ถังเฉาเอ่ยขึ้นโดยพลัน ดึงดูดสายตาของทุกคนในตระกูลเจียงแห่งตระกูลหลวงทันที
ในใจของเจียงหนานซานแปลกใจเล็กน้อย จากนั้นก็มองไปยังถังเฉา พยักหน้าอย่างไม่มีมาดเป็นอย่างมาก
“แน่นอน”
สิ้นเสียง ทั้งสถานที่นั้นก็มีเสียงหัวเราะที่บาดหูเสียงหนึ่งดังขึ้นทันที
เจียงหลงเจ๋อใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโหทันที ตะคอกเสียงดังว่า “ผู้นำพูด นึกไม่ถึงว่าแกจะกล้าหัวเราะ?”
“หรือว่าไม่น่าขำล่ะครับ?”
ถังเฉาใบหน้าเสียดสี ยิ้มเย็นชาพลางเอ่ยว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นคนบังคับคนอื่นไปตายแล้วยังพูดได้อย่างสง่าผ่าเผยเช่นนี้อีก สมกับเป็นอดีตผู้นำของตระกูลเจียงจริง ๆ ยิ่งแก่ยิ่งร้ายกาจ!”
คำพูดนี้โดยผิวเผินดูเคารพเลื่อมใส แต่ความเป็นจริงกลับเหน็บแนมอยู่ลึก ๆ
ทำไมต้องบิดเบือนความจริง กลับดำเป็นขาว?
นี่ก็ใช่!
ทุกคนในตระกูลเจียงกลับกลั้นสีหน้าไว้ไม่ได้ แต่ละคนสีหน้ามืดครึ้ม
“บังอาจ!”
“นึกไม่ถึงว่าจะกล้าพูดแบบนี้กับอดีตผู้นำ!”
“ตอนที่อดีตผู้นำโลดแล่นอยู่ในเยี่ยนจิงแกยังไม่เกิดด้วยซ้ำ ยังกล้ามาตำหนิท่านผู้นำ!”
“…”
ตระกูลหลวงทุกคนโกรธแค้นอย่างเต็มอก ใบหน้าเต็มไปด้วยความเดือดดาล แทบอยากจะฆ่าถังเฉาให้หนำใจ
โดยเฉพาะเจียงหลงเจ๋อกับเจียงเทียนโหย่ว ในดวงตาเต็มไปด้วยไฟพิโรธ เต้นเร่าด้วยความโกรธ
เจียงเฉายืนอย่างท่ามกลางกลุ่มคน ใบหน้ามีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น ดวงตาทั้งคู่ที่มองถังเฉาเต็มไปด้วยความเยียบเย็น
ในสายตาเขา ถังเฉาสงสัยอดีตผู้นำต่อหน้านั้นจี้ถูกจุดไม่เคารพของเขาแล้ว
สามารถเป็นผู้นำตระกูลเจียงได้ ทั้งยังอยู่ในตำแหน่งมาสามสิบกว่าปี จะเป็นพวกใจซื่อมือสะอาดได้อย่างไร?
อย่ามองท่าทางใจบุญมีเมตตาของอดีตผู้นำในตอนนี้ มีความเป็นไปได้เป็นอย่างมากว่าวินาทีต่อไปเขาก็จะยิ้มแล้วสั่งให้คนฆ่าถังเฉาและเจียงไป๋เสว่เสีย
ถึงอย่างไรตอนที่อดีตผู้นำยังหนุ่มอยู่นั้นก็ถูกเรียกว่าเป็น ‘เสือหน้ายิ้ม’ เชียวนะ!
เป็นไปอย่างที่คิดไว้ เจียงหนานซานก็โบกมือ เสียงด่าด้วยความเดือดดาลทั้งหมดหายไปอย่างไร้ร่องรอย
รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาล้ำลึกยิ่งขึ้น แต่กลับไม่ได้พูดอะไร
ในบรรดาเสียงตำหนิมากมายเทียมฟ้านั้น ถังเฉากลับไม่ได้โกรธ ตรงกันข้าม มองเจียงหนานซานพลางหัวเราะหึหึ
หนึ่งหนุ่มหนึ่งแก่ล้วนแต่มีรอยยิ้มหยอกเย้า แต่ว่าทุก ๆ คนล้วนสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นดุดันทีละระดับ
“ฉันไม่ได้คิดจะเล่นสำนวนอะไร”
ผ่านไปนาน เจียงหนานซานก็หัวเราะหึหึพลางเอ่ยว่า “ฉันเป็นคนแก่ที่กำลังจะลงโลงไปครึ่งท่อนแล้ว จะมีความคิดร้าย ๆ ได้อีกหรือ? แกก็มองเห็นความจริงใจของฉันได้ ยินดีจะรับผิดชอบการฆ่าคนอย่างทารุณเมื่อยี่สิบปีก่อน เพียงแต่ไป๋เสว่เด็กคนนี้ใจดีใจอ่อน ลงมือกับคนแก่อย่างฉันไม่ลง!”
