คล้อยหลังเสียงเย็นชาอึมครึมของจินหวู่ที่ดังขึ้น จางขุยและสองสาวฝาแฝดที่กำลังจะไปเย็นวาบไปทั้งตัว ขาสั่น และตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม
พวกเขาหันกลับไปทั้งที่ตัวสั่นงึกงัก และเห็นจินหวู่ยืนหน้าอึมครึมอยู่ด้านหลังพวกเขา มองพวกเขาประหนึ่งหมาป่าล่าเหยื่อ
ความอึมครึมในแววตานั้นแทบจะสายฝนเทลงมา
จางขุยและสองสาวฝาแฝดกลัวจนแทบเป็นลม
“คุณจินครับ คุณจะทำอะไรครับ พวกเราแค่มาผิดที่…..”
จางขุยพยายามอธิบาย
จินหวู่หัวเราะเย็นๆ “มาผิดที่? มีเหตุผลที่ทุเรศกว่านี้อีกมั้ย? ทั้งถนนนี้เป็นของซอยตงเฉิน พวกแกจะไปไหนหรอถึงผิดที่”
จางขุยหน้าแดงก่ำทันที สองสาวฝาแฝดหลบอยู่หลังเขา แค่หายใจแรงยังไม่กล้า
“คุณ คุณจินครับ…..เข้าใจผิดแล้ว พวกเราใฝ่ฝันถึงซอยตงเฉินของสมาคมการค้าเก้าราชามากไปหน่อย ก็เลยอยากเข้ามาเยี่ยมชมครับ”
ด้วยความร้อนรน จางขุยได้แต่เปลี่ยนเหตุผล และประจบจินหวู่กับสมาคมการค้าเก้าราชาด้วย เพื่อหวังให้จินหวู่รู้สึกดี พอเขารู้สึกดีก็อาจจะปล่อยพวกเขาไป
ทว่า มันเป็นไปไม่ได้
จินหวู่ได้ยินคำพูดของจางขุยแล้วมีสีหน้าโมโหยิ่งกว่าเดิม
“พวกแกเป็นตัวอะไรกัน คู่ควรจะเยี่ยมชมซอยตงเฉินด้วยหรอ”
“ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ตอนนี้ซอยตงเฉินอยู่ในการครอบครองของคุณถัง ต่อให้เป็นเมื่อก่อนตอนยังไม่เปิดขาย พวกแกก็เข้ามาเยี่ยมชมไม่ได้”
“ไร้ซึ่งระเบียบ สร้างกรอบไม่ได้ ผลลัพธ์ของการล่วงเกินสมาคมการค้าเก้าราชาของเรา ฉันคิดว่าพวกแกไม่น่าจะไม่รู้นะ”
แววแสงเย็นเยียบแว้บผ่านไปในสายตาจินหวู่ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
จางขุยตัวสั่น สีหน้าซีดเผือด
เพราะพวกเขาเห็นแล้วว่าหลังจากประตูซอยตงเฉินถูกเปิดออกอีกครั้ง ชายกำยำเย็นชาสามสี่คนเดินเข้ามา
ดูก็รู้ว่าเป็นยอดฝีมือ
สมาคมการค้าเก้าราชาเป็นสมาคมการค้าอันดับหนึ่ง ไม่ขาดแคลนเงิน บอดี้การ์ดของพวกเขาย่อมมากฝีมือยิ่งกว่าตระกูลหลวงในเยี่ยนตู
“คุณ คุณชายจางคะ เราจะทำยังไงกันดี ช่วยฉันด้วยนะคะ ฉันไม่อยากโดนตี”
สองสาวฝาแฝดเสียงสะอื้น คร่ำครวญออกมา
“พวกเธอหุบปากเดี๋ยวนี้”
จางขุยตวาดอย่างเกรี้ยวกราด และตบหน้าทั้งสองคน โมโหจนแทบคุมตัวเองไม่อยู่
ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงรักสบายสองคนนี้รั้นจะเข้าไปดูให้ได้ เขาก็คงไม่มาอยู่ในจุดนี้!
