รถยนต์ไปไกลจากตระกูลหลิน หลินชิงเสว่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ มองทัศนีย์ภาพที่ถอยหลังไปอย่างรวดเร็วอย่างเหม่อลอย ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ยังคิดเรื่องของจ้าวหยูนอยู่หรือครับ?”
ถังเฉาขับรถอย่างนุ่มนวลไปด้วยยิ้มแล้วพูดไปด้วย
ดวงตาของหลินชิงเสว่แดงก่ำ “ต่อไปเธอก็จะเป็นเจ้าหญิงองค์เดียวของตระกูลหลินแล้ว ฉันกลัวว่าเธอจะรับความกดดันที่มาจากทุก ๆ ทางไม่ไหวค่ะ”
หลินจ้าวหยูนบอกว่าจะมองเธอเป็นเป้าหมาย อยากจะกลายเป็นผู้หญิงแบบเธอ
แต่มันไม่ได้ง่ายอย่างนั้น?
ห้าปีมานี้เธอผ่านมาได้อย่างไร ความเศร้าโศกและความทุกข์ทนที่อยู่ในนั้นมีเพียงตัวของเธอเองเท่านั้นที่รู้
หลินจ้าวหยูนเกิดอยู่ในตระกูลหลิน อาจจะไม่ได้มีความกดดันเหมือนการสร้างตัวด้วยมือเปล่า แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือจะต้องเผชิญกับการต่อสู้กับภายในตระกูลทุกรูปแบบ
นี่มันอันตรายยิ่งกว่าการสร้างตัวด้วยมือเปล่าเสียอีก
“อีกอย่าง ฉันกลัวว่าเธอจะถูกใช้ประโยชน์ค่ะ”
หลินชิงเสว่เอ่ยขึ้น “ผู้หญิงคนนั้นเห็นหลินจ้าวหยูนเป็นเพียงเครื่องมือที่ทำให้ฐานะของเธอมั่นคง ไม่เคยคิดเพื่อจ้าวหยูนเลย”
ถังเฉายิ้ม “ที่จริงแล้วผมกลับคิดว่าให้เธอพบกับอุปสรรคบ้างก็จะดีกว่า”
“คุณพูดอะไรน่ะ?”
หลินชิงเสว่คิ้วกระตุกอย่างน่ามอง นั่งตัวตรงขึ้นมาทันที มองเขาด้วยความขุ่นเคืองอยู่บ้าง
ปฏิกิริยาที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ถังเฉาเองก็ตกใจ จากนั้นก็ยิ้มแย้ม “ชีวิตที่ไม่ได้ผ่านความซับซ้อนแบบนี้ยังจะเรียกว่าชีวิตได้หรือ?”
“ไม่เพียงแต่กับจ้าวหยูนหรอก กับเสี่ยวลี้ก็เหมือนกัน คุณไม่สามารถจะปกป้องเธอมากเกินไปได้ บางครั้งต้องหกล้ม ต้องบาดเจ็บถึงจะรู้ถึงความดีของคุณ ไม่ใช่หรือครับ?”
ฟังคำพูดของถังเฉาแล้ว หลินชิงเสว่ก็อิงแอบกลับไปอีกครั้ง เงียบไม่พูดไม่จา
ด้วยกลัวว่าหลินชิงเสว่จะคิดมาก ถังเฉาจึงยิ้มแล้วพูดขึ้นอีก “วางใจเถอะครับ ทางฝั่งเว่ยหมิงจวินนั่น มีผมคอยดู… ถ้าหากว่าเธอใช้ประโยชน์จ้าวหยูนจริง ๆ ผมจะเป็นคนแรกเลยที่ไม่ปล่อยเธอเอาไว้”
หลินจ้าวหยูนอยากจะฝึกฝนตัวเอง ถังเฉาเห็นด้วยเป็นอย่างมาก
แต่การที่เว่ยหมิงจวินใช้หลินจ้าวหยูนมาทำให้ตำแหน่งในตระกูลหลินมั่นคงนั้น ถังเฉาไม่ปล่อยให้เธอได้สมดังปรารถนาแน่
ถึงอย่างไรเยี่ยนตูก็มีสมาคมการค้าเก้าราชาแห่งเยี่ยนตูก็อยู่ในนามของเขา
บ้าการค้าเองก็บัญชาการเยี่ยนจิงด้วยตัวเอง เรื่องการลงทุน ถังเฉาพูดแล้วคนอื่นก็ต้องทำตาม
ถังเฉาพูดเช่นนี้แล้วในใจของหลินชิงเสว่ก็สบายใจไปเยอะเลย
เธอลอบมองใบหน้าด้านข้างของถังเฉาด้วยหางตา ไม่ละสายตาอยู่นาน
แต่งงานกับผู้ชายแบบนี้สบายใจมากจริง ๆ
“กลับมาเข้าประเด็นเดิม ที่จริงผมคิดว่าพ่อตาเลี้ยงดูสั่งสอนจ้าวหยูนมาก็ไม่มีอะไรผิดพลาดนะครับ”
ถังเฉาเปลี่ยนหัวข้อสนทนากะทันหัน เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม
หลินชิงเสว่ชะงักไปทันที “เพราะอะไรคะ?”
