“คุณแม่ หนูถูกแล้ว ของหนูเบอร์ห้าสิบห้า!”
เสียงกรีดร้องที่ร่าเริงของถังเสี่ยวลี้ ก้องไปทั่ววังคริสตัล ทั้งวังคริสตัล ทันใดนั้นก็เงียบสงบไร้เสียงนกกา
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ตัวถังเฉากับหลินชิงเสว่อย่างไม่น่าเชื่อ
พูดให้ถูกคือ จ้องไปที่ตัวถังเสี่ยวลี้ที่อยู่ในอ้อมอกของหลินชิงเสว่
ใครก็คิดไม่ถึง หมายเลขสุดท้าย ถึงกลับเป็นเด็กหญิงอายุห้าขวบ!
ขณะนี้ เด็กน้อยรู้สึกตื่นเต้นราวกับทำข้อสอบได้คะแนนเต็มร้อย ถือใบฉลากตื่นเต้นจนใบหน้าเล็กๆเป็นสีชมพู
หลินชิงเสว่ก็มองไปที่ถังเสี่ยวลี้อย่างคิดไม่ถึง สีหน้าราวกับเห็นผี
เธอคิดเสมอว่า แม้ว่าจะจับเบอร์ของพวกเขาได้ก็คงเป็นตัวเองกับถังเฉา
คิดไม่ถึงว่าคนที่ได้รางวัลกลับเป็นลูกสาวของตัวเอง
แต่ว่าชะงักไปครู่หนึ่ง หลินชิงเสว่ก็ได้สติคืนมา กอดถังเสี่ยวลี้ไว้แน่นๆ
“เสี่ยวลี้ หนูถูกรางวัลแล้ว!”
ถังเฉาสีหน้ากลับปกติ ยิ้มและพูดกับถังเสี่ยวลี้ “รีบให้คุณแม่พาขึ้นไปบนเวที”
หลังจากเรียกหมายเลขแล้ว บรรดาผู้ที่ถูกเรียกก็ขึ้นเวทีเพื่อเข้าแถว
เย่เซ่าเตี๋ย ถังฮันเจี๋ย ฉินกวนฉีและคนอื่นๆต่างก็ได้ลุกขึ้นและเดินไปทางเวที
หลินชิงเสว่จูงมือถังเสี่ยวลี้ เดินไปทางเวที
“ฉันไม่เห็นด้วย!”
ทันใดนั้น ด้านหลังมีเสียงแหลมกรีดร้องแว่วมา
อืม?
ทุกคนชะงักไปครู่หนึ่ง หันกลับมามองโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นคนที่เรียกพวกเธอ ทันใดนั้นก็มีรอยยิ้มขี้เล่น
ทีนี้มีการแสดงสนุกๆให้ดูแล้ว
เห็นเพียงสีหน้าของหลินชิงเสว่กับถงเจิน มืดมนมากจนสามารถบีบออกเป็นน้ำได้ ดวงตาคู้นั้นจ้องมองหลินชิงเสว่กับถังเสี่ยวลี้จนไม่กะพริบ
หากแววตาสามารถฆ่าคนได้ พวกเธอก็คงฆ่าไปเป็นหมื่นครั้งแล้ว
รอยยิ้มบนใบหน้าของถังเฉาหายไป ความเฉียบคมแวบผ่านมาในดวงตาของเขา
หม่าเหวินซวนที่อยู่บนเวทีชักสีหน้าลง ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ถงเจิน “คุณมีอะไรที่ไม่เห็นด้วย?”
รู้สึกได้ถึงพลังเสียงของหม่าเหวินซวน ถงเจินก็รู้สึกตัวและตั้งสติหันกลับมา แต่ความไม่เต็มใจอย่างแรงในใจของเขาผลักดันให้เธอพูดออกมา
“ประธานหม่า นี่ไม่เป็นไปตามกฎ! พวกเขาไม่มีความสามารถในการซื้อซอยตงเฉินเลย แล้วทำไมปล่อยให้พวกเขาได้รับฉลาก!”
“ฉลากสุดท้าย ไม่ควรเป็นของฉันตระกูลหลินหรอกเหรอ?”
ถงเจินพูดอย่างโกรธจัด แก้มของเขากระตุกอย่างรุนแรง
“คุณต้องการจะพูดอะไร?”
