาจึงยิ้มออกมา “ท่านจาง ภาพเขียนแค่ภาพเดียว เดี๋ยวผมค่อยส่งให้คุณภาพหนึ่งนะครับ”
จางหยู่ซึงได้ยินอย่างนั้นก็ตื่นเต้นสุดประมาณ แทบจะคุกเข่าให้กับถังเฉาแล้ว
“จริงเหรอ? เยี่ยมมากเลย! นี่เป็นนามบัตรของผม!”
จางหยู่ซึงส่งนามบัตรออกไปใบหนึ่ง
ถังเฉารับมาด้วยรอยยิ้ม
ทั้งสองคนพูดคุยหัวเราะกันออกรส ฉากนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึง
โดยเฉพาะฉู่หยังกับเจียงเฉาที่ตะลึงตาค้างไปในทันที
พวกเขาร่วมมือกันสร้างเรื่องขึ้นมา เพื่อที่จะทำให้ถังเฉาขายหน้า นึกไม่ถึงว่าถังเฉาไม่เพียงแต่ไม่ขายหน้า กลับกันยังจะเป็นโอกาสให้เขาได้อวดความสามารถอีก
ฉู่หยังกับเจียงเฉารู้สึกเสียใจในภายหลังเป็นอย่างมาก
ท่านเจ้ามังกรหัวเราะเสียงดัง “ดูเหมือนเจียเจียจะชอบของขวัญที่ถังเฉามอบให้มากเลยนะ!”
ได้ยินประโยคนี้ของท่านเจ้ามังกรแล้ว สีหน้าของคนที่มอบของขวัญไปแล้วก็เหมือนกับซากศพไป
อย่าว่าแต่ท่านเจ้ามังกรพูดว่าหลานสาวของเขาเลย ที่จริงแล้วของขวัญชิ้นนี้ท่านเจ้ามังกรเองก็ชื่นชอบเป็นอย่างมาก
“ถังเฉา เจียงไป๋เสว่ และยังมีเด็กสาวของตระกูลหลิน มานี่หน่อยสิ”
ทันใดนั้นท่านเจ้ามังกรมองไปยังพวกของถังเฉาสามคน เอ่ยขึ้น
ภายใต้สายตาอิจฉาของคนจำนวนมาก ถังเฉา เจียงไป๋เสว่และหลินชิงเสว่สามคนลุกขึ้น เดินไปทางหลังคฤหาสน์ตระกูลหลง
ทุกคนทำได้เพียงมองตาปริบ ๆ ในสายตาของพวกเขา ที่ถังเฉาสามารถได้ถูกเรียกเข้าไปพบด้วยตัวของท่านเจ้ามังกรเองนั่นก็เพราะว่าได้มอบภาพเขียนภาพนั้นไปแล้ว
แต่พวกเขาจะรู้ได้อย่างไรว่า ที่จริงแล้วถังเฉากับเจียงไป๋เสว่ พวกเขามาเพื่อพบท่านเจ้ามังกร
เจียงเฉากับฉู่หยังมองด้วยใบหน้าเข้มครึ้ม โดยเฉพาะฉู่หยัง มองจนเลือดแทบออกจากตา
“คุณชายฉู่ครับ ตราบใดที่ยังมีชีวิตก็ยังมีความหวัง โอกาสหน้าค่อยลงมือใหม่…”
เจียงเฉากำลังจะพูดคำพูดปลุกใจสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าเจียงเฉาจะโดนตบบนใบหน้าหนึ่งครั้งอย่างโหดเหี้ยมดังเพี๊ยะ
ฉู่หยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟทั้งใบหน้า จะพูดความเห็นไร้ประโยชน์มาทำไม ดูตอนนี้สิ มันยิ่งได้หน้าใหญ่แล้ว!”
ถูกตบแล้ว สีหน้าของเจียงเฉาก็ไม่น่ามองจนถึงที่สุด แต่ก็ไม่กล้าจะพูดอะไร
เขาเองก็อึดอัดใจมาก ทำไมมันถึงได้นั่งแท็กซี่ออกมา คนที่มีฐานะสูงศักดิ์มากมายวนเวียนอยู่รอบ ๆ ตัวมัน?
หรือว่าจะเป็นคนใหญ่คนโตที่ไม่ค่อยปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนจริง ๆ?
……
ในตอนที่ฉู่หยังกับเจียงเฉายังคงขัดเคืองกันนั้นเอง ถังเฉา เจียงไป๋เสว่และหลินชิงเสว่ก็มาถึงหลังคฤหาสน์ตระกูลหลงแล้ว
ด้านหลังคฤหาสน์ไม่ได้วิจิตรตระการตาเหมือนกับด้านหน้า ตรงกันข้าม กลับมัธยัสถ์มาก
ใครจะสามารถจินตนาการได้ว่าที่พำนักของท่านเจ้ามังกรที่สง่าผ่าเผยนั้นจะเป็นเพียงแค่อาคารเรียบง่ายเรือนหนึ่งเช่นนี้เท่านั้น?