ถังเฉาหัวเราะเจ้าเล่ห์ขึ้นมาฉับพลัน สายตาทอดอยู่บนรูปร่างงดงามเต็มวัยของหลินชิงเสว่ “ลูกสาวที่แต่งออกไปแล้วก็เหมือนกับน้ำที่สาดออกไปแล้วใช่ไหมล่ะ จะเก็บกลับมาได้อย่างไร?”
“…”
ทึ่มอยู่เป็นนาน หลินชิงเสว่โมโหจนใบหน้าแดงก่ำ เอ่ยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองว่า “ใครอยากจะแต่งกับคุณกันล่ะ?”
“ใช่สิ ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงของตระกูลหลินนี่ ฉันไม่มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลหลินเลยแม้แต่กระผีกเดียว คุณก็เกาะฉันกินไม่ได้แล้ว!”
หลินชิงเสว่เอ่ยด้วยความประชดประชันเป็นอย่างมาก
ถังเฉากลับมองเธอด้วยสายตาอบอุ่นอ่อนโยน “จะเป็นเจ้าหญิงของตระกูลหลินหรือไม่ไม่สำคัญหรอก ขอเพียงคุณต้องการ ผมสามารถทำให้คุณเป็นเจ้าหญิงของทั้งต้าเซี่ยได้”
หลินชิงเสว่ชะงัก รีบเคลื่อนย้ายสายตาทันที ไม่กล้าสบตากับถังเฉา
เธอค้นพบว่ายิ่งคบหากับถังเฉานานเท่าไหร่ ถังเฉาก็มักจะพูดคำพูดที่ทำให้เธอร้อนอย่างไม่มีที่สิ้นสุดไปทั้งตัวพวกนี้
โดยเฉพาะแนวต้านทานสุดท้ายที่ทะลวงไปตั้งแต่แรกแล้ว หลินชิงเสว่ยังนับว่าสำรวม แต่ก็ยังต้องแอบอดกลั้นเอาไว้
“ที่รักคะ ในเมื่อพวกเรายังต้องขยับขยายกันอยู่ในเยี่ยนจิงเป็นเวลานาน ก็จำเป็นจะต้องหาที่พักกันแล้วล่ะค่ะ”
หลินชิงเสว่คิดอะไรขึ้นมาได้กะทันหัน จึงเอ่ยกับถังเฉา
ถังเฉาพยักหน้า “ควรจะซื้อบ้านแล้ว”
เดิมทีพวกเขาตัดสินใจจะกลับไปอยู่ในตระกูลหลิน แต่ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้เว่ยหมิงจวินเป็นคนดูแลเรื่องในตระกูลกันล่ะ ถูกเธอค้นพบชาติกำเนิดที่แท้จริงของหลินชิงเสว่แล้ว ถึงแม้ว่าหลินชิงเสว่จะไม่ได้ถูกไล่ออกมาจริง ๆ ก็ตาม แต่ด้วยนิสัยของเธอแล้ว ยังไงก็ไม่มีทางไปพักอยู่ที่ตระกูลหลินเด็ดขาด
“คุณมีข้อเสนออะไรดี ๆ ไหมคะ?”