ถึงแม้ว่าเจียงหนานซานจะบรรยายความจริงอย่างชัดเจน แต่ถังเฉากลับฟังความหมายอีกชั้นหนึ่งออก… ในเมื่อคุณลงมือไม่ได้ ละครตลกเรื่องนี้ก็จบลงแล้ว
ถ้าไม่กลับเข้าตระกูลเจียง ช่วยให้ตระกูลเจียงของฉันแข็งแกร่งขึ้น หรือไม่ก็ตัดขาดความสัมพันธ์กับตระกูลเจียง ตั้งแต่นี้ไปก็อย่าได้พูดถึงบุญคุณความแค้นนี้อีก!”
และทั้งสองทางนี้ ไม่ว่าจะเป็นทางไหน สำหรับเจียงไป๋เสว่แล้วก็ไม่สามารถรับได้
“คุณไปพักผ่อนข้าง ๆ สักหน่อยเถอะ”
ถังเฉามองเจียงไป๋เสว่ที่พยายามรักษาความเยือกเย็นไว้อย่างเต็มที่ข้าง ๆ เอ่ยด้วยความสงสารอยู่บ้าง
ผู้หญิงคนนี้ไม่มีคนที่สามารถพึ่งพิงได้ แม่แท้ ๆ ก็จบชีวิตตัวเองไป ทั้งคู่หมั้นก็หายสาบสูญ เสาเอกของเธอโค่นลงไป
แม้ว่าใบหน้าของเจียงไป๋เสว่จะขาวซีด แต่ก็ยังคงกัดริมฝีปากแน่น ยืนอยู่ข้าง ๆ
เธอไม่สามารถพักผ่อนได้
ก่อนที่วันครบรอบวันตายของแม่เธอจะจบลง เธอไม่สามารถพักผ่อนได้แม้แต่ครู่เดียว
ได้ยินอย่างนั้น ถังเฉาก็ไม่ฝืนอะไรอีก เพียงแต่เดินไปข้างหน้าเจียงหนานซานทีละก้าว ๆ
ส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรของถังเฉาต่อหน้าเจียงหนานซานที่หลังค่อม เห็นความสูงใหญ่ได้ชัดยิ่ง
แต่ว่าพลังของทั้งสองคนกลับไม่มีใครด้อยไปกว่ากัน
“เรื่องนี้ก็ผ่านไปยี่สิบปีแล้ว ตกลงแล้วมีราชวงศ์ต้าเซี่ยอยู่ในเหตุการณ์ด้วยหรือไม่ผมไม่รู้ ผมรู้เพียงเรื่องเดียว นั่นก็คือคุณออกคำสั่งบีบบังคับแม่ของเธอให้ไปตาย ทั้งยังไล่เธอออกไปจากตระกูลเองกับมือ”
หลังจากมองพิจารณากันและกันมาหลายวินาที ถังเฉาก็เอ่ยปากพูดก่อน
“เธอลงมือไม่ลง เปลี่ยนคนลงมือก็จบแล้วมั้ง? ผมยินดีจะทำเรื่องนี้เป็นอย่างมาก”
ถังเฉามองเขาด้วยสีหน้าสงบนิ่ง แต่ในดวงตาดำขลับกลับมีรังสีสังหารวาบผ่าน
เผชิญหน้ากับดวงตาล้ำลึกสุดจะหยั่งถึงนั่นของถังเฉา จิตใจของเจียงหนานซานที่เดิมทีไม่หวั่นไหวต่อสิ่งเร้าภายนอกก็ไม่มีความมั่นใจขึ้นมาในทันที ถึงแม้ว่าภายนอกจะยังคงเยือกเย็น แต่ก็ยังคงปิดบังความหวาดกลัวที่มีอยู่ในใจของเขาไปไม่ได้
“แกจะทำอะไรแทนเธอ?”
เขาหรี่ตาลงพิจารณาถังเฉาแล้วเอ่ยถาม
“ฆ่าคุณ”
ถังเฉาเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง
บึ้ม!
พอสองคำนี้ลั่นออกมา รังสีสังหารที่น่าสะพรึงกลัวกลุ่มหนึ่งก็ม้วนตัวอยู่ทั่วทั้งซื่อเหอย่วนของตระกูลเจียง
ถังเฉาที่ยืนอยู่หน้าเจียงหนานซานเคลื่อนไหวในฉับพลัน ฝ่ามือยื่นออกมาราวสายฟ้าแลบ คว้าคอของเจียงหนานซานเอาไว้
“แกกล้า!”
“หยุดนะ!”