แถมยังโดนสมาคมการค้าเก้าราชาจับได้คาหนังคาเขา
จินหวู่ชี้พวกเขาด้วยสีหน้าเย็นชาและออกคำสั่ง “จัดการตีสามคนนี้ให้แขนหักคนละข้าง แล้วโยนออกไป”
ยังไม่มีใครที่ล่วงเกินสมาคมการค้าเก้ามังกรแล้วรอดตัวออกไปได้
พวกเขาต้องได้รับโทษ!
สำหรับคนที่มีระดับแตกต่างกัน สมาคมการค้าเก้าราชามีวิธีการลงโทษที่แตกต่างกันไป
การจัดการกับคนระดับบน ต้องพรากเงินทองและอำนาจทุกอย่างของพวกเขา ให้พวกเขาต้องกลายเป็นขอทาน
การจัดการกับคนระดับล่าง พรากเงินทองอำนาจไม่เจ็บไม่คัน สูญเสียคนในครอบครัวสิ เป็นความเจ็บปวดชั่วนิรันดร์
และจางขุยบังเอิญอยู่กึ่งกลางระหว่างสองระดับนี้พอดี มีเงินนิดหน่อย แต่ก็ไม่ถือว่ารวยมาก จึงลงโทษทางร่างกายแทน
พรวด!
ทันทีที่ได้ยิน จางขุยหน้าซีด คุกเข่าลงทันที
“คุณจิน….คุณจินครับ ไว้ชีวิตด้วย พวกเราไม่ได้ตั้งใจจริงๆครับ!”
“พวกเราผิดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริงๆ หลังจากนี้ไม่กล้าอีกแล้วครับ!”
คราวนี้จางขุยกลัวแล้วจริงๆ
ตอนนี้ เขาเพิ่งจะเข้าใจว่าการมีมือมีเท้า เป็นเรื่องที่มีความสุขขนาดไหน
สองสาวฝาแฝดก็คุกเข่าลงตาม ขอโทษขอโพยไม่หยุด
แต่พวกเธอสองคนเป็นเพียงมดปลวกสองตัวสำหรับจินหวู่ หน้าตาเขาจึงเต็มไปด้วยความดูแคลน
“พวกแกไม่ควรมาขอโทษฉัน แต่ต้องไปขอโทษเจ้าของซอยตงเฉิน!”
“ถ้าเขาให้อภัยพวกแก ฉันถึงจะให้อภัยพวกแก ไม่อย่างนั้น เตรียมตัวแขนขาดเถอะ!”
จางขุยและสองสาวฝาแฝดหน้าตามึนงง “เจ้าของซอยตงเฉิน? ใครกัน? พวกเขามาแล้วหรอ?”
แต่เมื่อจางขุยทอดสายตาไปที่ถังเฉาและหลินชิงเสว่ที่ยืนมองด้วยสายตาเย็นชาอยู่ข้างๆ นัยน์ตาเขาหรี่ลงทันที ความคิดไร้สาระและยากจะเชื่อก่อตัวในหัวของเขา
พวกเขาลอบเข้ามาในซอยตงเฉินเหมือนกับตัวเองแท้ๆ ทำไมคุณจินถึงลงมือแค่กับตัวเอง แต่ไม่ยุ่งกับพวกเขาสองคนล่ะ?
มีเพียงความเป็นไปได้เดียว…..
พวกเขา คือเจ้าของซอยตงเฉินจริงๆ!
ตู้ม!
หลังจากความคิดนี้เกิดขึ้น จางขุยรู้สึกเหมือนโดนฟาดที่ตัวแรงๆ ร่างเขาที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นโอนเอนทำท่าจะล้ม การมองเห็นมืดมัวลงจนแทบสลบไป
“เป็นไปไม่ได้ นี่มันเป็นไปไม่ได้…..”
“ไม่ ฉันไม่เชื่อ”
จางขุยมองถังเฉาและหลินชิงเสว่ด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ พึมพำราวกับตัวเองเป็นบ้า
สองสาวฝาแฝดก็ดูเหมือนจะเข้าใจในบางอย่าง สายตาที่มองถังเฉาฉายแววตื่นกลัวมากขึ้น
กลิ่นเหม็นสาบโชยเข้ามา ท่อนล่างสั่นงึกงักของสองสาวฝาแฝดมีของเหลวสีเหลืองไหลออกมา
พวกเธอกลัวจนฉี่ราด!