หม่าเหวินซวนขมวดคิ้ว ดวงตาทั้งคู่จ้องไปที่ถงเจินอย่างเฉียบขาด และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ผิดความคาดหมาย ถงเจินถึงกับพูดออกมาจริงๆ
“ตระกูลหลินของฉันต้องการซอยตงเฉินมากที่สุด ดังนั้นไม่ว่าสมาคมการค้าเก้าราชา จะเรียกเงินเท่าไหร่ ตระกูลหลินของฉันก็ยอมรับ เท่านี้ก็เพียงพอที่จะแสดงความจริงใจของตระกูลหลินของเรา”
“แต่ว่า คุณยอมที่จะให้ฉลากกับไอ้สุนัขที่เร่ร่อน ก็ไม่ยอมให้กับตระกูลหลินของฉัน ฉันไม่เข้าใจว่าสมาคมการค้าเก้าราชาต้องการจะทำอะไร?”
ถงเจินพยายามให้น้ำเสียงของเธอสงบ แต่เธอไม่ได้สังเกตสักนิดว่า หม่าเหวินซวนที่อยู่บนเวทีหลับตาลงลึกๆ และถามอย่างเฉยเมย
“เมื่อครู่คุณพูดอะไรนะ?”
ถงเจินไม่ได้ตระหนักถึงความผิดพลาดในคำพูดของตัวเอง และเขายังคงพูดต่อต้านซ้ำๆ
“ฉันบอกว่าสมาคมการค้าเก้าราชาควรให้ฉลากใบสุดท้ายกับตระกูลหลินของฉัน แต่ไม่ใช่สาวน้อยคนหนึ่ง นี่ไม่เป็นไปตามกฎ!”
“คุณพูดอีกรอบสิ!”
ดวงตาของหม่าเหวินซวนมืดมนมากขึ้น ทุกคนก็รู้สึกชัดเจนว่า มีแสงเย็นเฉียบคมผ่านเข้ามาในดวงตาของหม่าเหวินซวน
เขาค่อยๆก้าวลงจากเวที และเดินไปทางถงเจิน
ฟรึ่บ! ฟรึ่บ! ฟรึ่บ!
เสียงรองเท้าหนังที่หนักกระแทกลงกับพื้น ราวกับเสียงแห่งความตาย เหยียบลงไปกลางใจของถงเจิน
ถงเจินตกใจจนสีหน้าซีดเซียว แต่เธอก็ยังคงไม่รู้ว่าตัวเองพูดผิดตรงไหน
“ประธานหม่า คุณยังมีโอกาสที่จะกลับคำ ตระกูลหลินของฉันอยากได้ซอยตงเฉินจริงๆ!”
“หาที่ตาย!”
หม่าเหวินซวนโกรธจัด ตบไปที่หน้าของถงเจินอย่างแรง
เสียงเพี๊ยะดังขึ้นทันที โดยไม่ทันตั้งตัว ถงเจินกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง ครึ่งหนึ่งของใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด
ในที่สุดถงเจินก็รู้ว่าสึกกลัวขึ้นมา ในแววตาแฝงด้วยความหวาดกลัว
“ประธานหม่า ท่านตบฉันทำไม? คุณควรตบหลินชิงเสว่นะ!”
เธอพูดอย่างโกรธเคือง
เจตนาฆ่าในดวงตาของหม่าเหวินซวนยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“พวกคุณตระกูลหลิน ไม่รู้จักคำว่าความเป็นความตาย คุณคิดจริงๆเหรอว่ามีหลินรั่วหวีหนุนหลัง ก็สามารถอยู่เหนือกฎหมายได้”
เสียงที่แหลมคมของหม่าเหวินซวนก้องไปทั่ววังคริสตัล อุณหภูมิในสถานที่พริบตาเดียวก็กลายเป็นเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง
ในที่สุดหลินอิ่นก็ตระหนักว่าความผิดที่ภรรยาของเขาทำลงไปนั้นยิ่งใหญ่เพียงใด ทันใดนั้นเขาคุกเข่าลงต่อหน้าหม่าเหวินซวน แล้วโขกหัวติดๆกัน
“คุณหม่า ผมเป็นตัวแทนของภรรยา คุกเข่าและขอโทษท่านจากใจ ขอท่าน อย่าได้ถือสาเลย!”