หลินชิงเสว่เอ่ยถาม
ถังเฉากำลังจะตอบ ทันใดนั้นก็มองเห็นป้ายโฆษณาใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลเขียนด้วยตัวอักษรใหญ่ ๆ สีทองเป็นประกายว่า ‘ซอยตงเฉิน ผลิตภัณฑ์ของสมาคมการค้าเก้าราชา’
สังเกตเห็นสายตาของถังเฉา หลินชิงเสว่ก็มองตามไป
ตอนที่ได้เห็น ‘ซอยตงเฉิน’ สี่ตัวอักษรใหญ่นี้ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ก็ส่ายศีรษะราวกับรัวกลอง “ซื่อเหอย่วน? ซื่อเหอย่วนพวกเราซื้อไม่ได้หรอก”
ที่นี่คือเยี่ยนจิง เมืองชั้นหนึ่งของโลก ซื่อเหอย่วนเป็นลักษณะพิเศษของที่นี่ อย่าว่าแต่ราคาบ้านหนึ่งตารางเมตรราคาสูงเสียดฟ้าเลย ที่สำคัญก็คือมีราคาแต่ไม่มีตลาด!”
มีเพียงพวกเจ้าพ่อในวงการธุรกิจของสมาคมการค้าเก้าราชาเท่านั้นแหละ ที่มีคุณสมบัติจะไปซื้อซื่อเหอย่วนได้
ในเยี่ยนจิง การอาศัยอยู่ในซื่อเหอย่วนเป็นสัญลักษณ์อย่างหนึ่ง
อย่างเช่นตระกูลหลวงในเยี่ยนตู ที่พักของพวกเขาโดยพื้นฐานแล้วก็อยู่ในซื่อเหอย่วน
ด้านโครงสร้างและการตกแต่งก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง พวกเขาให้ความสำคัญกับฮวงจุ้ยมากกว่า
ซื่อเหอย่วนที่ดูดีล้วนแต่ก่อสร้างอยู่บนตำแหน่งที่ฮวงจุ้ยดี รวมแล้วราคาซื้อขายก็ร้อยสองร้อยล้าน
ราคาที่แท้จริงอาจจะแค่ไม่กี่สิบล้าน เงินที่เหลือก็เป็นเรื่องของตำแหน่งฮวงจุ้ยแล้ว
ถึงอย่างไรสมัยนี้ เงินที่ข้างนอกสุกใสข้างในเป็นโพรงนั้นหาได้ง่าย หนึ่ง ชีวิต สอง โชคชะตา สาม ฮวงจุ้ย คนรวยล้วนแต่เชื่อเรื่องพวกนี้
“ทำไมถึงซื้อไม่ได้ล่ะครับ?”
ถังเฉาเอ่ยอย่างงงงวย
ในเมื่อจะซื้อบ้าน งั้นก็ต้องซื้อที่ดีที่สุดแน่นอนอยู่แล้ว
ซอยตงเฉิน ผลิตภัณฑ์สิ่งปลูกสร้างของสมาคมการค้าเก้าราชา เป็นบ้านพักอาศัยในอุดมคติในใจของถังเฉาพอดิบพอดี
ห่างไปจากข้อพิพาทในเมือง สดชื่น เรียบง่าย
หลินชิงเสว่ถอนหายใจหนึ่งเฮือก “ลี่จริงกรุ๊ปของพวกเราใกล้จะเคลื่อนทัพเข้าตลาดเยี่ยนจิงแล้ว จำเป็นจะต้องก่อสร้างสาขาขึ้นที่นี่ แล้วยังต้องดูสถานการณ์ตลาดของที่นี่อีก ถ้าหากว่าเหมาะสมละก็ สำนักงานใหญ่ที่เมืองหมิงจูก็จะต้องย้ายมาที่เยี่ยนจิงแล้ว ทั้งหมดนี้คำนวณรวมอยู่ในเงินลงทุนกับค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันแล้ว มีเงินสดสำรองไปซื้อซื่อเหอย่วนที่ไหนกัน? ฟุ่มเฟือยเกินไปแล้ว”