ถังเฉาและหลินชิงเสว่ยืนอยู่ข้างๆ มองภาพที่เกิดขึ้นเงียบๆ ในสายตาคู่นั้นแฝงความสงสารอย่างลึกซึ้งไว้
ราชันย์ที่แท้จริงยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา พวกเขากลับไม่รู้อะไรเลย กลับเย้ยหยันถากถาง—–มีเรื่องที่น่าสงสารกว่านี้อีกมั้ย
ตู้มตู้มตู้ม!
ทันใดนั้น นาทีต่อมา จางขุยคุกเข่าไปทางถังเฉาและหลินชิงเสว่ โขกหัวตัวเองลงกับพื้นอย่างแรง
“ชิงเสว่ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ดีเอง ฉันไม่ควรดูถูกคนอื่น ขอร้องล่ะ เธอช่วยพูดกับคุณจินให้หน่อย อย่าตัดแขนสองข้างของฉันเลย”
“เป็นเพราะพวกเธอ พวกเธอเป็นคนจะเข้าไปให้ได้!”
จู่ๆจางขุยก็ชี้สองสาวฝาแฝดข้างๆ และร้องเสียงหลงด้วยความหวาดกลัว
“จางขุยไอ้สารเลว!”
สองสาวฝาแฝดกลัวจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่างขึ้นมาทันที ร้องขึ้นด้วยความโกรธจัด
แต่ก็มัวสนอะไรมากไม่ได้แล้ว พวกเธอคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหลินชิงเสว่เช่นกัน
“พี่คะ เราแค่อิจฉาท่าน อิจฉาที่ท่านสวยกว่าพวกเรา ฐานะครอบครัวดีกว่าพวกเรา เกิดมาก็ไม่ต้องคอยกังวลอะไรในชีวิตเลย แต่พวกเรากลับต้องมีชีวิตต่อไปด้วยการขายร่างกาย ปรนนิบัติคนรวย สองวันมานี้ได้ล่วงเกินท่านไป ขอโทษนะคะ!”
“พวกเรารู้ตัวแล้วจริงๆว่าผิด ไม่กล้าอีกต่อไปแล้วค่ะ!”
สองสาวฝาแฝดมีความกลัวอย่างสุดซึ้งอยู่บนใบหน้า หน้าซีดเหมือนกระดาษ ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า ได้แต่ก้มให้ต่ำที่สุด
หลินชิงเสว่มองภาพตรงหน้าแล้วใจอ่อนนิดหน่อย เธอเงียบไปนาน ก่อนจะเอ่ยขึ้น “คนที่ซื้อคฤหาสน์ตงเฉินด้วยเงินสดทั้งหมดไม่ใช่ฉัน แต่เป็นสามีของฉัน”
บูม!
เมื่อประโยคนี้ถูกพูดออกไป เป็นดั่งสายฟ้าพิฆาตอีกสายที่ฟาดใส่จางขุยและสองสาวฝาแฝด
พวกเขาเงยหน้าขึ้นมาควับ มองถังเฉาด้านข้างหลินชิงเสว่อย่างไม่อยากจะเชื่อ
ความหวาดกลัวไร้ขีดจำกัดคืบคลานออกไป ลำคอขยับขึ้นลง อ้าปากแต่พูดอะไรไม่ออกสักคำ
จนกระทั่งก่อนที่หลินชิงเสว่พูดความจริงออกมา พวกเขายังคิดโง่ๆว่าหลินชิงเสว่เป็นคนซื้อซอยตงเฉิน ไม่เกี่ยวอะไรกับถังเฉาเลยสักนิด
ถังเฉา?