ใครก็คิดไม่ถึงว่าถังเฉาลงมือโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ทั้งยังกระทำต่อคนแก่ที่ลงโลงไปครึ่งตัวแล้วด้วย สีหน้าของคนทั้งตระกูลเจียงเปลี่ยนไปทันที ดวงตาเบิกกว้าง ตะคอกเสียงดัง
ทว่าดวงตาของถังเฉาจ้องอยู่ที่เจียงหนานซานอย่างแน่วแน่ตั้งแต่ต้นจนจบ ฝ่ามือยังคว้าเอาไว้ต่อ
เวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่งอยู่ในนาทีนี้ ถังเฉามองเห็นได้อย่างชัดเจน ว่าชั่วพริบตาที่เขาลงมืออย่างกะทันหันนั้น เจียงหนานซานที่เดิมทีมีสีหน้าราบเรียบตกใจกลัวจนสีหน้าเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก ทั้งใบหน้าหวาดกลัวจนบิดเบี้ยว
นี่เป็นการแสดงออกว่ากลัวความตาย การลงมือเมื่อครู่ของถังเฉาทำให้เจียงหนานซานสัมผัสได้ถึงความตายที่แท้จริง
บึ้ม!
และในนาทีนี้เอง ทางด้านทิศตะวันออกของถังเฉาก็มีเสียงแหวกอากาศอย่างถี่กระชั้นดังขึ้นมา
ในที่สุดผู้แข็งแกร่งที่ตระกูลเจียงแอบฝึกเอาไว้ก็ลงมือแล้ว!
ลงมืออย่างรุนแรงมีระยะประชิดที่สุด บนกำหมัดยังนำพาพายุหมุนที่ถี่กระชั้น
เป้าหมายของเขาไม่ใช่ทำให้ถังเฉาได้รับบาดเจ็บ แต่เป็นคิดจะช่วยชีวิตเจียงหนานซาน!
พลั่ก!
ทว่า ทุกคนได้ยินเพียงเสียงทุ้มต่ำของพลังมหาศาลที่ทำให้คนไม่อาจต้านทานได้
ถึงขั้นที่แม้แต่ถังเฉาลงมืออย่างไรยังมองได้ไม่ชัดเจน เห็นเพียงแต่ว่าที่มุมปากของผู้แข็งแกร่งคนนั้นมีเลือดสดไหลทะลักออกมาอย่างบ้าคลั่ง ร่างกายปลิวออกไปราวกับว่าวที่สายป่านขาด
ระหว่างทางก็ปะทะกับกำแพงกระเบื้อง ร่วงลงมาอย่างอ่อนแรง ไอโขลกอย่างรุนแรง
แถมมืออีกข้างของเขายังคงปกป้องเจียงหนานซานเอาไว้อย่างเหนียวแน่น
เจียงหนานซานในตอนนี้ไร้ความรู้สึกไปแล้ว ไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น
เงียบ!
เงียบเหมือนกับตาย!
ชั่วพริบตานี้ทุกคนล้วนแต่หวาดกลัวจนตัวสั่น
ในที่สุดพวกเขาก็ได้เข้าใจว่าถังเฉาไม่เพียงแต่พูดไปอย่างนั้น แต่คิดจะฆ่าเจียงหนานซานจริง ๆ!
และที่ตระกูลเจียงเรียกว่าผู้แข็งแกร่งลับเพียงแค่เผชิญหน้ากับถังเฉาไปยกเดียว ก็มีจุดจบที่โครงกระดูกหักถึงจะช่วยชีวิตเจียงหนานซานเอาไว้ได้
ระดับของศักยภาพไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันโดยสิ้นเชิง!
นาทีนี้ คนในตระกูลเจียงทุกคนล้วนแต่ขนลุกเกรียว
โดยเฉพาะเจียงเทียนโหย่วที่ตกใจกลัวจนตัวสั่น พอคิดว่าตัวเองคิดจะลงมือกับเขาอย่างคาดไม่ถึง ไม่รู้จักความเป็นความตายจริง ๆ!
“ทำไมหรือ? เมื่อกี้เพิ่งพูดว่าไม่กลัวตายไม่ใช่หรือ? ทำไมตอนนี้ถึงกลัวขนาดนี้แล้วล่ะ?”
เวลาเพียงชั่วพริบตาก็สูญเสียผู้แข็งแกร่งไปคนหนึ่งแล้ว ถังเฉากลับลงมืออย่างสบาย ๆ เหมือนคนที่อยู่นอกเหตุการณ์ บนใบหน้าถึงขั้นที่มีความเสียดสีอยู่
เขามองเจียงหนานซานด้วยใบหน้าเหยียดหยาม ยิ้มเยือกเย็นพลางเอ่ยว่า “ไม่ใช่ว่าคุณอยากจะให้เจียงไป๋เสว่ฆ่าคุณหรอกหรือ? เธอไม่ลงมือ ผมก็ฆ่าคุณแทนเธอ ไม่เหมือนกันหรอกหรือ?”
“หรือว่า… เดิมทีแล้วคุณก็แค่แกล้งทำ แต่ใจจริงไม่ได้อยากให้เป็นอย่างนั้น คุณกลัวตายมาก เพียงแต่หลอกใช้จิตใจที่สับสนของเธอ?”
ถังเฉาคุกคามใกล้ชิดขึ้นทีละก้าว ๆ เสียฝีเท้าหนักขึ้นเรื่อย ๆ เหยียบย่ำจิตวิญญาณของเจียงหนานซานอย่างโหดเหี้ยมราวกับใช้ค้อนทุบลงไปหนัก ๆ!