ด้านหน้าเรือนไม้ยังมีนาผืนหนึ่ง ในท้องนาปลูกผักเอาไว้ไม่น้อย ทั้งยังเลี้ยงฝูงเป็ดฝูงไก่สัตว์เลี้ยงในบ้านไว้บ้างจำนวนหนึ่ง
คนกลุ่มหนึ่งที่ใช้ชีวิตชนบทสบาย ๆ
ท่านเจ้ามังกรแย้มยิ้ม “เป็นอย่างไร เสี่ยวเฉา เสี่ยวเสว่ คิดไม่ถึงล่ะสิ? นึกไม่ถึงว่าฉันจะใช้ชีวิตหลังเกษียณแบบนี้”
ถังเฉากับเจียงไป๋เสว่เรียกสติคืนมาได้ก็หัวเราะเบา ๆ พลางเอ่ยว่า “ผมกลับคิดว่าชีวิตเช่นนี้เหมาะสมกับท่านเจ้ามังกรแล้วครับ”
“ใช่สิ ฆ่าคนเยอะแล้ว ยากที่จะหลีกเลี่ยงการลืมตัว”
ท่านเจ้ามังกรมองเมฆที่อยู่ริมขอบฟ้า ถอนหายใจเบา ๆ “ปลูกผักสักหน่อย เลี้ยงสัตว์เลี้ยงสักหน่อย ให้มันช่วยสงบความปรารถนาที่จะสังหารกับความเคียดแค้นที่อยู่ในใจ”
ว่าแล้วท่านเจ้ามังกรก็มองถังเฉาแวบหนึ่ง “นายเองก็ปลดประจำการไปทำเรื่องที่นายอยากจะทำแล้วเหมือนกันไม่ใช่หรือไง?”
ถังเฉาเงียบ ในใจหนักหน่วงอย่างอธิบายไม่ได้
ดวงตาของเจียงไป๋เสว่เองก็แดงขึ้นมา
เงียบกันอยู่นาน ถังเฉาก็เอ่ยปากพูดขึ้นว่า “มีบางบุญคุณความแค้นที่ผ่านไปได้ และบางอันก็ผ่านไปไม่ได้ครับ”
ท่านเจ้ามังกรชี้ให้เห็นแล้วก็ไม่พูดอะไรอีก สายตาของเขาเคลื่อนย้ายไปอยู่ที่ร่างของหลินชิงเสว่
“เธอคือภรรยาของเสี่ยวเฉาใช่ไหม? สวยจริง ๆ”
ใบหน้าของหลินชิงเสว่แดงระเรื่อ ค้อมกายเล็กน้อย “สวัสดีค่ะท่านเจ้ามังกร”
ท่านเจ้ามังกรโบกไม้โบกมือ “ไม่ต้องเรียกฉันว่าท่านเจ้ามังกรหรอก เรียกว่าอาจารย์ด้วยกันเถอะ”
“ค่ะ”
หลินชิงเสว่ตอบรับหนึ่งคำ ยังรู้สึกหน้ามืดตาลายอยู่บ้าง
คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอเป็นถึงท่านเจ้ามังกรเชียวนะ
แม้ว่าจะรู้ว่าถังเฉาจะมีความสัมพันธ์กับท่านเจ้ามังกร แต่หลินชิงเสว่ก็ยังรู้สึกตกตะลึงอยู่ดี
“หาได้ยากที่พวกเธอจะมาที่นี่สักครั้ง ต้องดื่มกันสักหน่อย ชิงเสว่เอ๋ย ไปซื้อเหล้ามาสักหน่อยสิ”
ท่านเจ้ามังกรไม่ได้เห็นหลินชิงเสว่เป็นคนนอก เรียกชวนตรง ๆ
หลินชิงเสว่รู้ว่าท่านเจ้ามังกรมีเรื่องที่อยากจะคุยกับถังเฉากับเจียงไป๋เสว่ตามลำพัง จึงจากไปอย่างรู้กาลเทศะ
ในห้องมีสุรา ท่านเจ้ามังกรหยิบแก้วมาสามใบ รินให้กับถังเฉากับเจียงไป๋เสว่จนเต็ม จากนั้นจึงรินให้ตัวเองเต็มแก้ว
“ก่อนอื่น ฉันต้องขอบคุณที่คราวที่แล้วถังเฉาไปเข้าร่วมสงครามสำนักเมี่ยวถังแทนฉัน ไปเหยียบสำนักเมี่ยวถังครั้งแรกรู้สึกอย่างไรบ้าง?”
ท่านเจ้ามังกรยกดื่มหมดแก้ว เอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
ถังเฉาเงียบอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็ส่ายศีรษะ “ไม่ดีครับ ผมไม่ชอบความรู้สึกบนสำนักเมี่ยวถังมาก ๆ วางแผนคิดร้ายกันทุกที่”
ท่านเจ้ามังกรยิ้ม “นี่เป็นเรื่องปกติ ต่อไปสงครามสำนักเมี่ยวถังก็ให้นายไปแทนฉันแล้วกัน นายจำเป็นจะต้องหาประสบการณ์”
ถังเฉาพยักหน้า “ครับ”
จากนั้นท่านเจ้ามังกรก็มองไปที่เจียงไป๋เสว่อีก เอ่ยขึ้นว่า “ฉันรู้ว่าที่พวกเธอมาที่ตระกูลหลงของฉันเพราะอะไร หลังจากผ่านประชุมแดนเหนือไป พวกเธอจะต้องมีคำถามมากมายก่ายกองที่อยากจะถาม ใช่ไหมล่ะ?”
ถังเฉาส่ายศีรษะ “พวกเราอยากถามแค่คำถามเดียวครับ”
พูดจบเขากับเจียงไป๋เสว่ก็มองหน้ากันครั้งหนึ่ง จากนั้นเจียงไป๋เสว่ก็เข้าใจความหมายของถังเฉา สูดลมหายใจเข้าลึกเฮือกหนึ่ง เอ่ยว่า “หลี่เห้ายังมีชีวิตอยู่ ทำไมตอนนั้นพวกคุณถึงได้ชี้ขาดว่าเขาตายไปแล้วด้วยคะ”
“…”
พอคำถามนี้ลั่นออกมา บรรยากาศภายในเรือนไม้ก็เปลี่ยนไปแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก
รอยยิ้มและความอ่อนโยนบนใบหน้าของท่านเจ้ามังกรไม่ปรากฏแล้ว เปลี่ยนไปเป็นความเคร่งขรึม