หลินชิงเสว่วางแผนจะซื้อห้องพักร้อยกว่าตารางเมตรในเยี่ยนจิงสักหนึ่งชุดก็พอแล้ว
เห็นว่าหลินชิงเสว่ยืนหยัดเช่นนี้ ถังเฉาก็ไม่พูดอะไรแล้ว เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “เอาตามที่คุณว่าเลยครับ”
หลินชิงเสว่ยังคงไม่พอใจที่ถังเฉาใช้เงินมือเติบเช่นนี้ คิด ๆ ดูแล้วก็เอ่ยขึ้นว่า “ต่อไปคุณจะต้องแก้นิสัยนี้ซะ โดยเฉพาะต่อหน้าของเสี่ยวลี้ เธอเพิ่งจะห้าขวบ จะใช้เงินตามอำเภอใจไม่ได้ ไม่ว่าจะเงินจากไหนก็ล้วนแต่ไม่ใช่จะหามาได้ง่าย ๆ เงินทองจะต้องเอาไปใช้ในสิ่งที่จำเป็นเท่านั้น”
เห็นว่าหลินชิงเสว่เริ่มอบรมสั่งสอนในครอบครัวแล้ว ถังเฉาก็ขอโทษติด ๆ กัน
“ครับ ผมเข้าใจแล้วครับคุณภรรยา”
ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะไปซื้อบ้าน หลินชิงเสว่ก็จองบ้านที่เธอพอใจด้วยความรวดเร็ว… เขตหนึ่งที่เรียกว่า ‘คอนโดชุนเจียงเฉิง’ ที่ตั้งอยู่ที่วงแหวนที่สาม
ราคาอยู่ที่หนึ่งตารางเมตรแปดหมื่น ราคานี้ในเมืองอื่น ต่อให้เป็นเมืองหมิงจูก็เถอะ ก็ล้วนแต่พอจะเทียบเท่าคฤหาสน์ได้เลย กลับเป็นราคาที่ฟุ่มเฟือยขึ้นมาหน่อยในเยี่ยนจิงเท่านั้น
ถังเฉากับหลินชิงเสว่มาถึงสำนักงานขายอาคารของคอนโดชุนเจียงเฉิง เตรียมจะเข้าไป
แอ๊ด…
ทันใดนั้นรอซูเปอร์คาร์คันหนึ่งก็มาจอดอยู่ตรงด้านหน้าของทั้งสองคน
วัยรุ่นเกเรที่สวมแว่นกันแดด สวมเสื้อเชิ้ตอาร์มานี่คนหนึ่งโอบฝาแฝดคู่หนึ่งที่ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหรือหน้าตาก็ล้วนแต่สวยงามยอดเยี่ยมเดินออกมา
ถังเฉากับหลินชิงเสว่ขมวดคิ้ว หลีกทางให้เขา
วัยรุ่นเกเรคนนั้นกลับไม่มีคำขอบคุณแม้แต่คำเดียว ถึงขั้นที่ไม่มองพวกเขาเลยแม้แต่แวบเดียวก็เดินเข้าไปเลย
หลินชิงเสว่ก็ไม่ถือสา ดูห้องอยู่กับถังเฉา
“เอาชุดนี้แล้วกัน จ่ายราคาเต็ม”
หลินชิงเสว่ตัดสินใจอย่างตรงไปตรงมาเป็นอย่างมาก ทั้งยังตัดสินใจจะจ่ายเงิน
“คุณคือ… หลินชิงเสว่?”
ทันใดนั้น ด้านหลังก็มีเสียงประหลาดใจดังขึ้นมาทันที
หันกลับไปมอง เป็นวัยรุ่นเกเรที่กำลังโอบสองพี่สาวน้องสาวฝาแฝดคนนั้น เขากำลังใช้สายตาประหลาดใจมองหลินชิงเสว่
หลินชิงเสว่ขมวดคิ้วน้อย ๆ “คุณคือ?”
“ผมเอง จางขุย ที่เมื่อก่อนเคยจีบคุณ ทั้งยังถูกคุณปฏิเสธไปแล้วด้วย”
หนุ่มวัยรุ่นเอ่ยกึ่ง ๆ จะหยอกล้อ
