ในวังคริสตัลอันตระการตา แสงระยิบระยับจะสะท้อนอยู่ทุกหนทุกแห่ง
ถังเฉามาที่นี่เป็นครั้งแรกและสิ่งที่ทำให้ถังเฉาประหลาดใจก็คือ หลินชิงเสว่เองก็มาที่นี่เป็นครั้งแรกเช่นกัน
เมื่อเผชิญหน้ากับการจ้องมองที่ประหลาดใจของถังเฉา หลินชิงเสว่ก็หน้าแดงและอธิบายอย่างแห้งผากว่า “แต่ก่อนแม้ว่าฉันจะเป็นคุณหนูของตระกูลหลิน แต่สถานะทางสังคมก็ไม่ได้สูงที่สุด คนที่เข้ามาในวังคริสตัลล้วนแต่เป็นคนใหญ่คนโตที่มีความสำคัญต่อเยี่ยนจิงทั้งนั้น”
“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง”
ถังเฉาพยักหน้าในทันที
ง่ายมาก แต่ก่อนนั้นหลินชิงเสว่คือเจ้าหญิงคนโตของตระกูลหลิน แต่อิทธิพลของเธอมีอยู่เฉพาะในแวดวงธุรกิจระดับสูงเท่านั้น
ในสามอาณาจักรของแวดวงทหารและการค้า สามารถพูดได้ว่าแวดวงทางการค้านั้นมีอิทธิพลน้อยที่สุดแล้ว
ผู้คนเคารพหลินชิงเสว่ เพียงแค่เพราะสถานะทางสังคมของเธอคือคุณหนูของตระกูลหลิน ไม่ได้เคารพเธอตัวอย่างนั้น
ตอนนี้เธอถูกไล่ออกจากตระกูลหลินมาแล้วจึงไม่มีใครสนใจเธอเลยแม้แต่น้อย
หลินชิงเสว่กำหมัดพร้อมกับกัดริมฝีปาก แววตาดูซับซ้อน “ถังเฉา ตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นคุณหนูของตระกูลหลินอีกแล้ว การที่เรายืนหยัดที่จะอยู่ในเยี่ยนจิงนั้นมีแต่จะทำให้มันทุกข์ทรมานมากขึ้นไปอีก นายจะ..ทิ้งฉันไหม？”
เสียงของเธอเบาลงเรื่อยๆ ราวกับเสียงยุง ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองดวงตาของถังเฉา
ใบหน้าของถังเฉาเปลี่ยนไปเล็กน้อยและพูดเบาๆว่า “ทำไมเธอพูดแบบนี้ล่ะ？ทำไมฉันต้องทิ้งเธอด้วย？”
อารมณ์ของหลินชิงเสว่นั้นเปลี่ยนเป็นกระวนกระวายใจ “เพราะว่า…ตอนนี้ฉันเป็นแค่คนธรรมดาไงล่ะ”
แต่ก่อน ตอนเธอเป็นคุณหนูของตระกูลหลิน เธอมีตำแหน่งที่โดดเด่นเสมอเมื่ออยู่กับถังเฉา
อย่างไรก็ตาม ถังเฉานั้นกลับค่อยๆเผยความแข็งแกร่งและตัวตนของเขาออกมาทีละน้อย ในขณะเดียวกันหลินชิงเสว่ก็รู้สึกได้ถึงการสั่นคลอน นั่นจึงทำให้เธอแก้ไขทัศนคติที่เธอมีต่อถังเฉา
แต่ตอนนี้ เธอไม่ใช่คุณหนูของตระกูลหลินอีกต่อไป ในขณะที่ถังเฉาก็ยังเป็นถังเฉาคนก่อน
หลินชิงเสว่ในตอนนี้นั้น ภายในใจลึกเธอก็รู้สึกไม่มั่นใจในตนเอง รู้สึกว่าตนไม่คู่ควรกับถังเฉา
โดยเฉพาะเมื่อถังเฉานั้นพาเธอเข้ามาในวังคริสตัล
ถังเฉายิ้มออกมาและค่อยๆลูบไปที่ผมอันยาวสลวยของหลินชิงเสว่ พูดด้วยรอยยิ้ม “ยัยทึ่ม ตั้งแต่เรื่องเมื่อห้าปีก่อน คนที่ควรพูดขอโทษคือฉัน คนที่ไม่คู่ควรก็ควรจะเป็นฉันต่างหากล่ะ”
“ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่คุณหนูของตระกูลหลิน แต่ฉันก็ยังจะปฏิบัติให้เธอเป็นเจ้าหญิงเอง”
“อีกอย่าง หนูก็เหมือนกัน”
ถังเฉาก้มหัวลงพร้อมกับลูบไปที่ศีรษะเล็กๆของถังเสี่ยวลี้
ถังเสี่ยวลี้ยิ้มออกมาอย่างมีเสียงฮี่ฮี่ เป็นรอยยิ้มที่หวานสุดๆ
“ไปเถอะ”
“การจับฉลากของซอยตงเฉินกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว”
ถังเฉาจับมือของหลินชิงเสว่ ขณะเดียวกันก็ดึงถังเสี่ยวลี้เข้าไปในลิฟต์ของวังคริสตัล
ลิฟต์ขึ้นไปจนสุดและหยุดที่ชั้นบน
ทันทีที่ประตูเปิดออก ถังเฉาก็ได้กลิ่นแชมเปญและดอกกุหลาบในทันที
แสงสีในยามค่ำคืนโคมไฟสีแดงและสุราสีเขียว ต่างลุ่มหลงอยู่ในความฟุ้งเฟ้อ ชายกระโปรงต่างพลิ้วไหวตามแรงลม ประดับไปด้วยเพชรพราวงามระยิบระยับ