ก็แค่ขยะที่เกาะหลินชิงเสว่กิน
ฉะนั้น พวกเขาจึงขอโทษแค่หลินชิงเสว่ ไม่ได้สนใจถังเฉาเลยสักนิด
คิดไม่ถึงว่าถังเฉาเป็นคนซื้อซอยตงเฉิน
และจ่ายสดเต็มจำนวน!
ต้องรวยขนาดไหนกันนะ!
จางขุยและสองสาวฝาแฝดสีหน้าเลื่อนลอย พูดอะไรไม่ออกเลยชั่วขณะหนึ่ง
ถังเฉามองพวกเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ นัยน์ตาไม่ฉายแววใดๆ เรียบนิ่งประหนึ่งบ่อน้ำนิ่ง
กระทั่งบัดนี้ พวกเขาเพิ่งจะสัมผัสได้ถึงความเกรียงไกรจากตัวถังเฉา
สมบัติมหาศาลแท้ๆ รวยเทียบเท่ากับประเทศหนึ่งด้วยซ้ำ แต่กลับสวมเสื้อผ้าธรรมดา ประพฤติตัวอยู่ในศีลในธรรม
ว่ากันว่าพอผู้ชายมีเงินก็จะนิสัยไม่ดี นั่นไม่จริงเลย เงินทองสำหรับถังเฉาเป็นเพียงตัวเลข
หลังจากคนคนหนึ่งครอบครองเงินทองมหาศาลแล้ว ทัศนคติที่มีต่อทรัพย์สมบัติจะเริ่มเลือนลาง หรืออาจถึงขั้นชินชา
ถึงตอนนั้น สิ่งที่พวกเขาไล่ตามไม่ใช่เงินทองอำนาจ และผู้หญิงอีกต่อไป
แต่เป็นรักแท้
มีเงินก่อน แล้วค่อยมีรัก
มองหาคนดี เพื่อร่วมชีวิต
บ้านหนึ่งหลัง คนสองคน ข้าวสามมื้อ สี่ฤดูกาล
มหาสมุทรแห่งดวงดารา ร่วมชื่นชมทั้งดีและร้าย
ชั่วขณะหนึ่ง สองสาวฝาแฝดมองถังเฉาอย่างอึ้งๆ สายตานั้น หลงใหลอย่างอดไม่ได้
นี่คือความรักที่พวกเธอปรารถนาไม่ใช่หรอ?
กาลครั้งหนึ่ง พวกเธอก็เคยใฝ่ฝันถึงความรัก โหยหาความรักที่แท้จริง
ไม่มีคนเลวในโลก ที่เลวตั้งแต่เกิด
และไม่มีผู้หญิงรักสบาย ที่เกิดมาก็สนแต่เรื่องเงิน
เพียงแต่ ต่างโดนสังคมโหดร้ายที่เงินเป็นใหญ่นี้กดจนหายใจไม่ออก
สองสาวฝาแฝดขอบตารื้น น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะ ร้องไห้โฮ
จางขุยก็สั่นไปทั้งตัว พูดอะไรไม่ออกสักคำ
เขาไม่เคยเก็บถังเฉามาใส่ใจ แต่เพราะหลินชิงเสว่แต่งงานกับเขา เขาจึงรวบรวมพลัง อยากจะเหยียบหน้าของถังเฉาให้จมอยู่ใต้เท้า
แต่หารู้ไม่ ถังเฉาไม่ได้เห็นเขาเป็นคู่ต่อสู้เลย
การดูถูกที่หนักที่สุด เห็นจะเป็นเช่นนี้
“คุณ คุณถัง….. ผม…….”