“ตระกูลหลินของพวกเรา ไม่ได้มีเจตนาที่จะสงสัยสมาคมการค้าเก้าราชาแม้แต่น้อย! ขอให้คุณหม่ายกโทษให้ด้วย!”
“…”
ทุกคนมองที่เกิดเหตุด้วยดวงตาที่แข็งทื่อ
หัวใจสั่นสะเทือน
ถงเจินยิ่งมีเสียงดังตุบ แล้วทรุดตัวลงอยู่กับพื้น
รวมทั้งตัวเธอด้วย ทุกคนตระหนักได้ถึงคำพูดเมื่อครู่ของเธอ ได้ล่วงเกินหม่าเหวินซวน แม้กระทั่งสมาคมการค้าเก้าราชา?
การจับฉลากของซอยตงเฉิน ตามหลักโลกภายนอกสมาคมการค้าเก้าราชาถือว่ายุติธรรมอย่างยิ่งและไม่มีความทุจริตใดๆ
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ตัวเลขที่ออกมาเมื่อครู่ หม่าเหวินซวนจับได้ด้วยโชคล้วนๆ ไม่ได้มีเลศนัย
แต่คำพูดของถงเจินเมื่อครู่ กลับประณามตั้งข้อหาให้หม่าเหวินซวนมีการกำหนดลำดับหมายเลขฉลาก
ถ้าหากแพร่ออกไป อย่าว่าแต่เขาจบสิ้น แม้แต่สมาคมการค้าเก้าราชาชื่อเสียงทั้งหมดก็ต้องเสียหาย
แม้ว่าทุกคนจะรู้อะไรที่เกี่ยวข้องกับการจับฉลาก มันไม่มีความยุติธรรมที่แน่นอนเสมอ แต่คำพูดของถงเจิน ได้ทำลายรูปลักษณ์อย่างมาก—-ไม่ว่าเพราะเปิดเผยเรื่องโกงของหม่าเหวินซวนให้ทุกคนได้รับรู้เหรอ?
แน่นอนหม่าเหวินซวนต้องไม่ยอมปล่อยเธอแน่ กระทั่งให้คนฆ่าเธอ ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้!
ถังเฉาส่ายศีรษะ ตระกูลหลวงในเยี่ยนตูดูแล้วก็ไม่ใช่ทุกคนจะมีสมอง ก็มีพวกงี่เง่าบางคนที่ถูกความโกรธครอบงำจนขาดสติ!
เห็นได้ชัดว่า หม่าเหวินซวนไม่ได้คิดที่จะปล่อยถงเจินไปง่ายๆ
ดวงตาของเขามืดมนถึงสุดขีด จ้องไปที่ถงเจินแล้วพูดว่า “คุณมาจากตระกูลถงใช่ไหม?”
เหงื่อของถงเจินไหลออกมาทันที สีหน้าเต็มไปด้วยความสยดสยอง ตุ้บเสียงคุกเข่าลง
“ประธานหม่า ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดแล้วจริงๆ ฉันพูดคำเหล่านี้ฉันพูดออกมาโดยไม่ตั้งใจ ไม่ได้แสดงถึงเจตนาดั้งเดิมของฉัน โปรดยกโทษให้ฉันด้วย โปรดยกโทษให้…”
ถงเจินได้ขอความเมตตาแล้ว แต่ดูเหมือนหม่าเหวินซวนไม่มีท่าทีที่จะยอมปล่อยเธอไป
“รู้ไหม แค่จากประโยคที่คุณพูดเมื่อครู่ ผมก็สามารถให้ทุกคนตระกูลถงได้รับความผิดทางกฎหมาย!”
หม่าเหวินซวนอย่างเย็นชา
ถงเจินขณะนี้ตกใจมาก คุกเข่าลงกับพื้น ร่างกายของเธอสั่นสะท้าน
อาจเป็นเพราะกลัวเกินไป ถงเจินถึงกับตบปากของตัวเอง
“ประธานหม่า ฉันรู้ว่าผิดจริงๆ ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วยเถอะ…”
“ชิงเสว่หลานสาวที่ดีของฉัน เธอรีบช่วยขอร้องให้น้ารองหน่อยนะ!”
หลินอิ่นเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี เขาก็รีบขอร้องหลินชิงเสว่ที่อยู่ด้านข้าง