นี่เป็นโลกอีกโลกหนึ่ง โลกที่ใครบางคนไม่สามารถเข้าไปได้แม้จะเหน็ดเหนื่อยตรากตรำจากทั้งชีวิต
ด้านหน้า มีตลาดธุรกิจขนาดใหญ่ นอกจากหน้าจอใหญ่ๆที่อยู่ล้อมรอบปรากฏโฆษณาของการจับฉลากซอยตงเฉินของสมาคมการค้าเก้าราชาแล้ว ตรงกลางยังมีเปียโนราคาแพงและหญิงสาวแสนสวยคนหนึ่งที่กำลังเล่นเปียโนอยู่
บุคคลมหาอำนาจจากเยี่ยนจิงนับไม่ถ้วนรวมตัวอยู่ด้วยกัน พากันหัวเราะเริงร่า
และคนเหล่านี้ที่มารวมตัวกัน ล้วนคนที่มีตำแหน่งชนชั้นที่สูงกว่าวังคริสตัลในตอนกลางวัน เป็นคนใหญ่คนโตที่มีอิทธิพลต่อโครงสร้างของเยี่ยนจิงได้อย่างแท้จริง
หลินชิงเสว่ที่ยืนอยู่ในนี้ก็นู้สึกไม่เข้าพวก
เมื่อเทียบกับสุภาพสตรีคนอื่นๆ เสื้อผ้าการแต่งกายของเธอนั้นถือว่าธรรมดากว่ามาก
ถังเฉาดึงหลินชิงเสว่ให้มานั่งอยู่ที่มุมห้อง จัดหาเครื่องดื่มและเค้กต่างๆมา จากนั้นนั่งรอการจับฉลากของซอยตงเฉินอย่างเงียบๆ
“เหนือคนยังมีคน เหนือฟ้ายังมีฟ้า ตอนนี้ฉันเพิ่งรู้เองนะว่าที่เยี่ยนจิงมีเหล่าคนใหญ่คนโตมากมายขนาดนี้”
หลินชิงเสว่ที่นั่งอยู่ตรงตำแหน่งก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา
หลินชิงเสว่ไม่ได้อยู่ที่เยี่ยนจิงนานนัก เธอคิดว่าเธอได้ติดต่อกับกลุ่มคนชนชั้นสูงในประเทศจีนทั้งหมดแล้วเสียอีก แต่หลังจากมาที่เยี่ยนจิง เธอกลับพบกว่าแวดวงสังคมชนชั้นสูงของเมืองหมิงจูและเมืองเจียงเฉิงนั้นเทียบอะไรไม่ติดเลย
เยี่ยนจิงนี่สิถึงเป็นชนชั้นสูงที่แท้จริง ส่วนคนของเมืองหมิงจูและเมืองเจียงเฉิงก็เป็นคนที่ร่ำรวยขึ้นมาอย่างกะทันหันเท่านั้น
ถังเฉายิ้มจางๆและพูดว่า “ทุกๆคนล้วนแต่มีแวดวงของตัวเองทั้งนั้น เพื่อนของเศรษฐีก็ต้องมีเศรษฐีเป็นเพื่อนเท่านั้น จะไปหาเพื่อนที่เป็นมหาเศรษฐีก็คงไม่ได้หรอก นั่นคือแวดวงที่เขาไม่สามารถจะเข้าไปได้นั่นเอง”
“ก็ใช่…”
หลินชิงเสว่ถอนหายใจออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจของเธอ แต่สิ่งที่ทำให้ถังเฉาประหลาดใจก็คือ หลินชิงเสว่นั้นดูไม่หดหู่ใจเลยแม้แต่น้อยแม้ว่าเธอจะได้เห็นสิ่งที่สวยงามเช่นนี้หรือแม้แต่การที่เธอโดนขับไล่ออกจากตระกูลก็ตาม
ตรงกันข้าม ด้วยรอยยิ้ม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยแสงสว่างและความหวัง โหยหาอนาคตที่สวยงาม
“คนเดินขึ้นสู่ที่สูง น้ำไหลลงที่ต่ำ เกิดเป็นคนควรตั้งใจพัฒนาตนเองให้ดีขึ้นอยู่เสมอ ถังเฉา พวกเราต้องพากเพียรกันให้หนักเลย！”
“ไม่พอใจกับสภาพในตอนนี้ ไม่ได้เพื่อแสวงหาอำนาจหรือความมั่งคั่งเพิ่มขึ้น เพียงแต่เพื่อให้ลูกหลานของเรามีจุดเริ่มต้นที่สูงขึ้นไปกว่านี้อีก”
“ให้คนที่หลอกลวงฉัน หัวเราะเยาะและดูถูกฉัน ต้องเสียใจตลอดไป！”
หลินชิงเสว่นั้นมีแววตาที่มั่นคง น้ำเสียงที่สงบแฝงไปด้วยความเชื่อมั่นที่จะยืนหยัดในอนาคต
ถังเฉาหัวเราะพร้อมกับพูดเบาๆ “ได้เลย”
การโจมตีและความยากลำบากทั้งหมดนี้ไม่ได้ทำให้หลินชิงเสว่ล้มลง แต่มันกลับปลุกจิตวิญญาณการต่อสู้ของเธอให้มากขึ้นไปอีก
หลินชิงเสว่ ก็คือหลินชิงเสว่คนก่อน
แต่แตกต่างกันในตำแหน่งที่สูงกว่าเดิม เธอในตอนนี้นั้นดูเป็นเธอที่แท้จริงมากขึ้น เข้าถึงได้มากขึ้น
พวกคนที่ไม่สามารถเอาชนะเธอได้นั้นทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้นไปอีก