คอของจางขุยขยับขึ้นลง แต่พูดอะไรไม่ออกสักคำ
ถังเฉายิ้มบางๆ “รู้มั้ยว่าทำไมชิงเสว่ถึงไม่เลือกแกสมัยนักเรียน”
จางขุยไม่พูดอะไร ทำได้เพียงกัดฟันแน่น
หยุดไปพักหนึ่ง ถังเฉาพูดเหมือนพึมพำกับตัวเอง “หลินชิงเสว่ในสมัยนักเรียน มีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่มากแล้ว แกอาจจะรวยที่สุดในโรงเรียน แต่ก็จำกัดแค่ในขอบเขตโรงเรียน แต่สายตาของชิงเสว่มองไปถึงสังคมใหญ่แล้ว”
“นั่นก็คือ ตั้งแต่แรกแกกับเธอก็ไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกันอยู่แล้ว แกอยู่ได้แค่ในระดับแรก แต่ชิงเสว่กระโดดไปถึงระดับหกแล้ว”
“อ๊าก……”
สิ้นเสียงถังเฉา จางขุยตาโตด้วยความโกรธเกรี้ยว คำรามอย่างทนรับไม่ไหว
คำพูดของถังเฉา บดขยี้ความมั่นใจของจางขุยจนแหลกลาญ
เขาในตอนนี้ ทรุดลงไร้ชีวิตชีวา หน้าซีดเหมือนกระดาษ
ทุกอย่างเป็นเพียงจินตนาการของเขา เขาคิดไปเองว่าตัวเองนั้นเก่งกาจ ความจริง ในสายตาของหลินชิงเสว่ เขาช่างเบาปัญญายิ่งนัก
ฆ่าคนให้สังหารใจ!
ขณะนั้นจินหวู่ก้าวไปด้านหน้าหนึ่งก้าว กวาดตามองทั้งสามคนเรียบๆ “คุณถัง ให้จัดการยังไงดีครับ?”
ถังเฉาโบกมือ ประหนึ่งไล่แมลงวัน พลางกล่าว “ไล่ไปเถอะ นอกจากนี้ทำความสะอาดจุดที่พวกเขาแตะต้องอีกครั้งด้วย”
“ครับ คุณถัง”
จินหวู่รับคำอย่างนอบน้อม ก่อนจะมองจางขุยและสองสาวฝาแฝดอย่างโหดเหี้ยม
“ยังไม่รีบขอบคุณคุณถังอีก ถ้าไม่ได้กรุณาจากคุณถัง ยอมปล่อยพวกแกไป ฉันต้องตัดแขนของพวกแกให้ได้!”
“ขอบคุณคุณถัง ขอบคุณคุณถัง…..”
จางขุยและสองสาวฝาแฝดขอบคุณไปด้วย พลางลุกออกไป
ถังเฉาตั้งข้อสังเกตได้หนึ่งอย่าง สองพี่น้องฝาแฝดไม่ได้ขึ้นรถสปอร์ตของจางขุย
แสดงให้เห็นว่า พวกเขาจบกันแล้ว
จินหวู่เรียกคนมาทำความสะอาดอีกครั้ง ทั้งซอยตงเฉินเสมือนเพิ่งสร้างใหม่
ถังเฉาพาหลินชิงเสว่เข้าอยู่ และตกแต่งทุกสิ่งจนเสร็จ
มองซื่อเหอย่วนที่กว้างขวางหรูหราแล้ว หลินชิงเสว่อุทานในใจ
เธอพิงตัวเองไปที่ไหล่กว้างของถังเฉาเบาๆอย่างอดไม่ได้ มองไปที่ต้นไทรเก่าแก่ในสวนด้านหน้าที่สาดส่องเป็นเงาลงมา
“เป็นอะไรไป?”
ถังเฉายิ้มเล็กน้อย กอดถังเสี่ยวลี้พลางถาม
“ไม่มีอะไร แค่รู้สึกตระหนักขึ้นมาว่า คนเรามีชีวิตอยู่ ก็เพื่อเศษเงินไม่กี่ตำลึงนี้”
หลินชิงเสว่ถอนหายใจ
ถังเฉาก็ถอนหายใจตาม “นั่นน่ะสิ คนเรามีชีวิตอยู่ ก็เพื่อเศษเงินไม่กี่ตำลึง แต่เศษเงินไม่กี่ตำลึงนี้แหละ ที่แก้ปัญหาทุกข์ร้อนสารพัดในโลกใบนี้ได้”
ทั้งความอบอุ่นและความเย็นชาของมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นถังเฉาหรือหลินชิงเสว่ ก็เห็นมานักต่อนักแล้ว
ยังดี ต้นร้ายปลายดี สานฝันเยี่ยนจิง
